«ΠΩΣ ΠΑΡΕΔΟΘΗΜΕΝ Τῌ ΦΘΟΡᾼ; ΠΩΣ ΣΥΝΕΖΕΥΧΘΗΜΕΝ Τῼ ΘΑΝΑΤῼ ;»

 

Πῶς παραδοθήκαμε στή φθορά; 

Πῶς συνδεθήκαμε μέ τό Θάνατο;

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ ἀπαντᾶ εἰς τά ἐρωτιματικά αὐτά  καί λέγει:  «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48,13).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας σχετικά λέγει:

«Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου γῆ. ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με  ἠθέτησαν. Ἔγνω

βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν»( Ἡσ.α΄2-3).

Πράγματι ὁ Πανάγαθος Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿  ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», ἀλλά οἱ ἄνθρωποι, ἀπό κακή τους Θέλησι, δέν κατανοοῦν τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τούς τίμησεν ὁ Θεός. Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός τούς τίμησε, τούς ὕψωσε καί τούς δόξασε καί «ἠθέτησαν» τόν Εὐεργέτην τους. Δέν θέλησαν νά κατανοήσουν τήν τιμήν καί πίπτουν εἰς τήν τάξιν τῶν ἀνοήτων κτηνῶν καί ἀθετοῦν τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης Του. Καί διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ ἀπεκδύονται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύονται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Πρωτόπλαστος. Καί ἔτσι παραδοθήκαμε εἰς τήν φθοράν καί συνδεθήκαμε σταθερά μέ τό θάνατο. Ὁ Δημιουργός μᾶς εἶχε προειδοποιήσῃ καί μᾶς εἶχε πῇ: «Οὐ φάγεσθε ἀπ' αὐτοῦ· ᾖ δ᾿  ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿  αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσ. β΄17). Προγνωρίζαμε τό ἀποτέλεσμα τῆς Παρακοῆς. Ὅπως ὁ Πρωτόπλαστος τότε εἰς τόν Παράδεισον, ἔτσι καί ὅλοι ἐμεῖς προγνωρίζουμε τό ἀποτέλεσμα τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, κυριευόμαστε ἀπό Ἑωσφορικήν Ἔπαρσιν καί κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας, καί, διά τῆς Παρακοῆς, χωρίζόμαστε ἀπό τόν Θεόν, παραδίδόμεθα εἰς τήν φθοράν καί συνδεόμεθα μέ τό θάνατο, διότι ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεόν εἶναι αἰώνιος Θάνατος.

Διά τῆς Παρακοῆς,  ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό την Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, τόν Θεόν. Χάσαμε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. Βγήκαμε ἔξω  ἀπό τόν Παράδεισο ἀπό κακή μας Θέλησι. Δέν ἀγαπήσαμε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ὡς ἔπρεπε. Δέν κατανοήσαμεν τήν τιμήν. Ἀθετήσαμε τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης καί δέν μείναμε ἐν τῇ ἀγάπῃ. Βγήκαμε ΕΞΩ ἀπό τόν Παράδεισον τῆς ΑΓΑΠΗΣ.  Ἡ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑ ὅμως καί ἡ Μακροθυμία

τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως.  Ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς, δέν μᾶς δημιούργησε, γιά νά χαθοῦμε, ἀλλά γιά νά ζήσουμε κοντά Του, μένοντας ἐν τῇ ἀγάπῃ, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης. Δυστυχῶς ὅμως καί αὐτήν ἐδῶ τήν Παροικία τῆς Μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ, πάλιν διά τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τήν μετουσιώσαμε, τήν μεταβάλαμε σέ Κόλασι Παρανοήσεων καί φοβερῶν τοῦ ΣΚΟΤΟΥΣ δεινῶν.

Τήν Τετάρτη Κυριακή τοῦ τριωδίου, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς θυμίζει αὐτήν τήν ΠΤΩΣΙΝ, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, καί τήν ΕΞΩΣΙΝ ἀπό τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς. Τήν παραμονήν τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, μᾶς ΚΑΛΕΙ  εἰς τόν πνευματικόν ἀγῶνα «τῆς καλῶς ἐννοουμένης ΝΗΣΤΕΙΑΣ, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν ΚΑΚΙΑΝ». Μᾶς ΚΑΛΕΙ νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος τρόπος, νά κατανοήσουμε τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿  εἰκόνα», καί νά ἀγαπήσουμε τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας, νά Τόν λατρεύωμεν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», νά ἀγαπήσωμεν δέ   καί τόν πλησίον μας, διά τόν Θεόν, καί νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ᾿  εικόνα», εἰς τό· «καθ᾿  ὁμοίωσιν».  Αὐτός εἶναι καί ὁ μόνος τρόπος, ἐπανεισαγωγῆς μας  εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, ὁ μόνος τρόπος ἐπιστροφῆς, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, γνωρίζεις καλά τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί τό Πῶς παραδοθήκαμε στή φθορά καί συνδεθήκαμε σταθερά μέ τό Θάνατο. Γνωρίζεις καλά πῶς κυριευόμαστε ἀπό Ἑωσφορικήν  Ἔπαρσιν καί συνεχίζουμε νά ἀθετοῦμε τήν Ἐντολήν τῆς ἄπειρης Ἀγάπης Σου. Παράβλεψε , Κύριε, τά ἀστοχήματά μας. Πάριδε, ὡς  ἀμνησίκακος  Θεός τίς πτώσεις μας καί  τά ἁμαρτήματά μας!  Λυπήσου μας καί ἐλέησέ  μας! Ἐκάθισεν  ὀ Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ Παρασείσου καί θρηνεῖ! Θρηνεῖ τήν γύμνωσίν του, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπερισκεψίας του καί τῆς ἐπάρσεώς του. Καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς, τούς ὁμοιοπαθεῖς, ὀδύρεται, γιά τόν ἴδιο λόγο, ὅτι διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, παραδίδεται στή φθορά καί συνδεεται μέ τό Θάνατο, Πραγματικά, Κύριε, ὅπως γνωρίζεις, θρηνοῦμε τήν ψυχική μας γύμνωσιν, Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας χωριζόμαστε ἀπό τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς...Χάνουμε τήν σχέσιν, τήν κοινωνίαν καί ἕνωσιν καί τήν χαράν τῆς ἀδιάλειπτης συνομιλίας μέ Σένα, Εὔσπλαγχνε Κύριε, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος. Χάνουμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους, τοῦ Προσώπου Σου, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ ! Ἄκουσε, Χριστέ μου, τίς ἀναρθρες κραυγές μου! Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!  Ἐλέησον  ἐμέ καί τόν κόσμον Σου! Ἐλέησον, Οἰκτίρμον! Ἐλέησον ἡμᾶς, τούς παραπεσόντας, Σοῦ φωνάζω δυνατά, ἐξ αἰτίας τῆς Ὀδύνης, πού μοῦ προκαλεῖ ὁ σύνδεσμός μου μέ τό Θάνατο, Ἀθάνατε Κύριε! Ἀλλοίμονό μου! Τί ἔπαθα καί τί παθαίνω ὁ Ἄθλιος   καί Ταλαίπωρος ἐγώ. Μίαν τῶν Ἐντολῶν  Σου, παραβαίνω, Δέσποτά μου καί στεροῦμαι, δικαίως, ὅλων τῶν ἀγαθῶν Σου, Φιλάνθρωπε!  Γνωρίζω, Κύριε ὅτι δέν θέλεις νά χαθοῦν τά πλάσματά Σου, γι᾿  αὐτό Σταυρώθηκες, γιά μᾶς. γιατί θέλεις ὅλοι νά σωθοῦμε καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. 

Γνωρίζω ἀκόμη ὅτι ὅποιος ἐπιστρέφει κοντά Σου, εἰλικρινά μετανοιωμένος, δέν τόν διώχνεις ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν, ἀλλά τόν δέχεσαι στή στοργική Σου ἀγκαλιά. Ἀξίωσέ μας, Κύριε τοῦ χαρίσματος τῆς Μετανοίας! λυπήσου μας καί δέξου μας, μετανοημένους, κοντά Σου, Πολυεύσπλαγχνε καί  Οἰκτίρμον! Ἀξίωσέ μας, Θεέ  μου, νά Σέ δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι μόνον σέ Σένα, ἀνθρωποκυνηγέ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ ἡ Βασιλεία, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.   

(παρβλ. καί δοξαστικά τοῦ Ἑσπερ. τῆς Τυρινῆς).