«ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ».

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, 

Η ΑΓΑΠΗ, Ο  Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ.

 1.- Ὁ  ΧΡΙΣΤΟΣ, «ἡ ζωή ἡμῶν» εἶναι τό ἀνώτατο πρότυπο τοῦ ἀγωνοζομένου, τοῦ τελείου ἀνθρώπου. Ἀγωνίζεται καί νικᾷ. Μετουσιώνει τή σάρκα σέ πνεῦμα. Παλεύει και νικᾷ ὅλους τούς Πειρασμούς. Χαράσσει μέ τό Αἷμά Του, τήν ἀνηφορική καί τεθλιμένη Ὁδό πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν. Γίνεται Αὐτός ἡ  Ὁδός ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα» εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Προπορεύεται καί μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

2.-Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Μᾶς καλεῖ να διαλέξουμε το Φῶς ἤ το σκοτάδι, τή Ζωή ἤ το Θάνατο, τήν ΑΓΑΠΗ ἤ τό ΜΙΣΟΣ.

« ἰδού δέδωκα πρό προσώπου σου σήμερον τήν ζωήν καί τόν θάνατον, τό Αγαθόν καί τό Κακόν» (Δευτερ. 30,15).

«Ἰδού δέδωκα πρό προσώπου ὑμῶν τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς καί τήν Ὁδόν τοῦ θανάτου» (Ἱερεμ.21,8). «Παρουσίασα μπροστά σας τή ζωή  καί τόν θάνατον, τήν εὐλογίαν καί τήν κατάραν. Διαλέξτε, λοιπόν, σεῖς τήν ζωήν, γιά νά ζεῖτε εὐτυχισμένοι, για πολλά χρόνια κι’ ἐσεῖς καί τά παιδιά σας. Προτιμῆστε νά  ἀγαπᾶτε τόν Κύριον καί Θεόν σας, διαλέξτε τήν  ΥΠΑΚΟΗΝ εἰς τάς Ἐντολάς Του καί νά Τον ἀκολουθῆτε πιστά. Διότι εἰς τήν ἀγάπην σας πρός τόν Θεόν  και εἰς τήν Ὑπακοήν εἰς τάς Ἐντολάς Του στηρίζεται ἡ ζωή σας καί ἡ μακροβιότητά σας…»( Δευτερ. 30,19-20). Δεν μᾶς ἐξαναγκάζει ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ κοντά Του και μᾶς συμβουλεύει να κάνουμε καλή ἐκλογή.

3.- Πολλοί, κακοπροαίρετοι, Ἐγωϊστές, Ψεῦστες καί Ὑποκριτές δέν δέχονται τόν Ἐρχόμενον ἐν Ὀνόματι Κυρίου, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τό Φῶς  τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε  ἄνθρωπον πού ἔρχεται εἰς τόν κόσμον, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ  τήν   Ἀλήθειαν καί ἐκλέγουν τήν Ψευτιά καί τό σκοτάδι. ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τήν ΑΓΑΠΗΝ, καί ἐκλέγουν τό ΜΙΣΟΣ , ἐκλέγουν τήν εὐρύχωρη Ὁδό, πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλεια. Δέν ἀγωνίζονται,  νά νικήσουν τό Κακόν, δέν παλεύουν νά μετουσιώσουν την σάρκα σέ πνεῦμα, παραμένουν «σάρκες» καί ὁλοταχῶς   ὀδεύουν πρός τήν Ἄβυσσον τῆς αἰωνίας Ὀδύνης καί εἰσέρχονται, ἀπό κακή τους Θέλησι, «εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. κε΄41).

4.- Ὅσοι ὅμως, καλοπροαίρετοι καί ταπεινοί, δέχονται τόν Χριστόν καί ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στό Πανάγιον Ὄνομά Του, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἐκλέγουν εἰς ζωήν τους τό Φῶς, τήν Ζωήν, τήν ΑΓΑΠΗΝ, τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἐκλέγουν τήν στενήν καί τεθλιμένη Ὅδόν, ἐκλέγουν τόν ΑΝΗΦΟΡΟΝ. Ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, πού εἶναι τό ἄριστον ΠΡΟΤΥΠΟΝ, τοῦ ἀγωνιζομένου, τελείου ἀνθρώπου και ὁ Ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, εἰς τόν ΓΟΛΓΟΘΑ, εἰς τὀν ΘΕΟΝ.

5.- Εἰς τήν ἀνοδικήν αὐτήν πορείαν μας ἀπό γῆς πρός οὐρανόν,  καί στί κάθε μας βῆμα ἐλλοχεύει, ἐνεδρεύει, παραμονεύει, καραδοκεῖ, στήνει καρτέρι, «ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε΄8).  Δέν μᾶς ἀφήνει ὁ ἐχθρός. Μᾶς Πειράζει ὁ Πονηρός. Με τά παντοειδῆ πεπυρωμένα βέλη του, προσπαθεῖ νά ἀνακόψῃ τήν ἀνοδική μας Πορεία. Χρειάζεται νῆψι, νηφαλιότητα καί ἐγρήγορσι, ὥστε νά νικήσουμε εἰς τήν ἐσωτερικήν μας  Πάλην. Εἶναι πολύ δυνατή ἡ βασική σύγκρουσις μέσα μας, τοῦ Κακοῦ μέ τό Καλό, τῆς σάρκας, μέ τό πνεῦμα. Ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει «νά ἐνδυθοῦμε ὁλόκληρον τόν ὁπλισμόν, μέ τόν ὁποῖον μᾶς ὁπλίζει ὁ Θεός, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου. Εἶναι πανούργα τά τεχνάσματά του. Διότι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα και σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός  τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», μέ ἔπαθλον τον οὐρανόν(Ἐφεσ. στ΄11-12).

6.- Εἰς τήν ἀνοδικήν μας πορείαν ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀγωνιζόμαστε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, «ἀφορῶντες εἰ τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν (Ἑβρ. ιβ΄2) καί, μέ τή δύναμί Του, ὑπερνικῶμεν τάς παγίδας τοῦ Κοκκινοτρίχη, τοῦ Πυρροῦ Δράκοντος, μετουσιώνουμε τή σάρκα, σέ πνεῦμα καί φθάνουμε Ψηλά, στο Γολγοθᾶ, στό  Θεό. Εἰς τούς πιστούς εἰς τό ὄνομά Του ὁ Κύριος δίδει ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (Ἰωάν. α΄12) καί τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄19). Ὑπόσχεται δέ  ὀ Κύριος εἰς τούς νικητάς οὐράνιον ἔπαθλον και λέγει: «Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. β΄7). Μόνον ἑνωμένοι με τον Χριστόν, «φέρουμε καρπόν πολύν». Ὅσο ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό Χριστό καί μένουμε ἑνωμένοι μαζύ Του, περιπατοῦντες ἐν τῇ ἀγάπῃ, ὅσο μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του ἐν τῇ ἀγάπῃ, μποροῦμε, με τη Χάρι Του και «σταυρώνουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις»(Γαλάτ.ε΄24) και «νεκρώνουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολος. γ΄ 5), ἀνεβαίνουμε ἄνω, Ψηλά στά οὐράνια, μετουσιώνοντας τή σάρκα σέ πνεῦμα καί μποροῦμε νά ἀναφωνήσουμε μαζί με τόν Παῦλο: «ΖΩ ΔΕ ΟΥΚΕΤΙ ΕΓΩ, Ζῌ ΔΕ ΕΝ ΕΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΣ»(Γαλάτ. β΄20).  Ο Χριστός μᾶς παίρνει μαζί Του στα Οὐράνια. Ἀγωνιζώμαστε, ἑνωμένοι με τον Χριστόν, με την ἐνσαρκωμένην ΑΓΑΠΗΝ, ἀφορῶντες εἰς τον τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν. Ἐάν δέν ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος εἰς τόν Χριστόν καταποντιζώμαστε. Σᾶς θυμίζω τό πάθημα τοῦ Πέτρου: Το πλοῖον μέ τούς Μαθητάς βρίσκεται εἰς το μέσον τῆς θαλάσσης και ταλαιπωρεῖται πολύ ἀπό τά κύματα, διότι ἦτο ἀντίθετος ὁ ἄνεμος. Κατά τά χαράματα ἔρχεται πρός τούς Μαθητάς ὁ Ἰησοῦς Χριστός περιπατῶν πάνω εἰς την τρικυμισμένην θάλασσαν. Ὅταν Τον εἶδαν οἱ Μαθηταί να περιπατεῖ ἐπάνω  εἰς την θάλασσαν, ἔλεγαν ὅτι εἶναι φάντασμα και τρόμαξαν, και ἀπό τον φόβον τους ἔκραξαν.  Ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μη φοβεῖσθε». Τότε ὁ Πέτρος, με θάρρος ἀποκρίθηκε και εἶπε: «Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ, διάταξέ με νά ἔλθω κοντά Σου περιπατῶν ἐπάνω εἰς τά κύματα». Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Ἐλθέ, ἔλα». Ἀμέσως ὁ Πέτρος, ὑπακούων εἰς την προσταγήν τοῦ Κυρίου, κατέβηκε ἀπό το πλοῖον περιεπάτησεν ἐπί τά ὕδατα, διά νά ἔλθῃ πρός τόν Ἰησοῦν. Ὅσο ἔχει τό βλέμμα του ἐστραμμένον πρός τόν Χριστόν περιπατεῖ ἐπάνω εἰς τήν τρικυμισμένην θάλασσαν. Ὅταν ἀποστρέφῃ τό βλέμμα του ἀπό τόν Κύριον καί βλέπει τον ἄνεμον ἰσχυρόν καί τά θεόρατα κύματα, ἐφοβήθη, και ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσον με» (Ματθ. ιδ΄24-31). Ἔτσι συμβαίνει και στον πνευματικόν μας ἀγῶνα. Ὅσο εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τήν ἀγάπην, μέ τόν Χριστόν, ὅσο ἔχουμε στραμμένο το Βλέμμα μας με πίστιν εἰς τον Κύριον, νικῶμεν πάντα ΠΕΙΡΑΣΜΟΝ, νικῶμεν την σάρκα και τά σαρκικά καί μετουσιώνουμε την σάρκα σέ Πνεῦμα και ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ φθάνουμε Ψηλά,εἰς τόν Γολγοθᾶ, εἰς τόν Θεόν.

