Η ΑΓΝΗ ΑΓΑΠΗ ΕΝΩΝΕΙ

Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πληροφορήθηκε ὅτι μεταξύ τῶν Κορινθίων ὑπάρχουν διαιρέσεις, καί σπεύδει, μέ τήν Α΄ Ἐπιστολή του, νά τούς βοηθήσῃ νά διώξουν ἀπό τήν ψυχή τους καί ἀπό τήν κοινότητά τους, τόν Δαίμονα τῆς δαιρέσεως, νά διώξουν τό πονηρόν, τό χωριστικόν Πνεῦμα καί νά ἑνωθοῦν ἐν Χριστῷ. Τούς γράφει μέ πόνον ψυχῆς:

«Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά λέγετε ὅλοι τήν ἴδια Ὁμολογία τῆς Πίστεως καί νά μή ὑπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας, ἀλλά νά εἶσθε ἀρμονικά ἑνωμένοι μεταξύ σας. Νά ἔχετε ὅλοι τά ἴδια φρονήματα, τήν ἴδια πίστι στό Χριστό, τό ἴδιο πνεῦμα καί τήν ἴδια γνώμη, ἀρετές , πού θά σᾶς κρατοῦν ἑνωμένους μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ σας. Πληροφορήθηκα ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν  μεταξὐ σας ἔριδες». Οἱ ἔριδες καί οἱ φιλονικίες εἶναι προϊόντα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ. Ὁ Ἐγωϊσμός. ὁ Ἑωσφορισμός  δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας Δαίμονας, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Σατανᾶς, ὁ ἀρχηγέτης κάθε Κακοῦ, ὁ Πατέρας τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, πού ἐπιδιώκει μέ κάθε τρόπο νά χωρίσῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό, ἀπό τήν Ἀγάπη καί καλλιεργεῖ στήν ψυχή καί τή ζωή τους τό μῖσος. Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ἐνῷ Ἡ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝΩΝΕΙ τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τό Θεό. «Σᾶς παρακαλῶ, λέγει ὀ Παῦλος, διῶξτε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή σας τό Πονηρόν αὐτό πνεῦμα τῆς διαιρέσεως. Πληροφορήθηκα ὅτι ὁ καθένας ἀπό σᾶς καυχιέται καί λέγει ὁ Ἕνας :Εγώ εἶμαι τοῦ Παύλου. Καί ὁ Ἄλλος λέγει :ΕΓΩ εἶμαι θαυμαστής καί Μαθητής τοῦ Ἀπολλώ. Καί ὁ τρίτο λέγει: ΕΓΩ ἀνήκω στόν Κηφᾶν.  Ἄλλος πάλιν ἰσχυρίζεται·  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».

Αὐτή ἠ διαίρεσις, χωρίς ἀμφιβολία,  εἶναι ἔργο τοῦ Σατανᾶ. Αὐτός ἐνσαρκώνει τό Πάθος τοῦ Ἐγωϊσμοῦ καί χωρίζει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί ἀπό τόν Θεόν. Καί προκειμένου νά διαιρέσῃ τούς ἀνθρώπους καί νά ἐξαπατήσῃ ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς «μετασχηματίζεται καί εἰς ἄγγελον φωτός»(Β΄Κορινθ. ια΄14). Καί ὁ Παῦλος  ἐρωτᾶ τούς Κορινθίους , ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς καί λέγει:

