ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΠΙ ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ ...

        
   «Τῷ μώλωπι Αὐτοῦ ἡμεῖς  ἰάθημεν» (Ἡσ. νγ΄ 5)


      Ὁ Κύριος μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, « ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ»(Ἀποκ. α΄ 4,8), ὁ Γιός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής, παίρνει δούλου μορφήν, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ μᾶς. Ἔρχεται κοντά μας, νά μιλήσῃ μέσα στίς ψυχές μας, νά ρίξῃ λάδι στήν τρεμοσβήνουσα λυχνία, νά στηρίξῃ τό ἀδύναμο καλάμι, πού σείεται καί κινδυνεύει νά σπάσῃ ἀπό τόν κάθε λογῆς ἄνεμο.
      Ἔρχεται νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, νά ρίξῃ τό δικό Του φῶς στή σκοτισμένη μας ψυχή. Ἔρχεται νά μᾶς ἀποσπάσῃ ἀπό τή δουλική, τήν τυραννική προσκόλλησί μας στά ὑλικά ἀγαθά, πού εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα». Νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τοῦ ἀνθρωποκτόνου Διαβόλου. Νά καθαρίσῃ τήν ψυχή μας ἀπό τήν «ἀχλύ τῆς ἁμαρτίας».
      Ὁ Ἰησοῦς, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», πλησιάζει κάθε ψυχή, ὅποια κι' ἄν εἶναι, ὅπου κι' ἄν βρίσκεται, ὅ,τι κι'  ἄν κάνῃ, γιά νά τήν ἀναστήσῃ ἀπό τήν πτῶσι, νά τή λυτρώσῃ, νά τήν ὑψώσῃ καί νά τήν καταστήσῃ «καινήν κτίσιν».
      Ἔρχεται καί κρούει τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας καί ζητεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, γιά νά τήν  καταστήσῃ κατοικητήριον καί θρόνον τοῦ Θεοῦ.

Διδάσκει, στηρίζει, παρηγορεῖ, θεραπεύει καί ζωοποιεῖ. Δέν ἀφήνει μισοτελειωμένο τό ἔργο, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ οὐράνιος Πατέρας. «Τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι΄11). Ὁ Ἰησοῦς, κατάκοπος, σκονισμένος καί καταϊδρωμένος ἔρχεται κοντά μας. Δέν ἦλθε τότε, ἀλλά ἔρχεται κάθε ἐποχή, κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»( Ἑβρ. ιγ΄ 8).

Ἔρχεται πρός τό ἑκούσιον Πάθος. Ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, «Αὐτός, πού δέν ἔκαμε ποτέ ἁμαρτία, οὔτε βρέθηκε  δόλος ἤ ψευτιά στό στόμα Του, ἔρχεται σάν πρόβατο στή σφαγή, ὁ Ἄμωμος καί Ἀναμάρτητος, γιά νά βαστάξῃ ὁ ἴδιος πάνω Του τίς ἁμαρτίες μας καί νά Σταυρωθῇ γιά μᾶς (Ἡσ. 53,9 πρβλ. καί Α΄Πέτρ. β΄ 22. Β΄Κορινθ. ε΄ 21). Ἔρχεται νά ὑψωθῇ στό Σταυρό καί κάνει αὐτή τή Θυσία, γιά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ μέ τό τίμιο Αἷμα Του καί νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή μάταιη διαγωγή καί συμπεριφορά μας, τήν πατροπαράδοτη  (Α΄Πέτρ. α΄18). Γιά νά ἐλευθερωθοῦμε καί νά ἀποξενωθοῦμε ἀπό τίς ἁμαρτίες καί νά ζήσουμε στό ἑξῆς, γιά τή Δικαιοσύνη καί τήν Ἀρετή. «Τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν». Μέ τίς πληγές Του γιατρευτήκαμε (πρβλ.Α΄ Πέτρ. β΄ 24. Ἡσ. νγ΄,4-5. Ματθ. η΄ 17. Ρωμ. στ΄2, 11)

