Η ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΛΛΟΝ

Ἤ  ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΕΟΝ ( Γριγ.Θεολ.α΄θεολ.4).

 

 

Ἡ ζωή τῶν πιστῶν, ἡ «ἐν Χριστῷ ζωή», πρέπει νά εἶναι ζωή ἀδιαλείπτου μνήμης τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ, τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος.  Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή, ἡ συνειδητή Εὐχαριστία τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην καί Εὐεργέτην Θεόν. Διά τῆς ἀδιαλείπτου μνήμης τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος διατηρεῖ, διαφυλάσσει τήν ἀδιάλειπτη σχέσιν, κοινωνίαν, ἕνωσιν καί συνομιλίαν μέ τόν Θεόν. Διαφυλάσσει, διατηρεῖ μέ ἐπιμέλειαν, τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Διαφυλάσσει δηλαδή τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.

Αὐτό δέ εἶναι καί τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος, ὁ Ὁποῖος ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν αὐτοῦ»(Γενέσ. α΄26),«καί ἔλαβε τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασε, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γενέσ. β΄15). Ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου πρός φύλαξιν τοῦ Παραδείσου εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτη νοερά Προσευχή, πού ἔχει περιεχόμενον τήν Θερμήν καί ἀκλόνητον Πίστιν καί τήν τελείαν ἀγάπην εἰς τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην Θεόν.

Ὁ Πάνσοφος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη καί ὡς στοργικός Πατέρας, πού Θέλει κοντά Του τά πλάσματά Του, ἔδωκεν ὡς Ὕλην εἰς τό Αὐτεξούσιον, τήν Ἐντολήν, διά τῆς τηρήσεως τῆς ὁποίας ὁδηγεῖ τά πλάσματά Του, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς  τό· «καθ’ὁμοίωσιν» καί ὁρίζει ὅτι ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου πρός φύλαξιν τοῦ παραδείσου εἶναι ἡ Ὑπακοή εἰς τήν Ἐντολήν.  Ἡ Ἐντολή εἶναι Φῶς, πού φωτίζει τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς καί εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, μολονότι τοῦ δόθηκε ἡ Ἐντολή, διά  νά κατανοήσῃ τήν τιμήν τοῦ κατ’εἰκόνα καί τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τόν τίμησεν ὁ Θεός καί τόν ὕψωσεν ὡς υἱόν Του, αὐτός, «ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις  καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21. πρβλ. Ἡσ. α΄2-3). Διά τῆς Παρακοῆς ἀπέδειξεν ὅτι δέν κατενόησε τήν Ἐντολήν ἐξέπεσεν ἀπό τό ὕψος, πού τόν ἔταξεν ὁ Θεός κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά κτήνη τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα νοῦν καί λογικόν καί ὡμοιώθηκε πρός αὐτά ζῶν σάν κτῆνος καί ἀποθνήσκων σάν κτῆνος.  Ἀπεμακρύνθη, ἀπό τόν Θεόν. Λησμόνησε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του. Ξεντύθηκε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκε τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Καί ἔχασε, διά τῆς λησμοσύνης τοῦ Θεοῦ τήν ἀδιατάρακτον, διά θέας, ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Ἔχασε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. Ἔφθασε εἰς ᾏδου βυθόν. Ἐνεπάγην εἰς ἰλύν βυθοῦ. Ἔφθασε εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα, τήν ὁποίαν ζοῦν καί σήμερα, Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Θεόν, ὅσοι βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ Ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4), δέν μᾶς ἐγκαταλειπει. Μᾶς κυνηγάει, μᾶς καταδιώκει, μέ τό Ἔλεός Του, γιά νά μᾶς σώσῃ καί νά μᾶς καταξιώσῃ νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, νά κατοικοῦμε εἰς τόν οἶκον Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν(Ψαλμ.  22,6).

Διά αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, τό Πανάγιον Πνεῦμα μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς καί μᾶς λέγῃ νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά ζοῦμε ἔτσι, ὥστε ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ νά κολληθῇ στήν ἀναπνοή μας. Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ νά εἶναι συνειδητή, ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή. Μποροῦμε δέ νά διατηρήσουμε καί νά διαφυλάξουμε τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ, τήν συνειδητή, ἀδιάλειπτη νοερά Προσευχή, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ ὄντως εἰς τήν ἀληθινήν κάθαρσιν,

 διά τῆς ἀδιαλείπτου, τῆς ἀδιάκοπης μελέτης καί τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ ἐξαγαγόντος σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας» (Δευτερ. 6,12. 8,11).

«Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μή φυλάξαι τάς ἐντολάς αὐτοῦ καί τά κρίματα καί τά δικαιώματα αὐτοῦ, ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαί σοι σήμερον» (Δευτερ. 8,11).

Πρόσεχε στόν ἑαυτό σου. Μή λησμονήσῃς Κύριον τόν Θεόν σου, ὁ ὁποῖος σέ ἔβγαλε ἀπό τήν Αἴγυπτο ἐκ τοῦ οἴκου τούτου τῆς Δουλείας. Μή λησμονήσῃς τόν Ἐλευθερωτήν σου. Πρόσεξε μήπως μέσα στήν ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν, πού σοῦ χάρισε στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ὅπου ζῆς ἐλεύθερος στή χώρα σου καί ἀπολαμβάνεις τόσων ἀγαθῶν, πρόσεχε μήπως  λησμονήσῃς Κύριον τόν Θεόν σου καί δέν φυλάξεις τάς Ἐντολάς Του καί τά διατάξεις Του, τούς Νόμους Του, ὅλα , ὅσα σᾶς διατάσσω ἐγώ σήμερον νά ἐφαρμόσετε. Πράγματι, σ’ αὐτήν τήν ἄθλια παροικία, στήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, πού ζοῦμε,  μέ ἡμερομηνίαν λήξεως (Γενέσ. γ΄18-20), διατρέχουμε τόν κίνδυνον, ἄν δέν προσέξουμε στόν ἑαυτό μας, νά λησμονήσουμε  τόν Θεόν καί τίς ἄπειρες αὐτοῦ εὐεργεσίες καί τήν ἀφθονίαν τῶν ἀγαθῶν, πού μᾶς χαρίζει. Ραθυμεῖ ἠ ψυχή μας, λησμονοῦμε τόν Εὐεργέτην Θεόν καί τόν Νόμον Του, ἀφήνουμε ἀνοιχτές τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται ὁ Θάνατος στήν ψυχή μας, εἰσερχόμαστε σέ κάθε πειρασμό καί ἀφήνουμε καί μπαίνει ὁ διάολος μέσα μας καί φθάνουμε στήν ἐσχάτην ἀθλιότητα. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Φιλάνθρωπος, μᾶς καλεῖ νά ἔχουμε εἰς Αὐτόν προσηλωμένο τό Νοῦ μας, τήν ψυχή μας ,τή σκέψι μας. Μᾶς καλεῖ νά κολληθῇ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ στήν ἀναπνοή μας, ὥστε νά μή ξεχνᾶμε τό Θεό μας, τόν Εὐεργέτην μας.

Ἡ ἀδάκοπη μελέτη καί ἡ ὑπακοή τῶν ἐντολῶν, διαφυλάσσουν ζωντανήν τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ καί χαρίζουν τήν μακαριότητα στόν ἄνθρωπον. Ὁ Προφήτης Δαυῒδ τονίζει τήν ἀλήθειαν αὐτήν λέγων: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπομακρύνεται ἀπό τό ΚΑΚΟΝ καί ἀπό τούς ΚΑΚΟΥΣ, τούς ἀσεβεῖς τούς χλευαστές, τούς Letsim, μελετᾶ ἀδιάκοπα, ψελλίζει τόν Νόμον τοῦ Κυρίου, δηλαδή διατηρεῖ ἀδιάλειπτον τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ, διατηρεῖ τήν ψυχήν του εἰς τήν συνειδητή ἀδιάλειπτον νοεράν Προσευχήν. Μνημονεύει τοῦ Θεοῦ, δηλαδή Φέρει συνειδητά στή σκέψι καί στό στόμα του, ψελλίζει τόν Νόμον τοῦ Κυρίου καί ἔτσι ἔχει κολλημένη τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ στήν ἀναπνοήν του καί ζῆ ἐν Χριστῳ.

Ὁ Δαυῒδ λέγει ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι μακάριος καί ὁμοιάζει μέ τό δένδρον τό καρποφόρον καί ἀειθαλές, πού ἀποδίδει τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό καί ὅλα τά ἔργα του κατευοδοῦνται (πρβλ. α΄ Ψαλμό).

Ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή, ἡ ἀδιάλειπτος μνήμη τοῦ Θεοῦ, μετάβάλλει τήν ψυχή καί τή ζωή μας σέ Παράδεισο τῆς τρυφῆς, μεταφέρει καί τοποθετεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν προπτωτικήν κατάστασιν, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἐνώπιος ἐνωπίῳ συνομιλεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεόν, ὅπως ἀκριβῶς συνομιλεῖ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του. Διά τοῦτο καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος διακηρύσσει ὅτι «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον» (Α΄θεολογ. λόγ. 4).