«Ἐκκομματιάσθη, ἔχει μοιρασθῇ σέ κομμάτια Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ; Μήπως ὁ Παῦλος σταυρώθηκε, γιά τή σωτηρία σας;  Ἤ μήπως βαπτισθήκατε εἰς τό ὄνομα τοῦ Παύλου, ὥστε νά ἀνήκετε πλέον εἰς αὐτόν; Εὐχαριστῶ τό Θεό, πού δέν ἐβάπτισα κανέναν ἀπό σᾶς παρά τόν Κρίσπον καί τόν Γάϊον, γιά νά μή μπορεῖ νά πῇ κανείς ὅ τι βαπτισθήκατε είς τό δικό μου ὄνομα. Ἐβάπτισα ἐπίσης καί τήν Οἰκογένειαν τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτός ἀπό αὐτούς δέν γνωρίζω, δέν γνωρίζω ἐάν ἐβάπτισα κανέναν ἄλλον. Ὁ Χριστός δέν μέ ἔστειλε νά βαπτίζω, ἀλλά νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιον, ὄχι χρησημοποιῶντας τήν ἀνθρώπινη τέχνη τοῦ λόγου καί σοφία, «ἵνα μή κενωθῇ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ». Κηρύττω τό Εὐαγγέλιο, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, κηρύττω τή Θεϊκή συγκατάβασι, χωρίς νά κινδυνεύω. Ἀποφεύγω τά ἀνθρώπινα ἀπατηλά ἐπιχειρήματα  καί ἐκθέτω τό ΓΕΓΟΝΟΣ τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τή σωτηρία μας, γιά νά μή χάσῃ τή Θεία δύναμι τό κήρυγμά μου, γιά  τό Σταυρικό Θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Παράγματι ὁ λόγος περί τοῦ Σταυροῦ, γιά μᾶς τούς Πιστούς εἶναι ΔΥΝΑΜΙΣ ΘΕΟΥ. EΙΝΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Ὁ Χριστός ἐνσαρκώνει τήν ἄκρα ταπείνωσι καί τήν ἄπειρη ἀγάπη.  Ὲξαφανίζει τόν ΕΓΩΪΣΜΟ, πού χωρίζει  τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό καί μεταξύ τους. Διώχνει μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας πᾶσαν ΚΑΚΙΑΝ. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μέ τό Πανάγιον αἷμα μᾶς συμφιλιώνει  καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, καί ἑνωμένους εἰς Ἕν μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον καί ἀξιώνει τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως , εἰς τό ὐμνεῖν, εὐλογεῖν  καί δοξάζειν τό Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Αγίου Πνεύματος, εεἰς πάντας τούς αἰῶνας.ΑΜΗΝ.

 

 

 

Ο ΓΛΥΚΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ

ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

 

Εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μᾶς ἐγκατέστησεν  ὁ Φιλάνθρωπος, ὡς ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας, καιρόν, γιά νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ προπάτορος Ἀδάμ. Νά ἐγκολπωθοῦμε τήν τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον καί, διά τῆς Ἀγάπης νά ἑνωθοῦμε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του. Δηλαδή νά ἐπανακτήσουμε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς: α) Νά ἐπανακτήσουμε τή Χάρι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, β)νά συνομιλοῦμε μαζί Του, ὅπως συνομιλεῖ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του, καί γ) νά  χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Αὐτός εἶναι καί ὁ Παράδεισος. Αὐτή εἶναι καί ἡ πνευματική μας ἐργασία, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Πρός πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ  αὐτοῦ, πού εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας στή γῆ, εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι α) «Ο Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὀ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄16). β) Μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ σημαίνει περιπατῶ ἐν ἀγάπῃ, ἀκολουθῶ πιστά τά Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί φθάνω ἀπό τό κατ’ εἰκόνα, εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν. Δοξάζω τό Θεό, λόγῳ καί ἔργῳ. Κάνω «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη, συμπεριφέρομαι μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους  μου, ὅποιοι κι’ ἄν εἶναι, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουν, ὅπου κι’ ἄν βρίσκονται. Ἔχω πάντοτε γλυκό λόγο, λόγο ἀγάπης, πού ὀμορφαίνει τή ζωή μου, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά ὅτι «Τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ»

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι  ἡ τελεία, «ἡ γνησία ἀγάπη, Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον». Καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πάνω ἀπό τό Σταυρό Του διεκήρυξε ὡς Καινήν Ἐντολήν τήν ΑΓΑΠΗ καί εἶπε: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ΚΑΘΩΣ ΕΓΩ ΗΓΑΠΗΣΑ ΥΜΑΣ ΙΝΑ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»( Ἰωάν. ιγ΄34-35).

