«Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει».

                 «Χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης».

 

Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός Λαός, σύμπασα ἡ Ρωμιοσύνη, κατανοεῖ τήν στοργική, τήν εὐεργετική Παρουσία τῆς Μεγάλης Μητέρας,  Τῆς Θεοτόκου, στή ζωή μας . Ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων μας, πραγματικά μᾶς παραστέκει, μέ στοργή, στό κάθε μας Βῆμα, καί σκεπάζει μέ τή Χάρι της τόν κάθε Πιστό, ἀλλά καί ὀλόκληρο τό Γένος τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι πράγματι,  πύρινος Στῦλος,πού φωτίζει τά σκοτάδια μας. Καί μέσα στό ζοφερό σκοτάδι τῆς Παραφροσύνης μας, μᾶς ὁδηγεῖ στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί μᾶς σκεπάζει τόν καθένα χωριστά, ἀλλά καί ὁλόκληρον τό Γένος μας καί μᾶς προστατεύει ἀπό κάθε κίνδυνο. Μᾶς σκεπάζει, σέ κάθε δίκαιο Ἀγῶνα μας. Καί εἶναι ἡ Σκέπη της, Σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης. Ὁ ἁπλός λαός γνωρίζει πολύ καλά τίς φανερές καί ἀφανεῖς Εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς  Θεοτόκου, καί συνθέτει Ἀκάθιστον Ὕμνον, Ὕμνον εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης στήν «Μεγαλόχαρη». Εἰς αὐτήν, τήν Ὑπέρμαχον Στρατηγόν, ἀπονέμει τά νικητήρια, καί συνεχῶς  εὐχαριστεῖ, τήν Πάναγνη Μητέρα, γιά τήν λύτρωσίν μας, ἐκ τῶν παντός εἴδους δεινῶν καί συμφορῶν τοῦ βίου.

Καί εἶναι ἀναμφισβήτητον γεγονός ὅτι ἡ Μεγαλόχαρη εἶναι ἡ σκέπη καί ἡ προστασία μας, τεῖχος ἀκαταμάχητον τῶν πιστῶν Χριστιανῶν. Πράγματι,  ὅταν καταφεύγουμε μέ Πίστι καί ζητοῦμε τή βοήθειά της, κανείς ἀπό μᾶς δέν φεύγει ντροπιασμένος ἀπό κοντά της, ἀλλά ζητοῦμε τή Χάρι της καί λαμβάνουμε πάντοτε τό Δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως. Εἶναι ἡ στοργική μας Μητέρα. Μᾶς παρακολουθεῖ καί πικραίνεται, κάθε φορά, πού διαπιστώνει τήν ἀπομάκρυνσί μας ἀπό τόν Υἱόν της, ἀπό τόν Χριστόν, ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος.

Πικραίνεται ὅταν διαπιστώνει ὅτι χάσαμε τήν πρώτην μας ἀγάπη καί καθημερινά ὅλο καί περισσότερο ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό Χριστό. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι, πραγματικά, οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, δέν πιστεύουμε καί δέν λατρεύουμε τό Χριστό, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», καί ὅτι περιφρονοῦμε τά ἔμψυχα εἰκονίσματα τοῦ Θεοῦ, τούς συνανθρώπους μας.

Πετάξαμε τίς Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας Μητέρας Του καί τῶν Ἁγίων Του, ἀπό τά σπίτια μας, ἀπό τά Σχολεῖα μας, ἀπό παντοῦ καί φθάσαμε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ποδοπατοῦμε τά Ἰδανικά, «τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης». Καί ἡ Πίστις καί ἡ ἀγάπη μας στό Χριστό, τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, θεωρεῖται Ρατσισμός  καί κάθε ΑΝΩΜΑΛΙΑ θεωρεῖται ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ.

Εἴμαστε, δυστυχῶς, γελοιοδέστατοι ἀρνητές τοῦ Θεοῦ καί ἀνατροπεῖς  τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν!

Φρῖξον Ἥλιε καί στέναξον ἡ Γῆ! Φθάσαμε τό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνη, εἰς ᾏδου βυθόν! ... Ὑπάρχει χειρότερη κατάντια, ἀπό αὐτήν, πού  ζοῦμε σήμερα;

Πικραίνεται, ἡ Παναγία Μητέρα μας, ὅταν βλέπει τά παιδιά της νά συμπεριφέρωνται χωρίς ἀγάπη καί νά κατασπαράσσουν καί νά καταξεσκίζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά συμπεριφέρωνται μεταξύ τους, χειρότερα καί ἀπό τά ἄλογα κτήνη.  Καί μέ τήν ἀγάπη της καί μέ ὁλόκληρη τῆς ἁγία της ζωή, μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς ζωῆς εἶναι ὑγεία, καί ὅτι ἡ ἀνορθοδοξία καί  ἡ ἀνατροπή τῆς Ἱεραρχίαςτῶν Ἀξιῶν εἶναι αἵρεσις στή ζωή, εἶναι ἀρρώστια.