7.- Πολλές φορές ὅμως κυριαρχεῖ  μέσα μας ἡ ἔμφυτος ροπή(Concupiscentia) πρός τό  Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, πού κληρονομήσαμε ἀπό τον προπάτορα Ἀδάμ, και πέφτουμε στήν ἁμαρτίαν, μᾶς κυριεύει ἡ σάρκα και το σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν και φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας το θάνατο (πρβλ. Ρωμ.η΄6). Τότε περιπατοῦμε κατά σάρκα καί ὄχι κατά πνεῦμα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διαπιστώνει αὐτήν την  πτῶσιν και λέγει: «Διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Νόμος εἶναι πνευματικός, δηλαδή δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ὑπηρετῇ την πνευματική μας ζωήν. Ἐγώ ὅμως εἶμαι δοῦλος τῆς σαρκός, σάν πουλημένος σκλάβος, κάτω ἀπό την κυριαρχίαν τῆς ἁμαρτίας. Δεν γνωρίζω καλά το κακόν πού πράττω. Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ. Τώρα δεν πράττω ἐγώ το κακόν, ἀλλά ἡ ἁμαρτία πού κατοικεῖ μέσα μου καί μέ ἐξουσιάζει… Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω… Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (πρβλ. Ρωμ.ζ΄14 ἑξ.). ΔΕΙΝΟΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ!

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς ἐνθαρρύνει στον πνευματικό μας ἀγῶνα λέγων ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον. Το ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει ὅτι «Οὐ φοβερόν το πεσεῖν, ἀλλά το κεῖσθαι». Δηλαδή εἶναι μέν δεινόν φοβερόν το πεσεῖν εἰς την ἁμαρτίαν, ἀλλά φοβερότερον Κακόν εἶναι το να μένῃ κανείς εἰς τήν ἁμαρτίαν καί μή μετανοῇ. Πιό φοβερό Κακόν εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Ὁμοφώνως οἱ Πατέρες τονίζουν τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ καί λέγουν : «Ὁσάκις ἄν πέσῃς, ἔγειρε και σωθήσῃ». Μετανόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί συνέχισε τήν ἀνοδική σου Πορεία ἀπό γῆς προς Οὐρανόν. Ὅταν πέφτουμε εἰς  τήν ἁμαρτίαν, τότε χαίρεται ὁ Κοκκινοτρίχης (ὁ Πυρρός Δράκων),ὁ Ψιθυριστής   καί μᾶς σιγοψιθυρίζει, ὅτι δέν θά σωθοῦμε ἐξ  αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν.  Ο Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς συμβουλεύει νά ποῦμε εἰς τον Διάβολον με βεβαιότητα ὅτι Θά σωθοῦμε. Διότι τώρα ἔχουμε ἔγγραφες τίς Μαρτυρίες ὅτι ὄχι μόνον θα σωθοῦμε, ἀλλά και ὅτι «γίνεται μεγάλη χαρά εἰς τόν οὐρανόν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄7). Διότι ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς μᾶς βεβαιώνει και λέγει: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»(Ματθ. θ΄13). Καί  ἡ διαβεβαίωσις Του αὐτή ἐπαναλαμβάνεται σέ ὁλόκληρη την Καινήν Διαθήκην.  Ὅσες φορές, λοιπόν, ἄν πέσωμεν ,  καλόν εἶναι να σηκωθοῦμε ἐπάνω, νά μετανόησωμεν εἰλικρινά καί νά σωθοῦμε. Καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, να ἀκολουθοῦμε το Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ. Τότε. ἀσφαλῶς θά μπορέσουμε νά νικήσουμε ἐν Χριστῷ πάντα πειρασμόν, να ἀνέβουμε Ψηλά, νά μετουσιώσουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα καί νά εἰσέλθουμε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν ἀπό καταβολῆς κόσμου. Και ἐκεῖ, εἰς την ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἠμερῶν, αἰωνίως, να ὐμνοῦμε και να δοξολογοῦμεν τον ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΙΗΣΟΥΝ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ

                              Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Οὐτιδανότητός μου.

 

1.-Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, Σύ καί μόνον Σύ, δημιουργεῖς, συνέχεις, συγκροτεῖς καί συγκρατεῖς, τόν κόσμον, μέ τή Χάρι Σου Φιλάνθρωπε ! Σύ καί μόνον Σύ, μέ τήν Παρουσία Σου, γεμίζει χαρά καί ἀγαλλίασι τά Σύμπαντα μαζί καί τήν ψυχή μας, Πανάγαθε!  Χωρίς Ἐσένα ἡ ζωή μας εἶναι ἄδεια, κενή, χωρίς νόημα,χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Σύ καί μόνο Σύ νοηματίζεις τή ζωή μας. Μόνον ἑνωμένοι μαζί Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, φέρουμε «καρπόν πολύν». Χωρίς  Ἐσένα «Οὐ δυνάμεθα ποιεῖν ΟΥΔΕΝ».

2.-Σύ , Κύριε, εἶσαι ὁ Μόνος ΑΓΙΟΣ. Μέγας εἶσαι, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν καί θαυμαστά καί ἀπερίγραπτα εἶναι τά ἔργα Σου τά ἔργα Σου!  Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τίς προαιώνιες Βουλές Σου; Ἤ ποιός μπορεῖ νά ζήσῃ, χωρίς Ἐσένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ;

3.- Σύ εἶσαι, Κύριέ μου, εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνην τοῦ κόσμου. Κανείς  μόνος του  δέν μπορεῖ νά πλησιάσῃ τόν Πατέρα, παρά μονάχα μέ τή δική σου βοήθεια καί καθοδήγησι. Σύ εἶσαι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ».

4.-Σύ, Κύριὲ μου Ἰησοῦ, συγκαταβαίνεις, ἔρχεσαι κοντά μας καί μᾶς καλεῖς νά διαλέξουμε τήν ἈΡΕΤΗ ἤ τήν ΚΑΚΙΑ, τό ΦΩΣ ἤ τό ΣΚΟΤΑΔΙ, τή ΖΩΗ ἤ τό ΘΑΝΑΤΟ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ἤ τό ΜΙΣΟΣ.  Ἔρχεσαι κοντά μας καί μᾶς

καλεῖς νά  ἐνοήσωμεν τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα», καί μᾶς προτρέπεις νά κάμωμεν καλήν χρῆσιν τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας. Ἔρχεσαι «πῦρ βαλεῖν ἐπί τήν γῆν». ἔρχεσαι νά ἀφυπνίσῃς τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Καί τό πῦρ αὐτό εἶναι ἡ ἐνανθρώπησίς Σου καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου. Τό Μέγα θαῦμα τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, τῆς ΘΕΙΑΣ καί τῆς ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ, εἰς τό Πανάγιον Πρόσωπόν Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!

