ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

                                     «Καί αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα

              τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».

                       ( Α΄ Ἰωάν. ε΄4).

«Ἡ πίστις», ἡ ὁποία νίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄ Ἰωάν. ε΄19) εἶναι «ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις». Τό Φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως διαλύει τό σκοτάδι τῆς Ψευτιᾶς, τῆς Ὑποκρισίας, τῆς ἀγνοίας, τῆς πλάνης καί τῆς ἀπάτης. Διαλύει τό σκοτάδι τῶν Αἱρέσεων. Ἡ ὀρθόδοξος Πίστις νικᾷ τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Αὕτη ἡ ΝΙΚΗ πού νίκησε ὁριστικά τόν κόσμον εἶναι ἡ Πίστις μας, πού εἶναι Φῶς, πού διαλύει τά σκοτάδια τῆς πλάνης, ἀλλά καί δύναμις νέας, πνευματικῆς καί ἁγίας ζωῆς, ἡ ὁποία ἀντιτίθεται, πολεμεῖ καί νικᾷ τήν φαυλότητα τοῦ κόσμου(Α΄ Ἰωάν. ε΄4).

Ἡ Νίκη μας αὐτή εἶναι ΝΙΚΗ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἡ ὀρθόδοξος Πίστις εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, τόν μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, πού ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ.

Εἶναι Πίστις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον, ὁ Ὁποῖος «ἐφανερώθη ἐν σαρκί καί ἀπεκάλυψε εἰς τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα τήν Τριαδικήν, τήν τρισήλιον Θεότητα.

Ἡ Πίστις εἰς τόν Χριστόν, ὡς Θεόν καί σωτῆρα τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, δέν εἶναι δαιμονική, θεωρητική, νεκρά πίστις, ἀλλά ἔχει περιεχόμενον τήν τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἔχει περιεχόμενον τά καλά καί θεάρεστα ἔργα τῆς γνησίας Ἀγάπης. ἔχει περιεχόμενον « τήν Καινήν Ἐντολήν», τήν ὁποίαν ἐκήρυξεν ὁ Χριστός, μέ τήν Σταυρικήν Του Θυσίαν, ὅταν πάνω  ἀπό τόν ΣΤΑΥΡΟΝ μᾶς βροντοφώναξε καί εἶπε: « Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, κ α θ ώ ς Ἐ γ ώ  ἠ γ ά π η σ α  ὐ μ ᾶ ς καί ἡμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34 ). Αὐτή ἠ Πίστις ἐνίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον. Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, αὐτή ἡ ζωντανή καί  ὀρθή  Πίστις   ἀ π ο κ α λ ύ π τ ε ι  εἰς τόν ἄνθρωπον « τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν  καί εὐάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. ιβ΄ 2), καί ὁδηγεῖ εἰς τόν δρόμον τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ καί ἐπανεισάγει τόν ἄνθρωπον εἰς τόν παράδεισον.  Τήν Πίστιν αὐτήν, πού νίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον, τήν Πίστιν, τήν δι᾿  ἀγάπης ἐνεργουμένην, ὑπέδειξεν ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, «γενόμενος ὐπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ.β΄8). Ἡμεῖς δέ πιστεύομεν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, διότι Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔσωσε καί μᾶς σώζει. ΑΥΤΟΣ  καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι ἠ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀνάστασις καί ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ἐπαναλαμβάνω δέ ὅτι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Καί μόνον ὁ ζωοποιός καί πανάγιος λόγος Του εἶναι ἠ καθαρή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μας, ἴαμα, θεραπεία. Πιστεύομεν  ὅτι ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς» Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ἐξ ἀπείρου Ἀγάπης, «ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν», λέγει ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός.  Ὁ Χριστός κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον. Διέλυσε τά σκοτάδια μας, ἐφώτισε τά Σύμπαντα καί ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Μέ τό πανάγιον Αἷμα Του μᾶς συμφιλίωσε, μέ τόν  Πατέρα καί μεταξύ μας.

Διά τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως ν ι κ ῶ μ ε ν πάντα πειρασμόν. Ἄν ἀνοίξουμε τήν Καρδιά μας καί δεχθοῦμε τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί πιστέψουμε εἰς τό Ὄνομά Του, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἄν  ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνουμε «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν μας ζωήν, τότε ἀσφαλῶς, διά τῆς Πίστεως εἰς Αὐτόν ὄχι μόνον θά γίνῃ ἡ ζωή μας Παράδεισος , ἀλλά καί συνεχῶς, ἀνά πᾶσαν στιγμήν, θά νικῶμεν τόν κόσμον,  τήν ἁμαρτία καί τόν Διάβολον, ἀλλά καί πάνω ἀπό ὅλα θά νικῶμεν τόν κακόν μας ἑαυτόν.  ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἐκ τῶν πραγμάτων (de facto) ἀποδεικνύεται ὅτι «ἐν Χριστῷ» νικῶμεν πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον. Ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚᾼ. Εἶναι ὁ αἰώνιος ΝΙΚΗΤΗΣ, ὁ αἰώνιος ΘΡΙΑΝΒΕΥΤΗΣ. «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄ 2      

Παρατηροῦμεν  δέ  ὅτι οἱ ἀναίχυντοι πολέμιοι τῆς Πίστεως, οἱ παλαιοί καί οἱ σημερινοί εἰκονοκλάστες, ὄχι μόνον κατεβάζουν καί ποδοπατοῦν τίς Ἅγιες Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων ἀπό τίς Ἐκκλησίες καί  ἀπό τά σπίτια τους, ἀλλά κατατυραννοῦν, συντρίβουν καί κουρελιάζουν καί τά ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, τούς συνανθρώπους τους, τούς κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. ΝΟΜΙΖΟΥΝ, οἱ δυστυχεῖς αὐτοί Θεομάχοι, ὅτι μποροῦν, πολεμοῦντες τόν Θεόν, νά ἐπιβιώσουν! Ὑπάρχουν, λοιπόν, λοιπόν, τόσον ἀνεγκέφαλοι, τόσον Παράφρονες; Δέν μελετοῦν   καί δέν διδάσκονται ἀπό τήν Ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος; Historia magistra vitae!  Ἡ Ἱστορία εἶναι διδάσκαλος τῆς ζωῆς. Εἶναι δέ πασίδηλον ὅτι οἱ ἀναίσχυντοι πολέμιοι τῆς Πίστεως ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς» (Ψαλμ. α΄4), κονιορτοποιοῦνται, ὅτι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν»(Πράξ.κστ΄14). Διότι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, εἶναι ὁ λίθος ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἔντιμος, ὁ ἀκρογωνιαῖος, καί ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν οὐ μή καταισχυνθῇ» ΕΙΝΑΙ δέ γεγονός  ὅτι  ὁ ΛΙΘΟΣ  ὁ Ζῶν ὁ ἀκρογωνιαῖος, οὖτος ἐ γ ε ν ή θ η εἰς κεφαλήν γωνίας καί λίθος προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου»(Α'Πέτρ.β΄5-7). 

Ἡ Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ἀποδεικνύει ὅτι:«Ο ΠΕΣΩΝ ἐπί τόν λίθον τοῦτον σ υ ν- θ λ α σ θ ή σ ε τ α ι· ἐφ᾿  ὅν δ ᾿  ἄν πέσῃ  λ ι κ μ ή σ ε ι  α ὐ τ ό ν» (Ματθ.κα΄44).

Πραγματικά ὄλεθρος καί ἀφανισμός  ἐπιφυλάσσεται εἰς ἐκεῖνον, πού θά τολμήσῃ νά πολεμήσῃ τόν Χριστόν.

