ΣΥΜΠΟΛΙΤΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

                      «ΗΜΩΝ  ΓΑΡ ΤΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ»

 

Ὁ Μακρόθυμος καί Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, μετά τήν ἀνταρσία τοῦ Πρωτοπλάστου, ἀπό ἔλλειψι Ἀγάπης πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, μετά τήν πτῶσιν του, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, δεν τόν τιμώρησε, ἀλλά συγκαταβαίνων, πέταξε ἀπό πάνω τά φύλα συκῆς,(τόν κνισμόν, τόν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεώς του, ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως) καί τον ἐνέδυσε (τόν ἔντυσε) μέ δερματίνους χιτῶνας (μέ τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας). Καί ὄχι μόνον, ἀλλά τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, ὥστε νά βλέπει τόν Παράδεισον τῆς Ἐδέμ, νά βλέπῃ Τί εἶχε καί Τί ἔχασε καί νά νοσταλγῇ τήν ἐπάνοδόν του.  Τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Τοῦ ἔδωσε, ὁ  Mακρόθυμος, « καιρόν Μετανοίας». Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, δίδει σέ ὅλους μας τήν «εὐκαιρίαν»,α) «νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων», β) νά εξετάσουμε τό λόγο, πού χάσαμε τόν Παράδεισο, γιατί χωρισθήκαμε ἀπό τό Θεό; γ) Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ ἔλλειψις ΑΓΑΠΗΣ πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός μᾶς ὡδήγησε εἰς τήν Παρακοήν τῆς Ἐντολῆς τῆς ἀγάπης καί εἰς τήν ἔσχάτην ἐξαθλίωσιν. Νά ἐννοήσωμεν δηλ.  ὅτι   χάσαμε τά πάντα διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ καί νά ΜΕΤΑ- ΝΟΗΣΩΜΕΝ  τό Κακόν, πού διαπράξαμε, δηλαδή, τήν κακήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας.  Νά ΜΕΤΑΝΟΗΣΩΜΕΝ δέ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, καί νά διορθώσουμε ΤΟ ΛΑΘΟΣ τῶν πρωτοπλάστων: ΩΣΤΕ, ἀφοῦ Ἐκεῖνοι διά ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ἔχασαν τήν κοινωνίαν καί ἕνωσίν τους μέ τόν Θεόν, ξεντύθηκαν τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκαν τό ἔνδυμα τῆς φορᾶς, ἔχασαν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἀληθινόν Θεόν, τότε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά κάνουμε καλήν χρῆσιν τοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὑδατος ,διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντες εἰς τήν Ὁδόν τῆς ΑΓΑΠΗΣ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον διά τόν Θεόν, νά ἐνδυθοῦμε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, νά ἐπανακτήσωμεν τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά φθάσωμεν ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν»  νά ἐπανακτήσωμεν δηλαδή, τόν Παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον, διά θέας,  ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως.

Ὁ Πανάγαθος προγνωρίζων ὅτι μόνοι μας θά ἦταν  ἀδύνατον νά φθάσουμε αὐτήν τελειότητα, ὡς ἄπειρη ἀγάπη , ἔδωκε σέ μᾶς τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον(Ἰωάν. γ΄16) καί ὁ Ὁποῖος «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς διά Πατρός, πλήρης Χάριτος καί Ἀληθείας»(Ἰωάν. α΄14).

Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἐταπείνωσε δέ τόν Ἑαυτόν Του, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, Θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται Τύπος καί ὑπογραμμός,  σέ Ὅλους μας. Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα( Φιλιπ, β΄5-11) . Γίνεται ὀ Ἵδιος ἡ Οδός τῆς Ζωῆς, ἡ Ὁδός τῆς τελείας ἈΓΑΠΗΣ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Ἐχάραξε δέ τήν Ὁδόν  τῆς Ζωῆς, μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μέ τό πανάγιον Αἷμά Του καί μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά ἐπανακτήσωμεν τόν Παράδεισον.

Μόνοι μας δέν μποροῦμε. Μόνον ἑνωμένοι μαζί Του θά φέρουμε καρπόν πολύν. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δὐνασθε ποιεῖν ΟΥΔΕΝ»(Ἰωάν. ιε΄5). Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐκείνους πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν εἰς τό Ὄνομά Του, εἰς τούς πιστούς δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄12). Μέ τό πανάγιον αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη μας (Ἐφεσ. β΄13-15).  Μέ τό πανάγιον αἷμα Του, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, συγκαταβαίνει καί μᾶς δέχεται. δέχεται τήν εἰλικρινῆ μας Μετάνοια. Μᾶς λούζει δέ καί μᾶς καθαρίζει μέ αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς καθιστᾷ βασιλεῖς καί ἱερεῖς στόν Πατέρα(Ἀποκ. α΄5-6).

Χάρις εἰς τήν Εὐσπλαγχνίαν Του, διά τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ καί τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα, παύουμε νά εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια του καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά εἰσέλθουμε καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»(Ἑβρ.ιγ΄14). «Εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις» (Β΄Κορινθ. ε΄17.Γαλάτ,στ΄15). «ΥΜΩΝ ΓΑΡ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ» (Φιλιπ. γ΄20).

Τώρα πιά ἐν Χριστῷ, δέν εἴμαστε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ  ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. β΄19). Γι’ αὐτό καί σᾶς συμβουλεύω, λέγει ὁ Παῦλος: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολοσ. γ΄1-2).

Πρός τοῦτο βέβαια ὀφείλομεν νά κατανοήσωμεν καλῶς «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί ὅτι πάντα τά ἀνθρώπινα,  πάντα τά επί τῆς γῆς εἶναι μάταια, σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότρα, μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται, λέγει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός.

Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, πού εἶναι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Εἷναι κακοποιοί. Ἀμετανόητοι. δέν ἀρνοῦνται τά ἐγκόσμια. Καί τό τέλος αὐτῶν εἶναι ἡ ΑΠΩΛΕΙΑ. Αὐτοί λατρεύουν ὡς Θεόν τήν κοιλίαν καί δόξαν τους θεωροῦν τίς πράξεις , πού φέρουν ἐντροπήν. Φρονοῦν τά ἐπίγεια καί μάταια(Φιλιπ. γ΄18-19), πού ὅλα εἶναι  σκωλήκων βρῶμα  καί δυσωδία. Οἱ πιστοί ὅμως στό Χριστό γνωρίζωμεν ὅτι ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Χριστός εἶναι  ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ. Καί τό ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ εἶναι ἡ Μόνη Ὁδός τῆς Ζωῆς. Ἐννοοῦμεν δέ ὅτι μόνο διά τῆς ὙΠΑΚΟΗΣ θά ἐπανακτήσωμεν, Ὅ,τι ἐχάσαμεν διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ. Πολύ δέ περισσότερον νά ἐννοήσωμεν τόν τελικόν σκοπόν τῆς Ζωῆς μας  εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν. Γιά νά πραγματοποιήσουμε δέ αὐτόν τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νά ἀρνηθοῦμε τόν κόσμον καί τά κοσμικά καί .εχουμε διαρκῶς στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στόν Ἀρχηγό τῆς Πίστεώς  μας καί Τελειωτήν Ἱησοῦν. Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ Θά μᾶς Βοηθήσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς  ἐξηγεῖ πῶς θά ἐπιτύχωμεν τόν τελικόν σκοπόν τῆς ζωῆς μας καί πῶς θά ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπον. Λεγει: «... Ὁρᾶτε μή τις κακόν ἀντί κακοῦ τινι ἀποδῷ, ἀλλά πάντοτε τό αγαθόν διώκετε καί εἰς ἀλλήλους καί εἰς πάντας. Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς . Τό Πνεῦμα μή σβέννυτε(Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού Φῶς καί θερμαίνει καί φωτίζει τους εὐσεβεῖς, ἀλλά καί φωτιά, πού κατακαίει τούς ἀσεβεῖς, νά μή τά σβήνετε, νά μή τά ἀχρηστεύετε),προφητείας μή ἐξουθενεῖτε(Μή ἐξουθενεῖτε τίς προφητεῖες, πού τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀποκαλύπτει διά μέσου τῶν πιστῶν). Πάντα δέ δοκιμάζετε, τό καλόν κατέχετε. Ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε ( Νά τά ἐξετάζετε καί νά τά διακρίνεται ὅλα καί νά ἐγκολπώνεσθε πάντοτε τό καλόν καί νά ἀποφεύγετε κάθε τί τό πονηρόν).  Αὐτός δέ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης, ἁγιάσαι ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ τηρηθείη. Πιστός  ὁ καλῶν ὑμᾶς, ὅς καί ποιήσει»(Α΄ Θεσσαλ. ε΄15-24).