Ἡ ΑΓΑΠΗ εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί λαός μας, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ λέγει ὅτι: «Τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι». Ἡ ἀγάπη μᾶς ἐπανεισάγει στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

Ἐμεῖς ἔχουμε καταλάβει καλά, ἔχουμε  ἐννοήσει «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων; Ἔχουμε ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως ὁ Χριστός; Ἤ ἔχουμε στερεωθῆ στό ΚΑΚΟ καί τρῶμε τίς σάρκες μας καί κατασπαράσσουμε τούς ἀδελφούς μας;

Δυστυχῶς, μέ πικρία, διαπιστώνουμε ὅτι ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τῆς ἀγάπης, ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, καί ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, μετουσιώσαμε τή γῆ σέ «χοιροστάσι», βασανίζουμε ὀ Ἕνας τόν Ἄλλο καί στό κάθε μας βῆμα σωρεύουμε συμφορές. Καί εἶναι καιρός νά περισυλλεγοῦμε καί νά παύσουμε νά ἀδικοπραγοῦμε καί κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ΑΓΑΠΗ. Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς ἐδῶ εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι. Λυτρώνει τούς δικαίους, τούς ἀνθρώπους τῆς Ἀγάπης,  τούς ἀνασύρει ὁ Μακρόθυμος καί Φιλάνθρωπος ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Παίρνει ἀπό τήν Παροικία τούς δικαίους, πού συνοδεύονται μόνο ἀπό τά καλά τους ἔργα, ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν Καλωσύνη τους, καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τήν Οὐράνια Κατοικία, στήν Πατρικήν Ἑστία, ἐκεῖ ,ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Γι’ αὐτό καί καθημερινά σᾶς τονίζω, ἀγαπητά μου Παιδιά, ὅτι «ὅλα θά καταργηθοῦν. Μονάχα ἡ ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ, διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. «Μονάχα ἡ ΚΑΛΩΣΥΝΗ, ὅλα στόν κόσμο χάνονται, μόνη ἀπομένει ΕΚΕΙΝΗ».

Καθημερινά σᾶς λέω: «Ὅσο ζῶ, θέλω νά μέ προσέχετε, νά μέ ἀγαπᾶτε καί νά μέ σέβεσθε.  Ὅταν πεθάνω, τί νά τά κάνω τά λουλούδια στόν Τάφο μου; ἄχρηστα μοῦ εἶναι τά δάκρυα, τά κεριά καί τά λιβάνια...».

Πιστεύω δέ καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τό ἴδιο θά ἤθελαν, Ἕνα γλυκό λόγο, λίγη Καλωσύνη, λίγη ἐπιείκεια. Τά λέω αὐτά, γιατί καθημερινά παρατηρῶ μιά ἀστόχαστη, ἀσυλόγιστη, ἀποκαρδιωτική συμπεριφορά, τοῦ Ἑνός ἀνθρώπου πρός τόν Ἄλλον. Καί ἀναρωτιέμαι· ΓΙΑΤΙ;

Χάθηκε ἡ ντροπή; Χάθηκε τό φιλότιμο;  Χάθηκε ὁ γλυκός ὁ λόγος; ΠΟΥ εἶναι ἡ στοργή, ἡ τρυφερότητα; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η  ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Εἴμαστε προσωρινοί ἐδῶ καί τρῶμε ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον. Φαντάζεσθε τί θά κάναμε, ἄν εἴμαστε αἰώνιοι κάτοικοι αὐτῆς ἐδῶ τῆς γῆς;

Δέν ζητῶ πολλά. Ἕνα γλυκό λόγο ζητῶ, ἕνα βλέμμα, ἕνα ψίχουλο Καλωσύνης.  Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ζοῦνε μέ ἕνα «Ψίχουλο» καί πεθαίνουν ἀπό ἕνα πικρό λόγο, ἀπό ἕνα συνοφρίωμα τοῦ ὀφθαλμοῦ.

