Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

 

 

«Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ,

ὅτι αὐτοί τον Θεόν ὄψονται»

                                        (Ματθ.ε΄8).

 

Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός, δεν ἀνακλύπτεται, ἀλλά ἀποκαλύπτεται  εἰς τούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ. Τό Ποῦ, τό Πῶς, τό Πότε, τό γνωρίζει μόνον ὁ Θεός. Ὁ πιστός ἀπεκδέχεται, περιμένει, με λαχτάρα τή θεία Φανέρωσι. Προετοιμάζει τήν ψυχήν του πρός ὑποδοχήν. Καθαρίζει τήν καρδιά του ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, καθαρίζει τή λάσπη ἀπό τά βρωμερά του πάθη,  σταυρώνει καί νεκρώνει «τή σάρκα σύν τοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις» καί προσμένει τήν εὐλόγημένη ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: « Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε και ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ΄ 4).

Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, πού εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας(Ἐφεσ. β΄14), τότε καί σεῖς οἱ πιστοί, «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ», μαζί μέ τόν Χριστόν θά φανερωθῆτε δοξασμένοι. «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ… Ὅταν φανερωθῇ στην ψυχή μας στή ζωή μας… Ὅταν ἀποκαλυφθῇ σέ μᾶς… Τότε μᾶς ἀνεβάζει πάνω ἀπό τά γήϊνα, εἰς ὑψος θείας ἀναβάσεως, μπροστά στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη , οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Ποιός μπορεῖ να περιγράψῃ τήν ἀλλαγή, τή μεταμόρφωσι, τή χαρά,  τήν ἀγαλλίασι, τήν ἀναγέννησι καί την ἐξ αὐτῆς μακαριότητα; Ὁ ἄνθρωπος ἐν Χριστῷ ξαναγιεννιέται, μεταμορφώνεται, γίνεται καινούργιος. Γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Γίνεται οὐράνιος ἄνθρωπος, ἐπίγειος ἄγγελος. «Φεύγει ἀπό τήν πνιγερή ζωή, στῆς Ομορφιᾶς τή σφαῖρα», ὅπως λέγει ὁ ποιητής. «Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις» (Β΄Κορινθ.ε΄17).  Ὅταν φανερωθῇ ὁ Χριστός, στόν καθαρό τῇ καρδίᾳ ἄνθρωπο, στόν ἄνθρωπο, πού πιστεύει καί δέχεται τόν Χριστόν, ὡς Θεόν και Σωτῆρα του, τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός ὁ ἀναγεννημένος, ἀνοίγει την καρδιά του στό Χριστό, ἐγκολπώνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνει «Πρᾶξι» στήν καθημερινή του ζωή, γίνεται ὑπερκόσμιος. Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ καί ὁ πιστός γευτῇ τή γλυκύτητα τῆς Θείας Παρουσίας, δέν γυρίζει πίσω στα παλιά, στήν κατάστασι τῆς ἁμαρτίας, δέν ἀλλάζει μέ τίποτε τό «ἝΝ», το Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τόν Χριστόν.  Ἑνωμένος μέ τόν Χριστόν, αἰσθάνεται δυνατός «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ»(Λουκ. ι΄19) καί, με θάρρος, σέ ὅλους,  ὁμολογεῖ και λέγει:« Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄13). Καί θεωρεῖ, ὡς ὁ Παῦλος, τίς θλίψεις, τούς διωγμούς καί γενικά τά παθήματα, πού ὑποφέρουμε τώρα σ’ αὐτήν τήν ἄθλια παροικία τῶν παρανοήσεων καί τῆς ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, ὅτι εἶναι ἕνα ΤΙΠΟΤΕ : «Λογίζομαι γάρ ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς»(Ρωμ. η΄18).

Ὅταν ἀποκαλυφθῇ ὁ Χριστός στόν πιστόν, τότε ὁ ἄνθρωπος, πού δέχεται τή Χάρι, ἐννοεῖ «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, ἐναποθέτει τήν ψυχή καί τη ζωή στό Χριστό, καί ὅπως ὁ Χριστός, ἀγαπᾶ καί προσφέρει τον ἑαυτόν του, για τούς ἄλλους Προσφοράν καί Θυσίαν στον Θεόν εἰς ὀσμήν εὐωδίας. «Διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί Θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν καί σήμερα καθαροί τῇ καρδίᾳ συνάνθρωποί μας, εἰς τούς ἀποκαλύπτεται ὁ Κύριος καί τούς ἀναγεννᾷ. Καί πραγματικά, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, μέ τήν ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου, εἰς αὐτούς, γίνονται ἄλλοι ἄνθρωποι. 

