Η ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΛΛΟΝ

Ἤ  ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΕΟΝ ( Γριγ.Θεολ.α΄θεολ.4).

 

 

Ἡ ζωή τῶν πιστῶν, ἡ «ἐν Χριστῷ ζωή», πρέπει νά εἶναι ζωή ἀδιαλείπτου μνήμης τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ, τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος.  Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή, ἡ συνειδητή Εὐχαριστία τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην καί Εὐεργέτην Θεόν. Διά τῆς ἀδιαλείπτου μνήμης τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος διατηρεῖ, διαφυλάσσει τήν ἀδιάλειπτη σχέσιν, κοινωνίαν, ἕνωσιν καί συνομιλίαν μέ τόν Θεόν. Διαφυλάσσει, διατηρεῖ μέ ἐπιμέλειαν, τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Διαφυλάσσει δηλαδή τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.

Αὐτό δέ εἶναι καί τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος, ὁ Ὁποῖος ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄26),«καί ἔλαβε τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασε, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γενέσ. β΄15). Ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου πρός φύλαξιν τοῦ Παραδείσου εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτη νοερά Προσευχή, πού ἔχει περιεχόμενον τήν Θερμήν καί ἀκλόνητον Πίστιν καί τήν τελείαν ἀγάπην εἰς τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην Θεόν.

Ὁ Πάνσοφος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη καί ὡς στοργικός Πατέρας, πού Θέλει κοντά Του τά πλάσματά Του, ἔδωκεν ὡς Ὕλην εἰς τό Αὐτεξούσιον, τήν Ἐντολήν, διά τῆς τηρήσεως τῆς ὁποίας ὁδηγεῖ τά πλάσματά Του, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς  τό· «καθ’ὁμοίωσιν» καί ὁρίζει ὅτι ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου πρός φύλαξιν τοῦ παραδείσου εἶναι ἡ Ὑπακοή εἰς τήν Ἐντολήν.  Ἡ Ἐντολή εἶναι Φῶς, πού φωτίζει τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς καί εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, μολονότι τοῦ δόθηκε ἡ Ἐντολή, διά  νά κατανοήσῃ τήν τιμήν τοῦ κατ’εἰκόνα καί τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τόν τίμησεν ὁ Θεός καί τόν ὕψωσεν ὡς υἱόν Του, αὐτός, «ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις  καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21. πρβλ. Ἡσ. α΄2-3). Διά τῆς Παρακοῆς ἀπέδειξεν ὅτι δέν κατενόησε τήν Ἐντολήν ἐξέπεσεν ἀπό τό ὕψος, πού τόν ἔταξεν ὁ Θεός κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά κτήνη τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα νοῦν καί λογικόν καί ὡμοιώθηκε πρός αὐτά ζῶν σάν κτῆνος καί ἀποθνήσκων σάν κτῆνος.  Ἀπεμακρύνθη, ἀπό τόν Θεόν. Λησμόνησε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του. Ξεντύθηκε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκε τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Καί ἔχασε, διά τῆς λησμοσύνης τοῦ Θεοῦ τήν ἀδιατάρακτον, διά θέας, ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Ἔχασε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. Ἔφθασε εἰς ᾏδου βυθόν. Ἐνεπάγην εἰς ἰλύν βυθοῦ. Ἔφθασε εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα, τήν ὁποίαν ζοῦν καί σήμερα, Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Θεόν, ὅσοι βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ Ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4), δέν μᾶς ἐγκαταλειπει. Μᾶς κυνηγάει, μᾶς καταδιώκει, μέ τό Ἔλεός Του, γιά νά μᾶς σώσῃ καί νά μᾶς καταξιώσῃ νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, νά κατοικοῦμε εἰς τόν οἶκον Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν(Ψαλμ.  22,6).

Διά αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, τό Πανάγιον Πνεῦμα μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς καί μᾶς λέγῃ νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά ζοῦμε ἔτσι, ὥστε ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ νά κολληθῇ στήν ἀναπνοή μας. Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ νά εἶναι συνειδητή, ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή. Μποροῦμε δέ νά διατηρήσουμε καί νά διαφυλάξουμε τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ, τήν συνειδητή, ἀδιάλειπτη νοερά Προσευχή, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ ὄντως εἰς τήν ἀληθινήν κάθαρσιν,

 διά τῆς ἀδιαλείπτου, τῆς ἀδιάκοπης μελέτης καί τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ ἐξαγαγόντος σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας» (Δευτερ. 6,12. 8,11).

«Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μή φυλάξαι τάς ἐντολάς αὐτοῦ καί τά κρίματα καί τά δικαιώματα αὐτοῦ, ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαί σοι σήμερον» (Δευτερ. 8,11).

Πρόσεχε στόν ἑαυτό σου. Μή λησμονήσῃς Κύριον τόν Θεόν σου, ὁ ὁποῖος σέ ἔβγαλε ἀπό τήν Αἴγυπτο ἐκ τοῦ οἴκου τούτου τῆς Δουλείας. Μή λησμονήσῃς τόν Ἐλευθερωτήν σου. Πρόσεξε μήπως μέσα στήν ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν, πού σοῦ χάρισε στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ὅπου ζῆς ἐλεύθερος στή χώρα σου καί ἀπολαμβάνεις τόσων ἀγαθῶν, πρόσεχε μήπως  λησμονήσῃς Κύριον τόν Θεόν σου καί δέν φυλάξεις τάς Ἐντολάς Του καί τά διατάξεις Του, τούς Νόμους Του, ὅλα , ὅσα σᾶς διατάσσω ἐγώ σήμερον νά ἐφαρμόσετε. Πράγματι, σ’ αὐτήν τήν ἄθλια παροικία, στήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, πού ζοῦμε,  μέ ἡμερομηνίαν λήξεως (Γενέσ. γ΄18-20), διατρέχουμε τόν κίνδυνον, ἄν δέν προσέξουμε στόν ἑαυτό μας, νά λησμονήσουμε  τόν Θεόν καί τίς ἄπειρες αὐτοῦ εὐεργεσίες καί τήν ἀφθονίαν τῶν ἀγαθῶν, πού μᾶς χαρίζει. Ραθυμεῖ ἠ ψυχή μας, λησμονοῦμε τόν Εὐεργέτην Θεόν καί τόν Νόμον Του, ἀφήνουμε ἀνοιχτές τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται ὁ Θάνατος στήν ψυχή μας, εἰσερχόμαστε σέ κάθε πειρασμό καί ἀφήνουμε καί μπαίνει ὁ διάολος μέσα μας καί φθάνουμε στήν ἐσχάτην ἀθλιότητα. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Φιλάνθρωπος, μᾶς καλεῖ νά ἔχουμε εἰς Αὐτόν προσηλωμένο τό Νοῦ μας, τήν ψυχή μας ,τή σκέψι μας. Μᾶς καλεῖ νά κολληθῇ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ στήν ἀναπνοή μας, ὥστε νά μή ξεχνᾶμε τό Θεό μας, τόν Εὐεργέτην μας.