Ὁ Παῦλος, μέ ὅλη τήν ἀγάπη του μᾶς συμβουλεύει καί τέλος μᾶς εὔχεται καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι  ἐάν ἀκολουθήσουμε τίς συμβουλές του ὁ Θεός, πού εἶναι ἡ πηγή καί ὁ χορηγός τῆς εἰρήνης θά μᾶς ἁγιάσῃ ὁλοκλήρους καί ὁλόκληρον ἡμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα μας, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, θά διατηρηθοῦν ανεπίληπτα καί ἄμεμπτα κατά τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι δέ ὁλοτελῶς, κατά πάντα ἀξιόπιστος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει καλέσει κοντά Του καί ὁ Ὁποῖος θά πραγματοποιήσῃ αὐτά πού σᾶς εὐχήθηκα. Γι’αὐτό εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος. Εἶμαι δέ ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι ἄν ἀκολουθήσουμε στή ζωή μας τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί διαφυλάξουμε τό Χριστό στήν καρδιά μας εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ 3-4). Πράγματι «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, πού εἶναι ἠ ζωή μας, τότε καί ἡμεῖς οἰ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί θά φανερωθοῦμε μαζί Του δοξασμένοι. Καί θά ἀξιωθοῦμε νά ἐπανακτήσωμε τόν Παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας, ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως, ὅπου θά Τόν ὑμνοῦμεν ἀσιγήτως μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων. ΑΜΗΝ.

 

«ΤΑ ΑΝΩ ΖΗΤΕΙΤΕ, ΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙΝ... »

 

                             «ΤΑ ΑΝΩ ΦΡΟΝΕΙΤΕ, ΜΗ ΤΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ».

 

Εἶδε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τήν κατάντια μας, τήν ἐξαθλίωσί μας, ἐξ αἰτίας τῆς, διά τῆς Παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν, ἀπομακρύνσεως ἀπό Αὐτόν, καί «ηὐδόκησε», ὡς στοργικός Πατέρας, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τά δεινά, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, νά φέρῃ τό Τέλος τῆς ἀνομίας. Ἀπεφάσισε, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, καί« τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν  μονογενῆ ἐδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄,15,16).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, συγκαταβαίνει καί ἔρχεται κοντά μας. Γίνεται ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ ἡμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ’ 17), χωρίς ἐξαναγκασμόν, ἄν θέλωμεν. Ὁ Χριστός γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8).Γίνεται Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσωμεν ὅτι διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ χωρισθήκαμε ἀπό τόν Θεόν-Πατέρα καί φθάσαμε εἰς ᾏδου βυθόν καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι μόνον διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης Του, θά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεόν καί θά ξαναχαροῦμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἔρχεται κοντά μας. Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί λέγει: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!  Βάπτισμα δέ ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ!...» (Λουκ. ιβ΄49 ἑξ.).

Τό ΠΥΡ, πού ἔρχεται καί βάζει στή γῆ εἶναι Παρουσία Του, Τό Εὐαγγέλιον Τῆς Ἀγάπης Του καί ἡ ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑ. Μᾶς καλεῖ: νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Μᾶς καλεῖ νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας καί νά Τόν δεχθοῦμε καί νά πιστέψουμε στό Ὄνομά Του, ἄν θέλουμε, χωρίς ἐξαναγκασμό, μέ τή θέλησί μας.

Τό Πῦρ, πού βάζει στή γῆ χωρίζει σέ δύο Κατηγορίες τούς ἀνθρώπους:

Πρῶτον σέ ἐκείνους πού ΔΕΝ Τόν δέχονται καί ΔΕΝ Πιστεύουν στό ὄνομά Του, εἰς τούς  κακοπροαιρέτους, εἰς τούς ἀμετανοήτους Ἁμαρτωλούς, εἰς τούς ΑΠΙΣΤΟΥΣ πού ἀπό δική τους κακή προαίρεσι, ἀρνοῦνται τήν Ἀγάπη καί ἐκλέγουν τό Μῖσος, ἀντιστρατεύονται εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀκολουθοῦν τήν Ὁδός τῆς Κακίας καί τοῦ μίσους, καί μέ τή Θέλησί τους, Ὀδηγοῦνται εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, εἰς «τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»( Ματθ. κε΄41).

Καί δεύτερον εἰς ἐκείνους, πού ΤΟΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ καί ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ  ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ΤΟ  ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ. Σέ κείνους πού ἐκλέγουν τήν ὁδόν τῆς Ἀγάπης καί πρός τού ἐχθρούς, ἀκουλουθοῦν, μέ τή Θέλησί τους, τά ματωμένα Χνάρια Τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς, τήν Ὁδόν τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ καί φθάνουν ἀπό τό · «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’  ὁμοίωσιν», ὡς τέκνα Θεοῦ, ὡς εὐλογημένοι τοῦ Πατρός καί εἰσέρχονται καί κληρονομοῦν τήν ἡτοιμασμένην εἰς αὐτούς  βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου»(Ματθ. κε΄34).

Μετά τή φωτιά πού ἄναψε ὁ Χριστός στή γῆ καί τό χωρισμό τῶν ἀνθρώπων σέ δυο Κατηγορίες τῶν ΠΙΣΤΩΝ καί τῶν ΑΠΙΣΤΩΝ, ἀντικείμενον ἐρεύνης καί ΜΕΛΕΤΗΣ  Ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐπί τῆς γῆς, καί τῆς Ορθοδόξου ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, εἶναι ΜΟΝΟΝ ΧΡΙΣΤΟΣ καί τό ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ.

Πρέπει νά γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις ὅτι ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΫΤΩΣ, ἀνώτερον πρός ἀναζήτησιν καί ἔρευναν,  ἐκτός ἀπό τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης ΤΟΥ. Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ἀνθρώπινον ἐφεύρημα ἤ κατασκεύασμα, Ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες Θρησκεῖες. Ο Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ι Σ Μ Ο Σ   Ε Ι Ν Α Ι   Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Ι Σ.

ΣΚΟΠΟΣ της Θεολογίας εἶναι νά βοηθήσῃ τούς ἀνθρώπους νά καταλάβουν καλά ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἠ μόνη μας παρηγορια, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας (Misgav  lanu), τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός καί μόνον Αὐτός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό Αὐτοφῶς, ἡ Αὐτοζωή, ἡ Αὐτοαλήθεια. Εἶναι τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται  στόν κόσμο. Ὁ Χριστός εἶναι  τό ΠΑΝ. «Ἐγώ ειμί τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ἡ Αρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, Ὁ  ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ» (Ἀποκ. α΄ 8. κα΄6. κβ΄13). «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ σώζει καί σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). Εἶναι ὁ Μοναδικός σωτήρας. « Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γαρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾦ δεῖ  σωθῆναι ἡμᾶς»(Πραξ. δ΄12). «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ἰωήλ γ΄5.Πραξ. β΄21). Καλόν εἶναι ἡ σημερινή Θεολογική Ἐπιστήμη, νά παύσῃ νά «διυλίζῃ τόν κώνωπα» καί νά «καταπίνῃ τήν κάμηλον», νά παύσῃ νά ἀσχολῆται μέ τά ἀνθρώπινα φληναφήματα, καί νά ἐπιδοθῆ στήν εὕρεσιν τρόπων ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημενων. Νά βρῆ τρόπους νά πείσῃ τούς  ΑΠΙΣΤΟΥΣ νά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν πλάνην τῶν ΕΙΔΩΛΩΝ καί τήν Αἵρεσιν. ΝΑ Φύγουν ἀπό τίς Ψευτοθρησκεῖες καί νά ἐπιστρέψουν  καί νά γνωρίσουν τόν ΕΝΑ καί ΜΟΝΟΝ Ἀληθινόν Θεόν καί   ὍΝ ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν

Εἶναι καιρός νά  συνειδητοποιήσουν ΟΛΟΙ, ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ  ἐφανερώθη ἐν σαρκί. Ἡ δέ φανέρωσις αὐτοῦ ἐν σαρκί, εἶναι ἀνθρωπίνως ἀνερμήνευτος μεν, ἀλλά ΓΕΓΟΝΟΣ. Καί ὁ Χριστός Ὡς ΑΥΤΟΦΩΣ καί ΑΥΤΟΖΩΗ καί ΑΥΤΟΑΛΗΘΕΙΑ ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν Του ἡ ὁποία ὑπερέχει σε ὅλα . Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  «Εἶναι  ἡ δικαίωσις,  καί ἡ τελείωσις τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας καί τό πλήρωμα τῆς Παναθρωπίνης ψυχῆς,ὅπως ἔλεγε πολύ σωστά ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής μου ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ.

 Μόνον ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπάρχει. Αὐτός καί μόνον αὐτός μᾶς ζωοποιεῖ καί νοηματίζει τή ζωή μας. Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, γιά νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί νά βρῇ γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ  τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολοσ. γ΄1-2).

 Εἶναι καιρός νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὁ Ὁποῖος καταδέχεται καί καί ερχεται κοντά μας καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του καί μᾶς καλεῖ νά ἀφήσουμε «τά  σκιᾶς ἀσθενέστερα καί τά ὀνείρων ἀπατηλότερα» καί ἀνέβουμε πάνω ἀπό ὅλα αὐτά, πού εἶναι « σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία» καί νά ἀγαπήσωμε τά οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά. Νά ἐνστερνισθοῦμε τόν Χριστόν καί πιστέψουμε εἰς τό ὄνομά Του. Νά δεχθοῦμε τό Ἁγιον Βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς Βαπτίζει ἐν πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί. Νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά τήν Πίστι στό Χριστόν, βέβαιοι ὄντες ὅτι« Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν,  τότε καί ὑμεῖς συν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ»(Κολοσ.γ΄4). Τότε ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, πού εἶναι ἠ ζωή μας, μᾶς βεβαιώνει ὁ Παῦλος, τότε κι’ἐμεῖς θά φανερωθοῦμε μαζί Του δοξασμένοι.

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ Μ Α Ρ Ι Ν Α

   ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ  ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Γεννήθηκε στήν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδείας γύρω στό 270 μ. Χ. στήν ἐποχή  του Κλαυδίου. Ἦταν μοναχοκόρη τοῦ ἱερέως τῶν Εἰδώλων Αἰδεσίου. Κατά τήν βρεφική της ἡλικία ὀρφάνεψε ἀπό τήν Μητέρα της καί ὁ πατέρας της, ἀφοσιωμένος στήν λατρείαν τῶν εἰδώλων, δέν μποροῦσε νά ἀσχοληθῆ μέ τόν κόρη του καί τήν παρέδωκε σέ μιά γυναίκα  τροφό, νά τήν ἀναθρέψῃ. Ἡ τροφός της ὅμως ἦτο  Χριστιανή καί ἀνέθρεψε τήν ἁγνήν Παιδούλα «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἡ Ἁγία  Μαρίνα, ἡ Πάνσεμνος αὐτή Παρθένος εἶχε κακή ἐμπειρία ἀπό τή φρεφική της ἡλικία ὡς κόρη τοῦ Ἱερέως τῶν  Εἰδώλων Αἰδεσίου καί μέ ὅλη της τήν ψυχή  ἀπέρριψε τά Εἴδωλα καί ἄνοιξε τήν καρδιά της στό Χριστό, δέχθηκε τήν Χριστιανική Κατήχησι ἀπό τήν Χριστιανή τροφό της Ἀπό βρέφους ἡ σεμνή καί καλλιπάρθενος Μαρίνα πίστεψε στό Χριστό, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ἁγνῆς ψυχῆς της, καί λάτρεψε τόν Νυμφίον, τῆς Ἐκκλησίας. Ἔδραμε πρός τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, ὅπως ἀκριβῶς τό ζαρκάδι, ἡ  δορκάς  τρέχει στίς πηγές τῶν ὑδάτων. ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΛΑΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ  καί ΑΦΟΣΙΩΘΗΚΕ  ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ, ἕτοιμη νά δώσῃ καί τή ζωή της  γιά τόν Νυμφίον Χριστόν. Ἀναγεννημένη ἡ Πάνσεμνος δέχθηκε τό Ἅγιον Βάπτισμα καί θέλησε νά φωτίσῃ καί νά  φέρῃ καί τόν Πατέρα της εἰς τήν ὀρδόδοξον Πίστιν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν καί νά τόν ἀπομακρίνη ἀπό τά ΕΙΔΩΛΑ.  Ἔμαθε ὅτι «Μέγα Φάρμακόν  ἐστι σωτηρίας ἡ ταπεινοφροσύνη» καί ὅτι Η ΑΓΑΠΗ Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον» . Καί ὅτι   «ὁ Θεός ἀγάπη ἔστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». καί σέ ἡλικία δεκαπέντε (15) ἐτῶν ἀπεφάσισε νά ὁμολογήση τήν Πίστιν της στό Χριστό, μέ κίνδυνον νά ὑποστῆ πολυώδυνα βάσανα, φρικτά Μαρτύρια. Ἀπεφάσισε νά μένῃ ἐν τῇ ἀγάπη.   Ὁ Πατέρας της προσπάθησε μέ δάκρυα νά τήν παρακαλῇ νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν. Ἡ Πάνσεμνος καί πιστή Παρθένος ΔΕΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ καί ὁ Πατέρας της ἱερέας τῶν Εἰδώλων, καταλαμβάνεται ἀπό φοβερή μανία ἐναντίον της . Τό γεγονός αὐτό μαθεύτηκε σέ ὍΛΗΝ τήν περιοχή.  Τό ἔμαθε καί Ἡγεμών Ὀλύμβριος καί ὅταν τήν ἀντίκρυσε τήν ἐρωτεύτηκε καί θέλησε νά τήν κάμη σύζυγό του, ἀλλά ἡ Αγία καί πανέμορφη ΜΑΡΙΝΑ, μέ θάρρος Ὡμολόγησε τήν Πίστιν της στό ΧΡΙΣΤΟ.

Δέν μπόρεσε οὔτε ὁ Ἡγεμών, οὔτε ἄλλος κανείς νά τήν μεταπείσῃ. Ωμολόγησε τήν Πίστιν της στό Χριστό καί ἀποκρίθηκε στόν Ἡγεμόνα καί μέ Παρρησία  εἶπε: «Ὀνομάζομαι ΜΑΡΙΝΑ. Εἶμαι γέννημα καί θρέμμα τῆς Πισιδείας. Καί ἐπικαλοῦμαι τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πιστεύω. ΔΕΝ  ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.