Ὁ Χριστιανισμός δέν ἀνθρώπινον κατασκεύασμα. Εἶναι ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ τοῦ Θεοῦ.  Δυστυχῶς ὅμως ὁ κόσμος δέν δέχθηκε τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ. Γι᾿  αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον καί ἡ ἀνθρωπότης  βαδίζει ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ἡ ἀνθρωπότης βαδίζει πρός τήν αὐτοκαταστροφήν της. Πολεμεῖ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν εἰς τόν Χριστόν. Δέν διδάσκεται ἀπό τόν συντριμμόν της. Δέν συνετίζεται ἀπό τίς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν της πληγές. Δέν μετανοεῖ. Συνεχίζει νά ἀδικοπραγεῖ(Ἀποκ. θ΄20-21). Ὁ Κόσμος, ὁ Διάβολος, τό Θηρίον, ὁ Ἀντίχριστος καί οἱ ἀντίχριστοι εἰκονομάχοι συνεχίζουν νά πολεμοῦν καί τυραννοῦν τ α ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ τοῦ Χριστοῦ. Συνεχίζουν νά πολεμοῦν τό ΑΡΝΙΟΝ, τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, εἰς τήν Ἀποκάλυψιν ἀναφέρει ὅτι οἱ μέν ἀντίχριστοι πολεμήσουσι τό Ἄκακον Ἀρνίον, καί τήν Ἐκκλησίαν Του, ἀλλά «καί τό ΑΡΝΙΟΝ νικήσῃ αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί  καί Βασιλεύς βασιλέων,( Θά νικήσουν δέ μαζί Του καί οἱ καταδικοί Του), καί οἱ μετ᾿ Αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14). Δέ περιγράφεται ἡ ΔΥΝΑΜΙΣ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.  «ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ  ΝΙΚΗ  Η ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ Η ΠΙΣΤΙΣ ΗΜΩΝ».

 «  Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ Χάρις ὡς  ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν καί τούς αὐτοῦ ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τόν μέν Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ διά τόν κοινόν Δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες.

 Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».  (Ἀπόσπασμα ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου. Πρβλ. καί Μαρτύριον τοῦ Πολυκάρπου Σμύρνης ΧVII, 2-3. ΒΕΠΕΣ, 3, 23,40-24,11)

 

                                                               

«ΠΩΣ ΠΑΡΕΔΟΘΗΜΕΝ Τῌ ΦΘΟΡᾼ; ΠΩΣ ΣΥΝΕΖΕΥΧΘΗΜΕΝ Τῼ ΘΑΝΑΤῼ ;»

 

Πῶς παραδοθήκαμε στή φθορά; 

Πῶς συνδεθήκαμε μέ τό Θάνατο;

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ ἀπαντᾶ εἰς τά ἐρωτιματικά αὐτά  καί λέγει:  «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48,13).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας σχετικά λέγει:

«Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου γῆ. ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με  ἠθέτησαν. Ἔγνω

βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν»( Ἡσ.α΄2-3).

Πράγματι ὁ Πανάγαθος Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿  ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», ἀλλά οἱ ἄνθρωποι, ἀπό κακή τους Θέλησι, δέν κατανοοῦν τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τούς τίμησεν ὁ Θεός. Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός τούς τίμησε, τούς ὕψωσε καί τούς δόξασε καί «ἠθέτησαν» τόν Εὐεργέτην τους. Δέν θέλησαν νά κατανοήσουν τήν τιμήν καί πίπτουν εἰς τήν τάξιν τῶν ἀνοήτων κτηνῶν καί ἀθετοῦν τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης Του. Καί διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ ἀπεκδύονται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύονται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Πρωτόπλαστος. Καί ἔτσι παραδοθήκαμε εἰς τήν φθοράν καί συνδεθήκαμε σταθερά μέ τό θάνατο. Ὁ Δημιουργός μᾶς εἶχε προειδοποιήσῃ καί μᾶς εἶχε πῇ: «Οὐ φάγεσθε ἀπ' αὐτοῦ· ᾖ δ᾿  ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿  αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσ. β΄17). Προγνωρίζαμε τό ἀποτέλεσμα τῆς Παρακοῆς. Ὅπως ὁ Πρωτόπλαστος τότε εἰς τόν Παράδεισον, ἔτσι καί ὅλοι ἐμεῖς προγνωρίζουμε τό ἀποτέλεσμα τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, κυριευόμαστε ἀπό Ἑωσφορικήν Ἔπαρσιν καί κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας, καί, διά τῆς Παρακοῆς, χωρίζόμαστε ἀπό τόν Θεόν, παραδίδόμεθα εἰς τήν φθοράν καί συνδεόμεθα μέ τό θάνατο, διότι ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεόν εἶναι αἰώνιος Θάνατος.

Διά τῆς Παρακοῆς,  ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό την Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, τόν Θεόν. Χάσαμε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. Βγήκαμε ἔξω  ἀπό τόν Παράδεισο ἀπό κακή μας Θέλησι. Δέν ἀγαπήσαμε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ὡς ἔπρεπε. Δέν κατανοήσαμεν τήν τιμήν. Ἀθετήσαμε τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης καί δέν μείναμε ἐν τῇ ἀγάπῃ. Βγήκαμε ΕΞΩ ἀπό τόν Παράδεισον τῆς ΑΓΑΠΗΣ.  Ἡ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑ ὅμως καί ἡ Μακροθυμία

τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως.  Ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς, δέν μᾶς δημιούργησε, γιά νά χαθοῦμε, ἀλλά γιά νά ζήσουμε κοντά Του, μένοντας ἐν τῇ ἀγάπῃ, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης. Δυστυχῶς ὅμως καί αὐτήν ἐδῶ τήν Παροικία τῆς Μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ, πάλιν διά τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τήν μετουσιώσαμε, τήν μεταβάλαμε σέ Κόλασι Παρανοήσεων καί φοβερῶν τοῦ ΣΚΟΤΟΥΣ δεινῶν.

