«Ε Ν Α Τ Ι Π Ο Τ Ε »

 

ΔΙΟ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΙ,

 

«ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ ΤΟ Β Ρ Α Χ Υ  ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί

Ἀνοίγω σέ ὅλους τήν καρδιά μου, αὐτές τίς Ἁγιες ἡμέρες τοῦ κατανυκτικοῦ Τριῳδίου καί σᾶς ἀποκαλύπτω, καί σᾶς ἐξομολογοῦμαι  κάτι, πού εἶναι σέ ὅλους μας πολύ γνωστό, ἕνα πασίδηλον ΓΕΓΟΝΟΣ, τό ὁποῖον ὅμως στήν «ΠΡΑΞΙ»  ἐγώ, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ξεχνᾶμε, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα. Κι’ αὐτό τό Γεγονός, πού θἄπρεπε νά τό ἐννοοῦμε καλά καί σύμφωνα μέ αὐτό νά ρὑθμίζουμε τήν συμπεριφορά μας, στή ζωή καί νά εἰρηνεύουμε μεταξύ μας, «ἐν Χριστῷ», νά ἔχουμε γαλήνη στήν ψυχή καί νά νιώθουμε ἀσφαλεῖς, ἐμεῖς τό ξεχνᾶμε  καί εἴμαστε δυστυχεῖς καί σωρεύουμε συμφορές στόν ἑαυτό μας καί στούς ἄλλους γύρω μας. ΠΟΙΟ εἶναι τό Γεγονός αὐτό, πού ξεχνᾶμε καί δέν θέλουμε νά τό ἐννοήσουμε, ὥστε νά θεραπεύσουμε καί τήν προβληματική μας συμπεριφορά;

ΑΥΤΟ εἶναι «Τό βραχύ τῆς ζωῆς καί ἡ ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων».

Η ΛΗΣΜΟΣΥΝΗ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀστόχαστες συμπεριφορές καί κάνουμε τή ζωή μας Κόλασι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, τήν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου γῆν. Βασανιζόμαστε καί βασανίζουμε καί τούς ἄλλους γύρω μας, γιατί δέν θέλουμε νά ἐννοήσουμε ὅτι, σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν ἔρημο καί ἄβατο καί ἄνυδρο τόπο, στή  γῆ, ζοῦμε μέ ἡμερομηνία λήξεως. Εἴμαστε ἐδῶ πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες, «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν Πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». «Τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Γυμνός ἔρχεται  πᾶς ἄνθρωπος σ’  αὐτήν ἐδῶ  τήν ἄθλια παροικία, στή γῆ, καί γυμνός πάλιν μετά ἀπό λίγο ἐπιστρέφει στή γῆ  ἐξ ἧς ἐλήφθη. Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, ἄν ὄχι ὅλοι, δέν ἐνθυμούμεθα, λησμονοῦμε, χάνουμε τήν ἐπαφή μας, μέ τήν πνευματική πραγματικότητα, «δέν ἐννοοῦμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων» καί πλανώμενοι στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, χάνουμε τόν ὀρθό προσανατολισμό μας.

Μᾶς κυριεύει ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ. Ἔτσι βυθιζόμαστε «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «εἰς ᾇδου βυθόν». Καταλύουμε τήν προσωπικότητά μας καί, ὡς «δέσμιοι τῆς γῆς», ὡς «δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι ἀξημέρωτης νύχτας», βασανίζουμε τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους γύρω μας.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς. Νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι  ἡ ζωή μας στή γῆ, ὅσα χρόνια μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος, 50, 100, 200 ἤ ἀκόμη  τετρακόσια(400) καί καλά, ὅπως σᾶς λέω χαριτολογῶντας, εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, μπροστά στήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Ὅπως ἐπίσης καί οἱ ταλαιπωρίες μας, οἱ θλίψεις, ὀ Πόνος , ἡ Ὀδύνη, τά βάσανα ἀκόμη καί ὁ θάνατος εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, μπροστά στήν αἰώνιον μακαριότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ οὐρανοβάμων, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  μᾶς ἀποκαλύπτει τήν πραγματικότητα λέγων:

«Λογίζομαι γάρ  ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. Ἡ γάρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τήν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ  Θεοῦ ἀπεκδέχεται» ( Ρωμ. η΄18-19).

Ὅλα, ὅσα ὑποφέρουμε ἐδῶ στή γῆ εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, σέ σχέσι μέ «τά οὐράνια ἀγαθά, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν. Εἶναι δέ τόση ἡ δόξα, πού καί ἡ ἄψυχος κτίσις μέ λαχτάρα περιμένει τήν ἀποκάλυψιν καί τήν ἔνδοξον φανέρωσιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ»(πρβλ. Α΄Κορινθ.β΄9).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν, νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς»  καί νά ἀναλάβουμε τόν τῆς ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΑΓΩΝΑ ἀφορῶντες ἐπί τόν τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν καί Τελειωτήν Ἰησοῦν καί, ὁδεύοντες ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ.

Νά πλουτοῦμε εἰς Θεόν, νά θησαυρίζουμε ἐν οὐρανῷ καί νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄ Κορινθ. ζ΄1), καί νά ἀκολουθήσουμε τήν προτροπήν τοῦ Παύλου, πού λέγει:

«Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ  Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. Ἀπεθάνετε γάρ, καί ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε  καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ΄1-4).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ, νά ἐννοήσουμε ὅτι ΠΑΝΤΑ τά ἀνθρώπινα, χαρές καί θλίψεις,  εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, καί νά προσέξουμε νά μή Χάσουμε τό ΠΑΝ, γιά ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως καί, ἀσιγήτως, νά ὑμνοῦμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», λόγῳ καί ἔργῳ, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.