Μετά τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεώς της εἰς τόν Χριστόν ὑπέστη φρικτά, ἐπώδυνα καί πολλά, ἀναρίθμητα μαρτύρια.  Δέν μπόρεσαν ὅμως νά λυγίσουν τήν Πίστιν της. Στή Φυλακή πέταξαν τό ἄμορφο πια σῶμα της  ἈΦΟΥ ΤΌ ΞΈΣΧΙΣΑΝ    καί  ΤΌ ΠΑΡΑΜΌΡΦΩΣΑΝ.Συνέχισαν δέ νά τήν ὑποβάλλουν σέ μαστιγώσεις καί ἄλλα πολλά. Ἔγινε τότε  καί σεισμός μεγάλος καί σαλεύθηκε τό δεσμωτήριον . Καί τότε φανερώθηκε  Ὁ ΣΑΤΑΝᾼΣ μεταμορφωμένος  σέ ἄγριον ΔΡΑΚΟΝΤΑ καί ἔρριξε φωτιά γύρω ἀπό την ἁγία. Τότε ἡ Αγία Μαρίνα, μέ τή δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ, ἅρπαξε τόν Δράκοντα ἀπό τίς τρίχες, καί μέ ἕνα σφυρί, πού βρῆκε ἄρχισε νά κτυπᾶ τό δαίμονα «κατά τῆς κεφαλῆς καί τοῦ νότου τοῦτον τύπτουσα» καί «εἰς τέλος αὐτόν ἐταπείνωσεν». Ὁ Ηγεμών ὅμως συνέχισε τά μαρτύρια τῆς ἁγίας καί «θυμωθείς  ξίφει τήν κεφαλήν αὐτῆς ἀπέτεμεν»(Συναξάριον).  Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Μνημην τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης     τήν 17ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους καί τήν προβάλλει  ὡς Πρότυπον, ὡς Παράδειγμα Πίστεως καί γνησίας ἀγάπης εἰς τόν Χριστόν σέ ὅλους μας καί κυρίως εἰς τίς Νέες τούς Νέους μας. Εἷναι δέ γνωστόν ὅτι «ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ εἶναι ΜΙΜΗΣΙΣ ΑΓΙΟΥ».

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι, στήν Ἑλλάδα  παρόλην τήν προσπάθεια, πού καταβάλλεται  ἀπό τούς ἀντιχρίστους καί δαιμονανθρώπους, προσπάθεια ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς Νεολαίας μας  ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ, ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ , μέ τήν αἱματογραμμένη ἔνδοξη Ἱστορία μας, ἔχουμε τήν  καλλίτερη, τήν εὐγενέστερη, καί τήν εὐφυέστατη ΝΕΟΛΑΙΑ.

Οἱ νέοι καί οἱ Νέες μας καθημερινά βάλλονται ἀπό τά πυρά τῆς ἀθεἵας καί ἀνηθικότητος κά ἀγωνίζονται νά κρατηθοῦν ὀρθιοι. Δυστυχῶς ζοῦμε σέ μιά ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν, ὅπου ἡ ἀνωμαλία καί ἡ διαστροφή θεωροῦνται Ἰδιαιτερότητες κί γίνονται Νόμος τοῦ Κράτους καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα. «Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή, πού τόν νά βλάψης ἄλλον, εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνης τό καλό, οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό». Κλείσαμε τήν καρδιά μας  στό Χριστό, καί λατρεύουμε τά Εἴδωλα, τό Μαμωνᾶ,τό Διάβολο, τό Χρῆμα. Γι’αὐτό   «Εἶναι πικρό καί τὀ νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε εἶναι «ἄρτος Ὀδύνης».

ΟἹ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ μετέρχονται κάθε ἄνομο μέσο νά ἐξουθενώσουν τήν Ἑλληνική Νεολαία καί  νομιμοποιοῦν τούς ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ, μέ σκοπό νά ἀφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΚΑΙ ΟΙ  ΝΕΟΙ ΜΑΣ  ΑΝΑΓΚΆΖΟΝΤΑΙ ΚΑΊ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γι’αὐτό, παιδιά μου, Ἐγώ ὁ Γέρων (92 ἐτῶν), πού, ὅπως ξέρετε, γέρασα ἀγωνιζόμενος γιά τόν ΟΡΘΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ  καί τά ἐξήντα τέσσαρα χρόνια τῆς Ἱερωσύνης μου τά ἀφιέρωσα, ὡς ὤφειλα, σέ ΣΑΣ, στίς Νέες καί τούς Νέους τῆς Πατρίδος μου, πιστεύω ὅτι εἴσαστε ἡρωϊδες καί ἥρωες, πού ἀγωνιζεσθε καθημερινά ἐναντίον τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας ὅλως ὑμῶν τῶν μεγαλυτέρων.  Σας παρακαλῶ, λοιπόν. νά κρατηθῆτε καί νά Φυλάξετε στήν ψυχή σας τήν ΠΙΣΤΙ στο ΧΡΙΣΤΟ καί τήν ΑΓΑΠΗ πρός τήν Πατρίδα μας, πρός τήν χιλιοπροδομένη Ἐλλάδα. ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ στίς συρῆνες τῆς ἀθεϊας καί τῆς ἀνηθικότητος καί, ὅπως ἡ Αγία Μαρίνα ἀγάπησε τό ΧΡΙΣΤΟ, καί ἀφωσιώθηκε στήν Ἀλήθεια τοῦ Εύαγγελίου τῆς ΑΓΑΠΗΣ Του, ἔτσι καί σεῖς.

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ.

ΕΓΚΟΛΠΩΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΆ ΤΩΝ ΚΑΚΙΣΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ.

 ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΤΕ  ΤΉΝ ΧΡΙΣΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΗΝ  ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ , ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!

ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ «ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ» ΖΩΗΣ.

 

                                       ΣΤΙΓΜΕΣ, ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ.

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μᾶς ἔχει ἐγκαταστήσει ὁ Μακρόθυμος καί Πολυέλεος  ἡμῶν Θεός, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς χαρίζει, ὁ Φιλάνθρωπος, «καιρόν μετανοίας» καί μᾶς καλεῖ νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος. Καί καλόν εἶναι, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε, νά ἐννοήσουμε «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί, ὅσον ἔχομεν καιρόν, νά διορθώσουμε καί  νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Νά προσέξουμε δηλαδή τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας ἐπί τῆς γῆς, ὥστε νά εἶναι ὄντως ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ.

Καί στιγμές ζωῆς εἶναι μόνον οἱ στιγμές ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί Θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἡ τελεία Ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον,  εἰς τήν «Πρᾶξιν» τῆς καθημερινής μας ζωῆς» ὅτι «ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ΟΛΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΑΙ ΚΡΕΜΑΝΤΑΙ» (Ματθ. κβ΄37-40). Διότι «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» ( Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Ὁ δέ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, μιμεῖται τόν Χριστόν. Περιπατεῖ «ἐν ἀγάπῃ», ζῆ εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, ἀγαπᾶ, ὅπως ὁ Χριστός. Παραδίδει τόν ἑαυτόν, γιά τήν σωτηρίαν  ὅλων ἠμῶν τῶν ἀμαρτωλῶν. Προσφέρει τόν ἑαυτόν Του πρός χάριν μας  «προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» καί μᾶς ὁρίζει ΠΩΣ μποροῦμε κι’ ἐμεῖς  νά ζοῦμε καί οἱ στιγμές τῆς ζωῆς μας, νά εἶναι ὄντως ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ(παρβλ. Ἐφεσ. ε΄1-20).

Στιγμές ζωῆς εἶναι οἱ στιγμές ἐξόδου ἀπό τή Βαβυλώνα, οἱ Στιγμές  περισυλλογῆς, Στιγμές, ὅπου τό βλέμμα λέει πολλά καί ἡ σιωπή ἄλλα τόσα. Στιγμές ὅπου τό βλέμμα γίνεται στεναγμός καί δάκρυ εὐγνωμοσύνης στό ΛΥΤΡΩΤΗ!

Κύριέ μου, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, Σύ καί μόνον Σύ, δίδεις ζωήν καί περιεχόμενον  στήν ἄχαρη ζωή μας, ἀξίωσέ μας, Κύριε, τούς ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους Σου, νά στερεωθοῦμε εἰς τήν ὀρθόδοξον Πίστιν καί νά βαδίζουμε συνειδητά εἰς τόν  δρόμον τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πατρός, εἰς τόν δρόμον, πού χάραξες μέ τό Πανάγιον Αἷμα Σου, περιπατοῦντες «ἐν τῇ ἀγάπῃ». Ἀξίωσέ μας νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον ἀκούοντες τόν λόγον Σου καί φυλάσσοντες αὐτόν καί ὅτι μόνον τότε θά εἶναι οἱ Στιγμές τῆς ζωῆς μας ἐπί τῆς γῆς Στιγμές ζωῆς, Στιγμές δοξολογίας, Στιγμές Εὐχαριστίας τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά σταθοῦμε, ν ο ε ρ ά, παρά τούς πόδας Σου, εἰς τό κατώφλι Σου, σέ τούτη τή γωνιά τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς,  νά ἀκοῦμε τόν λόγον Σ ου, πού, πιό γλυκός κι’ ἀπό τό μέλι, ρ έ ε ι ἀπό τό πανάγιον στόμα Σου καί τρέφει, θεραπεύει τήν ταλαίπωρη ψυχή μας καί τήν ζ ω ο π ο ι ε ῖ.

