Σήμερα, σύν Θεῷ, κυκλοφόρησε ὁ Β΄ τόμος τῆς Σειρᾶς «Τροφή καί τρυφή τῆς Ψυχῆς»,

Εἰς μνήμην τοῦ πολυαγαπημένου μου Γιοῦ Παναγιώτου, πού πῆρε μετάθεσι στά οὐράνια στά 48 του χρόνια. Πιστεύω ὅτι ὁ Πανάγαθος μετέθεσε τόν ἀντισυνταγματάρχη σέ ἔνα ἀπό τά οὐράνια Ἀγγελικά στραυτεύματα. Δόξα τῷ Θεῷ! Τὠρα βρίσκεται στά Χέρια τοῦ ΥΨΙΣΤΟΥ.  Τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τή Χαρά τοῦ Οὐρανοῦ! ΔΟΞΑ Τῌ  ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ. ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

                                        «ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΡΥΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» τόμος Β΄

  ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 

Δόξα τῶ Θεῶ! Μέ τή Χάρι Του, ἔχω τή χαρά νά ἐκπληρώσω τήν ἐπιθυμίαν πολλῶν, καί νά δημοσιεύσω μερικές ἀπό τίς  Ὁμιλίες μου, στό μικρό αὐτό βιβλίο, στή σειρά: ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΡΥΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Τόμος 2^ος 

«Ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ, ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»(Ἰωάν. στ΄33).

ΣΚΟΠΟΣ καί ΛΑΧΤΑΡΑ τῆς ψυχῆς μου εἶναι ἡ ἀφύπνισις τῆς ψυχῆς ἐκείνων, πού κατά κάποιον τρόπον ἀφήσαμε νά ψυχρανθῇ ἡ πρώτη μας ἀγάπη (Ἀποκ.β΄4), ὥστε νά συνέλθουμε, νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας καί νά παρακαθήσουμε, νοερά, παρά τούς πόδας τοῦ γλυκυτάτου Ἱησοῦ, καί, μέ πολλή προσοχή καί εὐλάβεια, νά ἀκούσουμε τόν ζωοποιόν Του λόγον φυλάσσοντες αὐτόν(Λουκ. ι΄39. ια΄28).

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε  ὅλοι ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ προσωπικός τοῦ καθενός μας Σωτῆρας καί ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Εἶναι καιρός, ΟΛΟΙ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί μόνον Αὐτός, μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἔχουνε ἀπογοητεύσει.Αὑτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή  καί ἡ εἰρήνη μας (Κολοσ. γ΄4. Ἐφεσ. β΄4). Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα,  Αὐτός εἶναι τό Φρούρίόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτό θέλω νά τονίσω σ’αὐτό τό βιβλίο καί νά παρακαλέσω ὅλους τούς ἀναγνῶστες, νά κατανοήσουμε τήν  ἀνάγκην τῶν καιρῶν, νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, γιατί τότε καί μόνον τότε θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί θά βροῦμε ἀνάπαυσιν εἰς τήν ψυχή μας.

Εἷναι καιρός νά παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ. Αὐτός ὁ Πάνσοφος καί μέγας Διδάσκαλος  μᾶς διδάσκει,«ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄29), «Τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον»(Ρωμ. ιβ΄2). Καί εἶναι πραγματικά μακάριος, πανευτυχής, ὁ ἄνθρωπος, πού  ὄχι μόνον ἀπομακρύνεται ἀπό τό Κακόν καί ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά   καί ἀποφεύγει τούς Κακούς καί  τά σκοτεινά τους ἔργα καί ἀφοσιώνεται στήν ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μελετᾶ μέρα καί νύκτα τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ καί ζῆ σύμφωνα με τίς Ἐντολές Του. Ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ὁμοιάζει με δένδρο καρποφόρο και ἀειθαλές, πεφυτευμένο παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων και ἀποδίδει τούς καρπούς του τόν κατάλληλο καιρό και ὅλα τά ἔργα του κατευοδοῦνται(πρβλ. Ψαλμ. α΄1 ἑξ.).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μοναδική, καθαρή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Εἷναι ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ». Νά καταλάβουμε καλά ὅτι «Οὐκ ἐπ’ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Δέν ζῆ ὁ ἄνθρωπος μόνον μέ τό καθημερινό ψωμί. Ἀλλά ζῆ μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, «ἀλλ’ ἐπί παντί ῥήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄4).