Τήν Τετάρτη Κυριακή τοῦ τριωδίου, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς θυμίζει αὐτήν τήν ΠΤΩΣΙΝ, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, καί τήν ΕΞΩΣΙΝ ἀπό τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς. Τήν παραμονήν τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, μᾶς ΚΑΛΕΙ  εἰς τόν πνευματικόν ἀγῶνα «τῆς καλῶς ἐννοουμένης ΝΗΣΤΕΙΑΣ, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν ΚΑΚΙΑΝ». Μᾶς ΚΑΛΕΙ νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος τρόπος, νά κατανοήσουμε τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿  εἰκόνα», καί νά ἀγαπήσουμε τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας, νά Τόν λατρεύωμεν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», νά ἀγαπήσωμεν δέ   καί τόν πλησίον μας, διά τόν Θεόν, καί νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ᾿  εικόνα», εἰς τό· «καθ᾿  ὁμοίωσιν».  Αὐτός εἶναι καί ὁ μόνος τρόπος, ἐπανεισαγωγῆς μας  εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, ὁ μόνος τρόπος ἐπιστροφῆς, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, γνωρίζεις καλά τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί τό Πῶς παραδοθήκαμε στή φθορά καί συνδεθήκαμε σταθερά μέ τό Θάνατο. Γνωρίζεις καλά πῶς κυριευόμαστε ἀπό Ἑωσφορικήν  Ἔπαρσιν καί συνεχίζουμε νά ἀθετοῦμε τήν Ἐντολήν τῆς ἄπειρης Ἀγάπης Σου. Παράβλεψε , Κύριε, τά ἀστοχήματά μας. Πάριδε, ὡς  ἀμνησίκακος  Θεός τίς πτώσεις μας καί  τά ἁμαρτήματά μας!  Λυπήσου μας καί ἐλέησέ  μας! Ἐκάθισεν  ὀ Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ Παρασείσου καί θρηνεῖ! Θρηνεῖ τήν γύμνωσίν του, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπερισκεψίας του καί τῆς ἐπάρσεώς του. Καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς, τούς ὁμοιοπαθεῖς, ὀδύρεται, γιά τόν ἴδιο λόγο, ὅτι διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, παραδίδεται στή φθορά καί συνδεεται μέ τό Θάνατο, Πραγματικά, Κύριε, ὅπως γνωρίζεις, θρηνοῦμε τήν ψυχική μας γύμνωσιν, Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας χωριζόμαστε ἀπό τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς...Χάνουμε τήν σχέσιν, τήν κοινωνίαν καί ἕνωσιν καί τήν χαράν τῆς ἀδιάλειπτης συνομιλίας μέ Σένα, Εὔσπλαγχνε Κύριε, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος. Χάνουμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους, τοῦ Προσώπου Σου, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ ! Ἄκουσε, Χριστέ μου, τίς ἀναρθρες κραυγές μου! Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!  Ἐλέησον  ἐμέ καί τόν κόσμον Σου! Ἐλέησον, Οἰκτίρμον! Ἐλέησον ἡμᾶς, τούς παραπεσόντας, Σοῦ φωνάζω δυνατά, ἐξ αἰτίας τῆς Ὀδύνης, πού μοῦ προκαλεῖ ὁ σύνδεσμός μου μέ τό Θάνατο, Ἀθάνατε Κύριε! Ἀλλοίμονό μου! Τί ἔπαθα καί τί παθαίνω ὁ Ἄθλιος   καί Ταλαίπωρος ἐγώ. Μίαν τῶν Ἐντολῶν  Σου, παραβαίνω, Δέσποτά μου καί στεροῦμαι, δικαίως, ὅλων τῶν ἀγαθῶν Σου, Φιλάνθρωπε!  Γνωρίζω, Κύριε ὅτι δέν θέλεις νά χαθοῦν τά πλάσματά Σου, γι᾿  αὐτό Σταυρώθηκες, γιά μᾶς. γιατί θέλεις ὅλοι νά σωθοῦμε καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. 

Γνωρίζω ἀκόμη ὅτι ὅποιος ἐπιστρέφει κοντά Σου, εἰλικρινά μετανοιωμένος, δέν τόν διώχνεις ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν, ἀλλά τόν δέχεσαι στή στοργική Σου ἀγκαλιά. Ἀξίωσέ μας, Κύριε τοῦ χαρίσματος τῆς Μετανοίας! λυπήσου μας καί δέξου μας, μετανοημένους, κοντά Σου, Πολυεύσπλαγχνε καί  Οἰκτίρμον! Ἀξίωσέ μας, Θεέ  μου, νά Σέ δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι μόνον σέ Σένα, ἀνθρωποκυνηγέ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ ἡ Βασιλεία, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.   

(παρβλ. καί δοξαστικά τοῦ Ἑσπερ. τῆς Τυρινῆς).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΤΑΝ ΕΛΘῌ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΡΙΤΗΣ,

 

«Θά ἔλθῃ ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ 

μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς»

                                               (Ματθ. κδ΄30. Ἀποκ. α΄7).

 

Ἐπαγρύπνισις

Τό βέβαιον εἶναι ὅτι ὁ Κύριος θά ἔλθῃ «μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς», νά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί νά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.

Τό «ΠΟΤΕ» θά ἔλθῃ  δέν ἀποκαλύπτεται. Εἶναι γνωσηθῶσιντόν μόνον εἰς τόν Πατέρα. Ὁ χρόνος τῆς Ἐλεύσεώς Του εἶναι ἄγνωστος εἰς ἡμᾶς, γιά τόν ἴδιον λόγον, πού εἶναι ἄγνωστος καί ἡ ἡμέρα τοῦ σωματικοῦ μας θανάτου. «Περί τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί τῆς ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μή ὁ Πατήρ μου μόνος» (Ματθ. κδ΄36). «ΟΥΧ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ»(Πράξ. α΄7). Τό γεγονός, ὅτι δέν γνωρίουμε τήν ἡμέραν καί τήν ὥραν τοῦ Τέλους, μᾶς κρατᾶ σέ  Ἐπαγρύπνισι, σέ νῆψι καί ἐγρήγορσι. Ὁ Κύριος ἐφιστᾶ τήν Προσοχήν μας καί λέγει: «Προσέχετε δέ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καί μέθῃ καί μερίμναις βιοτικαῖς, καί αἰφνίδιος ἐφ᾿  ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη· ὡς παγίς γάρ ἐπελεύσεται ἐπί πάντας τούς καθημένους ἐπί προσώπον πάσης τῆς γῆς. Ἀγρυπνεῖτε  οὖν  ἐν  παντί καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τά μέλλοντα γίνεσθαι καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»(Λουκ.κα΄34-36). «Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ.κδ΄42. κε΄13). «Γίνου γρηγορῶν...Ἐάν οὖν μή γρηγορήσῃς, ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης, καί οὐ μή γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπί σέ»(Ἁποκ. γ΄2-3). «Ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἐξέρχεται ἀπό ἀνατολῶν καί φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καί ἡ Παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. κδ΄27). Εἶναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις»(Ἑβρ. θ΄ 27). Εἶναι δέ πολύ παρήγορον ὅτι ὁ δίκαιος Κριτής θά εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ὁποῖος θά εἶναι συγχρόνως Κριτής, ἀλλά καί ὁ  πρῶτος Παράκλητος, ὁ πρῶτος Παρηγορητής καί συνήγορος ἡμῶν, διότι ΑὐτόςΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ, γιά μᾶς.

Θά ἔλθῃ ἐν δόξῃ.

« Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ» (Ματθ. κε΄31), «τότε φανήσεται τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καί κόψονται πᾶσαι  αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ὄψονται τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά δυνάμεως καί δοξης πολλῆς»(Ματθ.κδ΄30. Πράξ. α΄11. Ἀποκ.α΄7). Ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης «τότε καθίσῃ ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ», θά εἶναι δέ μαζί Του καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι.  Καί τότε θά συναχθοῦν Μπροστά Του πάντα τά ἔθνη, ὅλοι, δηλαδή, οἱ ἄνθρωποι καί θά ξεχωρίσῃ,  ὅπως ὁ Ποιμένας ξεχωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Καί θά τοποθετήσῃ τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Καί τότε ὁ Δικαιοκρίτης, θά ἐπικυρώσῃ τήν ἐκλογήν, πού ἔκαμαν μέ τή θέλησί τους οἱ ἴδιοι. Καί θά πῇ εἰς αὐτούς , πού διάλεξαν νά σταθοῦν δεξιά Του:

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν   ἀπό   καταβολῆς κόσμου»(Ματθ.κε΄34). Καί θά αἰτιολογήσῃ τή δίκαιη Ἀπόφασί Του λέγων: Εἰσέλθετε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σας, εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του, διότι τηρήσατε στή ζωή σας τίς Ἐντολές τῆς Ἀγάπης . Διότι «ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με. γυμνός καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην , καί ἤλθετε πρός με»(Ματθ. κε΄ 35-36).

Οἱ δίκαιοι, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, ταπεινά, εἰς τήν Εὐσπλαγχνίαν Του  ἀποκρίνονται: Κύριε, Πότε σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν; Θαυμαστόν τό ἔλεός σου, ἄφατη εἶναι ἡ μακροθυμία Σου, Κύριε, δόξα Σοι! Καί τότε ὁ Κύριος θά ἀποκριθῇ εἰς αὐτούς καί θά πῇ, πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν πάντων:

«Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε»(Ματθ. κε΄ 40).

Ὕστερα θά στραφῇ σ᾿  αὐτούς, πού στάθηκαν εἰς τά ἀριστερά Του καί θά τούς πῇ :

Πορεύεσθε ἀπ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό Πύρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ, διότι ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...»(Ματθ, κε ΄42-43).