Κύριε, βάλσαμο εἶν’ ὁ λόγος Σου, ἴαμα, θεραπεία καί κάνει τίς Στιγμές τῆς  ζωῆς μας Στιγμές  ὄντως ζωῆς, Στιγμές εὐλογημένες, Στιγμές Εὐχαριστίας. Ὁ λόγος Σου εἶναι Φῶς, γλυκύττητα, πού θερμαίνει τήν ψυχή, νοηματίζει τή ζωή καί μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τό· κατ’εἰκόνα, εἰς τό· καθ’ ὁμοίωσιν. Τότε καί ὀ δικός μας λόγος εἶναι χαριτωμένος καί ἅλατι ἡρτημένος. Τότε κάθε μας Πρᾶξις, θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Τότε οἱ Στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας εἶναι Στιγμές τῆς ὄντως ζωῆς.

Εἷναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «πήραμε τή ζωή μας λάθος», καί «νά ἀλλάξουμε ζωή».

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά καί νά ἐνστερνισθοῦμε τήν ΑΛΗΘΕΙΑ  ὅτι Στιγμές ὄντως ζωῆς εἷναι:

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ἀναχωρήσεως ἀπό τό Κακό καί ἀπό τούς κακούς, ἡ Ἔξοδος ἀπό τή Βαβυλώνα (Ἀποκ. ιη΄4).

Σημειωτέον δέ ὅτι ἡ Ἔξοδος, ἡ  Ἀναχώρησις δέν  δέν νοεῖται ὡς τοπική μετακίνησις, ἀλλά ὡς ἀναχώρησις ἠθική, πνευματική. Σημαίνει  ἀγῶνα πρός κάθαρσιν τῆς καρδίας, κατά τό· «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς...»(Β΄Κορινθ. στ΄ 16-18). Οἱ στιγμές ἀναχωρήσεως ἀπό τό Κακό εἶναι στιγμές ὄντως ζωῆς, εἶναι Στιγμές  καθαρῆς καρδιᾶς, Στιγμές Θεοπτείας. Εἶναι στιγμές Προσευχῆς, Στιγμές προσηλώσεως νοῦ πρός Θεόν. Εἶναι Στιγμές προσεγγίσεως τοῦ Ἰησοῦ. Εἷναι Στιγμές ἁφῆς τοῦ  ἄκρου τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου Αὐτοῦ ὄπισθεν, εἶναι ἁφή, ψαῦσις, ἄγγιγμα ψυχῆς τοῦ Θεανθρώπου (.Μάρκ. ε΄27 ἑξ. στ΄ 56. Ματθ.ιδ΄36. θ΄20 ἑξ. Λουκ. η΄44ἑξ.).

 

«ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ...»

 

 

                     «ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΤΕΦΡΑ,ΠΑΝΤΑ ΣΚΙΑ»

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, μᾶς ἐγκατέστησεν ὁ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΘΕΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς δώρησε ὁ Κύριος καιρόν μετανοίας, ὥστε νά ἐνοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος προπάτορος Ἀδάμ καί διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, νά ἐπανακτήσωμεν τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἐπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν, «ἐν τῇ ἀγάπῃ», ὅτι «ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστί». Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, «ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε,  ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ὥστε τόν Υἰόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ναί, ὁ Θεός μας εἶναι ἀγάπη. Καί σαρκώθηκε ἡ ἀγάπη, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἔγινε ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται τύπος καί ὐπογραμμός ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, σέ ὅλους ἐμᾶς καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει, μέ τό Τίμιον Αἷμα Του. Μᾶς συμφιλιώνει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας  «ἐν τῇ ἀγάπῃ» ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ». Διά τῆς ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ, τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΘΕΔΡΑΣ, Μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.

Ὑπό τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ ἐτελεσιουργήθη τό Μέγα ὄντως καί  ἀνεξιχνίαστον τοῦτο  τῆς ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, τό Μυστήριον τῆς Θείας Ἀγάπης, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». ΘΕΜΕΛΙΟΝ  ΑΣΕΙΣΤΟΝ τῆς Πίστεώς μας εἰς τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ΠΙΣΤΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ.

«Ἐάν δέν εἶχε ἀναστηθῆ ὁ Χριστός, ματαία καί κούφια χωρίς περιεχόμενον, θά ἦταν ἡ πίστις μας. Εἶναι ἄθλιοι καί ἀξιολύπητοι ὅσοι δέν πιστεύουν εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἐμεῖς πιστεύουμε. Εἴμαστε «αὐτόπται» τῆς Ἀναστάσεώς Του, τόν εἴδαμε μέ τά μάτια μας, καί «αὐτήκοοι», τόν ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας, ψηλαφήσαμε τίς πληγές Του, φάγαμε μαζί Του, μετά τήν Ἀνάστασίν Του. «Νυνί ὁ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος! Διότι, ὅπως βροντοφωνάζει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Οὐκ ἦν δυνατόν  κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν Ἀρχηγόν τῆς Ζωῆς» «ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων...» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρών, θανάτῳ Θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἐπάτησε τό Θάνατο, μέ τό Θάνατό Του καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπάλλαξε διά παντός ἀπό τό Φόβο τοῦ θανάτου. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ΟΥΔΕΙΣ νεκρός ἐν τοῖς μνήμασιν.

Ἡ Πίστις στό Χριστό καί στήν Ἀνάστασί του μᾶς κρατάει στή ζωή καί νοηματίζει τήν ὕπαρξί μας. Καί ὁ Ἀναστάς μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία καί ὅτι ὅλα τά ἐγκόσμια εἶναι ἀνάξια λόγου , εἶναι «πάντα κόνις πάντα τέφρα, πάντα σκιά» καί περιπατοῦντες τήν ὁδό τῆς Ὑπακοῆς, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι :

«Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.Διό Χριστῷ τῷ ἀθανάτῳ βασιλεῖ βοήσωμεν· ἀνάπαυσον, Κύριε, τάς ψυχάς τῶν προκεκοιμημένων δούλων Σου»

 Κύριε,  εἶναι ἀφόρητος   ὁ Πόνος τῆς ψυχῆς μου ἀπό τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμόν ἀπό τά ἀγαπημένα μου πρόσωπα, μολόνότι πιστεύω ὅτι βρίσκοννται στά ἄχραντα Χέρια Σου καί ἀναπάυωνται ἐν εἰρήνη. Σέ δοξάζω, Κυριε, ἀλλά πονῶ, συγχώρησέ με. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν, φώτισε τά σκοτάδια μας, καθάρισε τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μας, στήριξέ μας στόν δρόμο τῆς ὑπακοῆς, ἄκουσε τήν κραυγή τῆς ἀγωνίας μας, καί «τούς μεταστάντας ἐξ ἡμῶν ἀνάπαυσον, ἔνθα πάντων ἐστίν εὐφραινομένων ἡ κατοικία». 

Καί ἀξίωσον καί ἡμᾶς τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε,  νά ἐννοήσωμεν ὅτι «γυμνοί ἐξήλθομεν ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός μας καί εἰσήλθομεν εἰς τόν κόσμον, καί γυμνοί ἐπιστρέφουμε ἐκεῖ. Δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι, ὅπως λέει ὁ ποιητής: 

          «ΜΟΝΑΧΑ Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ,

                       ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΝΟΝΤΑΙ,

                   ΜΟΝΗ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙΝΗ» καί 

Πρίν νά εἶναι ἀργά νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «ΠΡΑΞΙ» στήν καθημερινή μας ζωή.