Ἡ ἀδάκοπη μελέτη καί ἡ ὑπακοή τῶν ἐντολῶν, διαφυλάσσουν ζωντανήν τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ καί χαρίζουν τήν μακαριότητα στόν ἄνθρωπον. Ὁ Προφήτης Δαυῒδ τονίζει τήν ἀλήθειαν αὐτήν λέγων: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπομακρύνεται ἀπό τό ΚΑΚΟΝ καί ἀπό τούς ΚΑΚΟΥΣ, τούς ἀσεβεῖς τούς χλευαστές, τούς Letsim, μελετᾶ ἀδιάκοπα, ψελλίζει τόν Νόμον τοῦ Κυρίου, δηλαδή διατηρεῖ ἀδιάλειπτον τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ, διατηρεῖ τήν ψυχήν του εἰς τήν συνειδητή ἀδιάλειπτον νοεράν Προσευχήν. Μνημονεύει τοῦ Θεοῦ, δηλαδή Φέρει συνειδητά στή σκέψι καί στό στόμα του, ψελλίζει τόν Νόμον τοῦ Κυρίου καί ἔτσι ἔχει κολλημένη τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ στήν ἀναπνοήν του καί ζῆ ἐν Χριστῳ.

Ὁ Δαυῒδ λέγει ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι μακάριος καί ὁμοιάζει μέ τό δένδρον τό καρποφόρον καί ἀειθαλές, πού ἀποδίδει τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό καί ὅλα τά ἔργα του κατευοδοῦνται (πρβλ. α΄ Ψαλμό).

Ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή, ἡ ἀδιάλειπτος μνήμη τοῦ Θεοῦ, μετάβάλλει τήν ψυχή καί τή ζωή μας σέ Παράδεισο τῆς τρυφῆς, μεταφέρει καί τοποθετεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν προπτωτικήν κατάστασιν, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἐνώπιος ἐνωπίῳ συνομιλεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεόν, ὅπως ἀκριβῶς συνομιλεῖ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του. Διά τοῦτο καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος διακηρύσσει ὅτι «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον» (Α΄θεολογ. λόγ. 4).

Διά νά διατηρεῖται ὅμως ὁ ἄνθρωπος στήν παραδεισιακή αὐτή κατάστασιν χρειάζεται συνεχής γυμνασία πρός εὐσέβειαν, ἐπίμονος καί ἐπίπονος ἀγῶνας πνευματικός. Ἀνάγκη, λοιπόν, νά προσέχουμε  πολύ στόν ἑαυτόν μας,

νά διατηροῦμε κολλημένη τή μνήμη τοῦ Θεοῦ  εἰς τήν ἀναπνοή μας, ὥστε νά μή γεννιέται πονηριά μέσα μας: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου», «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή γένηται ρῆμα κρυπτόν ἐν τῇ καρδίᾳ σου ἀνόμημα»(Δευτερ. 15,9).

Εἶναι γνωστόν σέ ὅλους «τό εὐόλισθον», « τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως». Κάθε ἄνθρωπος κληρονομεῖ ἀπό τούς πρωτοπλάστους τήν Ροπήν πρός τό ΚΑΚΟΝ, πρός τήν ἁμαρτίαν (Concupiskentia). Εἶναι, λοιπόν ἀνάγκη νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας, νά μή λησμονοῦμε Κύριον  τόν Θεόν ἡμῶν. Νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν. Νά μένουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ. «Καί ὁ  μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς συμβουλεύει νά προσέχουμε , ὥστε νά μή ὑποπέσουμε εἰς τήν Ὑπερηφάνιαν καί ἐμπαγοῦμε εἰς τάς παγίδας τοῦ Διαβόλου καί λέγει:

«Ταπεινώθητε ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ»(Α΄ Πέτρ. ε΄6). «Νήψατε, γρηγορήσατε·  ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» Ἀντισταθῆτε στό Διάβολο καί στηριχθῆτε στερεά στήν Πίστι (Α΄Πέτρ.ε΄8). Καί ὀ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος λέγει: «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ· ἀντίστητε τῷ Διαβόλῳ, καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὐμῖν»(Ἰάκ. δ΄7-8). Ὁ δέ Ἠγαπημένος Μαθητής τονίζει ὅτι: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστε, τεκνία, καί νενικήκατε αὐτούς, (τόν Διάβολον καί τούς δαιμονανθρώπους) ὅτι μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄4). Ὁ Χριστός, ὁ Θεός ἡμῶν, πού εἶναι μέσα μας εἶναι μεγαλύτερος καί δυνατότερος ἀπό τόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου, τό Σατανᾶ. Δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε, διότι ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ(Λουκ.ι’19). ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ὅμως νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά διαφυλάσσουμε ἀδιάλειπτον τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος  μᾶς καλεῖ νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί, σέ ἐγρήγορσι, ὥστε νά μή εἰσέλθουμε εἰς πειρασμό: «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»(Ματθ. κστ΄ 41).

Ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή μᾶς ὁδηγεῖ στήν καθαρότητα τῆς καρδίας, καί μᾶς χαρίζει τήν αἰώνιον μακαριότητα, στή Χαρά τοῦ Θεοῦ. Γι’  αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Πάντοτε χαίρετε. Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε, τοῦτο γάρ Θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ἡμᾶς»(Α΄ Θεσσαλον. ε΄16-18).