Μόνοι σας χωρισθήκατε καί διαλέξατε τόν αἰώνιον χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν,   μόνοι σας διαλέξατε τήν συγκατοίκησιν μέ τό Διάβολον καί τό Πύρ τό αἰώνιον. Διότι στή ζωή σας δέν δείξατε εὐσπλαγχνίαν καί ἔλεος εἰς τούς συνανθρώπους σας, δέν δείξατε ἴχνος ἀγάπης, καί ἡ Κρίσις εἶναι ἀνελέητη, σέ σέ ὅλους ἐσᾶς, πού δέν δείξατε στούς συναθρώπους σας ἔλεος. Διότι «ἡ Κρίσις ἀνέλεος  τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»(Ἰακ. β΄13). Καί ἔτσι οἱ ἄδικοι οὗτοι «ἀπελεύσονται εἰς κόλασιν αἰώνιον οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον»(Ματθ.κε΄46).

 

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ,Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ,Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ.

 Τό Τριώδιον ἀρχίζει μέ τήν προτροπήν: «Φαρισαίου φύγωμεν Ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς...». Ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς συνιστᾶ «βαλεῖν ἀρχήν», νά νεκρώσουμε τό φοβερόν Πάθος τοῦ Ἐγωϊσμοῦ καί βάλλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή τήν μακαριστήν πτωχείαν τοῦ πνεύματος, τήν ἄκραν ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ. Στό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος ἀπό γῆς πρός οὐρανόν εἶναι

 Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ.

Τή Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου ἡ Ἐκκλησία μας, ἀναφέρεται εἰς τήν Παραβολή του Ἀσώτου. Στό δεύτερο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος θέτει τήν ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Πράγματι δέ  ἡ Ταπείνωσις γεννιέται στήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου μετά ἀπό τήν περισυλλογήν  καί τήν αὐτοεξέτασιν. Μετά ἀπό ἕναν εὐσυνείδητον αὐτοέλεγχον, «ἐλθών εἰς ἑαυτόν» ὁ ἄνθρωπος, ἔρχεται εἰς αὐτογνωσίαν, γιεννιέται στήν ψυχήν τοῦ ἡ Ταπείνωσις καί μετά -νοεῖ, συνειδητοποιεῖ τά λάθη του καί, μετανοῶν εἰλικρινά,  ἐπιστρέφει εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος ὕδατος, εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα, ὁ Ὁποῖος χαίρεται μέ τήν ἐπιστροφήν τοῦ Ἀσώτου, τοῦ πεπτωκότος, καί θύει πρός Χάριν του τόν Μόσχον τόν σιτευτόν. Ὁ Μετανοῶν ἀνοίγει τήν Καρδιά του στό Χριστό καί ἀνεβαίνει εἰς τό τρίτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος, δηλαδή περιπατεῖ «ἐν Ἀγάπῃ». Ὁδεύει δηλαδή ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καί , μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, φθάνει εἰς τά δεξιά τοῦ  Κριτοῦ. Εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἀνοίγει τήν καρδιά του  στό Χριστό καί ἐγκολπώνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ καί τό κάνει «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν του ζωήν. Ἡ Βίωσις τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βασική προϋπόθεσις, γιά νά ἀξιωθῇ ὁ ἄνθρωπος νά σταθῇ εἰς τά δεξιά  τοῦ Σωτῆρος κατά τήν Μεγάλην καί Ἐπιφανῆ Ἡμέραν τῆς Παγκοσμίου Κρίσεως.

ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ

Ἡ Ἁγία μας ἐκκλησία, μέ τίς δύο πρῶτες πρῶτες παραβολές προβάλλει τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί τήν Φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ. Τήν τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τήν Κυριακή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, οἱ ἅγιοι Πατέρες προβάλλουν ὅτι ὁ Πανάγιος Θεός, δέν εἶναι μόνον ἄπειρη αγάπη, ἄπειρον Ἔλεος, ἀλλά καί ἄπειρη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ καί ὅτι κατά τήν δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν Του θά γίνῃ ἡ Τελική Κρίσις καί Ἀνταπόδοσις καί ὡς δίκαιος Κριτής θά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί θά βάλῃ ΤΕΛΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑΝ.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ, ὥστε, ἐνθυμούμενοι τήν Φοβεράν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, πρίν νά εἶναι ἀργά νά συνέλθωμεν, νά «ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς», νά μετανοήσωμεν εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν Πατρικήν ἑστίαν, νά ἀνοίξωμεν τήν καρδιά μας εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί νά περιπατοῦμεν «ἐν ἀγάπῃ». Διότι ὁ Χριστός, «ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἀγάπη, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὁ Πάνσοφος καί πανοικτίρμων Θεός, θά μποροῦσε ὡς Παντοδύναμος νά μᾶς ἐπιβάλῃ τή Θέλησί Του, ἀλλ᾿ ὁ Κύριος «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Μᾶς τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ᾿ εἰκόνα». Μᾶς θέλει συνδημιουργούς. Θέλει νά γίνουμε θεοί, μέ τή Θέλησί μας. Μᾶς ἔπλασε, ὁ Πανάγαθος, «δυνάμει» θεούς,  καί θέλει νά γίνουμε καί· «ἐνεργείᾳ θεοί»  Μᾶς ἐγκατέστησεν εἰς τόν Παράδεισον «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν». Δηλαδή: Μᾶς ἔδωκε τήν Χάριν νά σταθοῦμε ἐνώπιόν Του καί νά χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ Ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου μας εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Καί μᾶς ἔδωκε τήν Ἐντολήν τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Μᾶς ἔδωκε τήν δυνατότητα νά διαλέξωμε μόνοι μας, μέ τήν θέλησί μας, τήν ΖΩΗΝ  Ἤ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ. ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ἐμεῖς Ἤ νά τηρήσουμε τήν ΕΝΤΟΛΗΝ,  καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά ζήσωμεν αἰωνίως ἑνωμένοι μαζί Του ἐν τῇ Ἀγάπῃ, Ἥ  διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, νά διαλέξουμε τόν Χωρισμόν μας ἀπό τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ἤ δηλ. νά διαλέξουμε τόν αἰώνιον Θάνατον.

  Η ΥΠΑΚΟΗ ΕἹΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ Ζ Ω Η 

καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ΘΑΝΑΤΟΣ.

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν μᾶς ἀναγγέλλει ἡ Ἐκκλησίας τήν τρίτην Κυριακήν τοῦ Τριωδίου. Εἶναι δέ σέ ὅλους γνωστόν ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος, μακροθυμῶν,  λέγει εἰς τόν πεπτωκότα «... ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγεῖν τόν ἄρτον, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ  ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ»(Γενέσ. γ΄ 24). Σύμφωνα μέ αὐτόν τόν ὁρισμόν, «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις»(Ἑβρ. γ΄19). Ὁ ἄνθρωπος προγνωρίζει ὅτι σέ κάθε Ἐντολή, ὁ Πάνσοφος καί Δικαιοκρίτης, ἔχει θέσει τήν ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Προγνωρίζει ὅτι ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι Ζωή καί ὅτι ἡ ΠΑΡΑΚΑΟΗ εἶναι Θάνατος. Ἔχει ΝΟΥΝ, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν , ἀπό τό Κακόν, ἔχει δέ καί ἐλευθερίαν, γιά νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ, ὅ,τι αὐτός θέλει. Ἔχει «τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν  καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν» Στό Χέρι του εἶναι νά ζήσῃ καί στό χέρι του εἶναι νά ἀποθάνῃ. Εἶναι δική του ἡ ἐκλογή. Ὁ Θεός μᾶς χάρισε «τό Αὐτεξούσιον». Ὁ Πανάγαθος δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν, καί, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς δίδει τήν Ἐντολήν, ὡς «ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον». Λέγει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν...», «Ἐάν διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».

