ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

                                     «Καί αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα

              τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».

                       ( Α΄ Ἰωάν. ε΄4).

«Ἡ πίστις», ἡ ὁποία νίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄ Ἰωάν. ε΄19) εἶναι «ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις». Τό Φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως διαλύει τό σκοτάδι τῆς Ψευτιᾶς, τῆς Ὑποκρισίας, τῆς ἀγνοίας, τῆς πλάνης καί τῆς ἀπάτης. Διαλύει τό σκοτάδι τῶν Αἱρέσεων. Ἡ ὀρθόδοξος Πίστις νικᾷ τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Αὕτη ἡ ΝΙΚΗ πού νίκησε ὁριστικά τόν κόσμον εἶναι ἡ Πίστις μας, πού εἶναι Φῶς, πού διαλύει τά σκοτάδια τῆς πλάνης, ἀλλά καί δύναμις νέας, πνευματικῆς καί ἁγίας ζωῆς, ἡ ὁποία ἀντιτίθεται, πολεμεῖ καί νικᾷ τήν φαυλότητα τοῦ κόσμου(Α΄ Ἰωάν. ε΄4).

Ἡ Νίκη μας αὐτή εἶναι ΝΙΚΗ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἡ ὀρθόδοξος Πίστις εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, τόν μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, πού ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ.

Εἶναι Πίστις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον, ὁ Ὁποῖος «ἐφανερώθη ἐν σαρκί καί ἀπεκάλυψε εἰς τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα τήν Τριαδικήν, τήν τρισήλιον Θεότητα.

Ἡ Πίστις εἰς τόν Χριστόν, ὡς Θεόν καί σωτῆρα τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, δέν εἶναι δαιμονική, θεωρητική, νεκρά πίστις, ἀλλά ἔχει περιεχόμενον τήν τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἔχει περιεχόμενον τά καλά καί θεάρεστα ἔργα τῆς γνησίας Ἀγάπης. ἔχει περιεχόμενον « τήν Καινήν Ἐντολήν», τήν ὁποίαν ἐκήρυξεν ὁ Χριστός, μέ τήν Σταυρικήν Του Θυσίαν, ὅταν πάνω  ἀπό τόν ΣΤΑΥΡΟΝ μᾶς βροντοφώναξε καί εἶπε: « Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, κ α θ ώ ς Ἐ γ ώ  ἠ γ ά π η σ α  ὐ μ ᾶ ς καί ἡμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34 ). Αὐτή ἠ Πίστις ἐνίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον. Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, αὐτή ἡ ζωντανή καί  ὀρθή  Πίστις   ἀ π ο κ α λ ύ π τ ε ι  εἰς τόν ἄνθρωπον « τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν  καί εὐάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. ιβ΄ 2), καί ὁδηγεῖ εἰς τόν δρόμον τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ καί ἐπανεισάγει τόν ἄνθρωπον εἰς τόν παράδεισον.  Τήν Πίστιν αὐτήν, πού νίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον, τήν Πίστιν, τήν δι᾿  ἀγάπης ἐνεργουμένην, ὑπέδειξεν ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, «γενόμενος ὐπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ.β΄8). Ἡμεῖς δέ πιστεύομεν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, διότι Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔσωσε καί μᾶς σώζει. ΑΥΤΟΣ  καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι ἠ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀνάστασις καί ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ἐπαναλαμβάνω δέ ὅτι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Καί μόνον ὁ ζωοποιός καί πανάγιος λόγος Του εἶναι ἠ καθαρή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μας, ἴαμα, θεραπεία. Πιστεύομεν  ὅτι ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς» Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ἐξ ἀπείρου Ἀγάπης, «ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν», λέγει ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός.  Ὁ Χριστός κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον. Διέλυσε τά σκοτάδια μας, ἐφώτισε τά Σύμπαντα καί ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Μέ τό πανάγιον Αἷμα Του μᾶς συμφιλίωσε, μέ τόν  Πατέρα καί μεταξύ μας.

Διά τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως ν ι κ ῶ μ ε ν πάντα πειρασμόν. Ἄν ἀνοίξουμε τήν Καρδιά μας καί δεχθοῦμε τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί πιστέψουμε εἰς τό Ὄνομά Του, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἄν  ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνουμε «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν μας ζωήν, τότε ἀσφαλῶς, διά τῆς Πίστεως εἰς Αὐτόν ὄχι μόνον θά γίνῃ ἡ ζωή μας Παράδεισος , ἀλλά καί συνεχῶς, ἀνά πᾶσαν στιγμήν, θά νικῶμεν τόν κόσμον,  τήν ἁμαρτία καί τόν Διάβολον, ἀλλά καί πάνω ἀπό ὅλα θά νικῶμεν τόν κακόν μας ἑαυτόν.  ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἐκ τῶν πραγμάτων (de facto) ἀποδεικνύεται ὅτι «ἐν Χριστῷ» νικῶμεν πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον. Ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚᾼ. Εἶναι ὁ αἰώνιος ΝΙΚΗΤΗΣ, ὁ αἰώνιος ΘΡΙΑΝΒΕΥΤΗΣ. «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄ 2      

Παρατηροῦμεν  δέ  ὅτι οἱ ἀναίχυντοι πολέμιοι τῆς Πίστεως, οἱ παλαιοί καί οἱ σημερινοί εἰκονοκλάστες, ὄχι μόνον κατεβάζουν καί ποδοπατοῦν τίς Ἅγιες Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων ἀπό τίς Ἐκκλησίες καί  ἀπό τά σπίτια τους, ἀλλά κατατυραννοῦν, συντρίβουν καί κουρελιάζουν καί τά ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, τούς συνανθρώπους τους, τούς κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. ΝΟΜΙΖΟΥΝ, οἱ δυστυχεῖς αὐτοί Θεομάχοι, ὅτι μποροῦν, πολεμοῦντες τόν Θεόν, νά ἐπιβιώσουν! Ὑπάρχουν, λοιπόν, λοιπόν, τόσον ἀνεγκέφαλοι, τόσον Παράφρονες; Δέν μελετοῦν   καί δέν διδάσκονται ἀπό τήν Ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος; Historia magistra vitae!  Ἡ Ἱστορία εἶναι διδάσκαλος τῆς ζωῆς. Εἶναι δέ πασίδηλον ὅτι οἱ ἀναίσχυντοι πολέμιοι τῆς Πίστεως ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς» (Ψαλμ. α΄4), κονιορτοποιοῦνται, ὅτι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν»(Πράξ.κστ΄14). Διότι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, εἶναι ὁ λίθος ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἔντιμος, ὁ ἀκρογωνιαῖος, καί ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν οὐ μή καταισχυνθῇ» ΕΙΝΑΙ δέ γεγονός  ὅτι  ὁ ΛΙΘΟΣ  ὁ Ζῶν ὁ ἀκρογωνιαῖος, οὖτος ἐ γ ε ν ή θ η εἰς κεφαλήν γωνίας καί λίθος προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου»(Α'Πέτρ.β΄5-7). 

Ἡ Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ἀποδεικνύει ὅτι:«Ο ΠΕΣΩΝ ἐπί τόν λίθον τοῦτον σ υ ν- θ λ α σ θ ή σ ε τ α ι· ἐφ᾿  ὅν δ ᾿  ἄν πέσῃ  λ ι κ μ ή σ ε ι  α ὐ τ ό ν» (Ματθ.κα΄44).

Πραγματικά ὄλεθρος καί ἀφανισμός  ἐπιφυλάσσεται εἰς ἐκεῖνον, πού θά τολμήσῃ νά πολεμήσῃ τόν Χριστόν.

Ὁ Χριστιανισμός δέν ἀνθρώπινον κατασκεύασμα. Εἶναι ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ τοῦ Θεοῦ.  Δυστυχῶς ὅμως ὁ κόσμος δέν δέχθηκε τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ. Γι᾿  αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον καί ἡ ἀνθρωπότης  βαδίζει ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ἡ ἀνθρωπότης βαδίζει πρός τήν αὐτοκαταστροφήν της. Πολεμεῖ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν εἰς τόν Χριστόν. Δέν διδάσκεται ἀπό τόν συντριμμόν της. Δέν συνετίζεται ἀπό τίς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν της πληγές. Δέν μετανοεῖ. Συνεχίζει νά ἀδικοπραγεῖ(Ἀποκ. θ΄20-21). Ὁ Κόσμος, ὁ Διάβολος, τό Θηρίον, ὁ Ἀντίχριστος καί οἱ ἀντίχριστοι εἰκονομάχοι συνεχίζουν νά πολεμοῦν καί τυραννοῦν τ α ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ τοῦ Χριστοῦ. Συνεχίζουν νά πολεμοῦν τό ΑΡΝΙΟΝ, τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, εἰς τήν Ἀποκάλυψιν ἀναφέρει ὅτι οἱ μέν ἀντίχριστοι πολεμήσουσι τό Ἄκακον Ἀρνίον, καί τήν Ἐκκλησίαν Του, ἀλλά «καί τό ΑΡΝΙΟΝ νικήσῃ αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί  καί Βασιλεύς βασιλέων,( Θά νικήσουν δέ μαζί Του καί οἱ καταδικοί Του), καί οἱ μετ᾿ Αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14). Δέ περιγράφεται ἡ ΔΥΝΑΜΙΣ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.  «ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ  ΝΙΚΗ  Η ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ Η ΠΙΣΤΙΣ ΗΜΩΝ».

 «  Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ Χάρις ὡς  ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν καί τούς αὐτοῦ ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τόν μέν Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ διά τόν κοινόν Δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες.

 Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».  (Ἀπόσπασμα ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου. Πρβλ. καί Μαρτύριον τοῦ Πολυκάρπου Σμύρνης ΧVII, 2-3. ΒΕΠΕΣ, 3, 23,40-24,11)