Δέν παραλείπω νά πῶ ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι καί λίγο ὡς πολύ φταῖμε καί ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα πικραίνουμε ὁ Ἕνας τόν ἄλλον. Δέν νομίζετε πώς ὀφείλουμε τοὐλάχιστον νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς ὁ Ἕνας πρός τόν Ἄλλον; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Τό ἐπιεικές ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. δ΄4). Ὁ γλυκός ὁ λόγος, ἡ στοργή, ἡ τρυφερότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐπιείκειά σας καί ἡ  ὑποχωρητικότητά σας, ἄς γίνῃ γνωστή σέ ὅλους  τούς ἀνθρώπους καί σέ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀπίστους. Πόσο μᾶλλον ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς καί ὑποχωρητικοί, μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Ἀξίζει ἄραγε νά διαλύουμε τήν Οἰκογένειά μας, γιά ἕνα πεῖσμα ἤ γιά ἕνα πικρό λόγο;  Ἀξίζει νά διαλύουμε φιλία ἤ συνεργασία, γιά τό τίποτα; Ἐπιτρέπεται νά πικραίνει ὁ σύζυγος τή σύζυγό του, ὁ ἀδελφός τόν ἀδελφόν ἤ τήν ἀδελφή του, γιά μικροπράγματα, τελείως ἀσήμαντα πολλές φορές.  Ἀναλογισθήκατε ποτέ, ὅταν στενοχωρῆτε, χωρίς λόγο, πολλές φορές τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα, τί θά συμβῆ τήν ὥρα τοῦ πρόσκαιρου μέν, ἀλλά ἀποχωρισμοῦ ἀπό αὐτά; Μπορεῖτε νά νοιώσετε τήν πικρία τῆς ἐρημώσεως, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπουσία τους; Μπορεῖτε νά φαντασθῆτε πόσο ἔρημη εἶναι ἡ ψυχή σας καί τό σπιτικό σας χωρίς τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα;

Δόξα τῷ Θεῷ, ἐγώ γνωρίζω καλά, τήν πικρία καί τόν ἀφόρητο Πόνο, πού προκαλεῖ ὀ πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τά προσφιλῆ μου πρόσωπα...

Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΗΜΩΝ καί ἔχει  τά προσφιλῆ μας πρόσωπα στήν ἀγκαλιά Του καί ἐκεῖ δέν πικραίνονται, ἀλλά ἀναπαύονται ἐν εἰρήνῃ. Καί έπειδή εἶναι ὁ Κύριος εἶναι ἐγγύς καί κρίνει καί τά λόγια καί τίς πράξεις μας, γι’αὐτό σᾶς συμβουλεύω νά ἔχετε πάντοτε γλυκό λόγο, τρυφερότητα καί ἀγάπη ἀκόμη καί στά πιό δύστροπα καί κακότροπα ἄτομα. Καί ἄς προσέχουμε νά εἶναι πάντοτε τά λόγια μας γλυκά, νόστιμα καί χαριτωμένα. Νά δίνουμε χαρά καί νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν, τόν Δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν. Διότι ὁ ΕΝΑΣ, γιά τόν ΑΛΛΟΝ εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» ( Ἰακ. α΄ 17). ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ.

 

 

 

ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,

 

   

                                           Η ΖΩΗ  ΕΙΝ’ ΑΒΥΣΣΟΣ ΟΔΥΝΗΣ

 

Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές...

«Ἐψύγει ἡ ἀγάπη» τῶν πολλῶν.

Ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Κάναμε τή ζωή μας, Κόλασι.

Ἀπό κακή μας προαίρεσι,

μετουσιώσαμε τόν Παράδεισο,

πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, σέ «Χοιροστάσι».

Δέν μιλᾶμε πιά, μέ τόν Ἀληθινόν Θεόν.

Ζοῦμε χωρίς Θεόν, χωρίς σκοπόν...

 χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον...

 Ζοῦμε χωρίς ΑΓΑΠΗΝ.

Ἀνάβουμε ἐδῶ κι’ ἐκεῖ φωτιές.

Σωρεύουμε γύρω μας,  συμφορές.

Γι’ αὐτό, εἶναι πικρό καί τό νερό,

πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε,

«ἄρτος Ὀδύνης...».