Ὁ ἅνθρωπος μόνος του, μέ τή θέλησί του, προετοιμάζει τή θέσι του  κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. ΜΟΝΟΣ του ἀποφασίζει ἄν θά βρεθῇ ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Κριτοῦ.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς θέλει κοντά Του καί θέλει νά μείνωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἑνωμένοι μαζί Του. Γι᾿ αὐτόν τό λόγο μᾶς προσφέρει τήν δυνατότητα, νά διαλέξουμε μόνοι μας, μέ τή Θέλησί μας, τή θέσι μας κοντά Του. Εἶναι μεγάλη αὐτή ἡ τιμή. Δυστυχῶς ὅμως πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού δέν κατανοοῦν τήν τιμήν καί δέν ἀκολουθοῦν τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν. Καί διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ προετοιμάζουν τή θέσι τους,  ἐξ εὐωνύμων τοῦ Δικαιοκρίτου Χριστοῦ, κατά τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως.

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι ἡ πρώτη κρίσις, γιά τόν καθένα μας, δέν γίνεται κατά τήν Ἡμέραν τῆς  Παγκοσμίου Κρίσεως, ἀλλά γίνεται κατά τήν στιγμήν τῆς τηρήσεως ἤ τῆς παραβάσεως τῆς κάθε Ἐντολῆς.

Κάθε Ἐντολή τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ ἐμπεριέχει ἔμφυτον τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἰς τήν Ἐντολήν ἀνταποδίδει τήν Ζωήν καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ ἀνταποδίδει τόν Θάνατον. Ὁ Κύριος δέ λέγει ὅτι «Ἐγώ δέν ἦλθα νά κρίνω τόν Κόσμον, ἀλλά νά σώσω τόν Κόσμον» (Ἰωάν. ιβ΄17). Καί συνεχίζει ó Κύριος: «Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρίνει αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 48). Καί πάλιν λέγει: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ Κρίσις, ὅτι τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό Σκότος ἤ τό Φῶς·  ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό Φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» ( Ἰωάν. γ΄19-20). Τό ἀντίθετον συμβαίνει εἰς τόν ἄνθρωπον, πού κάνει καλή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του, καί ἐκλέγει τό Φῶς: «Ὁ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα» (Ἰωάν. γ΄ 21). Κατά τήν τήρησιν κάθε Ἐντολῆς γίνεται Κρίσις. Καί ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει καί ἐκλέγει, μέ τήν Θέλησίν του, τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον. Κάθε ἄνθρωπος κρίνεται σύμφωνα μέ τά ἔργα του. Κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν, κατά τήν Τελικήν Παγκόσμιον Κρίσιν, ὁ Δίκαιος καί Πάνσοφος κριτής ἐπικυρώνει τήν ἀπόφασίν μας, ἐπικυρώνει τήν ἐλεύθερη καί ἀβίαστην ΑΠΟΦΑΣΙΝ, πού πήραμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτόν μας. Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Θεός μας, μᾶς ἔδωκε τή Χάρι νά κρίνωμε καί νά ἀποφασίζωμεν ἐμεῖς, γιά τόν Ἑαυτόν μας.

 

Ὁ ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΚΡΙΘῌ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΥΤΟΥ.

 

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Σκότους δέν δέχονται τό Φῶς, δέν πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, δέν ἀνοίγουν τήν καρδιά τους εἰς τόν Χριστόν, δέν ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί δέν τό κάνουν «Πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν ζωήν.

Δέν δέχονται τόν Βασιλέα τῶν βασιλέων καί Κύριον τῶν κυρίων, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, Τόν ὁδηγοῦν εἰς τόν Γολγοθᾶ, καί Τόν Σταυρώνουν ( Ἰωάν. ιθ΄8-30.Ἀποκ. ια΄8). Περιμένουν δέ τόν Ψεύτικον Μεσσίαν, τόν Ἀντίχριστον.

Νομίζουν, οἱ δυστυχεῖς αὐτοί ἄνθρωποι τοῦ Σκότους, ὅτι θά μποροῦν νά ἀδικοπραγοῦν καί νά μένουν ἀτιμώρητοι. Νομίζουν, πλανώμενοι, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός Δίκαιος. Δέν κατανοοῦν ὅτι «ὁ Θεός μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, ὥστε νά μή χαθῇ κανένας, ἀλλά νά μετανοήσουν ὅλοι καί νά σωθοῦν. Δέν κατανοοῦν ἀκόμη ὅτι «θά ἔλθῃ ἔξαφνα, ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»(Β΄ Πέτρ. γ΄1-10) καί « θά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα κατά τά ἔργα αὐτοῦ»(Ρωμ.β΄6. Β΄ Τιμόθ. δ΄ 14. Ἀποκ.κβ΄12). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει σέ κάθε σκληροκάρδιο καί ἀμετανόητο ὅτι, μέ τήν σκληρότητά του θησαυρίζει εἰς τόν ἑαυτόν του ὀργήν, ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. β΄5 ἑξ.).

Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Χριστόν, ἀρνοῦνται καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ἡ Ὁδός, πού φέρει τόν ἄνθρωπον εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, κατά τήν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, εἶναι Η  ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗΝ «ΠΡΑΞΙ» Εἶναι τά ἔργα τῆς γνησίας καί ἀνυποκρίτου τῆς τελείας Ἀγάπης  εἰς τόν Θεόν καί είς τόν πλησίον , διά τόν ΧΡΙΣΤΟΝ.

Κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν ὁ Κύριος θά δώσῃ τό ὁριστικόν Τέλος τῆς Ανομίας καί θά ἀποδώσῃ  πλήρως τήν Δικαιοσύνην. Ἡμέρα Ὀργῆς (Dies Irae) εἶναι ἡ Ημέρα τῆς Κρίσεως. Ὁ Κύριος εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά ἄπειρη Δικαιοσύνη. Ἀγαπᾶ τούς ταπεινούς καί δικαίους καί βδελύσσεται τούς ὑπερηφάνους καί ἀμετανοήτους. Ἐπικυρώνει, λοιπόν, ἐπιβεβαιώνει, ἐπισημοποιεῖ τήν ἀπόφασιν, πού πῆρε ὁ καθένας, γιά τόν ἑαυτόν του, ἀνάλογα μέ τό ἔργα του( Ματθ. κε΄31-46). «Ὁ λόγος ὅν  ἐλάλησεν ὁ Κύριος, ἐκεῖνος κρίνει τούς πάντες ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ»(Ἰωάν ιβ΄48).

Κατά τήν ἔνδοξον καί φοβεράν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως ὁ Ἔνδοξος Κριτής θά ξεχωρίσῃ τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων καί θά στήσῃ τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Καί θά πῇ ὁ Βασιλιᾶς σέ ἐκείνους, πού ἀξιώθηκαν, διά τῆς Ὑπακοῆς τῶν Ἐντολῶν νά σταθοῦν εἰς τά δεξιά Του:

 

«Δεῦτε οἱ Εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Καί θά αἰτιολογήσῃ τήν Ἀπόφασίν Του, λέγοντας · ΔΙΟΤΙ:

·     Ἐπείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάγω

·     Ἐδίψασα καί μέ ἐποτίσατε.

·     Ἤμουν ξένος καί δέν εἶχα, πού νά μείνω καί μέ περιμαζεύσατε εἰς τό σπίτι σας.

·     Ἤμουν γυμνός  καί μέ ἐνδύσατε.

·     Ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε. 