Πρόσφατο, ζωντανό παράδειγμα μεταστροφῆς, εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἐκλεκτοῦ καί ἀγαπημένου μας ἠθοποιοῦ ΚΩΣΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ, πού ἐπιγραμματικά ὁμολογεῖ σέ συνέντευξί του ὅτι : «ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ». Ἀξίζει να ἀναφέρω στην ἀγάπη σας, ἀγαπητά μου παιδιά, αὐτολεξί τήν ὄντως ἀξιόλογον και ψυχοφέλιμον  ὁμολογία του. Ὁ Κῶστας Ἀποστολάκης λέγει: «Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ περισσότεροι σήμερα ἐπιδιώκουν, να μείνουν νέοι, νά μή μεγαλώσουν ποτέ. Νοιάζονται κυρίως, για το σῶμα και ὄχι για το πνεῦμα… Ὁ Πλάτωνας ἔλεγε: «Τό νά φοβᾶται τό παιδί τό σκοτάδι, εἶναι λογικό, τό νά φοβᾶται ὁ μεγάλος το Φῶς εἶναι παράλογο». Τό Φῶς εἶναι τό  πνεῦμα. Δέν τό βλέπεις, σάν τόν ἄνεμο, ἀλλά αὐτό ὑπάρχει καί τό αἰσθάνεσαι. Εἶναι φοβερό, ἀλλά σήμερα ὅλοι νοιαζόμαστε, για το φθαρτό, γιά τό σῶμα, αὐτό θά πάη στο χῶμα. Και δεν νοιαζόμαστε, γιά τό Πῶς θρέψουμε την ψυχή μας, ἡ ὁποία θά ζήσῃ αἰώνια, θά βγῆ ἀπό τό σῶμα καί θά ταξιδέψῃ.  Τή θλῖψι δέν τήν φέρνει ἡ φτώχεια, ἀλλά ἡ ἐπιθυμία καί ἡ ἀπληστία. Γιατί ὅσα ποτάμια και ἄν χυθοῦν στή θάλασσα, αὐτή δέν γεμίζει. ΖΟΥΜΕ πιό πολύ ἀπό ποτέ στήν ἐποχή τῆς εἰκόνας. Ὅμως καί ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση εἶναι ἐπίσης φθαρτή. Ὅλος αὐτός ὁ ἀγῶνας, γιά τήν νεότητα,  κάθε εἴδους ἐπέμβαση,  ἄν δεν σοῦ φέρῃ αὐτά πού ἐπιθυμεῖς, στο τέλος θά σέ ρίξη σέ μεγαλύτερη θλῖψι. Δέν ξέρω, ἀλλά ἡ ζωή χωρίς Χριστό και Πίστι εἶναι τραγωδία, ταλαιπωρία, ἕνα δρᾶμα χωρίς τελειωμό» εἶπε ὁ ἐκλεκτός και ἀγαπημένος μας ἠθοποιός. Σέ κάθε εὐκαιρία τονίζει ὅτι ἡ ἐμφάνισι τοῦ Χριστοῦ  στη ζωή του  τόν ἀναγέννησε, ἔγινε ἄλλος ἄνθρωπος. Και λέγει με παρρησία σέ ὅλους: «Τώρα, πού βρῆκα τό Χριστό, εἶμαι ἄλλος ἄνθρωπος».

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΠΑΝ», για μᾶς καί νά ἑτοιμάζουμε την ψυχήν μας πρός ὐποδοχήν. Γιά κάθε ἄνθρωπο  ὑπάρχει ἡ δική του στιγμή, ἠ δική του πεντηκοστή, ἡ ὥρα τῆς εὐλογημένης ἐμφανίσεως. Μόνον ὁ Θεός γνωρίζει, γιά τόν καθένα μας τό Ποῦ, τό  Πῶς, τό Πότε. Ὁ Θεός ξέρει. Ἐμεῖς ἑτοιμάζουμε τήν ψυχή μας νά Τόν ὑποδεχθοῦμε;

 

Ἀνεξίκακε Κύριε, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί ἴδε και ἄκουσε τούς στεναγμούς και τά δάκρυα τῶν ἐλεεινῶν καί ἀναξίων δούλων Σου.  ἐλέησέ μας τους ἁμαρτωλούς, Μακρόθυμε Κύριε. Καί σῶσε μας. Στερέωσε ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου τή σαλεμένη μας καρδιά. Ἀξίωσέ μας νά ἐπιστρέψουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι κοντά Σου καί  στῆσε στήν καρδιά μας τή σκηνή Σου. Ἐμφάνηθι και παῦσον ἀφ’ ἠμῶν τον ὀδυρμόν τῶν δακρύων. Σύ, Πανάγαθε, ὁ πάντων Ἐπέκεινα και Πανταχοῦ Παρών, ἔλα κοντά μας καί θεράπευσε τίς ψυχικές και σωματικές μας ἀρρώστιες. Σύ ὁ Πανακής Ἰατρός, θέλεις ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς ὡς παντοδύναμος νά θεραπεύσῃς και τίς ἀνίατες ψυχοσωματικές μας ἀσθένειες, «ὅπου γάρ βούλεται Θεός νικᾶται φύσεως τάξις». Ἕλεος… Ἔλεος σοῦ ζητῶ Κύριε, ἔλα γρήγορα, μή βραδύνης, ἔρχου ταχύ και μεῖνε κοντά μας. Ἀξίωσε καί ἡμᾶς νά γευτοῦμε τή γλυκύτητα τῆς Εὐλογημένης Παρουσίας Σου καί, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  καί να Σέ δοξολογοῦμε, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.