5.- Ομολογουμένως Μέγα εἶναι τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, ἡ φανέρωσις Σοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί ΛΟΓΟΥ τοῦ Θεοῦ «ἐν σαρκί» Κύριε. Ὡς Φῶς, φωτίζει καί θερμαίνει τίς ψυχές τῶν καλοπροαιρέτων καί γεννᾶ στήν καρδιά τους φλογερή ἀγάπη καί ζῆλο ,γιά Σένα, Ἰησοῦ μου,  τόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, πού Σέ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ εἰς τό Ὅνομά Σου, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα καί εἰς τούς ὁποίους δίδεις τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» Τό «Πῦρ» ὅμως αὐτό, γίνεται φωτιά , πού κατακαίει τούς κακοπροαιρέτους, αὐτούς, τούς Ἀσεβεῖς πού ΔΕΝ ΣΕ ΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΑΥΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΣΕ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ, καί καταφέρονται μέ φανατικόν ΜΙΣΟΣ ἐναντίον Σου, Ἀνεξίκακε  Κύριε!

6.- Μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ δίκαιος καί εὐλαβής Συμεών εἶπε ὅτι αὐτό τό ΠΥΡ, ἡ Θεϊκή Σου συγκατάβασις,  τό Μέγα  Θαῦμα τῆς  ἑνώσεως εἰς τό πανάγιον Πρόσωπόν Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ, τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως γίνεται αἰτία πτώσεως καί ἀναστάσεως πολλῶν καί σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Δηλαδή τό Μυστήριον τοῦτο τό ξένον καί παράδοξον, τό ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ξεπερνάει τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα, εἶναι Ὑπέρλογον. Δέν εἶναι ἀντικείμενον διεξεργασίας τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί γίνεται αἰτία πτώσεως τῶν κακοπροαιρέτων, τῶν ΑΠΙΣΤΩΝ, ἀλλά καί αἰτία Ἀναστάσεως, τῶν ΠΙΣΤΩΝ. Προλέγει ὁ Συμεών ὅτι ὅσοι ἀπιστήσουν εἰς Ἐσένα Κύριε, καί Σέ ἀρνηθοῦν θά πέσουν, κυριευθοῦν ἀπό φανατικόν μῖσος καί, ἀπό κακή τους θέλησι, θά ἀπολεσθοῦν καί θά καταλήξουν «εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» . Ἀντίθετα  ὅσοι θά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους σέ Σένα, γλύκύτατέ μου Ιησοῦ, καί πιστέψουν εἰς τό Ὄνομά Σου, θά ἀναστηθοῦν καί θά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί θά σωθοῦν. Θά δεχθοῦν οἱ ΠΙΣΤΟΙ τό Μέγα Θαῦμα τῆς Ἑνώσεως, εἰς τό Πρόσωπόν Σου, Κύριε, τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης Φύσεως, προσεγγίζοντας τό Μυστήριον τοῦτο, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

7.-Τό Θαῦμα ὅμως τῆς Θεϊκῆς Σου Παρουσίας, θά ἀντιλέγεται ἀπό τούς κακοπροαιρέτους, ἀπό τούς ΑΠΙΣΤΟΥΣ. Καί ἐνῶ οἱ καλοπροαίρετοι, θά ὁγηγοῦνται εἰς τήν Πίστιν καί θά σώζωνται, οἱ ἀνειλικρινεῖς καί Ἐγωϊσταί θά ἀπιστοῦν καί θά κατακρίνονται. Αὐτά λέγει, Κύριε ὁ Συμεών στήν ἄχραντη καί πάναγνη Μητέρα Σου καί προσθέτει ὅτι λόγῳ τῆς ἀντιλογίας αὐτῆς, θά διαπεράσῃ τήν καρδίαν αὐτῆς, μεγάλη καί ὀδυνηρά μάχαιρα Θλίψεως καί Ὀδύνης, ὅταν θά σε ἰδῆ νά ΣΤΑΥΡΩΝΕΣΑΙ, ἀπό ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχαρίστους. Ἐπισημαίνει δέ ὅτι ἡ πτῶσις καί ἡ ἀνάστασις πολλῶν, καθώς καί ἡ ἀντιλογία γύρω ἀπό τό Θαῦμα τῆς ἐνανανθρωπήσεώς Σου, θά γίνωνται, γιά νά ξεσκεπασθοῦν πολλῶν καρδιῶν οἱ διαλογισμοί καί οἱ διαθέσεις, πού ἔμεναν μέχρι τώρα ἀπόκρυφοι καί, μέ τήν ἀπόρριψιν ἤ τήν ἀποδοχήν Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, τώρα θά φανερωθοῦν.

8.- Κύριέ μου, Ἰησοῦ, συγχώρησέ με τόν ἀνάξιον δοῦλον Σου, συγχώρησέ με... Δέν βρίσκω λόγια, γιά νά περιγράψω ἐπάξια, τή Χάρι Σου καί τά θαυμάσια Σου, ἐν παντί καιρῷ καί νά διηγηθῶ τίς πρός ἡμᾶς ἀφανεῖς καί φανερές εὐεργεσίες Σου! Συγχώρησέ με, Εὔσπλαγχνε Κύριε,  γιά τήν πτωχείαν μου...Ἐπιθυμῶ, θέλω μέ τήν καρδιά μου, λαχταρῶ νά Σέ ὑμνῶ ἐπάξια, σέ ὅλη μου τή ζωή καί νά ΨΑΛΛΩ  ὕμνους δοξολογίας  ἕως ὑπάρχω, καί ὑστερῶ, δέν βρίσκω λόγια... Ἐλέησόν με, Κύριε. Ἁξίωσέ με νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξολογῶ, ἀξίως μαζί μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς ἁγίους Σου.  Δέξου, Ἰησοῦ μου, καί τά Ψελλίσματα τῶν ἀναξίων χειλέων μου καί ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου καί «ἔρχου ταχύ», μή βραδύνης...

9.-Ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας, Κύριε, ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας, ἀλλά ἐπλήθυναν καί οἱ ΑΡΝΗΤΑΙ Σου. Μᾶς ἐκύκλωσαν οἱ ἀντίχριστοι, Δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι καί βασανίζουν τό Λαό Σου. Σπεῦσε, πρόφθασε καί λύτρωσέ μας, Φιλάνθρωπε ἀπό τίς παγίδες τοῦ Ἀντιχρίστου! Κάθε διαστροφή καί κάθε ἀνωμαλία θεωρεῖται ἰδιαιτερότητα καί γίνεται νόμος τοῦ Κράτους. Γίναμε ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ.

10.-Κύριέ μου, Ἰησοῦ, «ἔρχου ταχύ» , οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι προσπαθοῦν μέ κάθε ἄνομο τρόπο, νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τόις ψυχές τῶν παιδιῶν μας τήν ὀρθόδοξον Πίστιν τήν πρός Σέ, Κύριε. Συγχώρησε τά λάθη μας. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί.  Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Οὐτιδανότητός μας προσεγγίζουμε τή Χάρι Σου... Ποιός ἀπό μᾶς τούς ἀχρείους μπορεῖ νά προφέρῃ τό Ὄνομά Σου, Κύριέ μου Ιησοῦ; Μᾶς τρέφεις μέ τό Μάνα καί μεῖς Σέ ποτίζουμε, μέ ὄξος καί χολήν  καί Σέ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ. ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ Ἐσένα  τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ καί περιμένουμε τόν Ψεύτικον, τό Ψευτομεσσίαν, τόν παγκόσμιον Κυβερνήτην. ‘Αλλά ὡς καρδιογνώστης γνωρίζεις ὅτι, ἄν καί σέ Σένα ἁμαρτάνωμεν παντοιοτρόπως, ὅμως ἘΣΕΝΑ ΜΟΝΟΑΧΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ Γι’αὐτό, θαρροῦντες εἰς τό ΕΛΕΟΣ ΣΟΥ, Σέ Σένα καταφεύγουμε τόν Μόνον ἀληθινόν Θεόν. Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα θέλει καί μπορεῖ νά ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Μόνον Σύ,  Κύριε, μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό ὅλες τίς συμφορές καί νά μᾶς ὀδηγήσῃς εἰε τόπον ἀνψυχῆς , «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».  Στερέωσε , Κύριε τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Ἀξίωσέ μας νά διαφυλάξουμε τήν Ὀρθοδοξία τῆς Πίστεως σέ Σένα τόν Σωτῆρα  καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί νά Σέ δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

11.-Συγχώρησε Κύριε, ὡς ἀμνησίκακος Θεός τά παραπτώματα ἡμῶν ἅπαντα καί λύτρωσέ μας ἀπό πάσης τοῦ ΠΥΡΟΣ ΑΠΕΙΛΗΣ καί ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης. Ἄνοιξε , Κύριε, τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές, καθάρισε τούς ρὑπους τῆς ψυχῆς μας καί χάρισε σέ ὅλους τά χάρισμα τῆς εἰλικρινοῦς Μετανοίας.