Ὑψώσαμε καί λατρεύουμε, ὡς Θεόν,

τό Βόρβορο, τό Σατανᾶ, τό Διάβολο,

τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα...

Οἱ περισσότεροι ἀνθρωποι, σήμερα, μακράν ἀπό τόν Ἕνα  καί   μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί ἀπό τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, δυστυχῶς, «ὀρύσσουν ἑαυτοῖς  λάκκους συντετριμμένους,οἱ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»(Ἱερ. β΄13). «Ἔχουσι βασιλέα καί ἀρχηγόν, πάνω ἀπό τό κεφάλι τους τόν ἄγγελον τῆς ἀβύσσου.Τό ὄνομά του στήν Ἑβραϊκή γλῶσσα εἶναι Ἀβαδδών, τό ὁποῖον στήν ἑλληνική γλῶσσασημαίνει ΑΠΟΛΛΥΩΝ, δηλ. Καταστροφεύς.

Ἡ ἐπερχόμενη πληγή τῶν ἀκρίδων εἶναι  τά ὀψώνια τῆς ἀμαρτίας,  ἡ νευρομυϊκή ὑπερέντασι, τό καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας ἄγχος καί οἱ πολλές καί διάφορες ψυχικές διαταραχές, πού ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας, μᾶς δάκνουν ὡς ἀκρίδες καί μᾶς προκαλοῦν ἀβάστακτο πόνο, ἀνυπόφορο βασανισμό.

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ  σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στήν Πατρική Ἑστία. Καί ἐμεῖς, οἱ δύσμοιροι θνητοί, δέν μετανοοῦμε. Συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα  καί νά ἀδικοπραγοῦμε (πρβλ. Ἀποκ. θ΄1 ἑξ.).

Καταργοῦν τήν Πίστι στό Θεό, τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, καταργοῦν τά ἔθνη, τήν κάθε Θρησκεία, τήν Ἱστορία, τή γλῶσσα καί ἐπιδιώκουν  τήν λεγόμενη Παγκοσμιοποίησι, πού στήν πραγματικότητα εἶναι Σατανοποίησι καί ἑτοιμάζουν τήν  ἐγκατάστασι τοῦ Παγκοσμίου Κυβερνήτου, τοῦ maitreya, τοῦ Ψευτομεσσία, τοῦ Ἀντιχρίστου. Καί δυστυχῶς, οἱ σκοταδιστές, αὐτές οἱ δυνάμεις αὐτοκαταστροφῆς τοῦ Σύμπαντος, ἐργάζονται μέ δόλια μέσα, ἀκόμη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ.  Καί οἱ Πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ βασανίζονται καί ὑποφέρουν καί δέν ἀντιδροῦν.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ξυπνήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά. Ὁ Προφήτης Δαβίδ βροντοφωνάζει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ.4,3).

Καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, θέλοντας νά μᾶς ἀνασύρῃ  ἀπό τό βυθό τῆς ῥᾳθυμίας, ἐρωτᾶ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἠδυπαθείαις κατασηπώμενοι»;

Μποροῦμε μόνοι μας νά παλαίψουμε μέ τίς σκοτεινές Δυνάμεις καί μέ τή Λερναία Ὕδρα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας; Μόνοι μας; Ἀσφαλῶς ΟΧΙ. ΑΛΛΑ δέν εἴμαστε μόνοι. Εἷναι μαζί μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ὁ Κύριος καί Θεός Ἡμῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει. Ἐάν τίς ἀκούσει τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν Θύραν, λέγει ὁ Κύριος, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄20).

Εἷναι μαζί μας Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά. ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.  Ἀρκεῖ νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του. Nά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του.

Ὁ Κύριος «δίδει εἰς τούς πιστούς Μαθητάς Του τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19). Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος   Ὕδατος, στό Χριστό, Καί, μέ πίστι Σ’ Αὐτόν,  ἀφορῶντες εἰς τόν Ἀρχηγόν τῆς πίστεώς μας καί Τελειωτήν Ἰησοῦν, νά ἀγωνισθοῦμε, γιά τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά ὁποῖα δολίως πλήττονται ἀπό τούς σκοταδιστές, δαίμονες καί δαιμονανθρώπους τοῦ αἰῶνος τούτου. Εἷναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων,(καί μαζί Του θά νικήσουμε κι’ ἐμεῖς) οἱ μετ’ Αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14). Διό καί ἡμεῖς Αὐτόν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. «Αὐτῷ δέ τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Α΄Τιμόθ. α΄17). 