·     Ἤμουν στή φυλακή καί ἤλθατε νά μέ δῆτε καί νά μέ παρηγορήσετε.

Τότε, μέ ἄκρα ταπείνωσιν καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός τους, θά ἀποκριθοῦν εἰς Αὐτόν οἱ δίκαιοι καί θά ποῦν·  Πολυεύσπλαγχνε Κύριε καί Οἰκτίρμων, πότε Σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμε,ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ Σέ εἴδομεν ξένον καί Σέ περιμαζεύσαμεν ἤ γυμνόν καί Σέ ἐνδύσαμεν;Πότε δέ Σέ εἴδαμε ἄρρωστον ἤ φυλακισμένον καί ἤλθαμε κοντά Σου, νά Σέ επισκεφθοῦμε ; Τότε ὁ Πολυέλεος Κύριος,   ὁ Βασιλιᾶς θά ἀναπαύσῃ τάς ψυχάς αὐτῶν καί ἀποκριθῇ καί τούς πῇ:

Ἀληθινά σᾶς λέγω, ἐφ᾿  ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε( Κάθε τί πού ἐκάματε,  εἰς ἕνα ἀπό τούς πτωχούς αὐτούς ἀδελφούς μου, τούς μικρούς καί ἀσήμαντους, τό ἐκάματε εἰς Ἐμένα)»(Ματθ. κε΄40).

Τό ἀντίθετον θά συμβῇ, μέ τούς ἐξ εὐωνύμων, τούς ἀμετανοήτους ἀνθρώπους τοῦ Σκότους, τούς ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ, πού μέ τή θέλησί του, διάλεξαν διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, νά σταθοῦν στά ἀριστερά Του, πού ἔζησαν χωρίς Θεόν, χωρίς Ἔλεος, χωρίς ἀγάπην καί συνέχιζαν, ἀναισχύντως, νά ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ εἰς τό

 

πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Εἰς αὐτούς, τούς ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ, θά πῇ:

«Πορεύεσθε ἀπ᾿  ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» Καί αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασιν λέγων·  Διότι «ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, κλπ.»

·     Φρικτή ἡ Τιμωρία τῆς ἀμετανοησίας:

·     Χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δηλαδή αἰώνιος θάνατος.

·      Συγκατοίκησις μέ τούς δαίμονες. καί

·     Πῦρ αἰώνιον.

Θά ὑποστοῦν τή φρικτή τιμωρία, πού διάλεξαν μέ τή Θέλησί τους .Πράγματι θά εἶναι ἀνελέητη, ἀλλά καί δικαία ἡ Κρίσις, σ᾿ αὐτούς πού δέν ἔδειξαν εὐσπλαγχνία, πού δέν ἔδειξαν ἔλεος εἰς τούς ἀδελφούς τους. «Ἡ Κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»(Ἰακ. β΄13).

Δέν μᾶς ζητάει πολλά καί δύσκολα ὁ Κύριος, μόνο νά δείξουμε Καλωσύνη, Ἔλεος, ἀγάπη, εὐσπλαγχνίαν πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς ζητεῖ.

 

 

 Ὁ ἐθνικός μας ποιητής, ὁ Κωστής Παλαμᾶς, μέ τό ὑπέροχο ποίημά του· «Καρδιές νά καίγονται», μᾶς συγκλονίζει μέ τήν προτροπήν τοῦ νά φύγωμεν ἀπό τήν τυπολατρεία καί προσέξωμε τήν Οὐσίαν τῆς πίστεώς μας.

 

«Ὁ Χριστός νά καίγονται γι᾿  Αὐτόν γυρεύει καρδιές ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς κανείς δέν Τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά.

Γιατί  λατρεύει τό ΧΡΙΣΤΟ ὅποιος δίνει,

γιά τόν πλησίον τή ζωή,

Ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει καί

τόν πτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει κι᾿

ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ

καί ἔχει Θεό τήν Καλωσύνη

Κι᾿  ἔχει Θεό τήν Ἀρετή».

 

 

 

 

 

 

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ(Λουκ. ιε΄11-32).

 

Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων.

Ἄν χάναμε...

Ἄν χάναμε τό κείμενον τῆς ἁγίας Γραφῆς καί μᾶς ἀπέμενε μόνον ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου, καί τότε θά μπορούσαμε νά σωθοῦμε,διότι περιέχει ὁλόκληρον  τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γά τή σωτηρία μας.

Δίκαια χαρακτηρίζεται, ὡς τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων, διότι περιέχει ὁλόκληρον «τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον», τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἄπειρη ἀγάπην τοῦ Θεοῦ-Πατρός, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχίαν Του, τό ἄπειρον Ἔλεός Του, καί τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα εἰς τήν ὁποίαν ἔφθασεν ὁ ἄνθρωπος, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ.

 

Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς...(Λουκ. ιε΄11-32).

Παραβολικός εἶν᾿  ὁ λόγος. Πατέρας εἶναι ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ δύο υἱοί εἰκονίζουν ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον Γένος. Ἡ Πατρική Ἑστία εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς, ἡ ἀδιατάρακτος διά Θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν, αἰωνίως. Καί εἰς αὐτόν τόν Παράδεισον ἐγκαθιστᾶ τά πλάσματά Του ὁ Πανάγαθος, ὡς στοργικός Πατέρας, μέ τήν εὐλογίαν «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν».

Τίποτε στόν κόσμον δέν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπό τήν «Πατρικήν Ἑστίαν». Τίποτε πιό πολύτιμον, τίποτε πιό τερπνόν δέν ὑπάρχει στόν κόσμον ἀπό τήν ζεστασιά «τοῦ σπιτικοῦ» Τίποτε δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τά ἀγαθά τοῦ «σπιτικοῦ», πού εἶναι ἡ Οἰκογενειακή θαλπωρή,  ἡ σιγουριά, ἡ ἀσφάλεια, ἡ προστασία, πολύτιμα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἐξασφαλίζει μόνον ἡ Αὐθεντία, ἡ Πατρική ἐξουσία, ἡ Πατρική Παντοδύναμος ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Ὅλοι ἐργάζονται εἰς τόν Παράδεισον. Αἱ Οὐράνιαι Δυνάμεις, ἀκαταπαύστως, ὑμνοῦν τόν Τριαδικόν Θεόν, τόν Πάνσοφον Δημιουργόν (Ἀποκ. δ΄ 8-11). Ἡ ἐργασία τῶν πρωτοπλάστων συνίσταται εἰς τό νά τηροῦν τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης Του καί ἔτσι νά φυλάσσουν τόν Παράδεισον. Νά  μένουν, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ἐν τῇ Ἀγάπη, ἑνωμένοι,  μέ

τόν Θεόν, νά συνομιλοῦν μαζί Του καί νά ὁδεύουν ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς ὄντως Ζωῆς, ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿  ὁμοίωσιν», ὥστε ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουν καί «ἐνεργείᾳ θεοί».

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἀνθρωπον  «κατ᾿  εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν αὐτοῦ». Τόν τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα». Καί θέλει ὁ Οὐράνιος Πατέρας τά πλάσματά Του νά γίνουν συνδημιουργοί καί νά ἐργασθοῦν νά γίνουν,  κατά  χάριν, καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Νά ἐννοήσουν τήν τιμήν τοῦ κατ᾿ εἰκόνα καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα, νά φυλάξουν τόν Παράδεισον. Νά μείνουν ἐν τῇ ἀγάπῃ. Διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» ( Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὀφείλουν τά παιδιά νά σέβωνται καί ἀγαποῦν  τόν Πατέρα, νά λατρεύουν τόν Δημιουργόν, τόν Εὐεργέτην καί δοτῆρα πάντων τῶν ἀγαθῶν. Ἡ ἀγάπη τους ὅμως ἀποδεικνύεται διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ τῶν ἐντολῶν Του. Ὀφείλουν νά λατρεύουν τόν Κύριον ὄχι τυπικά, μέ τά χείλη, ὄχι ψεύτικα καί ὑποκριτικά, ἀλλά μέ τήν καρδιά τους, εἰλικρινά, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. δ΄23-24). Δυστυχῶς ὅμως δέν ἐννόησαν τήν τιμήν του «κατ᾿  εἰκόνα».