12.- Λύτρωσέ μας μας , Κύριε, ἀπό τόν κακόν μας ἑαυτόν καί ἀπό τήν ἀλαζονίαν τοῦ κόσμου, πού «ὄλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Λύτρωσέ μας ἀπό Τόν Πονηρόν. Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσῃ, ἐκτός ἀπό Σένα , πού ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ γιά μᾶς; Σύ, καί μόνον Σύ, Γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, πού μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό Αἷμα Σου ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κατέστησες Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς στόν Θεόν-Πατέρα. Σύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι τό ΠΑΝ ,γιά μᾶς. Ἀξίωσέ μας , Κύριε. ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Διότι Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή, ἠ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων .ΑΜΗΝ.

  

ΣΥΜΠΟΛΙΤΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

                      «ΗΜΩΝ  ΓΑΡ ΤΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ»

 

Ὁ Μακρόθυμος καί Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, μετά τήν ἀνταρσία τοῦ Πρωτοπλάστου, ἀπό ἔλλειψι Ἀγάπης πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, μετά τήν πτῶσιν του, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, δεν τόν τιμώρησε, ἀλλά συγκαταβαίνων, πέταξε ἀπό πάνω τά φύλα συκῆς,(τόν κνισμόν, τόν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεώς του, ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως) καί τον ἐνέδυσε (τόν ἔντυσε) μέ δερματίνους χιτῶνας (μέ τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας). Καί ὄχι μόνον, ἀλλά τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, ὥστε νά βλέπει τόν Παράδεισον τῆς Ἐδέμ, νά βλέπῃ Τί εἶχε καί Τί ἔχασε καί νά νοσταλγῇ τήν ἐπάνοδόν του.  Τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Τοῦ ἔδωσε, ὁ  Mακρόθυμος, « καιρόν Μετανοίας». Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, δίδει σέ ὅλους μας τήν «εὐκαιρίαν»,α) «νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων», β) νά εξετάσουμε τό λόγο, πού χάσαμε τόν Παράδεισο, γιατί χωρισθήκαμε ἀπό τό Θεό; γ) Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ ἔλλειψις ΑΓΑΠΗΣ πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός μᾶς ὡδήγησε εἰς τήν Παρακοήν τῆς Ἐντολῆς τῆς ἀγάπης καί εἰς τήν ἔσχάτην ἐξαθλίωσιν. Νά ἐννοήσωμεν δηλ.  ὅτι   χάσαμε τά πάντα διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ καί νά ΜΕΤΑ- ΝΟΗΣΩΜΕΝ  τό Κακόν, πού διαπράξαμε, δηλαδή, τήν κακήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας.  Νά ΜΕΤΑΝΟΗΣΩΜΕΝ δέ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, καί νά διορθώσουμε ΤΟ ΛΑΘΟΣ τῶν πρωτοπλάστων: ΩΣΤΕ, ἀφοῦ Ἐκεῖνοι διά ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ἔχασαν τήν κοινωνίαν καί ἕνωσίν τους μέ τόν Θεόν, ξεντύθηκαν τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκαν τό ἔνδυμα τῆς φορᾶς, ἔχασαν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἀληθινόν Θεόν, τότε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά κάνουμε καλήν χρῆσιν τοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὑδατος ,διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντες εἰς τήν Ὁδόν τῆς ΑΓΑΠΗΣ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον διά τόν Θεόν, νά ἐνδυθοῦμε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, νά ἐπανακτήσωμεν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά φθάσωμεν ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν»  νά ἐπανακτήσωμεν δηλαδή, τόν Παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον, διά θέας,  ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως.

Ὁ Πανάγαθος προγνωρίζων ὅτι μόνοι μας θά ἦταν  ἀδύνατον νά φθάσουμε αὐτήν τελειότητα, ὡς ἄπειρη ἀγάπη , ἔδωκε σέ μᾶς τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον(Ἰωάν. γ΄16) καί ὁ Ὁποῖος «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς διά Πατρός, πλήρης Χάριτος καί Ἀληθείας»(Ἰωάν. α΄14).

Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἐταπείνωσε δέ τόν Ἑαυτόν Του, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, Θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται Τύπος καί ὑπογραμμός,  σέ Ὅλους μας. Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα( Φιλιπ, β΄5-11) . Γίνεται ὀ Ἵδιος ἡ Οδός τῆς Ζωῆς, ἡ Ὁδός τῆς τελείας ἈΓΑΠΗΣ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἐχάραξε δέ τήν Ὁδόν  τῆς Ζωῆς, μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μέ τό πανάγιον Αἷμά Του καί μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά ἐπανακτήσωμεν τόν Παράδεισον.

Μόνοι μας δέν μποροῦμε. Μόνον ἑνωμένοι μαζί Του θά φέρουμε καρπόν πολύν. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δὐνασθε ποιεῖν ΟΥΔΕΝ»(Ἰωάν. ιε΄5). Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐκείνους πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν εἰς τό Ὄνομά Του, εἰς τούς πιστούς δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄12). Μέ τό πανάγιον αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη μας (Ἐφεσ. β΄13-15).  Μέ τό πανάγιον αἷμα Του, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, συγκαταβαίνει καί μᾶς δέχεται. δέχεται τήν εἰλικρινῆ μας Μετάνοια. Μᾶς λούζει δέ καί μᾶς καθαρίζει μέ αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς καθιστᾷ βασιλεῖς καί ἱερεῖς στόν Πατέρα(Ἀποκ. α΄5-6).

Χάρις εἰς τήν Εὐσπλαγχνίαν Του, διά τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ καί τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα, παύουμε νά εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια του καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά εἰσέλθουμε καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»(Ἑβρ.ιγ΄14). «Εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις» (Β΄Κορινθ. ε΄17.Γαλάτ,στ΄15). «ΥΜΩΝ ΓΑΡ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ» (Φιλιπ. γ΄20).

Τώρα πιά ἐν Χριστῷ, δέν εἴμαστε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ  ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. β΄19). Γι’ αὐτό καί σᾶς συμβουλεύω, λέγει ὁ Παῦλος: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολοσ. γ΄1-2).

Πρός τοῦτο βέβαια ὀφείλομεν νά κατανοήσωμεν καλῶς «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί ὅτι πάντα τά ἀνθρώπινα,  πάντα τά επί τῆς γῆς εἶναι μάταια, σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότρα, μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται, λέγει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός.

Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, πού εἶναι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Εἷναι κακοποιοί. Ἀμετανόητοι. δέν ἀρνοῦνται τά ἐγκόσμια. Καί τό τέλος αὐτῶν εἶναι ἡ ΑΠΩΛΕΙΑ. Αὐτοί λατρεύουν ὡς Θεόν τήν κοιλίαν καί δόξαν τους θεωροῦν τίς πράξεις , πού φέρουν ἐντροπήν. Φρονοῦν τά ἐπίγεια καί μάταια(Φιλιπ. γ΄18-19), πού ὅλα εἶναι  σκωλήκων βρῶμα  καί δυσωδία. Οἱ πιστοί ὅμως στό Χριστό γνωρίζωμεν ὅτι ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Χριστός εἶναι  ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ. Καί τό ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ εἶναι ἡ Μόνη Ὁδός τῆς Ζωῆς. Ἐννοοῦμεν δέ ὅτι μόνο διά τῆς ὙΠΑΚΟΗΣ θά ἐπανακτήσωμεν, Ὅ,τι ἐχάσαμεν διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ. Πολύ δέ περισσότερον νά ἐννοήσωμεν τόν τελικόν σκοπόν τῆς Ζωῆς μας  εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν. Γιά νά πραγματοποιήσουμε δέ αὐτόν τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νά ἀρνηθοῦμε τόν κόσμον καί τά κοσμικά καί .εχουμε διαρκῶς στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στόν Ἀρχηγό τῆς Πίστεώς  μας καί Τελειωτήν Ἱησοῦν. Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ Θά μᾶς Βοηθήσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς  ἐξηγεῖ πῶς θά ἐπιτύχωμεν τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας καί πῶς θά ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπον. Λεγει: «... Ὁρᾶτε μή τις κακόν ἀντί κακοῦ τινι ἀποδῷ, ἀλλά πάντοτε τό αγαθόν διώκετε καί εἰς ἀλλήλους καί εἰς πάντας. Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς . Τό Πνεῦμα μή σβέννυτε(Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού Φῶς καί θερμαίνει καί φωτίζει τους εὐσεβεῖς, ἀλλά καί φωτιά, πού κατακαίει τούς ἀσεβεῖς, νά μή τά σβήνετε, νά μή τά ἀχρηστεύετε),προφητείας μή ἐξουθενεῖτε(Μή ἐξουθενεῖτε τίς προφητεῖες, πού τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀποκαλύπτει διά μέσου τῶν πιστῶν). Πάντα δέ δοκιμάζετε, τό καλόν κατέχετε. Ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε ( Νά τά ἐξετάζετε καί νά τά διακρίνεται ὅλα καί νά ἐγκολπώνεσθε πάντοτε τό καλόν καί νά ἀποφεύγετε κάθε τί τό πονηρόν).  Αὐτός δέ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης, ἁγιάσαι ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ τηρηθείη. Πιστός  ὁ καλῶν ὑμᾶς, ὅς καί ποιήσει»(Α΄ Θεσσαλ. ε΄15-24).

Ὁ Παῦλος, μέ ὅλη τήν ἀγάπη του μᾶς συμβουλεύει καί τέλος μᾶς εὔχεται καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι  ἐάν ἀκολουθήσουμε τίς συμβουλές του ὁ Θεός, πού εἶναι ἡ πηγή καί ὁ χορηγός τῆς εἰρήνης θά μᾶς ἁγιάσῃ ὁλοκλήρους καί ὁλόκληρον ἡμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα μας, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, θά διατηρηθοῦν ανεπίληπτα καί ἄμεμπτα κατά τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι δέ ὁλοτελῶς, κατά πάντα ἀξιόπιστος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει καλέσει κοντά Του καί ὁ Ὁποῖος θά πραγματοποιήσῃ αὐτά πού σᾶς εὐχήθηκα. Γι’αὐτό εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος. Εἶμαι δέ ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι ἄν ἀκολουθήσουμε στή ζωή μας τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί διαφυλάξουμε τό Χριστό στήν καρδιά μας εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ 3-4). Πράγματι «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, πού εἶναι ἠ ζωή μας, τότε καί ἡμεῖς οἰ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί θά φανερωθοῦμε μαζί Του δοξασμένοι. Καί θά ἀξιωθοῦμε νά ἐπανακτήσωμε τόν Παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας, ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως, ὅπου θά Τόν ὑμνοῦμεν ἀσιγήτως μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων. ΑΜΗΝ.

 

«ΤΑ ΑΝΩ ΖΗΤΕΙΤΕ, ΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙΝ... »

 

                             «ΤΑ ΑΝΩ ΦΡΟΝΕΙΤΕ, ΜΗ ΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ».

 

Εἶδε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τήν κατάντια μας, τήν ἐξαθλίωσί μας, ἐξ αἰτίας τῆς, διά τῆς Παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν, ἀπομακρύνσεως ἀπό Αὐτόν, καί «ηὐδόκησε», ὡς στοργικός Πατέρας, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τά δεινά, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, νά φέρῃ τό Τέλος τῆς ἀνομίας. Ἀπεφάσισε, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, καί« τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν  μονογενῆ ἐδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄,15,16).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, συγκαταβαίνει καί ἔρχεται κοντά μας. Γίνεται ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ ἡμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ’ 17), χωρίς ἐξαναγκασμόν, ἄν θέλωμεν. Ὁ Χριστός γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8).Γίνεται Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσωμεν ὅτι διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ χωρισθήκαμε ἀπό τόν Θεόν-Πατέρα καί φθάσαμε εἰς ᾏδου βυθόν καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι μόνον διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης Του, θά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεόν καί θά ξαναχαροῦμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἔρχεται κοντά μας. Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί λέγει: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!  Βάπτισμα δέ ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ!...» (Λουκ. ιβ΄49 ἑξ.).

Τό ΠΥΡ, πού ἔρχεται καί βάζει στή γῆ εἶναι Παρουσία Του, Τό Εὐαγγέλιον Τῆς Ἀγάπης Του καί ἡ ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑ. Μᾶς καλεῖ: νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Μᾶς καλεῖ νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας καί νά Τόν δεχθοῦμε καί νά πιστέψουμε στό Ὄνομά Του, ἄν θέλουμε, χωρίς ἐξαναγκασμό, μέ τή θέλησί μας.

Τό Πῦρ, πού βάζει στή γῆ χωρίζει σέ δύο Κατηγορίες τούς ἀνθρώπους:

Πρῶτον σέ ἐκείνους πού ΔΕΝ Τόν δέχονται καί ΔΕΝ Πιστεύουν στό ὄνομά Του, εἰς τούς  κακοπροαιρέτους, εἰς τούς ἀμετανοήτους Ἁμαρτωλούς, εἰς τούς ΑΠΙΣΤΟΥΣ πού ἀπό δική τους κακή προαίρεσι, ἀρνοῦνται τήν Ἀγάπη καί ἐκλέγουν τό Μῖσος, ἀντιστρατεύονται εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀκολουθοῦν τήν Ὁδός τῆς Κακίας καί τοῦ μίσους, καί μέ τή Θέλησί τους, Ὀδηγοῦνται εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, εἰς «τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»( Ματθ. κε΄41).

Καί δεύτερον εἰς ἐκείνους, πού ΤΟΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ καί ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ  ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ΤΟ  ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ. Σέ κείνους πού ἐκλέγουν τήν ὁδόν τῆς Ἀγάπης καί πρός τού ἐχθρούς, ἀκουλουθοῦν, μέ τή Θέλησί τους, τά ματωμένα Χνάρια Τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς, τήν Ὁδόν τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ καί φθάνουν ἀπό τό · «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’  ὁμοίωσιν», ὡς τέκνα Θεοῦ, ὡς εὐλογημένοι τοῦ Πατρός καί εἰσέρχονται καί κληρονομοῦν τήν ἡτοιμασμένην εἰς αὐτούς  βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου»(Ματθ. κε΄34).

Μετά τή φωτιά πού ἄναψε ὁ Χριστός στή γῆ καί τό χωρισμό τῶν ἀνθρώπων σέ δυο Κατηγορίες τῶν ΠΙΣΤΩΝ καί τῶν ΑΠΙΣΤΩΝ, ἀντικείμενον ἐρεύνης καί ΜΕΛΕΤΗΣ  Ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐπί τῆς γῆς, καί τῆς Ορθοδόξου ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, εἶναι ΜΟΝΟΝ ΧΡΙΣΤΟΣ καί τό ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ.

Πρέπει νά γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις ὅτι ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΫΤΩΣ, ἀνώτερον πρός ἀναζήτησιν καί ἔρευναν,  ἐκτός ἀπό τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης ΤΟΥ. Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ἀνθρώπινον ἐφεύρημα ἤ κατασκεύασμα, Ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες Θρησκεῖες. Ο Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ι Σ Μ Ο Σ   Ε Ι Ν Α Ι   Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Ι Σ.