«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ».

 

ΕΙΝ’ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ...

 

Ἔρχονται στιγμές, πού σβύνω, χάνομαι

καί μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας μου,

βυθίζομαι «εἰς  ᾏδου βυθόν», εἰς  τήν

ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὁδύνης, μᾶλλον,

ἐξ αἰτίας τῆς ὀλιγοπιστίας μου...

Ὅμως τήν ὥρα τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς

ἀπελπισίας, μέ τή Χάρι Σου, Ὕψιστε Θεέ,

Πολυεύσπλαγνε καί Οἰκτίρμων ἔρχομαι

«εἰς ἑαυτόν» ὁ ἄθλιος καί ζητῶ  Ἔλεος.

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, Κύριε τοῦ Ἐλέους,

Σύ, πού εἶσαι τό φῶς τό ἀληθινόν,  Σύ, πού

φωτίζεις κάθε ἅνθρωπον, πού ἔρχεται στόν

κόσμον, μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου

Σου, Φιλάνθρωπε καί Μακρόθυμε Κύριε!

 Ὡς ἄπειρον Ἔλεος, ἐλέησον, καί ἐμέ, Πανάγιε,

τόν ἀχρεῖον καί ἀνάξιον δοῦλον Σου!

Φώτισε τά σκοτάδια τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς

μου, καί «στερέωσε τή σαλεμένη μου καρδιά,

ἐπί τήν ἀσάλευτον, Χριστέ, πέτραν τῶν

Ἐντολῶν Σου, ὅτι μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις καί

Κύριος». Σύ, πού εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή,

Κύριε, μή βραδύνῃς, ἔρχου ταχύ  καί σῶσον με.

Ἀπάλυνε τόν πόνο, πού προκαλεῖ στήν ψυχή

μου, ὁ  πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τόν μικρό μου

ΓΙΟ, ἀπό τόν Παναγιώτη μου, τόν Συνταγματάρχη.

Εἷμαι σίγουρος, πώς τώρα δέν πονάει,  στἄχραντα

Χέρια Σου, καί ὅτι ἀναπαύεται «ἐν εἰρήνῃ», ἐκεῖ,

ὅπου «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά

ζωή ἀτελεύτητος». Καί, ἐνῷ, ἀκατάπαυστα, ὑμνῶ τό

πανάγιον  Ὄνομά Σου καί Σέ δοξάζω, Κύριε, πού

τόν Λύτρωσες ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο αὐτῆς

ἐδῶ τῆς ἄθλιας Παροικίας καί τόν μετέθεσες εἰς τά

οὐράνια, ἀγγελικά στρατόπεδα, παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ

ἄθλιος ἐγώ, συνεχίζω καί θρηνῶ καί θλίβομαι καί

πονῶ ἐπί τῷ προσκαίρῳ μέν, ἀλλ’ ἐπί τῷ ἀποχωρισμῷ

τοῦ Παιδιοῦ μου. Ψάχνω, μέ λαχτάρα, νά τόν βρῶ καί

νά τόν δῶ, μέσα στον ἀόρατο καί αἰώνιον κόλπον τοῦ

Ἀβραάμ, στήν ἄπειρη, στοργική, τήν Πατρική ἀγκαλιά,

καί συνέχεια δακρύζω, Θεέ μου, συγχώρησέ με, πού βαραίνω 

τήν ψυχούλα του, μέ τά δάκρυά μου καί τή θλῖψι μου, ἐνῶ 

ἐκεῖνος πάλευε ἡρωϊκά, μόνος του, μέ τό Θηρίο κι’ ἔκρυβε τόσο 

καλά τόν πόνο του, «γιά νά μή στενοχωρηθῇ ὁ μπαμπᾶς»...