Θά πρέπει δέ ἐδῶ νά τονίσω ὅτι ἡ ἀδιάλειπτος μνήμη τοῦ Θεοῦ δέν ἐμποδίζει τήν τιμίαν, ἐν Χριστῷ, ἐργασίαν, ἀντίθετα τήν ἐξαγιάζει καί τήν εὐλογεῖ ὁ Κύριος, ὥστε ἡ ἐργασία μας νά εἶναι Προσευχή, καί νά ἀποβλέπει ὄχι μόνον εἰς τό ἴδιον ὄφελος τοῦ ἐργαζομένου, ἀλλά πρός ὠφέλειαν τοῦ κοινωνικοῦ Συνόλου. Τότε ἡ ἐργασία μας, πού γίνεται μέ αγάπη καί πρός δόξαν Θεοῦ καί πρός ἀνακούφισιν τῶν συνανθρώπων μας  καί μάλιστα τῶν πτωχῶν, εἶναι θεάρεστος Προσευχή ( Laborare est orare).

ΕΙΘΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας, νά μνημονεύουμε περισσότερον τοῦ Θεοῦ παρά νά ἀναπνέωμεν. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΜΝΟΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ  ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ. Διότι  εἰς Αὐτόν καί μόνον εἰς Αὐτόν ἀνήκει, ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

 

«Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει».

                 «Χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης».

 

Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός Λαός, σύμπασα ἡ Ρωμιοσύνη, κατανοεῖ τήν στοργική, τήν εὐεργετική Παρουσία τῆς Μεγάλης Μητέρας,  Τῆς Θεοτόκου, στή ζωή μας . Ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων μας, πραγματικά μᾶς παραστέκει, μέ στοργή, στό κάθε μας Βῆμα, καί σκεπάζει μέ τή Χάρι της τόν κάθε Πιστό, ἀλλά καί ὀλόκληρο τό Γένος τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι πράγματι,  πύρινος Στῦλος,πού φωτίζει τά σκοτάδια μας. Καί μέσα στό ζοφερό σκοτάδι τῆς Παραφροσύνης μας, μᾶς ὁδηγεῖ στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί μᾶς σκεπάζει τόν καθένα χωριστά, ἀλλά καί ὁλόκληρον τό Γένος μας καί μᾶς προστατεύει ἀπό κάθε κίνδυνο. Μᾶς σκεπάζει, σέ κάθε δίκαιο Ἀγῶνα μας. Καί εἶναι ἡ Σκέπη της, Σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης. Ὁ ἁπλός λαός γνωρίζει πολύ καλά τίς φανερές καί ἀφανεῖς Εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς  Θεοτόκου, καί συνθέτει Ἀκάθιστον Ὕμνον, Ὕμνον εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης στήν «Μεγαλόχαρη». Εἰς αὐτήν, τήν Ὑπέρμαχον Στρατηγόν, ἀπονέμει τά νικητήρια, καί συνεχῶς  εὐχαριστεῖ, τήν Πάναγνη Μητέρα, γιά τήν λύτρωσίν μας, ἐκ τῶν παντός εἴδους δεινῶν καί συμφορῶν τοῦ βίου.

Καί εἶναι ἀναμφισβήτητον γεγονός ὅτι ἡ Μεγαλόχαρη εἶναι ἡ σκέπη καί ἡ προστασία μας, τεῖχος ἀκαταμάχητον τῶν πιστῶν Χριστιανῶν. Πράγματι,  ὅταν καταφεύγουμε μέ Πίστι καί ζητοῦμε τή βοήθειά της, κανείς ἀπό μᾶς δέν φεύγει ντροπιασμένος ἀπό κοντά της, ἀλλά ζητοῦμε τή Χάρι της καί λαμβάνουμε πάντοτε τό Δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως. Εἶναι ἡ στοργική μας Μητέρα. Μᾶς παρακολουθεῖ καί πικραίνεται, κάθε φορά, πού διαπιστώνει τήν ἀπομάκρυνσί μας ἀπό τόν Υἱόν της, ἀπό τόν Χριστόν, ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος.

Πικραίνεται ὅταν διαπιστώνει ὅτι χάσαμε τήν πρώτην μας ἀγάπη καί καθημερινά ὅλο καί περισσότερο ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό Χριστό. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι, πραγματικά, οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, δέν πιστεύουμε καί δέν λατρεύουμε τό Χριστό, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», καί ὅτι περιφρονοῦμε τά ἔμψυχα εἰκονίσματα τοῦ Θεοῦ, τούς συνανθρώπους μας.

Πετάξαμε τίς Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας Μητέρας Του καί τῶν Ἁγίων Του, ἀπό τά σπίτια μας, ἀπό τά Σχολεῖα μας, ἀπό παντοῦ καί φθάσαμε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ποδοπατοῦμε τά Ἰδανικά, «τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης». Καί ἡ Πίστις καί ἡ ἀγάπη μας στό Χριστό, τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, θεωρεῖται Ρατσισμός  καί κάθε ΑΝΩΜΑΛΙΑ θεωρεῖται ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ.

Εἴμαστε, δυστυχῶς, γελοιοδέστατοι ἀρνητές τοῦ Θεοῦ καί ἀνατροπεῖς  τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν!

Φρῖξον Ἥλιε καί στέναξον ἡ Γῆ! Φθάσαμε τό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνη, εἰς ᾏδου βυθόν! ... Ὑπάρχει χειρότερη κατάντια, ἀπό αὐτήν, πού  ζοῦμε σήμερα;

Πικραίνεται, ἡ Παναγία Μητέρα μας, ὅταν βλέπει τά παιδιά της νά συμπεριφέρωνται χωρίς ἀγάπη καί νά κατασπαράσσουν καί νά καταξεσκίζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά συμπεριφέρωνται μεταξύ τους, χειρότερα καί ἀπό τά ἄλογα κτήνη.  Καί μέ τήν ἀγάπη της καί μέ ὁλόκληρη τῆς ἁγία της ζωή, μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς ζωῆς εἶναι ὑγεία, καί ὅτι ἡ ἀνορθοδοξία καί  ἡ ἀνατροπή τῆς Ἱεραρχίαςτῶν Ἀξιῶν εἶναι αἵρεσις στή ζωή, εἶναι ἀρρώστια.

Πικραίνεται, ὀδύρεται καί θρηνεῖ ἡ Παναγιά, μέ τήν ἀνάρμοστη, τήν προβληματική καί ἐγκληματική συμπεριφορά τῶν Παιδιῶν της. Τόσο πολύ σπαράζει ἡ παναγία της ψυχή, καί θλίβεται κατάκαρδα ἀπό τά ἀδελφοκτόνα Πάθη, πού δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες της !... 