ΣΚΟΠΟΣ της Θεολογίας εἶναι νά βοηθήσῃ τούς ἀνθρώπους νά καταλάβουν καλά ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἠ μόνη μας παρηγορια, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας (Misgav  lanu), τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός καί μόνον Αὐτός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό Αὐτοφῶς, ἡ Αὐτοζωή, ἡ Αὐτοαλήθεια. Εἶναι τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται  στόν κόσμο. Ὁ Χριστός εἶναι  τό ΠΑΝ. «Ἐγώ ειμί τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ἡ Αρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, Ὁ  ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ» (Ἀποκ. α΄ 8. κα΄6. κβ΄13). «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ σώζει καί σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). Εἶναι ὁ Μοναδικός σωτήρας. « Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γαρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾦ δεῖ  σωθῆναι ἡμᾶς»(Πραξ. δ΄12). «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ἰωήλ γ΄5.Πραξ. β΄21). Καλόν εἶναι ἡ σημερινή Θεολογική Ἐπιστήμη, νά παύσῃ νά «διυλίζῃ τόν κώνωπα» καί νά «καταπίνῃ τήν κάμηλον», νά παύσῃ νά ἀσχολῆται μέ τά ἀνθρώπινα φληναφήματα, καί νά ἐπιδοθῆ στήν εὕρεσιν τρόπων ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημενων. Νά βρῆ τρόπους νά πείσῃ τούς  ΑΠΙΣΤΟΥΣ νά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν πλάνην τῶν ΕΙΔΩΛΩΝ καί τήν Αἵρεσιν. ΝΑ Φύγουν ἀπό τίς Ψευτοθρησκεῖες καί νά ἐπιστρέψουν  καί νά γνωρίσουν τόν ΕΝΑ καί ΜΟΝΟΝ Ἀληθινόν Θεόν καί   ὍΝ ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν

Εἶναι καιρός νά  συνειδητοποιήσουν ΟΛΟΙ, ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ  ἐφανερώθη ἐν σαρκί. Ἡ δέ φανέρωσις αὐτοῦ ἐν σαρκί, εἶναι ἀνθρωπίνως ἀνερμήνευτος μεν, ἀλλά ΓΕΓΟΝΟΣ. Καί ὁ Χριστός Ὡς ΑΥΤΟΦΩΣ καί ΑΥΤΟΖΩΗ καί ΑΥΤΟΑΛΗΘΕΙΑ ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν Του ἡ ὁποία ὑπερέχει σε ὅλα . Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  «Εἶναι  ἡ δικαίωσις,  καί ἡ τελείωσις τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας καί τό πλήρωμα τῆς Παναθρωπίνης ψυχῆς,ὅπως ἔλεγε πολύ σωστά ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής μου ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ.

 Μόνον ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπάρχει. Αὐτός καί μόνον αὐτός μᾶς ζωοποιεῖ καί νοηματίζει τή ζωή μας. Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, γιά νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί νά βρῇ γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ  τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολοσ. γ΄1-2).

 Εἶναι καιρός νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὁ Ὁποῖος καταδέχεται καί καί ερχεται κοντά μας καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του καί μᾶς καλεῖ νά ἀφήσουμε «τά  σκιᾶς ἀσθενέστερα καί τά ὀνείρων ἀπατηλότερα» καί ἀνέβουμε πάνω ἀπό ὅλα αὐτά, πού εἶναι « σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία» καί νά ἀγαπήσωμε τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά. Νά ἐνστερνισθοῦμε τόν Χριστόν καί πιστέψουμε εἰς τό ὄνομά Του. Νά δεχθοῦμε τό Ἁγιον Βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς Βαπτίζει ἐν πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί. Νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά τήν Πίστι στό Χριστόν, βέβαιοι ὄντες ὅτι« Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν,  τότε καί ὑμεῖς συν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ»(Κολοσ.γ΄4). Τότε ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, πού εἶναι ἠ ζωή μας, μᾶς βεβαιώνει ὁ Παῦλος, τότε κι’ἐμεῖς θά φανερωθοῦμε μαζί Του δοξασμένοι.

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ Μ Α Ρ Ι Ν Α

   ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ  ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Γεννήθηκε στήν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδείας γύρω στό 270 μ. Χ. στήν ἐποχή  του Κλαυδίου. Ἦταν μοναχοκόρη τοῦ ἱερέως τῶν Εἰδώλων Αἰδεσίου. Κατά τήν βρεφική της ἡλικία ὀρφάνεψε ἀπό τήν Μητέρα της καί ὁ πατέρας της, ἀφοσιωμένος στήν λατρείαν τῶν εἰδώλων, δέν μποροῦσε νά ἀσχοληθῆ μέ τόν κόρη του καί τήν παρέδωκε σέ μιά γυναίκα  τροφό, νά τήν ἀναθρέψῃ. Ἡ τροφός της ὅμως ἦτο  Χριστιανή καί ἀνέθρεψε τήν ἁγνήν Παιδούλα «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἡ Ἁγία  Μαρίνα, ἡ Πάνσεμνος αὐτή Παρθένος εἶχε κακή ἐμπειρία ἀπό τή φρεφική της ἡλικία ὡς κόρη τοῦ Ἱερέως τῶν  Εἰδώλων Αἰδεσίου καί μέ ὅλη της τήν ψυχή  ἀπέρριψε τά Εἴδωλα καί ἄνοιξε τήν καρδιά της στό Χριστό, δέχθηκε τήν Χριστιανική Κατήχησι ἀπό τήν Χριστιανή τροφό της Ἀπό βρέφους ἡ σεμνή καί καλλιπάρθενος Μαρίνα πίστεψε στό Χριστό, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ἁγνῆς ψυχῆς της, καί λάτρεψε τόν Νυμφίον, τῆς Ἐκκλησίας. Ἔδραμε πρός τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, ὅπως ἀκριβῶς τό ζαρκάδι, ἡ  δορκάς  τρέχει στίς πηγές τῶν ὑδάτων. ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΛΑΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ  καί ΑΦΟΣΙΩΘΗΚΕ  ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ, ἕτοιμη νά δώσῃ καί τή ζωή της  γιά τόν Νυμφίον Χριστόν. Ἀναγεννημένη ἡ Πάνσεμνος δέχθηκε τό Ἅγιον Βάπτισμα καί θέλησε νά φωτίσῃ καί νά  φέρῃ καί τόν Πατέρα της εἰς τήν ὀρδόδοξον Πίστιν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν καί νά τόν ἀπομακρίνη ἀπό τά ΕΙΔΩΛΑ.  Ἔμαθε ὅτι «Μέγα Φάρμακόν  ἐστι σωτηρίας ἡ ταπεινοφροσύνη» καί ὅτι Η ΑΓΑΠΗ Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον» . Καί ὅτι   «ὁ Θεός ἀγάπη ἔστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». καί σέ ἡλικία δεκαπέντε (15) ἐτῶν ἀπεφάσισε νά ὁμολογήση τήν Πίστιν της στό Χριστό, μέ κίνδυνον νά ὑποστῆ πολυώδυνα βάσανα, φρικτά Μαρτύρια. Ἀπεφάσισε νά μένῃ ἐν τῇ ἀγάπη.   Ὁ Πατέρας της προσπάθησε μέ δάκρυα νά τήν παρακαλῇ νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν. Ἡ Πάνσεμνος καί πιστή Παρθένος ΔΕΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ καί ὁ Πατέρας της ἱερέας τῶν Εἰδώλων, καταλαμβάνεται ἀπό φοβερή μανία ἐναντίον της . Τό γεγονός αὐτό μαθεύτηκε σέ ὍΛΗΝ τήν περιοχή.  Τό ἔμαθε καί Ἡγεμών Ὀλύμβριος καί ὅταν τήν ἀντίκρυσε τήν ἐρωτεύτηκε καί θέλησε νά τήν κάμη σύζυγό του, ἀλλά ἡ Αγία καί πανέμορφη ΜΑΡΙΝΑ, μέ θάρρος Ὡμολόγησε τήν Πίστιν της στό ΧΡΙΣΤΟ.

Δέν μπόρεσε οὔτε ὁ Ἡγεμών, οὔτε ἄλλος κανείς νά τήν μεταπείσῃ. Ωμολόγησε τήν Πίστιν της στό Χριστό καί ἀποκρίθηκε στόν Ἡγεμόνα καί μέ Παρρησία  εἶπε: «Ὀνομάζομαι ΜΑΡΙΝΑ. Εἶμαι γέννημα καί θρέμμα τῆς Πισιδείας. Καί ἐπικαλοῦμαι τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πιστεύω. ΔΕΝ  ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.

