«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ».

 

ΕΙΝ’ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ...

 

Ἔρχονται στιγμές, πού σβύνω, χάνομαι

καί μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας μου,

βυθίζομαι «εἰς  ᾏδου βυθόν», εἰς  τήν

ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὁδύνης, μᾶλλον,

ἐξ αἰτίας τῆς ὀλιγοπιστίας μου...

Ὅμως τήν ὥρα τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς

ἀπελπισίας, μέ τή Χάρι Σου, Ὕψιστε Θεέ,

Πολυεύσπλαγνε καί Οἰκτίρμων ἔρχομαι

«εἰς ἑαυτόν» ὁ ἄθλιος καί ζητῶ  Ἔλεος.

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, Κύριε τοῦ Ἐλέους,

Σύ, πού εἶσαι τό φῶς τό ἀληθινόν,  Σύ, πού

φωτίζεις κάθε ἅνθρωπον, πού ἔρχεται στόν

κόσμον, μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου

Σου, Φιλάνθρωπε καί Μακρόθυμε Κύριε!

 Ὡς ἄπειρον Ἔλεος, ἐλέησον, καί ἐμέ, Πανάγιε,

τόν ἀχρεῖον καί ἀνάξιον δοῦλον Σου!

Φώτισε τά σκοτάδια τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς

μου, καί «στερέωσε τή σαλεμένη μου καρδιά,

ἐπί τήν ἀσάλευτον, Χριστέ, πέτραν τῶν

Ἐντολῶν Σου, ὅτι μόνος Ἅγιος ὑπάρχεις καί

Κύριος». Σύ, πού εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή,

Κύριε, μή βραδύνῃς, ἔρχου ταχύ  καί σῶσον με.

Ἀπάλυνε τόν πόνο, πού προκαλεῖ στήν ψυχή

μου, ὁ  πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τόν μικρό μου

ΓΙΟ, ἀπό τόν Παναγιώτη μου, τόν Συνταγματάρχη.

Εἷμαι σίγουρος, πώς τώρα δέν πονάει,  στἄχραντα

Χέρια Σου, καί ὅτι ἀναπαύεται «ἐν εἰρήνῃ», ἐκεῖ,

ὅπου «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά

ζωή ἀτελεύτητος». Καί, ἐνῷ, ἀκατάπαυστα, ὑμνῶ τό

πανάγιον  Ὄνομά Σου καί Σέ δοξάζω, Κύριε, πού

τόν Λύτρωσες ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο αὐτῆς

ἐδῶ τῆς ἄθλιας Παροικίας καί τόν μετέθεσες εἰς τά

οὐράνια, ἀγγελικά στρατόπεδα, παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ

ἄθλιος ἐγώ, συνεχίζω καί θρηνῶ καί θλίβομαι καί

πονῶ ἐπί τῷ προσκαίρῳ μέν, ἀλλ’ ἐπί τῷ ἀποχωρισμῷ

τοῦ Παιδιοῦ μου. Ψάχνω, μέ λαχτάρα, νά τόν βρῶ καί

νά τόν δῶ, μέσα στον ἀόρατο καί αἰώνιον κόλπον τοῦ

Ἀβραάμ, στήν ἄπειρη, στοργική, τήν Πατρική ἀγκαλιά,

καί συνέχεια δακρύζω, Θεέ μου, συγχώρησέ με, πού βαραίνω 

τήν ψυχούλα του, μέ τά δάκρυά μου καί τή θλῖψι μου, ἐνῶ 

ἐκεῖνος πάλευε ἡρωϊκά, μόνος του, μέ τό Θηρίο κι’ ἔκρυβε τόσο 

καλά τόν πόνο του, «γιά νά μή στενοχωρηθῇ ὁ μπαμπᾶς»...

 καί ξεψυχῶντας ἔλεγε: «τώρα...ὁ μπαμπᾶς!...» 

Τώρα ὁ μπαμπᾶς θρηνεῖ... ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΜΕ, ΘΕΕ ΜΟΥ  

καί Ἀνάπαυε τήν ψυχήν υοῦ Δούλου Σου Παναγιώτου καί πάντων

τῶν προσφιλῶν μας τάς ψυχάς ἐν Χώρᾳ ζώντων, ἐν σκηναῖς δικαίων

 ἀνάπαυσον». Σύ, γλυκύτατέ μου Ιησοῦ, εἶσαι ἡ ἈΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ 

Η ΖΩΗ. Σύ, Κύριε, ὁ Ὁποῖος ἐπάτησες θανάτῳ τόν θάνατον καί 

κατήργησας τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι  τόν

 διάβολον, καί ἐχάρισες σέ ὅλους ἐμᾶς τήν ἀνάστασιν καί τήν αἰώνιο

 ζωήν, ἀπάλυνε τόν πόνον μας, διῶξε τή θλῖψι, μέσ'  ἀπό τήν ψυχή μας, 

στήριξέ μας στήν Πίστι, Σέ ΣΕΝΑ τόν ΠΑΝΑΓΙΟΝ,  καί    ΑΞΙΩΣΕ 

ΜΑΣ, μέ καθαρή καρδιά, νά Σέ μνοῦμεν καί νά Σέ

 δοξάζομεν εἰς πάντας τούς  αἰῶνας. ΑΜΗΝ.