Δέν παύει, βέβαια, καί ὅταν ἁμαρτάνωμεν, νά πρεσβεύῃ στόν Ὕψιστον, τόν Μονάκριβο Υἱόν της, γιά μᾶς καί νά ἐλπίζῃ στή διόρθωσί μας.

Καθημερινά, σάν στοργική Μητέρα, μᾶς παρακαλεῖ καί μᾶς συμβουλεύει, ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΙ. Ὡς πύρινος Στῦλος ὁδηγεῖ  ὅλους ἐμᾶς, τά Παιδιά της, πού ζοῦμε μέσα στό σκοτάδι τῆς Ἀποστασίας, χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, χωρίς σκοπόν ,χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον, μέ σκοπόν νά μᾶς φέρῃ εἰς Θεογνωσίαν καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε στήν πρώτην μας ἀγάπην, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρικήν Ἐστίαν. Νά Πιστέψουμε καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀναρτήσουμε τίς Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Του στήν ψυχή καί στή ζωή μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἔμψυχον ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου καί ὅτι εἶναι εὐτελισμός τῆς Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἡ περιφρόνησις καί κακομεταχείρησις τῶν συναθρώπων μας, «τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, πού εἶναι ὄντως ΕΜΨΥΧΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ τοῦ Θεοῦ.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀκούσουμε τίς συμβουλές τῆς Παναγίας Μητέρας μας, τῆς «Μεγαλόχαρης», τῆς Κεχαριτωμένης, ἡ ὁποία, μέ τά δάκρυά της, μᾶς συμβουλεύει νά ἀγαπᾶμε τό ΧΡΙΣΤΟ καί νά ἀπονέμωμεν τιμητικήν προσκύνησιν στά Εἰκονίσματά Του, τούς συνανθρώπους μας. Νά καταλάβουμε δέ καλά ὅτι «ἡ τιμή τῆς Εἰκόνος  ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». Καί αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἐπιβεβαιώνει σέ ὅλους ὁ Ἴδιος, ὁ Χριστός, πού λέγει ὅτι «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων  ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, Ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄40).

Παναγία, Δέσποινα, Θεοτόκε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία!  Σύ, «Μεγαλόχαρη» εἶσαι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων τῶν Πιστῶν Χριστιανῶν. Καί μετά τόν Κύριον, σέ Σένα, Πανάχραντη, καταφεύγουμε σέ κάθε δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς μας, κράζουμε· «Παναγιά μου... Παναγιά μου, βοήθεια, πρόφθασε, σῶσε μας...

Παναγιά, βοήθησε τά παιδιά μου, φώτιζε τά σκοτάδια μας, φύλαξέ μας ἀπό κάθε ἐχθρό καί πολέμιο, ἐνίσχυσέ μας στόν ἀγῶνα νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά Πάθη καί τίς κακίες μας καί νά ὑπακούσουμε στίς μητρικές Σου συμβουλές:  Νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά  κάνουμε ἀπόλυτη Ὑπακοή εἰς τάς Ἐντολάς Του. 

Πύρινε στῦλε, Ὀδήγησε ὅλους ἐμᾶς πού ζοῦμε στό σκοτάδι, νά ἀγαπήσουμε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί κράτησέ μας ὑπό τήν Σκέπην Σου, Σύ, Πάναγνε, Σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης!

Σύ εἶσαι, γιά μᾶς, ἡ Σκέπη, ἠ καταφυγή, τό στερέωμα!  Σύ εἶσαι ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια καί πρός Σέ καταφεύγωμε, καί Σέ ἱκετεύωμεν Παναγία Μητέρα, μή ἐγκαταλείπεις ἡμᾶς! Πρέσβευε, Δέσποινα, ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, πρός στόν Κύριο, ἐλεῆσαι καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν. ΑΜΗΝ.

Σήμερα, σύν Θεῷ, κυκλοφόρησε ὁ Β΄ τόμος τῆς Σειρᾶς «Τροφή καί τρυφή τῆς Ψυχῆς»,

Εἰς μνήμην τοῦ πολυαγαπημένου μου Γιοῦ Παναγιώτου, πού πῆρε μετάθεσι στά οὐράνια στά 48 του χρόνια. Πιστεύω ὅτι ὁ Πανάγαθος μετέθεσε τόν ἀντισυνταγματάρχη σέ ἔνα ἀπό τά οὐράνια Ἀγγελικά στραυτεύματα. Δόξα τῷ Θεῷ! Τὠρα βρίσκεται στά Χέρια τοῦ ΥΨΙΣΤΟΥ.  Τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τή Χαρά τοῦ Οὐρανοῦ! ΔΟΞΑ Τῌ  ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ. ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

                                        «ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΡΥΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» τόμος Β΄

  ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 

Δόξα τῶ Θεῶ! Μέ τή Χάρι Του, ἔχω τή χαρά νά ἐκπληρώσω τήν ἐπιθυμίαν πολλῶν, καί νά δημοσιεύσω μερικές ἀπό τίς  Ὁμιλίες μου, στό μικρό αὐτό βιβλίο, στή σειρά: ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΡΥΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Τόμος 2^ος 

«Ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ, ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»(Ἰωάν. στ΄33).

ΣΚΟΠΟΣ καί ΛΑΧΤΑΡΑ τῆς ψυχῆς μου εἶναι ἡ ἀφύπνισις τῆς ψυχῆς ἐκείνων, πού κατά κάποιον τρόπον ἀφήσαμε νά ψυχρανθῇ ἡ πρώτη μας ἀγάπη (Ἀποκ.β΄4), ὥστε νά συνέλθουμε, νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας καί νά παρακαθήσουμε, νοερά, παρά τούς πόδας τοῦ γλυκυτάτου Ἱησοῦ, καί, μέ πολλή προσοχή καί εὐλάβεια, νά ἀκούσουμε τόν ζωοποιόν Του λόγον φυλάσσοντες αὐτόν(Λουκ. ι΄39. ια΄28).

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε  ὅλοι ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ προσωπικός τοῦ καθενός μας Σωτῆρας καί ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Εἶναι καιρός, ΟΛΟΙ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί μόνον Αὐτός, μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἔχουνε ἀπογοητεύσει.Αὑτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή  καί ἡ εἰρήνη μας (Κολοσ. γ΄4. Ἐφεσ. β΄4). Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα,  Αὐτός εἶναι τό Φρούρίόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτό θέλω νά τονίσω σ’αὐτό τό βιβλίο καί νά παρακαλέσω ὅλους τούς ἀναγνῶστες, νά κατανοήσουμε τήν  ἀνάγκην τῶν καιρῶν, νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, γιατί τότε καί μόνον τότε θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί θά βροῦμε ἀνάπαυσιν εἰς τήν ψυχή μας.