Μετά τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεώς της εἰς τόν Χριστόν ὑπέστη φρικτά, ἐπώδυνα καί πολλά, ἀναρίθμητα μαρτύρια.  Δέν μπόρεσαν ὅμως νά λυγίσουν τήν Πίστιν της. Στή Φυλακή πέταξαν τό ἄμορφο πια σῶμα της  ἈΦΟΥ ΤΌ ΞΈΣΧΙΣΑΝ    καί  ΤΌ ΠΑΡΑΜΌΡΦΩΣΑΝ.Συνέχισαν δέ νά τήν ὑποβάλλουν σέ μαστιγώσεις καί ἄλλα πολλά. Ἔγινε τότε  καί σεισμός μεγάλος καί σαλεύθηκε τό δεσμωτήριον . Καί τότε φανερώθηκε  Ὁ ΣΑΤΑΝᾼΣ μεταμορφωμένος  σέ ἄγριον ΔΡΑΚΟΝΤΑ καί ἔρριξε φωτιά γύρω ἀπό την ἁγία. Τότε ἡ Αγία Μαρίνα, μέ τή δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ, ἅρπαξε τόν Δράκοντα ἀπό τίς τρίχες, καί μέ ἕνα σφυρί, πού βρῆκε ἄρχισε νά κτυπᾶ τό δαίμονα «κατά τῆς κεφαλῆς καί τοῦ νότου τοῦτον τύπτουσα» καί «εἰς τέλος αὐτόν ἐταπείνωσεν». Ὁ Ηγεμών ὅμως συνέχισε τά μαρτύρια τῆς ἁγίας καί «θυμωθείς  ξίφει τήν κεφαλήν αὐτῆς ἀπέτεμεν»(Συναξάριον).  Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Μνημην τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης     τήν 17ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους καί τήν προβάλλει  ὡς Πρότυπον, ὡς Παράδειγμα Πίστεως καί γνησίας ἀγάπης εἰς τόν Χριστόν σέ ὅλους μας καί κυρίως εἰς τίς Νέες τούς Νέους μας. Εἷναι δέ γνωστόν ὅτι «ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ εἶναι ΜΙΜΗΣΙΣ ΑΓΙΟΥ».

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι, στήν Ἑλλάδα  παρόλην τήν προσπάθεια, πού καταβάλλεται  ἀπό τούς ἀντιχρίστους καί δαιμονανθρώπους, προσπάθεια ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς Νεολαίας μας  ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ, ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ , μέ τήν αἱματογραμμένη ἔνδοξη Ἱστορία μας, ἔχουμε τήν  καλλίτερη, τήν εὐγενέστερη, καί τήν εὐφυέστατη ΝΕΟΛΑΙΑ.

Οἱ νέοι καί οἱ Νέες μας καθημερινά βάλλονται ἀπό τά πυρά τῆς ἀθεἵας καί ἀνηθικότητος κά ἀγωνίζονται νά κρατηθοῦν ὀρθιοι. Δυστυχῶς ζοῦμε σέ μιά ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, ὅπου ἡ ἀνωμαλία καί ἡ διαστροφή θεωροῦνται Ἰδιαιτερότητες κί γίνονται Νόμος τοῦ Κράτους καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα. «Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή, πού τόν νά βλάψης ἄλλον, εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνης τό καλό, οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό». Κλείσαμε τήν καρδιά μας  στό Χριστό, καί λατρεύουμε τά Εἴδωλα, τό Μαμωνᾶ,τό Διάβολο, τό Χρῆμα. Γι’αὐτό   «Εἶναι πικρό καί τὀ νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε εἶναι «ἄρτος Ὀδύνης».

ΟἹ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ μετέρχονται κάθε ἄνομο μέσο νά ἐξουθενώσουν τήν Ἑλληνική Νεολαία καί  νομιμοποιοῦν τούς ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ, μέ σκοπό νά ἀφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΟΙ  ΝΕΟΙ ΜΑΣ  ΑΝΑΓΚΆΖΟΝΤΑΙ ΚΑΊ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γι’αὐτό, παιδιά μου, Ἐγώ ὁ Γέρων (92 ἐτῶν), πού, ὅπως ξέρετε, γέρασα ἀγωνιζόμενος γιά τόν ΟΡΘΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ  καί τά ἐξήντα τέσσαρα χρόνια τῆς Ἱερωσύνης μου τά ἀφιέρωσα, ὡς ὤφειλα, σέ ΣΑΣ, στίς Νέες καί τούς Νέους τῆς Πατρίδος μου, πιστεύω ὅτι εἴσαστε ἡρωϊδες καί ἥρωες, πού ἀγωνιζεσθε καθημερινά ἐναντίον τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας ὅλως ὑμῶν τῶν μεγαλυτέρων.  Σας παρακαλῶ, λοιπόν. νά κρατηθῆτε καί νά Φυλάξετε στήν ψυχή σας τήν ΠΙΣΤΙ στο ΧΡΙΣΤΟ καί τήν ΑΓΑΠΗ πρός τήν Πατρίδα μας, πρός τήν χιλιοπροδομένη Ἐλλάδα. ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ στίς συρῆνες τῆς ἀθεϊας καί τῆς ἀνηθικότητος καί, ὅπως ἡ Αγία Μαρίνα ἀγάπησε τό ΧΡΙΣΤΟ, καί ἀφωσιώθηκε στήν Ἀλήθεια τοῦ Εύαγγελίου τῆς ΑΓΑΠΗΣ Του, ἔτσι καί σεῖς.

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ.

ΕΓΚΟΛΠΩΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΆ ΤΩΝ ΚΑΚΙΣΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ.

 ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΤΕ  ΤΉΝ ΧΡΙΣΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΗΝ  ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ , ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!

ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ «ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ» ΖΩΗΣ.

 

                                       ΣΤΙΓΜΕΣ, ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ.

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μᾶς ἔχει ἐγκαταστήσει ὁ Μακρόθυμος καί Πολυέλεος  ἡμῶν Θεός, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς χαρίζει, ὁ Φιλάνθρωπος, «καιρόν μετανοίας» καί μᾶς καλεῖ νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος. Καί καλόν εἶναι, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε, νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί, ὅσον ἔχομεν καιρόν, νά διορθώσουμε καί  νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Νά προσέξουμε δηλαδή τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας ἐπί τῆς γῆς, ὥστε νά εἶναι ὄντως ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ.

Καί στιγμές ζωῆς εἶναι μόνον οἱ στιγμές ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί Θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἡ τελεία Ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον,  εἰς τήν «Πρᾶξιν» τῆς καθημερινής μας ζωῆς» ὅτι «ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ΟΛΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΑΙ ΚΡΕΜΑΝΤΑΙ» (Ματθ. κβ΄37-40). Διότι «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» ( Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Ὁ δέ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, μιμεῖται τόν Χριστόν. Περιπατεῖ «ἐν ἀγάπῃ», ζῆ εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, ἀγαπᾶ, ὅπως ὁ Χριστός. Παραδίδει τόν ἑαυτόν, γιά τήν σωτηρίαν  ὅλων ἠμῶν τῶν ἀμαρτωλῶν. Προσφέρει τόν ἑαυτόν Του πρός χάριν μας  «προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» καί μᾶς ὁρίζει ΠΩΣ μποροῦμε κι’ ἐμεῖς  νά ζοῦμε καί οἱ στιγμές τῆς ζωῆς μας, νά εἶναι ὄντως ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ(παρβλ. Ἐφεσ. ε΄1-20).

Στιγμές ζωῆς εἶναι οἱ στιγμές ἐξόδου ἀπό τή Βαβυλώνα, οἱ Στιγμές  περισυλλογῆς, Στιγμές, ὅπου τό βλέμμα λέει πολλά καί ἡ σιωπή ἄλλα τόσα. Στιγμές ὅπου τό βλέμμα γίνεται στεναγμός καί δάκρυ εὐγνωμοσύνης στό ΛΥΤΡΩΤΗ!

Κύριέ μου, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, Σύ καί μόνον Σύ, δίδεις ζωήν καί περιεχόμενον  στήν ἄχαρη ζωή μας, ἀξίωσέ μας, Κύριε, τούς ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους Σου, νά στερεωθοῦμε εἰς τήν ὀρθόδοξον Πίστιν καί νά βαδίζουμε συνειδητά εἰς τόν  δρόμον τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πατρός, εἰς τόν δρόμον, πού χάραξες μέ τό Πανάγιον Αἷμα Σου, περιπατοῦντες «ἐν τῇ ἀγάπῃ». Ἀξίωσέ μας νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον ἀκούοντες τόν λόγον Σου καί φυλάσσοντες αὐτόν καί ὅτι μόνον τότε θά εἶναι οἱ Στιγμές τῆς ζωῆς μας ἐπί τῆς γῆς Στιγμές ζωῆς, Στιγμές δοξολογίας, Στιγμές Εὐχαριστίας τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά σταθοῦμε, ν ο ε ρ ά, παρά τούς πόδας Σου, εἰς τό κατώφλι Σου, σέ τούτη τή γωνιά τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς,  νά ἀκοῦμε τόν λόγον Σ ου, πού, πιό γλυκός κι’ ἀπό τό μέλι, ρ έ ε ι ἀπό τό πανάγιον στόμα Σου καί τρέφει, θεραπεύει τήν ταλαίπωρη ψυχή μας καί τήν ζ ω ο π ο ι ε ῖ.