  

 

 

    Ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, ὁ Ἀρχηγός καί Τελειωτής τῆς Πίστεώς μας ἔρχεται μέ τή Θέλησί Του καί μέ χαρά πρός τό Πάθος. «Τό πρόσωπό Του σάν τόν Ἥλιο λάμπει». Ἔρχεται νά Σταυρωθῇ, γιά τή δική μας σωτηρία. Σηκώνει πάνω Του τίς δικές μας ἁμαρτίες. Πάσχει Αὐτός, γιά μᾶς.

     Χαράζει ἔτσι τό δρόμο πρός τή δόξα. Τό δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν Ἀνάστασι καί τή Ζωή. Τό δρόμο τῆς τέλειας ἀγάπης πρός τό Θεό καί τόν πλησίον. Τό δρόμο τῆς Θυσίας. Σαρκώνει τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, πού λείπει, δυστυχῶς, σχεδόν ὁλότελα, ἀπό τή σατανοκρατούμενη ἐποχή μας. Θυσιάζεται χάριν τῶν ἄλλων καί μάλιστα τῶν ἁμαρτωλῶν.

      Ὑψώνεται στό Γολγοθᾶ καί μέσα στήν ψυχή μας  «τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου», ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τό σημεῖον τοῦ Ὀρθοῦ Προσανατολισμοῦ, τό σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου πάνω στό Κακόν, γιά νά φωτίζει τήν ἀνοδική μας Πορεία «ἀπό γῆς πρός οὐρανόν».

     Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Λυτρωτής μας εἶναι τέλειο ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας. Ἔπαθε γιά χάρι μας καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του.

       Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, στούς κατανυκτικούς ὕμνους τῆς Μεγάλης Δευτέρας, μᾶς προτρέπει νά καθαρίσουμε τό νοῦ καί τήν καρδιά μας καί νά συνακολουθήσουμε τό Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς καλεῖ νά συσταυρωθοῦμε, γιά νά ἀναστηθοῦμε μαζί Του ,  νά προσκυνήσουμε  δέ  καί νά χαροῦμε καί τήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν.

 

     «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρός τό ἑκούσιον Πάθος, στούς

      Ἀποστόλους ἔλεγε καθ' ὁδόν»· Νά (τώρα γιά τελευταία

      φορά) ἀνεβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα, και ὁ Υἱός τοῦ

      ἀνθρώπου θά παραδοθῇ στά χέρια τῶν ἁμαρτωλῶν

      καθώς ἔχει γραφῆ γι' Αὐτόν. Ἐλᾶτε, λοιπόν, κι' ἐμεῖς

      μέ καθαρές διάνοιες, μέ καθαρή καρδιά,  μαζί Του

      ἄς περπατήσουμε στό δρόμο πρός τό πάθος, καί ἄς

      σταυρωθοῦμε μαζί Του καί ἄς νεκρωθοῦμε γιά χάρι

      Του  ὡς πρό τίς ἡδονές αὐτῆς ἐδῶ τῆς ζωῆς, γιά νά

      ζήσουμε μαζί Του καί νά Τόν ἀκούσουμε, μέ τή  

      γλυκειά φωνή Του, νά μᾶς φωνάζῃ δυνατά ὄχι πιά

      εἰς τό ἑξῆς δέν ἀναβαίνω στήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ,

     γιά νά πάθω, ἀλλά τώρα ἦλθε ἡ ὥρα καί ἀναβαίνω πρός τόν 

      Πατέρα μου  καί Πατέρα σας, καί Θεόν μου καί Θεόν σας,

      γιά νά σᾶς  ἀνεβάσω μαζί μου καί νά σᾶς δοξάσω

      στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

      (Στιχηρόν ὄρθρου Μ.Δευτέρας. Ἡσ. νγ΄1. Ματθ. κη΄18. Ἰωάν. ιβ΄ 32).