Πικραίνεται, ὀδύρεται καί θρηνεῖ ἡ Παναγιά, μέ τήν ἀνάρμοστη, τήν προβληματική καί ἐγκληματική συμπεριφορά τῶν Παιδιῶν της. Τόσο πολύ σπαράζει ἡ παναγία της ψυχή, καί θλίβεται κατάκαρδα ἀπό τά ἀδελφοκτόνα Πάθη, πού δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες της !... 

Δέν παύει, βέβαια, καί ὅταν ἁμαρτάνωμεν, νά πρεσβεύῃ στόν Ὕψιστον, τόν Μονάκριβο Υἱόν της, γιά μᾶς καί νά ἐλπίζῃ στή διόρθωσί μας.

Καθημερινά, σάν στοργική Μητέρα, μᾶς παρακαλεῖ καί μᾶς συμβουλεύει, ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΙ. Ὡς πύρινος Στῦλος ὁδηγεῖ  ὅλους ἐμᾶς, τά Παιδιά της, πού ζοῦμε μέσα στό σκοτάδι τῆς Ἀποστασίας, χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, χωρίς σκοπόν ,χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον, μέ σκοπόν νά μᾶς φέρῃ εἰς Θεογνωσίαν καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε στήν πρώτην μας ἀγάπην, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρικήν Ἐστίαν. Νά Πιστέψουμε καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀναρτήσουμε τίς Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Του στήν ψυχή καί στή ζωή μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἔμψυχον ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου καί ὅτι εἶναι εὐτελισμός τῆς Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἡ περιφρόνησις καί κακομεταχείρησις τῶν συναθρώπων μας, «τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, πού εἶναι ὄντως ΕΜΨΥΧΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ τοῦ Θεοῦ.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀκούσουμε τίς συμβουλές τῆς Παναγίας Μητέρας μας, τῆς «Μεγαλόχαρης», τῆς Κεχαριτωμένης, ἡ ὁποία, μέ τά δάκρυά της, μᾶς συμβουλεύει νά ἀγαπᾶμε τό ΧΡΙΣΤΟ καί νά ἀπονέμωμεν τιμητικήν προσκύνησιν στά Εἰκονίσματά Του, τούς συνανθρώπους μας. Νά καταλάβουμε δέ καλά ὅτι «ἡ τιμή τῆς Εἰκόνος  ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». Καί αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἐπιβεβαιώνει σέ ὅλους ὁ Ἴδιος, ὁ Χριστός, πού λέγει ὅτι «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων  ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, Ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄40).

Παναγία, Δέσποινα, Θεοτόκε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία!  Σύ, «Μεγαλόχαρη» εἶσαι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων τῶν Πιστῶν Χριστιανῶν. Καί μετά τόν Κύριον, σέ Σένα, Πανάχραντη, καταφεύγουμε σέ κάθε δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς μας, κράζουμε· «Παναγιά μου... Παναγιά μου, βοήθεια, πρόφθασε, σῶσε μας...

Παναγιά, βοήθησε τά παιδιά μου, φώτιζε τά σκοτάδια μας, φύλαξέ μας ἀπό κάθε ἐχθρό καί πολέμιο, ἐνίσχυσέ μας στόν ἀγῶνα νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά Πάθη καί τίς κακίες μας καί νά ὑπακούσουμε στίς μητρικές Σου συμβουλές:  Νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά  κάνουμε ἀπόλυτη Ὑπακοή εἰς τάς Ἐντολάς Του. 

Πύρινε στῦλε, Ὀδήγησε ὅλους ἐμᾶς πού ζοῦμε στό σκοτάδι, νά ἀγαπήσουμε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί κράτησέ μας ὑπό τήν Σκέπην Σου, Σύ, Πάναγνε, Σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης!

Σύ εἶσαι, γιά μᾶς, ἡ Σκέπη, ἠ καταφυγή, τό στερέωμα!  Σύ εἶσαι ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια καί πρός Σέ καταφεύγωμε, καί Σέ ἱκετεύωμεν Παναγία Μητέρα, μή ἐγκαταλείπεις ἡμᾶς! Πρέσβευε, Δέσποινα, ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, πρός στόν Κύριο, ἐλεῆσαι καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν. ΑΜΗΝ.