Διά νά διατηρεῖται ὅμως ὁ ἄνθρωπος στήν παραδεισιακή αὐτή κατάστασιν χρειάζεται συνεχής γυμνασία πρός εὐσέβειαν, ἐπίμονος καί ἐπίπονος ἀγῶνας πνευματικός. Ἀνάγκη, λοιπόν, νά προσέχουμε  πολύ στόν ἑαυτόν μας,

νά διατηροῦμε κολλημένη τή μνήμη τοῦ Θεοῦ  εἰς τήν ἀναπνοή μας, ὥστε νά μή γεννιέται πονηριά μέσα μας: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου», «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή γένηται ρῆμα κρυπτόν ἐν τῇ καρδίᾳ σου ἀνόμημα»(Δευτερ. 15,9).

Εἶναι γνωστόν σέ ὅλους «τό εὐόλισθον», « τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως». Κάθε ἄνθρωπος κληρονομεῖ ἀπό τούς πρωτοπλάστους τήν Ροπήν πρός τό ΚΑΚΟΝ, πρός τήν ἁμαρτίαν (Concupiskentia). Εἶναι, λοιπόν ἀνάγκη νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας, νά μή λησμονοῦμε Κύριον  τόν Θεόν ἡμῶν. Νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν. Νά μένουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ. «Καί ὁ  μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς συμβουλεύει νά προσέχουμε , ὥστε νά μή ὑποπέσουμε εἰς τήν Ὑπερηφάνιαν καί ἐμπαγοῦμε εἰς τάς παγίδας τοῦ Διαβόλου καί λέγει:

«Ταπεινώθητε ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα τοῦ Θεοῦ»(Α΄ Πέτρ. ε΄6). «Νήψατε, γρηγορήσατε·  ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» Ἀντισταθῆτε στό Διάβολο καί στηριχθῆτε στερεά στήν Πίστι (Α΄Πέτρ.ε΄8). Καί ὀ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος λέγει: «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ· ἀντίστητε τῷ Διαβόλῳ, καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὐμῖν»(Ἰάκ. δ΄7-8). Ὁ δέ Ἠγαπημένος Μαθητής τονίζει ὅτι: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστε, τεκνία, καί νενικήκατε αὐτούς, (τόν Διάβολον καί τούς δαιμονανθρώπους) ὅτι μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄4). Ὁ Χριστός, ὁ Θεός ἡμῶν, πού εἶναι μέσα μας εἶναι μεγαλύτερος καί δυνατότερος ἀπό τόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου, τό Σατανᾶ. Δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε, διότι ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ(Λουκ.ι’19). ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ὅμως νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά διαφυλάσσουμε ἀδιάλειπτον τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος  μᾶς καλεῖ νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί, σέ ἐγρήγορσι, ὥστε νά μή εἰσέλθουμε εἰς πειρασμό: «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»(Ματθ. κστ΄ 41).

Ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή μᾶς ὁδηγεῖ στήν καθαρότητα τῆς καρδίας, καί μᾶς χαρίζει τήν αἰώνιον μακαριότητα, στή Χαρά τοῦ Θεοῦ. Γι’  αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Πάντοτε χαίρετε. Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε, τοῦτο γάρ Θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ἡμᾶς»(Α΄ Θεσσαλον. ε΄16-18).

Θά πρέπει δέ ἐδῶ νά τονίσω ὅτι ἡ ἀδιάλειπτος μνήμη τοῦ Θεοῦ δέν ἐμποδίζει τήν τιμίαν, ἐν Χριστῷ, ἐργασίαν, ἀντίθετα τήν ἐξαγιάζει καί τήν εὐλογεῖ ὁ Κύριος, ὥστε ἡ ἐργασία μας νά εἶναι Προσευχή, καί νά ἀποβλέπει ὄχι μόνον εἰς τό ἴδιον ὄφελος τοῦ ἐργαζομένου, ἀλλά πρός ὠφέλειαν τοῦ κοινωνικοῦ Συνόλου. Τότε ἡ ἐργασία μας, πού γίνεται μέ αγάπη καί πρός δόξαν Θεοῦ καί πρός ἀνακούφισιν τῶν συνανθρώπων μας  καί μάλιστα τῶν πτωχῶν, εἶναι θεάρεστος Προσευχή ( Laborare est orare).

ΕΙΘΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας, νά μνημονεύουμε περισσότερον τοῦ Θεοῦ παρά νά ἀναπνέωμεν. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΜΝΟΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ  ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ. Διότι  εἰς Αὐτόν καί μόνον εἰς Αὐτόν ἀνήκει, ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.