Στήν Ἀποκάλυψι, ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὀ Ἰωάννης μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι  εἶναι μακάριος νεκρός ὁ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκων, δέν πεθαίνει, ἀναπαύεται ἀπό τούς κόπους του καί τόν ἀκολουθοῦν εἰς τήν ἄλλην ζωήν τά ἔργα τῆς ἀγάπης του: «Καί ἤκουσα φωνῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· γράψον, μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’  αὐτῶν»(Ἀποκ. ιδ΄ 13).

ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Ο ΛΌΓΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

ΟΡΑΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΟΜΑΝΙΑΣ.

ΑΡΧΟΜΑΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, Ο ΣΑΤΑΝΑΣ.

                           «OYΧ ΟΥΤΩ ΔΕ ΕΣΤΑΙ ΕΝ ΥΜΙΝ...»(Μάρκ. ι'43).

 

Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς, «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας», «ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λογόμενον Θεόν ἤ σέβασμα, αὐτός ὑπερυψώνει τόν ἑαυτόν του παραπάνω ἀπό κάθε ἄλλον, πού φέρει τό ὄνομα Θεός, πού θέλει νά προσκυνῆται μέ σεβασμόν καί λατρείαν, αὐτός, πού ὑψώνει τόσον πολύ τόν ἑαυτόν του, καί ἐπιδιώκει νά καθίσῃ ὡς θεός εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ μέ διαβολικά σημεῖα καί ἀγυρτείας νά ἀποδείξῃ τόν ἑαυτόν του, ὅτι εἶναι θεός, αὐτός πού θά φανερωθῇ πρίν ἀπό τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ(πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄3-4), αὐτός ενσαρκώνει τό ὀλέθριο πάθος τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας. Αὐτός ὁ Σατανᾶς ὁ γνωστός ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐχθρός τῆς Ἀγάπης, τῆς Ἀγαθότητος καί πάσης Ἀρετῆς  καί ἡ πηγή πάσης Κακίας εἰς τόν κόσμον, αὐτός συνεργεῖ καί προσπαθεῖ καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο, ἐμπνέει εἰς τούς ἀνθρώπους , οἱ ὁποῖοι δέν προσέχουν εἰς τόν ἑαυτόν τους, καί λησμονοῦν τόν Θεόν, τό πνεῦμα τῆς ἀρχομανίας, τῆς φιλαρχίας, τό ὁποῖον ἀντιστρατεύεται εἰς τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, εἰς τό Πνεῦμα τό Ἄγιον, τό Πνεῦμα τῆς Σωφροσύνης, τῆς Ταπεινοφροσύνης, τό Πνεῦμα τῆς Ὑπομονῆς  καί τῆς Ἀγάπης.

Μέ ἀφορμή τή φιλοδοξία τῶν πρωτοκορυφαίων Μαθητῶν καί τῆς, ἐξ αἰτίας αὐτῆς, ἀγανακτήσεως τῶν ἄλλων Μαθητῶν (Ματθ. κ΄21. Μάρκ. ι’ 32), ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς ἄκρας Ταπεινώσεως καί τῆς Αγάπης, ἀποτρέπει τούς Μαθητάς του ἀπό τοῦ πνεύματος τῆς φιλαρχίας καί τῆς ἀρχομανίας, ἀποτρέπει τούς Μαθητάς Του ἀπό τό σατανικό, τό ὀλέθριο αὐτό πάθος. 

ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ τό Πνεῦμα, τό ὁποῖον πρέπει νά διέπει τούς Μαθητάς Του «καί λέγει αὐτοῖς:« Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ  οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι ΜΕΓΑΣ ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος. Καί ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι ΠΡΩΤΟΣ, ἔσται πάντων δοῦλος· καί γάρ ὁ Υἱός τοῦ Ανθρώπου οὐκ ἦλθε ΔΙΑΚΟΝΗΘΗΝΑΙ, ἀλλά ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΙ, καί ΔΟΥΝΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ»(Μάρκ. ι΄42-45).

Ἔχετε ἀνοικτά τά μάτια σας, προσέχετε εἰς τόν ἑαυτόν σας. Προσέχετε τίς θυρίδες δι’ ὧν εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχήν σας ὁ θάνατος.  Μεταξύ σας, στήν πνευματική μας Οἰκογένεια, Στήν Ἐκκλησία μας, στήν Κοινωνία τῶν προσώπων, στήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, ὅπου πρέπει νἆναι ἡ ψυχή καί καρδία ὑμῶν μία, δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσχωρεῖ τό πονηρόν πνεῦμα τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας, πού κυριαρχεῖ εἰς τά ἔθνη. Οἱ Εἰδωλολάτρες, μέ δαιμονική μανία, κατακυριεύουν, κατεξουσιάζουν καί  κατατυραννοῦν τούς συνανθρώπους τους. Μεταξύ σας ὅμως δέν μπορεῖ καί δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται ἔτσι. Ἀλλά ὁποιοσδήποτε θέλει νά γίνῃ μεγάλος μεταξύ σας ἄς εἶναι ὑπηρέτης σας καί ἄς προσπαθῇ νά γίνεται ἐξυπηρετικός εἰς τούς ἄλλους. Καί ὁποισδήποτε θέλει νά γίνῃ Πρῶτος ἀπό σᾶς, ὀφείλει νά γίνῃ ΔΟΥΛΟΣ ΟΛΩΝ. Ὅποιος θέλει νά γίνῃ ΠΡΩΤΟΣ, ὀφείλει νά ἐγκολπωθῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης μου,λέγει ὁ Κύριος, καί νά τό κάνῃ «Πρᾶξι», ὀφείλει νά ἀσκῇ τήν τέλεια ἀγάπη μέ ταπεινοφροσύνη. Οἱ πιστοί Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουν νά λειτουργοῦν, ὅπως ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεως καί Τελειωτής Ἰησοῦς καί νά θυσιάζεται ὁ Ἕνας, γιά τόν Ἄλλον. Καί πραγματικά,  ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Μεσσίας, δέν ἦλθε εἰς τόν κόσμον, γιά νά ἐξυπηρετηθῇ, ἀλλά ἦλθε, γιά νά ἐξυπηρετήσῃ καί νά δώσῃ τή ζωή του λύτρον, γιά λυτρώσῃ, γιά νά ἐξαγοράσῃ καί νά ἀπελευθερώσῃ ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό τό Θάνατο πολλούς (Μάρκ. ι’43-45). ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ,ΓΙ, ΜΑΣ.Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἦλθε κοντά μας, ἔλαβε δούλου μορφήν, ἐγένετο σέ ὅλους ἐμᾶς Παράδειγμα, Τύπος  καί Ὑπογραμμός  Ὑπακοῆς εἰς τόν Πατέρα, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», « ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15, 16). Ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι ἀπόδειξις τῆς γνήσιας ἀγάπης.

Ἔδωκε τόν ἑαυτόν του, γιά μᾶς προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας»(Ἐφεσ. ε΄2). Ἔπαθε γιά μᾶς «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21). Καί ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε πιστά  τῷ Ἀρνίῳ ὅπου ἄν ὑπάγει(Ἀποκ. ιδ΄4).

Ὅπως ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί τελειωτής Ἰησοῦς, ἔτσι καί ἐμεῖς, ὀφείλομεν νά συμπεριφερώμαστε εἰς τήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του.

Δυστυχῶς ὅμως, ἄν ἐξετάσουμε τήν συμπεριφοράν τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, διαπιστώνουμε ὅτι ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς Θύρες καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας. Μᾶς Κυριεύει ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ φιλαυτία καί τό πονηρόν καί ἀκάθαρτον πνεῦμα τῆς φιλαρχίας καί ἀρχομανίας καί κατατυραννοῦμε τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους γύρω μας. Χαρακτηριστικός Τύπος ἀρχομανοῦς, τύπος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, ὁ ΠΑΠΙΣΜΟΣ ὩΣ ΘΕΣΜΟΣ.