Κύριε, βάλσαμο εἶν’ ὁ λόγος Σου, ἴαμα, θεραπεία καί κάνει τίς Στιγμές τῆς  ζωῆς μας Στιγμές  ὄντως ζωῆς, Στιγμές εὐλογημένες, Στιγμές Εὐχαριστίας. Ὁ λόγος Σου εἶναι Φῶς, γλυκύττητα, πού θερμαίνει τήν ψυχή, νοηματίζει τή ζωή καί μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τό· κατ’εἰκόνα, εἰς τό· καθ’ ὁμοίωσιν. Τότε καί ὀ δικός μας λόγος εἶναι χαριτωμένος καί ἅλατι ἡρτημένος. Τότε κάθε μας Πρᾶξις, θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Τότε οἱ Στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας εἶναι Στιγμές τῆς ὄντως ζωῆς.

Εἷναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «πήραμε τή ζωή μας λάθος», καί «νά ἀλλάξουμε ζωή».

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά καί νά ἐνστερνισθοῦμε τήν ΑΛΗΘΕΙΑ  ὅτι Στιγμές ὄντως ζωῆς εἷναι:

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ἀναχωρήσεως ἀπό τό Κακό καί ἀπό τούς κακούς, ἡ Ἔξοδος ἀπό τή Βαβυλώνα (Ἀποκ. ιη΄4).

Σημειωτέον δέ ὅτι ἡ Ἔξοδος, ἡ  Ἀναχώρησις δέν  δέν νοεῖται ὡς τοπική μετακίνησις, ἀλλά ὡς ἀναχώρησις ἠθική, πνευματική. Σημαίνει  ἀγῶνα πρός κάθαρσιν τῆς καρδίας, κατά τό· «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς...»(Β΄Κορινθ. στ΄ 16-18). Οἱ στιγμές ἀναχωρήσεως ἀπό τό Κακό εἶναι στιγμές ὄντως ζωῆς, εἶναι Στιγμές  καθαρῆς καρδιᾶς, Στιγμές Θεοπτείας. Εἶναι στιγμές Προσευχῆς, Στιγμές προσηλώσεως νοῦ πρός Θεόν. Εἶναι Στιγμές προσεγγίσεως τοῦ Ἰησοῦ. Εἷναι Στιγμές ἁφῆς τοῦ  ἄκρου τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου Αὐτοῦ ὄπισθεν, εἶναι ἁφή, ψαῦσις, ἄγγιγμα ψυχῆς τοῦ Θεανθρώπου (.Μάρκ. ε΄27 ἑξ. στ΄ 56. Ματθ.ιδ΄36. θ΄20 ἑξ. Λουκ. η΄44ἑξ.).

 

«ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ...»

 

 

                     «ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΤΕΦΡΑ,ΠΑΝΤΑ ΣΚΙΑ»

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, μᾶς ἐγκατέστησεν ὁ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΘΕΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς δώρησε ὁ Κύριος καιρόν μετανοίας, ὥστε νά ἐνοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος προπάτορος Ἀδάμ καί διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, νά ἐπανακτήσωμεν τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἐπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν, «ἐν τῇ ἀγάπῃ», ὅτι «ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστί». Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, «ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε,  ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ὥστε τόν Υἰόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ναί, ὁ Θεός μας εἶναι ἀγάπη. Καί σαρκώθηκε ἡ ἀγάπη, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἔγινε ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται τύπος καί ὐπογραμμός ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, σέ ὅλους ἐμᾶς καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει, μέ τό Τίμιον Αἷμα Του. Μᾶς συμφιλιώνει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας  «ἐν τῇ ἀγάπῃ» ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ». Διά τῆς ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ, τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΘΕΔΡΑΣ, Μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.

Ὑπό τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ ἐτελεσιουργήθη τό Μέγα ὄντως καί  ἀνεξιχνίαστον τοῦτο  τῆς ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, τό Μυστήριον τῆς Θείας Ἀγάπης, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». ΘΕΜΕΛΙΟΝ  ΑΣΕΙΣΤΟΝ τῆς Πίστεώς μας εἰς τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ΠΙΣΤΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ.

«Ἐάν δέν εἶχε ἀναστηθῆ ὁ Χριστός, ματαία καί κούφια χωρίς περιεχόμενον, θά ἦταν ἡ πίστις μας. Εἶναι ἄθλιοι καί ἀξιολύπητοι ὅσοι δέν πιστεύουν εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἐμεῖς πιστεύουμε. Εἴμαστε «αὐτόπται» τῆς Ἀναστάσεώς Του, τόν εἴδαμε μέ τά μάτια μας, καί «αὐτήκοοι», τόν ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας, ψηλαφήσαμε τίς πληγές Του, φάγαμε μαζί Του, μετά τήν Ἀνάστασίν Του. «Νυνί ὁ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος! Διότι, ὅπως βροντοφωνάζει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Οὐκ ἦν δυνατόν  κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν Ἀρχηγόν τῆς Ζωῆς» «ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων...» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρών, θανάτῳ Θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἐπάτησε τό Θάνατο, μέ τό Θάνατό Του καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπάλλαξε διά παντός ἀπό τό Φόβο τοῦ θανάτου. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ΟΥΔΕΙΣ νεκρός ἐν τοῖς μνήμασιν.

Ἡ Πίστις στό Χριστό καί στήν Ἀνάστασί του μᾶς κρατάει στή ζωή καί νοηματίζει τήν ὕπαρξί μας. Καί ὁ Ἀναστάς μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία καί ὅτι ὅλα τά ἐγκόσμια εἶναι ἀνάξια λόγου , εἶναι «πάντα κόνις πάντα τέφρα, πάντα σκιά» καί περιπατοῦντες τήν ὁδό τῆς Ὑπακοῆς, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι :

«Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.Διό Χριστῷ τῷ ἀθανάτῳ βασιλεῖ βοήσωμεν· ἀνάπαυσον, Κύριε, τάς ψυχάς τῶν προκεκοιμημένων δούλων Σου»

 Κύριε,  εἶναι ἀφόρητος   ὁ Πόνος τῆς ψυχῆς μου ἀπό τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμόν ἀπό τά ἀγαπημένα μου πρόσωπα, μολόνότι πιστεύω ὅτι βρίσκοννται στά ἄχραντα Χέρια Σου καί ἀναπάυωνται ἐν εἰρήνη. Σέ δοξάζω, Κυριε, ἀλλά πονῶ, συγχώρησέ με. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν, φώτισε τά σκοτάδια μας, καθάρισε τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μας, στήριξέ μας στόν δρόμο τῆς ὑπακοῆς, ἄκουσε τήν κραυγή τῆς ἀγωνίας μας, καί «τούς μεταστάντας ἐξ ἡμῶν ἀνάπαυσον, ἔνθα πάντων ἐστίν εὐφραινομένων ἡ κατοικία». 

Καί ἀξίωσον καί ἡμᾶς τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε,  νά ἐννοήσωμεν ὅτι «γυμνοί ἐξήλθομεν ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός μας καί εἰσήλθομεν εἰς τόν κόσμον, καί γυμνοί ἐπιστρέφουμε ἐκεῖ. Δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι, ὅπως λέει ὁ ποιητής: 

          «ΜΟΝΑΧΑ Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ,

                       ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΝΟΝΤΑΙ,

                   ΜΟΝΗ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙΝΗ» καί 

Πρίν νά εἶναι ἀργά νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «ΠΡΑΞΙ» στήν καθημερινή μας ζωή.

Στήν Ἀποκάλυψι, ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὀ Ἰωάννης μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι  εἶναι μακάριος νεκρός ὁ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκων, δέν πεθαίνει, ἀναπαύεται ἀπό τούς κόπους του καί τόν ἀκολουθοῦν εἰς τήν ἄλλην ζωήν τά ἔργα τῆς ἀγάπης του: «Καί ἤκουσα φωνῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· γράψον, μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’  αὐτῶν»(Ἀποκ. ιδ΄ 13).

ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Ο ΛΌΓΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.