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας περιγράφει τήν ἀποστασίαν τῶν ἀνθρώπων καί λέγει: «Ἄκουε οὐρανέ!  Καί σύ γῆ, ἄνοιξε καλά τά αὐτιά σου, διότι ὁ Κύριος ἐλάλησεν: υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα(Γιούς ἐγέννησα καί τούς μεγάλωσα καί τούς ἀνέδειξα· αὐτοί ὅμως μέ ἀρνήθηκαν καί μέ ἐγκατέλειψαν. Τό βόδι γνωρίζει τόν ἰδιοκτήτη του καί τό γαϊδούρι ξέρει τό παχνί πού τοῦ ἔδωκε ὁ ἀφέντης του, γιά νά τρώῃ.  Ὁ  Ἰσραήλ ὅμως δέν  μέ ἀναγνωρίζει ὡς Κύριόν του καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν, δέν καταλαβαίνει καθόλου ποιός εἶναι ὁ Θεός του»(Ἡσ. α΄2-3). Καί ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21). Ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος. Εἰς τήν Παραβολήν τοῦ Ἀσώτου πραγματοποιεῖται ἡ Προφητεία καί οἱ δύο υἱοί ἀποδεικνύονται ἀποστάτες, ὁ νεώτερος χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα «ζῶν ἀσώτως», ἀλλά καί ὁ πρεσβύτερος Υἱός μένει μέν εἰς τήν Πατρικήν Ἐστίαν, ἀλλά εἶναι χειρότερος ἀπό τόν Νεώτερον,  εἶναι Ψεύστης καί Ὑποκριτής, φοβερός Ἐγωϊστής, γεμᾶτος μῖσος, χωρίς ἴχνος ἀγάπης, δέν ὁμοιάζει σέ τίποτε μέ τόν Πατέρα.

Ὁ Νεώτερος Υἱός

Δέν θέλει νά ἐννοήσῃ ὅτι ἡ ἀργία εἶναι μητέρα κάθε Κακίας καί Οὐράνιος Πατέρας εὐλογεῖ τήν ἐργασίαν. Δέν ἐννοεῖ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿  εἰκόνα». Δέν ἐννοεῖ ὅτι «ἀεργίη τὄνειδος, ἐργασίη μηδέν ὄνειδος» καί ὅτι «εἰ τις  ού θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β΄ Θεσσαλ. γ΄10). Δίκαιον δέ εἶναι ὁ ἐργαζόμενος νά ἀπολαμβάνῃ τῶν ἀγαθῶν τῆς τιμίας ἐργασίας του. Ὁ Νεώτερος υἱός  ὅμως δέν θέλει καί δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι «τά ἀγαθά κόποις κτῶνται» καί ὅτι, ὅπως πολύ σωστά λέγεται, «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν ἱδρῶτα θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι». Δι᾿  αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο «Εἶπε τῷ Πατρί·  Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας». Ὁ Νεώτερος υἱός ἐγείρει ἀστόχαστες, γιγαντιαῖες ἀπαιτήσεις (Riesigen Ansprueche) ἤ καλλίτερα νευρωσικές ἀπαιτήσεις. Χάνει τήν ἐπαφή του μέ τήν πραγματικότητα.  Νομίζει πώς ἔχει μόνον δικαιώματα στή ζωή καί ὄχι ὑποχρεώσεις. Άπαιτεῖ τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς πατρικῆς οὐσίας. Πότε ἵδρωσε ὁ Νεώτερος υἱός; Πότε ἀπέκτησε «κάτι», μέ τήν τίμια ἐργασία του, ὥστε νά ἀπαιτεῖ αὐτό τό «Κάτι» ;

 Ἡ ἀρρώστια του  ἀρχίζει, μέ τήν ἄρνησι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, φυσικά, «ἐκτός ἑαυτοῦ». Δέν εἶναι ψυχικά ὑγιής. Δέν ἀγαπᾶ τόν πατέρα. Δέν ἔχει εἰρήνη, μέ τόν Θεόν καί μέ τόν ἑαυτόν του. Καί  ἀπαιτεῖ. Θεωρεῖ «σκλαβιά» καί «τυραννία», τήν πατρική στοργή, καί, μέ τή θέλησί του, ὑποδουλώνεται στά χαμηλά του πάθη. Νομίζει πώς οἱ σοφές Ὁδηγίες τοῦ Πατρός περιορίζουν τήν ἐλευθερίαν του καί κηρύσσει «Ἀνταρσία», γιά νά ἀποτινάξῃ τόν  φανταστικόν ζυγόν, τῆς πατρικῆς Προστασίας.

 Τά δεινά τῆς Ἀποστασίας.

 Ἡ ἔλλειψις ἀγάπης πρός τόν Πατέρα-Θεόν, ὁδηγεῖ στήν ΠΑΡΑΚΟΗΝ, στην πτῶσιν, στήν ἀποστασίαν, στή ἑκουσία ἔξοδο καί ἀπομάκρυνσιν ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν, στόν χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν, στήν ἐξαθλίωσιν καί τόν Θάνατον.

Ἐπειδή ὅμως, «ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4), ἐφοδιάζει τά παιδιά Του, μέ θεῖα χαρίσματα, μέ θεϊκά προσόντα, μέ Νουν καί Ἐλευθερίαν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει, μέ τή Θέλησί μας, νά μένουμε κοντά Του ἐλεύθερα καί ἀβίαστα. Καί ὅταν φεύγουμε ἀπό κοντά του μᾶς ὁπλίζει μέ τά δῶρα Του, περιμένοντας τήν ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ ΜΑΣ. Ὅταν ὁ νεώτερος υἰός τοῦ ζήτησε νά μοιράσῃ τήν περιουσίαν Του, τότε, μακροθυμῶν, «διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον. Καί μετ᾿  οὐ πολλάς ἡμέρας συναγαγῶν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ  ζ ῶ ν  ἀ σ ώ τ ω ς. Εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν πατρική στοργή καί προστασία, ἀκολουθεῖ ὁ ξεπεσμός. Περιπίπτει εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας-πάθη(πρβλ. καί Λουκ.ι΄30) καί περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ὁ Νεώτερος Υἱός ἐμφανίζεται, μέ τό ἀληθινόν του πρόσωπον. Δέν κρύβει τόν κακόν του ἐαυτόν.  Μέ τή θέλησί του, ἐνσαρκώνει «τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας «τό Θάνατο». Ὁ Ἀποστάτης ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν δέχεται τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι  «ζωή καί εἰρήνη»(πρβλ. Ρωμ.η΄6). Φανερά εἶναι τά δεινά τῆς Ἀποστασίας.

«Ζῶν ἀσώτως» ὁ Νεώτερος υἱός, ἀπογυμνώνεται ἀπό κάθε ἀρετή, ἀπεκδύεται τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, μέ τή θέλησί του.