Καί εἶναι καιρός νά ἔλθουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Νά  βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή. Νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό πονηρόν πνεῦμα τῆς Φιλαρχίας καί ἀρχομανίας. Νά ἐνστερνισθοῦμε τό Πνεύμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, τό πνεῦμα τῆς Ταπεινοφροσύνης τῆς Ὑπομονῆς καί τῆς Ἀγάπης καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ζῶντες εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ἐπιτελοῦμε ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἐπάτησε ΘΑΝΑΤῼ, τόν θάνατον καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί μᾶς ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Μέ τή δύναμι καί τήν ἐξουσίαν, πού μᾶς χαρίζει Ὁ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ καί ΚΥΡΙΟΣ μας  ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ   ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ «ΠΡΑΞΙ» ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ.

 ΕΑΝ γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους  Η ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή καί ΣΚΟΠΟΣ τῆς ζωῆς μας Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ., ὡς κλητοί,ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθηταί τοῦ Ἀρνίου, μέ τή χάρι Του, θά νικήσουμε τόν Ἀντίχριστον καί Ἀρχομανή Διάβολον καί τούς δαιμονανθρώπους καί θά βασιλεύῃ στήν ψυχή καί τή ζωή μας ὁ ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. ὁ προσωπικός μας  ΣΩΤΗΡΑΣ καί ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, εἰς τόν Ὁποῖον ἀνήκει, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

«Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς;» (Ἰωάν. κ΄ 13, 15).

 

«ΚΛΑΙΩ», ΔΙΟΤΙ, «ΗΡΑΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΟΥΚ ΟΙΔΑ

ΠΟΥ ΕΘΗΚΑΝ ΑΥΤΟΝ» ( Ἰωάν. κ΄13).

 Μέγα καί ἀνερμήνευτον τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δόξα Σοι! Προσπαθοῦμε νά προσεγγίσωμε, τήν ἀνέκφραστον, Λόγε, συγκατάβασίν Σου, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας!...

Πῶς, Σύ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»  (Ἰωάν. α΄3), «τό Φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. α΄ 9), πῶς συγκαταβαίνεις, ἀφήνεις τό Θεϊκό Σου Θρόνο, καί «μορφήν δούλου λαμβάνεις» καί ἔρχεσαι κοντά μας, ἐνῶ δέν τό ἀξίζομε; Πῶς καταδέχεσαι καί συναναστρέφεσαι ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους δούλους σου;  Πῶς δέν ἐντρέπεσαι νά μᾶς ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου, ἐνῷ, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις ὅτι παρόλες τίς φανερές καί ἀφανεῖς πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου, ἐμεῖς  Σέ Σταυρώνουμε;...

Καί ὅμως, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεσαι ταπεινά καί ἀθόρυβα κοντά μας, «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Μᾶς πλησιάζεις καί σπογγίζεις τά δάκρυά μας, ἁπαλύνεις τόν Πόνο μας, θεραπεύεις τά τραύματά μας καί μᾶς ζωοποιεῖς, μέ τό θεραπευτικό Σου λόγο. Μᾶς καλεῖς κοντά Σου ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, Ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου καί ἄν βρισκώμαστε. «Κηρύσσεις τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύεις πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23). Μιλᾶς στήν καρδιά μας. Καί μᾶς βεβαιώνεις ὅτι, ὅσοι Σέ δεχόμαστε καί πιστεύουμε στό Ὄνομά Σου, μᾶς δίνεις τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι! » (Ἰωάν. α΄12). Μέγα τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου! 

Εἷναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ ἁπλοϊκοί καί ταπεινοί, «οἱ καλοί καί ἀγαθοί», πιστεύουμε Σέ Σένα. Κύριε, καί Σέ λατρεύουν, Κύριε. Οἱ πιό πολλοί ὅμως, ἀπό μᾶς, καί μάλιστα οἱ περισσότερο εὐεργετηθέντες, οἱ ἀχάριστοι,  Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριτές, τά  «γεννήματα ἐχιδνῶν» ὅλων τῶν Ἐποχῶν, Σέ  ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, Κύριε. Σέ ὑποβάλλουμε σέ φρικτά Πάθη. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀρνοῦνται Ἐσένα τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Σωτῆρα, τόν Θεραπευτήν  καί Ἐλευθερωτήν, τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τῶν  ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν καί καυχῶνται ὅτι δέν ἔχουν ἄλλο Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα, καί Ἐσένα τόν πραγματικό Βασιλιᾶ, Σέ ὁδηγοῦν στό ΓΟΛΓΟΘΑ.

 Κάθε κραυγή  καί κάθε χλευασμός τῶν Χλευαστῶν, εἶναι δίστομο μαχαίρι πού διέρχεται τήν Ψυχή τῆς Παρθένου Μαρίας, τῆς Παναγίας Σου μητρός, καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, δίστομο μαχαίρι στήν ψυχή τοῦ ἠγαπημένου Μαθητοῦ καί ὅλων τῶν πιστῶν Σου Μαθητῶν, ὅλων τῶν αἰώνων. Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, γνωρίζεις ὅτι, παρακολουθῶντας τά Πάθη Σου αἱμορραγεῖ ἡ ψυχή μας, ματώνει ἡ καρδιά μας... Δέν ξέρουμε ποιό εἶναι τό μέγεθος τῆς εὐθύνης μας καί πῶς νά ἐκφράσουμε τήν ντροπή μας, γιά τήν κατάντια μας καί γιά τό Μέγεθος τῆς ἀχαριστίας μας. Καί ζητοῦμε  ΕΛΕΟΣ!... Κύριε, γαλήνεψε τή ταραγμένη μας ψυχή...  Σέ ἐγκαταλείπουμε καί κρυβόμαστε διά  τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων, πολλές φορές κι’ ἐμεῖς οἱ καταδικοί Σου...

Εἶναι καιρός νά συνέλθουμε. Νά βάλουμε «Ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωήν. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριόν μας, στόν Λυτρωτήν καί Εὐεργέτην τῶν ψυχῶν μας, τόν Ἐλευθερωτήν. Νά ἐγκολπωθουμε τόν Χριστόν. Νά πιστέψουμε Σ΄Αὐτόν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς Ψυχῆς μας καί νά τόν λατρέψωμεν, ὅπως ἀκριβῶς οἱ Μυροφόρες γυναῖκες καί νά συνειδητοποιήσουμε, ὅπως αὐτές, ὅτι ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά. ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον  ἀσφαλές καταφύγιον.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Μονογενής ἔγινε γιά χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος, καί ὄχι μόνον, ἀλλά Ἐσταυρώθη δι'ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη έκ νεκρῶν τοῦ ΣΩΣΑΙ τά σύμπαντα. Ἐγινε τό Πρότυπον, τό Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός , ὐπολιμπάνων ὑμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ. Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τίς ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ  γυναῖκες, στήν Πορεία τους πρός τό Μνημεῖον. 

 Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἀξίωσε μας νά μιμηθοῦμε τήν Πίστι τῶν Μυροφόρων καί τήν ἀγάπη τους, τή λατρεία τους, τήν ἀφοσίωσί τους Σέ Σένα τό Λυτρωτή, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά  χαροῦμε καί τήν Ἀνάστασίν Σου. Ἄν παρακολουθήσωμε τίς ἁγνές καί καθαρές ψυχές τῶν μυροφόρων, θά διαπιστώσουμε πραγματικά τί σημαίνει Πίστις καί ἀφοσίωσις Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!  Εἷναι τόση ἡ ἀγάπη τους, πού ἔξω βάλλει τόν φόβον. Ἠγόρασαν ἀρώματα καί, μέ θάρρος , πορεύονται, ἀτρόμητες, πρός τό Μνημεῖον «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι, μέ ἀρώματα τό ἄχραντο  σῶμα Σου, γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ!». Καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό Μνημεῖον, πληροφοροῦνται πρῶτες ὑπό τῶν Ἀγγέλων τήν Ἀνάστασιν Σου, Κύριε,  καί γίνονται Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν. ΒΡΑΒΕΥΕΙ πάντοτε ὀ Θεός, αὐτούς πού Τόν λατρεύουν!  ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ κηρύσσουν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ εἰς τούς Μαθητάς Αὐτοῦ. Γεγονός, πού ὑπερβαίνει τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναγγελία θεωρεῖται ἀπό τούς Μαθητάς  γυναικεία φλυαρία: «Καί ἐφάνησαν ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν ὡσεί λῆρος τά ῥήματα αὐτῶν, καί ἠπίστουν αὐταῖς»(Λουκ. κδ΄11).

Θαυμάζουμε δέ περισσότερο τήν Πίστι, τή λατρεία, τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς. Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι ὀ Κύριος «Ἀναστάς πρωῒ πρώτη σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια» (Μάρκ. ιστ΄9). Ὁ Κύριος βραβεύει τήν ἐνάρετη Μαρία καί τήν προβάλλει ως Ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως, πίστεως καί ἀγάπης. Καί πραγματικά ἡ Μαρία πληροφορήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους τήν Ἀνάστασι  καί τήν κήρυξε  εἰς τούς Ἀποστόλους, δέν εἶχε δῆ ὅμως τόν Ἀναστάντα καί ὡς ἄνθρωπος , πού πίστευε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς της, τόν Θεραπευτή καί Κύριό της,  δέν μπόρεσε νά γυρίσῃ στό σπίτι της, ὅπως οἱ ἄλλες. Ἡ Μαρία στεκότανε κοντά στό Μνῆμα ἔξω καί ἔκλαιε. Ἐνῶ δέ ἔκλαιε, ἔσκυψε στό Μνῆμα καί βλέπει δύο ἀγγέλους, μέ λευκά ἐνδύματα νά κάθωνται μέσα, ἕνας πρός τό μέρος τῆς κεφαλῆς καί ἕνας πρός τό μέρος τῶν ποδιῶν, ὅπου εἶχε τοποθετηθῆ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί τῆς λέγουν ἐκεῖνοι, «Γυναῖκα, γιατί κλαῖς;». Αὐτή ἀπήντησε: «ὅτι  ἦραν τόν Κύριόν μου, καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν Αὐτόν». «Κλαίω, διότι πῆραν τόν Κύριό μου ἀπό τόν τάφο καί δέν ξέρω ποῦ Τόν ἔβαλαν». Ὅταν δέ εἶπεν αὐτά, ἔστρεψε πρός τά ὁπίσω καί εἶδε νά στέκεται ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς, ἀλλά μέ δάκρυα στά μάτια δέ κατάλαβε ὅτι ἦταν Αὐτός. Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς λέγει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη,  βυθισμένη στόν ἀβάστακτο πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τόν ἀγαπημένο της Θεραπευτή, στόν Ὁποῖον ὤφειλε τά ζωή της, τό Μέγα Διδάσκαλό της, δέν τόν γνώρισε καί νόμισε ὅτι εἶναι ὁ κηπουρός, τοῦ λέγει μέ συντριβή: «Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας Αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας Αὐτόν, κἀγώ Αὐτόν ἀρῶ»( Ἰωάν. κ΄15).

Αὐτό τόν ὀδυρμό, αὐτή τή συντριβή, αὐτόν τό ἀβάστακτο πόνο, πού γεννᾶ ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τόν ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΝ, ποιός μπορεῖ νά τόν περιγράψη;  Αὐτή ἡ παράκλησις ἐκφράζει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς πού λατρεύει τόν Κύριο καί πού ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ: «Ἄν σέ ἐνοχλοῦσε καί τόν ἐπῆρες ἀπό ἐδῶ, πές μου, σέ ἱκετεύω, πές μου, ποῦ τόν ἔβαλες καί ἐγώ θά Τόν σηκώσω, ἐγώ θά Τόν πάρω. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μου, χωρίς αὐτόν εἶμαι νεκρή. Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς, Αὐτός εἶναι τό Πᾶν γιά μένα!  Ἐκτός ἀπό Αὐτόν δέν ἔχω ἄλλον κανένα...»

Αὐτόν τόν ὀδυρμό, αὐτήν τήν ἀφοσίωσι καί λατρεία, ποιός μπορεῖ νά περιγράαψῃ; Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς ἀγαπᾶ καί ζητεῖ τήν ψυχή μας. Γιά τή σωτηρία τῆς Ψυχῆς μας Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε καί ἡρπάγη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ, μέ σκοπόν νά  ἀναστήσῃ καί ὅλους ἐμᾶς καί  νά  μᾶς ἀποκαταστήσῃ μαζί Του στήν αἰώνια Βασιλεία Του.  

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ δέχθηκε τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαγδαληνῆς καί τή βράβευσε καί Ἀναστάς  ἐφάνη πρῶτα σ’ αὐτήν!»

Νομίζοντας ἡ Μαρία ὅτι συνομιλεῖ μέ τόν κηπουρό τοῦ λέγει:«Κύριε εἰ σύ ἐβάστασας Αὐτόν, εἰπέ μοι, πού ἔθηκας Αὐτόν κἀγώ Αὐτόν ἀρῶ!...»

Τότε ὁ ἀναστάς ἀποκαλύπτεται στήν συντετριμμένη αὐτήν ψυχή, πού Τόν λατρεύει καί τήν προσφωνεῖ μέ τό ὄνομά της: «Μ Α Ρ Ι Α»...

Ὁ Νοῦς ἀργεῖ. ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἄφωνος μπροστά σ’ αὐτήν προσφώνησι τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου. Δέν ὑπάρχουν λόγια. Περιέχει ὁλόκληρο τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Λύτρωσι καί σωτηρία μας. Ἀλλά καί ἡ στροφή πρός τόν Κύριο καί ἡ  ἀπόκρισις τῆς Μαγδαληνῆς: «ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ» ὀρίζει τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία τοῦ Θεοῦ». Ἡ προσφώνησις τοῦ Ἰησοῦ καί ἡ ἀπόκρισις τῆς Μαρίας συνθέτουν αἰώνια συναυλία ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣ  τῆς Ἀναστάσεως Του Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἐκφράζουν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπο καί  τή λατρεία τοῦ ἀνθρώπου γιά τό Θεό. Βραβεύοντας τήν ἁγνότητα τῶν συναισθημάτων τῆς Μαρίας, φανερώθηκε πρῶτα σ’ αὐτήν καί τήν ἀνέδειξε Εὐαγγελίστρια τῆς Ἀναστάσεως: Πήγαινε  εἰς τούς ἀδελφούς μου καί πές τους: «ἀνεβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί πατέρα ἡμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ἡμῶν». Καί ἡ Μαρία ἐπῆγε καί ἀνήγγειλε εἰς τούς Μαθητάς ὅτι εἶδε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ» (Λουκ. κ΄ 10-18).

Ἡ Φανέρωσίς Τοῦ Ἀναστάντος εἰς τήν Μαγδαληνή, εἶναι ἠ λαχτάρα κάθε καθαρῆς, πιστῆς καί ἀφοσιωμένης ψυχῆς στόν Κύριον. Αὐτή ἡ Φανέρωσις πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ζωής μας.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ὁ Σταυρωθείς, καί ταφείς καί Ἀναστάς, σῶσον ἡμᾶς, Ἀνεξίκακε καί Φιλάνθρωπε Κύριε! Ἀξίωσον ἡμᾶς ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ, ὑμνεῖν καί δοξάζειν Σε. Δέσποτα τῶν ἁπάντων , Κύριε οὐρανοῦ καί γῆς, ἴλεως γίνε καί σέ μᾶς τούς ἀχρείους δούλους Σου, καί ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκες, φανερώσου καί σέ μᾶς, σπόγγισε καί τά δικά μας δάκρυα, καί ἀξίωσέ μας τῆς Χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως! Ἀξίωσέ μας, Κύριε νά σταθοῦμε, μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους Σου, καί ἀσιγήτως νά Σέ δοξάζουμε εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Σου! ΑΜΗΝ.