 καί ξεψυχῶντας ἔλεγε: «τώρα...ὁ μπαμπᾶς!...» 

Τώρα ὁ μπαμπᾶς θρηνεῖ... ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΜΕ, ΘΕΕ ΜΟΥ  

καί Ἀνάπαυε τήν ψυχήν υοῦ Δούλου Σου Παναγιώτου καί πάντων

τῶν προσφιλῶν μας τάς ψυχάς ἐν Χώρᾳ ζώντων, ἐν σκηναῖς δικαίων

 ἀνάπαυσον». Σύ, γλυκύτατέ μου Ιησοῦ, εἶσαι ἡ ἈΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ 

Η ΖΩΗ. Σύ, Κύριε, ὁ Ὁποῖος ἐπάτησες θανάτῳ τόν θάνατον καί 

κατήργησας τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι  τόν

 διάβολον, καί ἐχάρισες σέ ὅλους ἐμᾶς τήν ἀνάστασιν καί τήν αἰώνιο

 ζωήν, ἀπάλυνε τόν πόνον μας, διῶξε τή θλῖψι, μέσ'  ἀπό τήν ψυχή μας, 

στήριξέ μας στήν Πίστι, Σέ ΣΕΝΑ τόν ΠΑΝΑΓΙΟΝ,  καί    ΑΞΙΩΣΕ 

ΜΑΣ, μέ καθαρή καρδιά, νά Σέ μνοῦμεν καί νά Σέ

 δοξάζομεν εἰς πάντας τούς  αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«ΧΑΙΡΕ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΝΕΦΕΛΗΣ!»

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ,

ΕΙΣ ΣΕ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΜΕΝ.

 

Δέσποινά μου, ποιός ἀπό μᾶς τούς εὐτελεῖς, εἶναι ἄξιος, νά πλησιάσῃ τή Χάρι Σου; Ὁμολογῶ ὅτι κανείς ἀπό μᾶς, δέν εἶναι ἄξιος. Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, κλίνουμε τό γόνυ καί Σέ παρακαλοῦμε, ἁγνή, Παρθένε, ἄκουσε, ὡς στοργική Μητέρα, τά ψελλίσματα τῶν νηπίων καί ἁμαρτωλῶν τέκνων Σου... «Κλῖνον τό οὖς Σου, Ἁγνή καί σῶσον τούς θλίψεσι βυθιζομένους ἡμᾶς...». Σύ, Πάναγνε, εἶσαι «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί Καλή». Σύ, ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄχραντε, Παναγία, εἶσαι «ἡ τῶν ἀπιλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια». Σύ εἶσαι, μετά τόν Κύριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σέ ἱκετεύομεν, πρέσβευε , Δέσποινα, μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς...

«Τῇ Μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη δυσώπησον τόν Υἱόν Σου καί Θεόν ἡμῶν» ἵνα σώσῃ τά πλάσματά Του, ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους καί ἀναξίους δούλους Του. Παρακάλεσέ Τον, Παναγιά μου, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν. Θεριεύει μέσα μας τό σαρκικό φρόνημα, μᾶς ἀποπνίγουν τά χαμηλά μας πάθη, μᾶς κυκλώνουν, φρυάττοντες, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι,«ὥσπερ μέλισσαι κηρίον» Παρθένε καί μᾶς βυθίζουν στό  σκοτάδι τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς Παραφροσύνης καί σωρεύουν συμφορές. Ζοῦμε Χωρίς τή Χάρι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, χωρίς ἀγάπη, χωρίς Θεόν, χωρίς σκοπόν, χωρίς περιεχόμενον, κατασπαρράσσοντες ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον. Μᾶς πνίγουν οἱ συμφορές. Μόνον Σύ, μπορεῖς, νά μᾶς λυτρώσῃς , ἄχραντε, Παναγία, διά τῶν τῶν πρεσβειῶν Σου. Σῶσαι μας,  πρόφθασον, Δέσποινα, πρίν είς τέλος χαθοῦμε. Παρακάλεσε, Μητέρα, τόν Υἱόν καί Θεόν ἡμῶν, νά μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ, καί νά δώσῃ σέ ὅλους ἡμᾶς τό Χάρισμα τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας,  νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένοι. Παρακάλεσέ Τον, Μητέρα, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν Λατρεύωμεν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», νά μακαρίζωμεν δέ, ἀξίως, Σέ, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν, «τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τήν καταφυγή καί προστασία ὅλων μας. 