Εἷναι καιρός νά παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ. Αὐτός ὁ Πάνσοφος καί μέγας Διδάσκαλος  μᾶς διδάσκει,«ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄29), «Τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον»(Ρωμ. ιβ΄2). Καί εἶναι πραγματικά μακάριος, πανευτυχής, ὁ ἄνθρωπος, πού  ὄχι μόνον ἀπομακρύνεται ἀπό τό Κακόν καί ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά   καί ἀποφεύγει τούς Κακούς καί  τά σκοτεινά τους ἔργα καί ἀφοσιώνεται στήν ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μελετᾶ μέρα καί νύκτα τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ καί ζῆ σύμφωνα με τίς Ἐντολές Του. Ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ὁμοιάζει με δένδρο καρποφόρο και ἀειθαλές, πεφυτευμένο παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων και ἀποδίδει τούς καρπούς του τόν κατάλληλο καιρό και ὅλα τά ἔργα του κατευοδοῦνται(πρβλ. Ψαλμ. α΄1 ἑξ.).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μοναδική, καθαρή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Εἷναι ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ». Νά καταλάβουμε καλά ὅτι «Οὐκ ἐπ’ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Δέν ζῆ ὁ ἄνθρωπος μόνον μέ τό καθημερινό ψωμί. Ἀλλά ζῆ μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, «ἀλλ’ ἐπί παντί ῥήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄4).

Κάθε φρᾶσις τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι καί ἕνα δάκρυ Εὐγνωμοσύνης στό ΛΥΤΡΩΤΗ, στό Χριστό καί μᾶς ὁδηγεῖ κοντά Του. ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νά παρακαθήσωμε παρά τούς πόδας Αὐτοῦ «ἀκούοντες τόν λόγον αὐτοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια΄28). «Γένοιτο, Κύριε, τό ἔλεός Σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπί Σέ» (Ψαλμ. λβ΄ 22). «Γένοιτο, γένοιτο». Ἀμήν. Ἀμήν! (Ψαλμ. οα΄19).

Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, Κύριε Ἰησου Χριστέ, ὁ Θεός μου, μετά φόβου προσέρχομαι ἐνώπιόν Σου, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης καί Σέ ἱκετεύω. Ἄκουσε τήν προσευχή μου! Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν Σου ἀπό τόν δοῦλον Σου! Ἐλέησόν με καί λάμψε μέσα στις καρδιές μας, τό ἀκήρατον, τό ἄφθαρτον, τό ἁγνόν Φῶς τῆς Θεογνωσίας Σου καί  ἄνοιξε τά μάτια τῆς βυθισμένης  στό σκοτάδι διανοίας μας, γιά νά κατανοοῦμε τόν πανάγιο καί ζωοποιόν Σου λόγο. Φύτεψε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τό σεβασμό πρός τίς πάνσοφες Ἐντολές Σου, πού μᾶς χαρίζουν τήν μακαριότητα καί τή δύναμι νά καταπατοῦμε ὅλες τίς βρωμερές καί σαρκικές μας ἐπιθυμίες καί νά νεκρώνουμε τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο,  γιά νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό  Θέλημά Σου τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον, νά ζοῦμε τήν πνευματική ζωή, καθώς πρέπει ἁγίοις. Κύριέ μου Ἰησοῦ, βοήθησέ μας νά ἀκολουθοῦμε τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού πού εἶναι ζωή καί εἰρήνη, ὥστε νά πράττουμε πάντοτε ὅλα , ὅσα ἀποβλέπουν στή δική Σου εὐαρέστησιν καί Δόξαν. Κύριε, μή βραδύνης, ἔρχου ταχύ καί, «ὡς πῦρ καταναλίσκον», κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, κάψε τά ἀγκάθια τῶν βρωμερών μας παθῶν καί βοήθησέ μας , μέ τή Χάρι Σου καί μέ τή δύναμί σου, νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας καί να τήν κάνουμε εὔφορη γῆ, καλή καί ἀγαθή, δεκτική τοῦ σπόρου, τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, γιά νά καρποφορῇ  καρπόν πολύν στόν κατάλληλο καιρόν, τόν καρπόν τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια». Διῶξε, Κύριε τήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, φώτισε τά σκοτάδια μας, μέ τό δικό Σου ἀκήρατον Φῶς! Σύ μόνον μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά στερεώσῃς τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Διότι Σύ, Κύριε, καί, κανείς ἄλλος, μόνον Σύ, πρῶτος μᾶς ἀγάπησες καί Σταυρώθηκες,  γιά  μᾶς καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ φωτισμός καί ὁ ἁγιασμός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, γι’αὐτό καί Σέ Σένα, στόν Λυτρωτήν, Χριστέ μου, προσφέρομεν ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, λατρευτικήν προσκύνησιν, καί Σέ Σένα τήν δόξαν ἀναπέμπομεν καθώς καί  εἰς τόν Ἄναρχο Πατέρα καί εἰς τό πανάγιον καί ζωοποιόν Σου Πνεῦμα  καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

 

Ἀπόσμασμα ἀπό τόν Α΄ τόμο του βιβλίου «ΠΡΟΣΕΥΧΗ. ΑΣΦΑΛΗΣ ΜΕΘΟΔΟΣ... σελ. 10 ἑξῆς

Κυκλοφορησε τό διτομο βιβλίο μου «ΠΡΟΣΕΥΧΗ» (Ασφαλής Μέθοδος Γυμνασίας πρός Εὐσέβειαν), ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ MOY ΓΙΟΥ , ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΜΟΥ.

.......... .................................................................................................................................................

« Γύμναζε σεαυτόν πρός εὐσέβειαν» (Α΄ Τιμ. δ΄7).