Γίνεται «δέσμιος τῆς γῆς» περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν.  καί  «ἡμιθανής», ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καί πορευθείς ἐκολλήθη ἑνί τῶν πολιτῶν τῆς Χώρας ἐκείνης, καί ἔπεμψεν α ὐτόν εἰς τούς ἀγρούς  «βόσκειν Χοίρους». Τό Βασιλόπουλο γίνεται Χοιροβοσκός. Αὐτός, που ζοῦσε εἰς τό ἀνάκτορον τῆς Πατρικῆς Ἑστίας κατάντησε νά ζῆ εἰς τό Χοιροστάσι, μαζί μέ  τούς χοίρους. Πεθαίνει τῆς πείνας καί «ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοίροι καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ». Εἰς αὐτήν τήν ἀθλίαν κατάστασιν, ὁ ἄσωτος, ἡμιθανής, συνέρχεται. Ὁ «ἐκτός ἑαυτοῦ», ἔρχεται «εἰς ἑαυτόν» Περισυλλέγεται. Συναισθάνεται τήν ἁμαρτολώτητά του. Ἀναγνωρίζει ὅτι, ἀπό δικό του φταίξιμο, ἔφθασε εἰς ἐσχάτην αύτήν ἀθλιότητα. Δέν μεταβιβάζει εἰς ἄλλους τό φταίξιμό του, γιά τήν κατάντια του. Ἀποδέχεται τήν προσωπικήν του ἐνοχήν, τήν οὐτιδανότητά του. Κάνει  ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον. Γνωρίζει καλά τόν ἀληθινόν του ἑαυτόν καί μετανοεῖ εἰλικρινά, γιά τά λάθη του. ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ τῆς ἐπιστροφῆς του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, ὡς ἀνάξιος.

Συλλογίζεται καί λέγει: Πόσοι μισθωτοί τοῦ πατέρα μου χορταίνουν τό ψωμί καί ἐγώ πεθαίνω τῆς πείνας. Χάνομαι. Εἶμαι ἄθλιος, ἀνάξιος, ἁμαρτωλός. Θά ἐπιστρέψω ὁ ἄσωτος ἀλλά εἰλικρινά μετανιωμένος καί θά πῶ στόν Πατέρα μου: Ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός σου.Συγχώρησέ με καί δέξου με σάν ἕνα ἀποό τούς μισθωτούς σου!

Καί ἀμέσως ἐπραγματοποίησε τήν Ἀπόφασί του. Γύρισε μετανοημένος εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Πίστεψε εἰς τήν Εὐσπλαγνίαν τοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος , ὅπως φαίνεται, τόν

περίμενε μέ λαχτάρα νά γυρίσῃ κοντά Του. Καί ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη μακράν  τόν εἶδε καί ἔτρεξε καί τόν ἀγκάλιασε, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί τόν δέχθηκε  καί τό ἀποκατέστησε εἰς τήν θέσι τοῦ υἱοῦ Του, ὡσάν νά μήν εἶχε φύγει ποτέ. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού, ὄχι μόνον δέχεται τόν μετανοημένον ἁμαρτωλόν, ἀλλά καί «γίνεται χαρά στόν οὐρανόν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι;»(Λουκ. ιε΄7).

Ὁ μέν Ἄσωτος, εἰλικρινά μετανοιωμένος ἐξομολογεῖται καί ζητεῖ τό Ἔλεος τοῦ Πατρός «Πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου...». Ο δέ στοργικός Πατέρας τόν δέχεται μέ χαράν στήν ἀγκαλιά Του καί λέγει πρός τούς δούλους Του: «ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν, καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ, καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες  εὐφρανθῶμεν ὅτι ὁ υἱός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐραίνεσθαι».

Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη, τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Θυσιάζει ,γιά χάρι μας, «τόν Μόσχον τόν σιτευτόν». Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿  ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν.γ΄15-16. Ρωμ. ε΄8). Καί πραγματικό ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ «Ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ», λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ὁ Πανάγαθος Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ᾿  εἰς σωτηρίαν καί χαίρεται, μέ τήν ἐπιστροφήν τῶν πεπλανημένων. Ὁ νεώτερος υἱός, ὁ ἄσωτος, ἐπιστρέφει εἰλικρινά μετανοιωμένος καί σώζεται. Ὁ Πατέρας καί τά Οὐράνια γιορτάζουν καί εὐφραίνονται. ΜΟΝΟΝ ὁ πρεσβύτερος υἱός δέν χαίρεται. Ἀντίθετα μάλιστα ὀργίζεται. Ὅταν, ἐπιστρέφοντας στό σπίτι ἀπό  ἀγρούς, ἀκούει «συμφωνίας καί χωρῶν» καί πληροφορεῖται ὅτι ἐπέστρεψε ὁ ἀδελφός του, καί ὅτι ὁ Πατέρας του τόν δέχθηκε μέ χαρά καί πρός χάριν του «ἔθυσε  τόν μόσχον τόν σιτευτόν ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν. ΩΡΓΙΣΘΗ δέ καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Δέν χαίρεται τήν Χαράν τοῦ Πατρός, πού δέχεται τόν ἀσωτον υἱόν, εἰλικρινά μετανοιωμένον, διότι εἶναι ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΣ, ΦΑΤΑΟΥΛΑΣ. ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ. Καί ὄχι μόνον ὀργίζεται καί δέν θέλει νά εἰσέλθη στό σπίτι καί νά χαρῇ, αλλά καί κατηγορεῖ τόν Πατέρα ὡς ἄδικον. Ὁ Θεός ὅμως θέλει καί αὐτός νά σωθῇ. γι᾿ αὐτό καί  «Καί ἐξελθών ὁ Πατήρ παρεκάλει αὐτόν». Κανείς δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά τά  πλάσματά του, ἀκόμη γιά  τά πιό διεστραμμένα.

 Ὁ Οὐράνιος Πατέρας, πού θέλει τήν σωτηρίαν καί τῶν πιό διεστραμμένων ἁμαρτωλῶν, ὡς ἀπειρον Ἔλεος εὐσπλαγχνίζεται καί αὐτόν τόν πρεσβύτερον υἱόν Του.      Γνωρίζει ὁ Θεός ὅτι Πρεσβύτερος υἱός εἶναι  ΨΕΥΣΤΗΣ καί ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, εἶναι Φαρισαῖος. Ὑποκρίνεται  τόν ὑποτακτικόν. Κρύβει τό ἀληθινόν του πρόσωπον; Ποιός μπορεῖ  νά χαρακτηρίσῃ αὐτόν Τόν Ἐγωϊστήν,  πού τηρεῖ μέ ἀκρίβειαν ὅλες τίς τυπικές Διατάξεις τοῦ Νόμου, ἀλλά ἔχει χάσει τήν ΟΥΣΙΑΝ; Ποιός μπορεῖ νά  χαρακτηρίσει αὐτόν, πού πάντοτε θέλει νά φαίνεται Ἅγιος καί κάνει τά πάντα πρός τό Θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ αὐτόν, πού τιμᾶ μόνον τοῖς χείλεσιν τόν Πατέρα, ἐνῶ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη φθόνο, μῖσος καί Κακία; Ὅμως ὁ Πατέρας μας ὁ Οὐράνιος θέλει νά σώσῃ καί αὐτόν. Καί βγαίνει Αὐτός ἐξω καί παρακαλεῖ τόν πρεσβύτερο υἱόν νά εἰσέλθῃ καί νά  χαρῇ, γιά τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀδελφοῦ. Ὁ Πρεσβύτερος ὅμως ὑἱός μένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία. Εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγήν. Δέν ἔχει ἴχνος ἀγάπης. Τό Κυριεύει ὁ Ἐγωϊσμός καί ἔχει πολύν  φθόνον.

Ὁ Πατέρας ὅμως ὡς ἄπειρη Ἀγάπη τόν πρακαλεῖ καί τόν προτρέπει νά χαρῇ, γιά τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀδελφοῦ του:

«Εὐφρανθῆναι  δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί  εὑρέθη». Ἔπρεπε νά χαρῆς, πού ἀδελφός σου γύρισε ὑγιής.

Αὑτός ὅμως  δέν εἰσέρχεται καί μένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν.