«ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝ (Ρωμ.ιε΄1)

 

                            ΤΑ ΑΣΘΕΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ ΒΑΣΤΆΖΕΙΝ».

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν(Ρωμ.ιε΄10).

 

Οἱ δυνατοί. Ποιοί ὅμως εἶναι δυνατοί; Ποιά εἶναι ἡ Πηγή ἀπό την ὁποίαν πηγάζει ἡ δύναμίς τους; ΔΥΝΑΤΟΙ εἶναι οἱ πιστοί στό Χριστό.  Πηγή και Χορηγός τῆς δυνάμεώς μας εἶναι ὁ Χριστός. Καί Δύναμίς μας εἶναι ἡ ΔΥΝΑΜΙΣ τῆς θερμῆς, τῆς καυστικῆς, ὡς κόκκος σινάπεως, πίστεως στό Χριστό. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ Ἰωάννης μᾶς ἀποκαλύπτει τη μεγάλη αὐτή ἀλήθεια καί λέγει ὅτι «Εἰς Ἐκείνους, πού ἄνοιξαν τήν καρδιά τους στό Χριστό, εἰς Ἐκείνους πού πίστεψαν, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐρχόμενος Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, «μορφήν δούλου λαμβάνει», εἰς ἐκείνους, πού Τον δέχονται ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τους, εἰς Ἐκείνους, πού πιστεύουν  εἰς τό Ὄνομα Αὐτοῦ ΔΙΔΕΙ  ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ ΓΕΝΕΣΘΑΙ (Ἰωάν. α΄12-13).

Εἰς τούς πιστούς Μαθητάς Του Δ Ι Δ Ε Ι «δύναμιν καί ἐξουσίαν ἐπί πάντα τά δαιμόνια καί νόσους θεραπεύειν» (Λουκ.θ΄1). Εἰς τούς πιστούς Μαθητάς Του ΔΙΔΕΙ τήν δύναμιν καί «τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων  καί σκορπίων καί  ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ» (πρβλ. Λουκ. ι΄ 19).

Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος, ὁ Μάρτυς ὁ πιστός και ὀ ἀληθινός, ὅτι ἡ δύναμις τῆς Πίστεως εἰς Αὐτόν εἶναι ἡ δύναμις τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ καί συνεπῶς, τούς πραγματικά πιστούς Μαθητάς Του, κανείς καί τίποτε δέν θά τούς βλάψῃ. Καί πραγματικά ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας περιγράφει τά μεγάλα καί ἐξαίσια τῆς Πίστεως κατορθώματα. Μελετῶντες τήν ζωήν τῶν ἁγίων, διαπιστώνουμε τή μεγάλη δύναμι καί τά ἄπειρα κατορθώματα τῆς πίστεως τῶν Ἁγίων(πρβλ. Ἑβρ. ια΄1-40).

Δυνατοί, λοιπόν,  εἶναι ὅσοι πιστεύουν στό Χριστό με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς τους. Ἐάν μπορεῖς νά πιστέψῃς, τότε εἶναι ὅλα δυνατά σέ κεῖνον, πού πιστεύει: «Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ.θ΄23). Θά πρέπει δέ ὅλοι νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτή ἡ ὑπερβολική δύναμις, πού ἔχουμε εἶναι τοῦ Θεοῦ καί δέν προέρχεται ἀπό μᾶς: «ἡ ὑπερβολή τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ἡμῶν»(Β΄ Κορινθ. δ΄7). Μέ εὐχαρίστησι καυχῶμαι περισσότερο, λέγει ὁ Παῦλος, γιά τίς ἀσθένειές μου , γιά νά κατοικήσῃ μέσα μου ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Β΄ Κορινθ. ιβ΄9). Εἷναι δε αὐτονόητον ὅτι δυνατοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ζωντανή Πίστιν, Πίστιν μέ περιεχόμενον, τά ἔργα τῆς Ἀγάπης. Ἡ Πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι. Δυνατοί εἶναι ὅσοι ἔχουν «Πίστιν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην» (Γαλάτ. ε΄6). Διά τῆς Πίστεως τῆς δι'ἀγάπης ἐνεργουμένης ἐνθρονίζουμε στήν ψυχή μας τόν Χριστόν, τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης. Καί ὁ Κύριος, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἀπελεύνει τό Ἄγχος, θεραπεύει τήν ἐπάρατη νευρομυϊκή ὑπερέντασι καί χαρίζει τήν νευρομυϊκή ΧΑΛΑΡΩΣΙ,  τήν ψυχική ΓΑΛΗΝΗ καί τή ΔΥΝΑΜΙ  νά  στηρίζουμε καί τούς ἀδυνάτους συνανθρώπους μας εἰς τήν πίστι.

Οἱ πραγματικά, λοιπόν, πιστοί, οἱ δυνατοί ,ὀφείλομεν νά ἀνεχώμαστε,  καί μποροῦμε νά βαστάζουμε τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων εἰς τήν πίστιν ἀδελφῶν μας, τῶν συνανθρώπων μας,  καί νά μη περιοριζώμαστε μόνον σέ ὅσα εἶναι ἀρεστά στόν ἑαυτό μας, νά μή πράττωμε μόνο ἐκεῖνα, πού ἀρέσουν στόν ἑαυτό μας, ἐκεῖνα πού ἱκανοποιοῦν τόν ἐγωϊσμό μας. Ὁ καθένας μας δηλαδή, ἄς γίνεται ἀρεστός στόν πλησίον του, ὥστε νά συντελῇ εἰς τό καλόν του. Νά προσέχουμε δηλαδή νά βοηθοῦμε τούς συνανθρώπους μας εἰς τήν οἰκοδομή τους, στην προκοπήν τους εἰς την Πίστιν και τίς ἀρετές. Να γίνουμε, με ἄλλα λόγια, μιμητές τοῦ Χριστοῦ, να ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, καθώς πρέπει ἁγίοις. Να ἔχουμε ὑπόδειγμα τον Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται κοντά μας καί «διέρχεται την ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Ὁ Χριστός ποτέ δέν ζήτησε τίποτε γιά τόν ἑαυτόν Του. Ποτέ δέν ζήτησε τίποτε ἀπό ἐκεῖνα πού ἦσαν ἀρεστά εἰς τόν ἑαυτόν Του, ἀλλά, καθώς εἶναι γραμμένον,  Αἱ ὕβρεις τῶν ὑβριστῶν Σου, οὐράνιε Πατέρα μου, ἔπεσαν ἐπάνω μου. Διότι, ὅσα ἐγράφησαν  στη Γραφή, λέγει ὁ Παῦλος, ἐγράφησαν γιά  τή δική μας διδασκαλία, ὥστε διά τῆς ὑπομονῆς και τῆς παρηγορίας τῶν Γραφῶν, νά διατηροῦμε την ἐλπίδα μας στο Θεό. Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ δυνατοί ὀφείλουμε, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε και παρέδωκε για χάρι μας τον ἑαυτόν Του προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας, ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε να ἀγαπᾶμε ὀ ἕνας τόν ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου καί προσέχουμε τούς ἀδυνάτους ἀδελφούς. Καί λέγει ὁ Παῦλος: «ὁ Θεός, πού χαρίζει σέ ὅλους μας τήν ὑπομονήν καί τήν παρηγοριά ΕΙΘΕ νά μᾶς δώσῃ νά ἔχουμε ὅλοι μεταξύ μας  τίς ἴδιες σκέψεις και τά ἴδια φρονήματα καί νά διατηρούμασθε ἐν ὁμονοίᾳ σύμφωνα μέ τό Θέλημα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. ΕΙΘΕ  νά μᾶς ἀξιώσῃ με ἕνα στόμα και με μια ψυχή, ὁμοθυμαδόν, νά δοξάζωμεν τόν  Ὕψιστον, τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. ΕΙΘΕ να μᾶς ἀξιώσῃ, μέ μιά καρδιά νά δοξάζουμε τόν Θεόν. Και αὐτό προϋποθέτει νά δεχώμαστε ὁ  ἕνας τον ἄλλον μέ ἀγάπην, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστός μᾶς δέχθηκε ὅλους και μᾶς ἀγάπησε πολύ και Σταυρώθηκε για μᾶς, γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός (Ρωμ. ιε΄1-7), εἰς τόν  Ὁποῖον ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί  ἡ Δύναμις καί  ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.