Εὐλογημένος εἶν’ ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς, ἡ ὑπακοή στό θεῖον κάλεσμα. Θά πρέπει ὅμως νά σημειώσουμε ὅτι διά τῆς πτώσεως δέν ἀμαυρώθηκε, δέν ἀχρειώθηκε μόνον τό «κατ’ εἰκόνα», ἀλλά ἐπῆλθε μεγάλη ἐξασθένησις τῆς Θελήσεως πρός τό Ἀγαθόν καί φοβερή ροπή τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Κακόν (concupiscentia) καί ἀπό τότε «ἐνεργεῖται τό μυστήριον τῆς ἀνομίας» (Β΄Θεσσαλ.β΄ 7). Καί οἱ  ἄνθρωποι δέν κατανοοῦν τήν τιμήν, μέ τήν ὁποίαν τούς ἐτίμησεν ὁ Θεός καί δέν χρησιμοποιοῦν τόν καιρόν, πού τούς προσφέρει ὁ Θεός πρός διόρθωσιν καί ἐπαναφοράν εἰς τήν προτέραν δόξαν. Ἀντίθετα μάλιστα βαίνοντες ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν, γίνονται «δέσμιοι τῆς γῆς» (Θρῆνοι γ΄ 34), «δέσμιοι σκότους καί μακρᾶς πεδῆται νυκτός» (Σοφ. Σολομ. ιζ΄ 2). « Ἐμπήγονται», μέ τή θέλησί τους, «εἰς ἰλύν βυθοῦ» (Ψαλμ. 68, 3). Βυθίζονται στό βοῦρκο τῆς ἀποστασίας καί παραμένουν «κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου» (πρβλ. Ματθ. δ΄ 16), ἀνεπίδεκτοι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, κατά τόν Δαμασκηνόν «οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον».

Μέγας ὁ Θεός ἡμῶν, μέγα καί τό ὕψος τῆς τιμῆς εἰς τό ὁποῖον ἔταξεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον. Ἀλλά μεγάλη, συντριπτική εἶναι καί ἡ πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου, διά τῆς παρακοῆς. «Οὐ συνῆκε», δέν κατενόησε τό ὕψος τῆς τιμῆς καί ἔπεσε ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τά κατώτατα μέρη τῆς γῆς, εἰς τά καταχθόνια.

Εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ ἐπαναγωγή (τό ξαναφέρσιμο) ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἀπομακρύνθηκε ὁ Θεόπλαστος, διά τῆς παρακοῆς.

Πῶς ὅμως θά ἐπανακτήσῃ τόν χαμένο Παράδεισο;

Πῶς θά ἐπανακτήσῃ τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον κάλλος                      τῆς εἰκόνος;

Πῶς θά μπορέσῃ νά ἐπιτύχῃ τήν ἐπαναφοράν του εἰς τήν προτέραν δόξαν;

Πῶς θά ἀποτινάξῃ τόν κλοιόν τόν τῆς ἁμαρτίας;

Πῶς  θά μπορέσῃ νά σπάσῃ τά δεσμά  καί  ἀπό τά   καταχθόνια, νά  ἀνέβη ἐπάνω ἕως τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ;

Πῶς θά εἰσέλθῃ καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον καί πῶς θά ἀξιωθῇ νά σταθῇ καί πάλιν  «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καί νά ὁμιλῇ μέ τόν Θεόν, ὅπως συνομιλῇ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του; (πρβλ. Ἔξοδ. λγ΄11).

Ποιές  βασικές προϋποθέσεις ἀπαιτοῦνται, γιά νά βρεθῇ ὁ ἄνθρωπος σέ σχέσι, κοινωνία καί ἕνωσι μέ τόν Θεόν, νά     ἀνέβη εἰς τό ὕψος τῆς τιμῆς, ὅπου τόν ἔταξεν ὁ Θεός, δηλ. εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου;

Μπορεῖ  μόνος του ὁ ἄνθρωπος  νά βρῇ τόν ὀρθό  δρόμο  τῆς ἐπιστροφῆς; Μπορεῖ μόνος του νά βρῇ τήν ψυχική του γαλήνη καί ἡρεμία; Μέ ποιό τρόπο θά μπορέσῃ νά καθαρίσῃ τό «κατ’ εἰκόνα» καί νά βρῇ  τήν ὁδόν ἐπαναφορᾶς εἰς τήν κατάστασιν τῆς μακαριότητος; Μέ ποιό τρόπο  θά φθάσῃ εἰς τήν ἀφετηρία τῆς, κατά τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ,  πορείας του, ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς  τό καθ’ ὁμοίωσιν», καί  ἀπό «δυνάμει θεός », νά γίνῃ καί ἐνεργείᾳ θεός»; Δηλαδή μέ ποιό τρόπο ἐν Θεῷ   καί μέ τή θέλησί του, θά κατορθώσῃ τόν τελικό σκοπό τῆς  ζωῆς του στή γῆ, πού εἶναι ἡ πνευματική του τελείωσι,  ἡ Θέωσι;

Ποιός θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγεῖ;

Ποιος θά μᾶς βγάλει ἔξω ἀπό τήν ὀδυνηρή κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς;»

Ποιός θά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Θεόν Πατέρα;

Ποιός θά μᾶς διδάξῃ τή μέθοδο ἐπαναφορᾶς, τήν ἀσφαλῆ μέθοδο γυμνασίας πρός εὐσέβειαν, τήν ἀσφαλῆ  Μέθοδο προσηλώσεως νοῦ πρό(ς Θεόν;

 Ποιός θα μᾶς διδάξῃ τόν ἔλλογον τρόπον ἐνεργείας, πρός ἐπίτευξιν τῆς ἀδιαλείπτου  καί     πραγματικῆς συνομιλίας  μέ τόν Θεόν ;

Αὐτά καί πολλά ἄλλα ἐρωτηματικά θά ἀπαντηθοῦν, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, σέ αὐτό τό Βιβλίον.  Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Υἱός και λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός και μᾶς καλεῖ κοντά Του και λέγει: «Δεῦτε πρός με πᾶντες…Καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ»(Ματθ. ια΄ 28-30).

Πιστεύω δέ ὅτι ἡ ὀρθότερη καί ἀσφαλέστερη Μέθοδος Γυμνασίας προσηλώσεως νοῦ πρός Θεόν, ἡ ἐνδεδειγμένη πορεία καθάρσεως, φωτισμοῦ καί θεώσεως εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη Προσευχή, ὅταν εἶναι πραγματική, ὅταν γίνεται σύμφωνα μέ τίς προϋποθέσεις, πού ὁρίζει Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν Ἱησοῦς Χριστός.