Παμμακάριστε Δέσποινα, ἄφθορε, Παναγία, Σύ, πού πάντοτε μᾶς δέχεσαι καί ἀνταποκρίνεσαι, μέ τρυφερότητα, στίς παρακλήσεις μας καί κανείς δέν φεύγει ντροπιασμένος ἀπό κοντά Σου, ἀλλά «λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως», παρακάλεσε τόν Υἱόν Σου καί Οἰκτίρμονα Θεόν ἡμῶν, νά μᾶς ἀξιώσῃ, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του , ἀσιγήτως νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε Αὐτόν, τόν προσωπικό μας Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, συν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ. 

ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ, ΙΗΣΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ!

 

ΚΥΡΙΕ, ΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΩΣ ΟΙΔΑΣ,

ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ! ...

Κύριε μου, γλυκύτατε μου Ἰησοῦ, ἰδέ  τήν θλῖψιν μου, ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου καί μή απορρίψῃς ἡμᾶς, ἀπό τοῦ προσώπου Σου... Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς!

Κινδυνεύομεν νά χωρισθοῦμε ἀπό Σένα, πού εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Μή μᾶς ἀφήνῃς μόνους. Χωρίς Ἐσένα, χωρίς τή δύναμι καί τή Χάρι Σου, εἴμαστε ὁλότελα χαμένοι, «εἰς ᾏδου βυθόν». Κύριέ μου, Ἰησοῦ μου, Θεέ καί Κύριέ μου, ὁλοένα ἀπομακρυνόμαστε ἀπό Σένα, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος, χάσαμε τό δρόμο τῆς Ζωῆς, κυλιόμαστε στά λασπονέρια τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀπογνώσεως, Χωρίς Ἐσένα, χωρίς ἀγάπη χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές. «ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», ἐπλήθυναν οἱ ἁμαρτίες μας, καί στό κάθε μας βῆμα διαπράττουμε ἐγκλήματα ντροπῆς καί σωρεύουμε συμφορές, γι’αὐτό καί τό  νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί , πού τρῶμε εἶναι «ἄρτος Ὀδύνης!...». Ἄνοιξε, Κύριε, τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνης τίς ντροπές... ὡς πῦρ καταναλίσκον, ἔρχου ταχύ καί κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Λάμπρυνε τήν ψυχή μας. Στερέωσε, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν σου, τή σαλεμένη μας καρδιά, «ὅτι μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις καί Κύριος»! Μή βραδύνῃς. Ἔρχου ταχύ! «Ἐπίβλεψον ἐξ Οὐρανοῦ καί ἴδε καί ἐπίσκεψαι τήν ἄμπελον ταύτην, καί κατάρτισαι αὐτήν,  ἥν ἐφύτευσεν ἡ Δεξιά Σου! Χωρίς ἐσένα κινδυνεύουμε νά μᾶς καταβροχθήσουν οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι...

Κύριε, συγχώρησέ μας, λυπήσου μας καί σῶσαι μας, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε. Ἔλεος σοῦ ζητῶ. ΕΛΕΟΣ! ΕΛΕΟΣ! ΕΛΕΟΣ!

 Χωρίς Ἐσένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, εἴμαστε ὁλότελα χαμένοι, δέν μποροῦμε νά κάμουμε!  ἀπολύτως τίποτε Καλόν. Χωρίς Ἐσένα, χωρίς τή χάρι Σου, μόνον συμφορές σωρεύουμε στή ζωή μας. ἔρχου ταχύ! Κύριε ἐλέησον! Κύριε ἐλέησον! Κύριε ἐλέησον! Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ἐλέησον!...