Κάθε φρᾶσις τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι καί ἕνα δάκρυ Εὐγνωμοσύνης στό ΛΥΤΡΩΤΗ, στό Χριστό καί μᾶς ὁδηγεῖ κοντά Του. ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νά παρακαθήσωμε παρά τούς πόδας Αὐτοῦ «ἀκούοντες τόν λόγον αὐτοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια΄28). «Γένοιτο, Κύριε, τό ἔλεός Σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπί Σέ» (Ψαλμ. λβ΄ 22). «Γένοιτο, γένοιτο». Ἀμήν. Ἀμήν! (Ψαλμ. οα΄19).

Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, Κύριε Ἰησου Χριστέ, ὁ Θεός μου, μετά φόβου προσέρχομαι ἐνώπιόν Σου, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης καί Σέ ἱκετεύω. Ἄκουσε τήν προσευχή μου! Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν Σου ἀπό τόν δοῦλον Σου! Ἐλέησόν με καί λάμψε μέσα στις καρδιές μας, τό ἀκήρατον, τό ἄφθαρτον, τό ἁγνόν Φῶς τῆς Θεογνωσίας Σου καί  ἄνοιξε τά μάτια τῆς βυθισμένης  στό σκοτάδι διανοίας μας, γιά νά κατανοοῦμε τόν πανάγιο καί ζωοποιόν Σου λόγο. Φύτεψε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τό σεβασμό πρός τίς πάνσοφες Ἐντολές Σου, πού μᾶς χαρίζουν τήν μακαριότητα καί τή δύναμι νά καταπατοῦμε ὅλες τίς βρωμερές καί σαρκικές μας ἐπιθυμίες καί νά νεκρώνουμε τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο,  γιά νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό  Θέλημά Σου τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον, νά ζοῦμε τήν πνευματική ζωή, καθώς πρέπει ἁγίοις. Κύριέ μου Ἰησοῦ, βοήθησέ μας νά ἀκολουθοῦμε τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού πού εἶναι ζωή καί εἰρήνη, ὥστε νά πράττουμε πάντοτε ὅλα , ὅσα ἀποβλέπουν στή δική Σου εὐαρέστησιν καί Δόξαν. Κύριε, μή βραδύνης, ἔρχου ταχύ καί, «ὡς πῦρ καταναλίσκον», κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, κάψε τά ἀγκάθια τῶν βρωμερών μας παθῶν καί βοήθησέ μας , μέ τή Χάρι Σου καί μέ τή δύναμί σου, νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας καί να τήν κάνουμε εὔφορη γῆ, καλή καί ἀγαθή, δεκτική τοῦ σπόρου, τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, γιά νά καρποφορῇ  καρπόν πολύν στόν κατάλληλο καιρόν, τόν καρπόν τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια». Διῶξε, Κύριε τήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, φώτισε τά σκοτάδια μας, μέ τό δικό Σου ἀκήρατον Φῶς! Σύ μόνον μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά στερεώσῃς τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Διότι Σύ, Κύριε, καί, κανείς ἄλλος, μόνον Σύ, πρῶτος μᾶς ἀγάπησες καί Σταυρώθηκες,  γιά  μᾶς καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ φωτισμός καί ὁ ἁγιασμός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, γι’αὐτό καί Σέ Σένα, στόν Λυτρωτήν, Χριστέ μου, προσφέρομεν ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, λατρευτικήν προσκύνησιν, καί Σέ Σένα τήν δόξαν ἀναπέμπομεν καθώς καί  εἰς τόν Ἄναρχο Πατέρα καί εἰς τό πανάγιον καί ζωοποιόν Σου Πνεῦμα  καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.