Ε Υ Χ Ε Σ

 

Ἀγαπητά μου Παιδιά,

ΕΥΧΟΜΑΙ σέ ὅλους σας ὁλόψυχα καλό, εὐλογημένο καί καρποφόρο Μήνα.  Καλή Σαρακοστή! ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος, νά βάλουμε «Ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωή καί, ἀναλαβόντες τόν τῆς Νηστείας ἀγῶνα, νά ἀκολουθήσωμεν τόν Κύριον εἰς τά ἑκούσια μέν, ἀλλά φρικτά Πάθη, τά ὁποῖα ὡς ἄνθρωπος ὑπέφερε, ἀντί ἡμῶν. Καί, συμπάσχοντες, μέ Αὐτόν, νά ἀξιωθοῦμε καί Ἀναστηθοῦμε μαζί Του καί νά «συνεορτάσωμεν» τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασίν Του «ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον», ἀλλά καί νά συνεοράσωμεν καί τήν εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν!

 ΕΙΘΕ. ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!

« ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ...

 

                                             ΑΝΑΣΤΑ, ΤΙ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ;

 

 Εἶναι διαπιστωμένο, ἐκ τῶν πραγμάτων, καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι μέρα μέ τή μέρα ὅλο καί περισσότερο ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί βυθιζόμαστε «εἰς ἰλύν βυθοῦ», εἰς τόν Βόρβορον τῶν βρωμερῶν μας Παθῶν. Εἴμαστε πράγματι «δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι ἀξημέρωτης νύκτας. Μᾶς κυβερνάει «τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο. Σέ καθημερινή βάσι, τρῶμε τίς σάρκες μας, κατασπαράσσουμε τούς ἀδελφούς μας. «Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές», «ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», γι αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί στέκεται ὁ ἕνας ἀπέναντι στόν ἄλλον, σάν ἐχθρός, «der Mensch dem Menschen gegenueber steht», λέγει ὁ Σίλλερ. Δηλαδή:

«Ζοῦμε, σέ  μιά ἐποχή, πού τό νά βλάψῃς ἄλλον,

εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή καί καί ὅταν κάνῃς τό Καλό,

οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό», λέει ὁ Σαίξπηρ.

«Ἐγκαταλείπουμε τό Θεό καί ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερμ.β’13). Γι’αὐτό, εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης»(Ψαλμ.126,2). Ἡ  συμπεριφορά μας, χωρίς ἀμφιβολία, εἶναι ἀρρωστημένη, εἶναι προβληματική, εἶναι σχιζοφρενική συμπεριφορά. Καί εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι πήραμε τή ζωή μας λάθος, καί νά ἀλλάξουμε ζωή. ΟΛΟΙ εἴμαστε ἐκτός ἑαυτοῦ, τρελλάρες, τρελάρες... 

Ἄνοιξε, Κύριε, τούς Καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές... Καθάρισε, Ἄχραντε, τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας! Κύριέ μου Ἰησοῦ, «ὡς πῦρ καταναλῖσκον», κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, φώτισε τά σκοτάδια μας! Στερέωσε, Κύριε, τή σαλεμένη μας καρδιά, ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου καί δώρησε σέ ὅλους μας τό Χάρισμα «τῆς μετανοίας» πρός ἐπιστροφήν!

Εἷναι καιρός ὁ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς, νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν, ὅσο εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, πρίν καταστραφοῦμε τελειωτικά. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ, τήν κατανυκτικήν αὐτήν περίοδον τοῦ Τριῳδίου, νά ξυπνήσουμε, νά περισυλλεγοῦμε καί νά κάνουμε ἕναν ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία καί σέ εἰλικρινῆ μετάνοια καί Ἐξομολόγησι. Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία νά εἰσέλθουμε εἰς τό στάδιον τῶν ἀρετῶν, εἰς Γυμνασίαν πρός εὐσέβειαν. Νά ἀναλάβουμε τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῆς νηστείας, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν. Μᾶς καλεῖ νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης  Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας. Καί μέ Προσοχή, Προσευχή, νῆψι καί ἐγρήγορσι, ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, διότι μόνον ἔτσι, θά μεταβάλουμε αὐτόν τόν κόσμον, αὐτό «τό Χοιροστάσι», «αὐτήν ἐδῶ τήν Κόλασι», σέ Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

Ὁ Ἱερός ὑμνῳδός κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὥστε νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀκηδίας, τής ἀδιαφορίας, τῆς ἀμέλειας, καί νά μᾶς φέρῃ σέ συναίσθησι τοῦ χρέους καί νά καταλάβουμε ὅτι «ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς. Ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον». Νά ἐννοήσωμεν «τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων». Νά  λατρεύσωμεν τόν Χριστόν, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Καί νά περιμένουμε, μέ λαχτάρα καί χαράν τόν ἔνδοξον Ἐρχομόν Του. κατά τόν ὁποῖον θά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Ψυχή μου ταλαίπωρη, τί κάνεις; Κοιμᾶσαι; Ξύπνα, ὅσο εἶναι καιρός. Τό τέλος ἐγγίζει, καί μέλλεις θορυβῆσθαι· Πλησιάζει τό Τέλος τῆς ἀνομίας. Ἔρχεται ὁ Κριτής καί κανείς δέν γνωρίζει ἀκριβῶς πότε ἔρχεται. Ἔρχεται δέ  ὡς  κλέπτης ἐν νυκτί, ὡς ἀστραπή, διά τοῦτο γρηγορεῖτε. Ὑπάρχει τρόπος νά μή θορυβηθῇς, ἄν προετοιμασθῇς, ἀν ἐγκαίρως μετανοήσης. Ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου  Χριστός ὁ Θεός, ὁ Πανταχοῦ Παρών καί τά πάντα πληρῶν».

Πρόφθασε, λοιπόν, ἀνάκτησε την πνευματικήν σου διαύγεια, ξύπνησε καί ἀνάκτησε ὀρθήν  κρίσιν καί μετανόησε εἰλικρινά, γιά νά σέ λυπηθῇ καί νά σέ ἐλεήσῃ ὁ Κύριος, πού εἶναι ὁ Πανταχοῦ Παρών καί τά πάντα Πληρῶν.

 Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, σύ ὁ Ποιμήν ὁ Καλός, Σύ πού θυσίασες τήν ψυχήν Σου, γιά τά λογικά Σου πρόβατα, λύπήσου με Πολυεύσπλαγχνε καί Οἰκτίρμων...

«Ἡ Καρδία μου πρός Σέ , Λόγε, ὑψωθήτω· καί οὐδέν θέλξει με τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρός χαμαιζηλίαν». Δός μου τή Χάρι Σου νά μή με δελεάσουν τά τερπνά τοῦ κόσμου τούτου, ὥστε νά μή  γινωμαι ἀπρεπής καί γελοῖος.

«Φιλάνθρωπε, ὁ πάντας θέλων σωθῆναι, Σύ, ἀνακάλεσαί με, καί δέξαι με, ὡς ἀγαθός, μετανοοῦντα με».

«Ε Ν Α Τ Ι Π Ο Τ Ε »

 

ΔΙΟ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΙ,

 

«ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ ΤΟ Β Ρ Α Χ Υ  ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί

Ἀνοίγω σέ ὅλους τήν καρδιά μου, αὐτές τίς Ἁγιες ἡμέρες τοῦ κατανυκτικοῦ Τριῳδίου καί σᾶς ἀποκαλύπτω, καί σᾶς ἐξομολογοῦμαι  κάτι, πού εἶναι σέ ὅλους μας πολύ γνωστό, ἕνα πασίδηλον ΓΕΓΟΝΟΣ, τό ὁποῖον ὅμως στήν «ΠΡΑΞΙ»  ἐγώ, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ξεχνᾶμε, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα. Κι’ αὐτό τό Γεγονός, πού θἄπρεπε νά τό ἐννοοῦμε καλά καί σύμφωνα μέ αὐτό νά ρὑθμίζουμε τήν συμπεριφορά μας, στή ζωή καί νά εἰρηνεύουμε μεταξύ μας, «ἐν Χριστῷ», νά ἔχουμε γαλήνη στήν ψυχή καί νά νιώθουμε ἀσφαλεῖς, ἐμεῖς τό ξεχνᾶμε  καί εἴμαστε δυστυχεῖς καί σωρεύουμε συμφορές στόν ἑαυτό μας καί στούς ἄλλους γύρω μας. ΠΟΙΟ εἶναι τό Γεγονός αὐτό, πού ξεχνᾶμε καί δέν θέλουμε νά τό ἐννοήσουμε, ὥστε νά θεραπεύσουμε καί τήν προβληματική μας συμπεριφορά;

ΑΥΤΟ εἶναι «Τό βραχύ τῆς ζωῆς καί ἡ ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων».

Η ΛΗΣΜΟΣΥΝΗ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀστόχαστες συμπεριφορές καί κάνουμε τή ζωή μας Κόλασι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, τήν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου γῆν. Βασανιζόμαστε καί βασανίζουμε καί τούς ἄλλους γύρω μας, γιατί δέν θέλουμε νά ἐννοήσουμε ὅτι, σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν ἔρημο καί ἄβατο καί ἄνυδρο τόπο, στή  γῆ, ζοῦμε μέ ἡμερομηνία λήξεως. Εἴμαστε ἐδῶ πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες, «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν Πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». «Τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Γυμνός ἔρχεται  πᾶς ἄνθρωπος σ’  αὐτήν ἐδῶ  τήν ἄθλια παροικία, στή γῆ, καί γυμνός πάλιν μετά ἀπό λίγο ἐπιστρέφει στή γῆ  ἐξ ἧς ἐλήφθη. Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, ἄν ὄχι ὅλοι, δέν ἐνθυμούμεθα, λησμονοῦμε, χάνουμε τήν ἐπαφή μας, μέ τήν πνευματική πραγματικότητα, «δέν ἐννοοῦμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων» καί πλανώμενοι στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, χάνουμε τόν ὀρθό προσανατολισμό μας.

Μᾶς κυριεύει ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ. Ἔτσι βυθιζόμαστε «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «εἰς ᾇδου βυθόν». Καταλύουμε τήν προσωπικότητά μας καί, ὡς «δέσμιοι τῆς γῆς», ὡς «δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι ἀξημέρωτης νύχτας», βασανίζουμε τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους γύρω μας.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς. Νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι  ἡ ζωή μας στή γῆ, ὅσα χρόνια μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος, 50, 100, 200 ἤ ἀκόμη  τετρακόσια(400) καί καλά, ὅπως σᾶς λέω χαριτολογῶντας, εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, μπροστά στήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Ὅπως ἐπίσης καί οἱ ταλαιπωρίες μας, οἱ θλίψεις, ὀ Πόνος , ἡ Ὀδύνη, τά βάσανα ἀκόμη καί ὁ θάνατος εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, μπροστά στήν αἰώνιον μακαριότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ οὐρανοβάμων, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  μᾶς ἀποκαλύπτει τήν πραγματικότητα λέγων:

«Λογίζομαι γάρ  ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. Ἡ γάρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τήν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ  Θεοῦ ἀπεκδέχεται» ( Ρωμ. η΄18-19).

Ὅλα, ὅσα ὑποφέρουμε ἐδῶ στή γῆ εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, σέ σχέσι μέ «τά οὐράνια ἀγαθά, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν. Εἶναι δέ τόση ἡ δόξα, πού καί ἡ ἄψυχος κτίσις μέ λαχτάρα περιμένει τήν ἀποκάλυψιν καί τήν ἔνδοξον φανέρωσιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ»(πρβλ. Α΄Κορινθ.β΄9).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν, νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς»  καί νά ἀναλάβουμε τόν τῆς ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΑΓΩΝΑ ἀφορῶντες ἐπί τόν τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν καί Τελειωτήν Ἰησοῦν καί, ὁδεύοντες ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ.

Νά πλουτοῦμε εἰς Θεόν, νά θησαυρίζουμε ἐν οὐρανῷ καί νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄ Κορινθ. ζ΄1), καί νά ἀκολουθήσουμε τήν προτροπήν τοῦ Παύλου, πού λέγει:

«Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ  Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. Ἀπεθάνετε γάρ, καί ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε  καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ΄1-4).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, νά ἐννοήσουμε ὅτι ΠΑΝΤΑ τά ἀνθρώπινα, χαρές καί θλίψεις,  εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, καί νά προσέξουμε νά μή Χάσουμε τό ΠΑΝ, γιά ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως καί, ἀσιγήτως, νά ὑμνοῦμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», λόγῳ καί ἔργῳ, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.