ΤΟ ΘΡΗΝΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ Η ΧΑΡΑ.

«Δός μοι λόγον, Λόγε, μή σιγῶν παρέλθῃς με...»

   «Τόν ἴδιον ἄρνα ἡ ἀμνάς θεωροῦσα πρός σφαγήν
     ἑλκόμενον, ἠκολούθει Μαρία τρυχομένη μεθ'

     ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα·

     Ποῦ πορεύῃ, τέκνον;

     τίνος χάριν τόν ταχύν δρόμον  τελεῖς;      
     μή ἕτερος γάμος πάλιν ἐστίν ἐν Κανᾷ,
     κἀκεῖ νῦν σπεύδεις, ἵν'  ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον
     ποιήσῃς; συνέλθω σοι, τέκνον,  ἤ μείνω σοι

        μᾶλλον; δός μοι λόγον, Λόγε,
     μή σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνήν τηρήσας με,
     Σύ γάρ ὑπάρχεις ὁ Υἱός καί Θεός μου».

    Παρακολουθεῖ τό Γιό της, ἡ Μεγαλόχαρη, νά θεραπεύῃ «πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Μτθ.δ΄23). Βλέπει ἡ Παναγιά ὅτι, μέ τή Χάρι Του καί μέ τή δύναμί Του,«τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται»(Ματθ. ια΄ 5) καί χαίρεται ἡ ψυχή της.
    Τώρα βλέπει τόν Ἠγαπημένον, τόν Ἰησοῦν της, νά σηκώνῃ ἕνα Θεόρατο, ἀσήκωτο Σταυρό καί νά ἀνεβαίνῃ τό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ, κάτω ἀπο τά ξέφρενα οὐρλιαχτά καί τίς βλάσφημες κραυγές ἑνός ἀχάριστου λαοῦ, καί σκίζεται ἡ καρδιά της.

     Ὁ Προφήτης Συμεών εἶχε προφητεύσῃ στή Μητέρα τοῦ Κυρίου καί τῆς εἶχε πῇ: «Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ῥομφαία»
(Λουκ.β΄ 35). Τῆς εἶχε προαναγγείλει δηλαδή τόν πόνον καί τήν ὀδύνη, πού ἐπρόκειτο νά νοιώσῃ σάν Μάνα, παρακολουθῶντας τά Πάθη τοῦ Μονάκριβου Παιδιοῦ της.
      Καί πραγματικά δίκοπο, ὀδυνηρό μαχαίρι διαπερνᾶ τή μητρική καρδιά της, ὅταν  βλέπῃ τόν Εὐεργέτη, τόν Θεραπευτή, τόν Σωτήρα, τόν ἀγαπημένο της Γιό, νά ὁδηγῆται, σάν πρόβατο στή σφαγή, ἀπό ἐκείνους πού τόσο πολύ εὐεργέτησε.
     Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, στόν Οἶκο τῆς Ἀκολουθίας τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, περιγράφει, μέ τό ἄφθαστο σέ κάλλος αὐτό ποίημα, τήν Ὀδύνη καί τό Θρῆνο τῆς Μεγαλόχαρης.
   «Βλέποντας ἡ Ἀμνάδα, τό ἄκακο, τό τρυφερό της πρόβατο, νά σύρεται στή σφαγή, ἀκολουθοῦσε μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες ἡ Πάναγνη Μαρία, μέ ματωμένη τήν καρδιά, ἐντελῶς συντετριμμένη  ἀπό τόν ἀβάσταχτο πόνο,   καί ἔλεγε τοῦτα τά λόγια:
    Ποῦ πηγαίνεις, Γιέ μου; Γιά ποιόν ταχύνεις
τό βῆμα σου; Γιά ποιόν τρέχεις; Ποιόν πάλιν θέλεις νά θεραπεύσῃς; Ποιό ἔργο καί γιά χάριν τίνος πραγματοποιεῖς,  τόσο βιαστικά,  αὐτόν τόν γρήγορο δρόμο; Μήπως γίνεται κάποιος ἄλλος γάμος στήν Κανᾶ καί τρέχεις τόσο γρήγορα ἐκεῖ, γιά νά κάμῃς, γιά χάρι τους καί πάλιν τό νερό κρασί;
     Παιδί μου, φῶς τῶν ματιῶν μου, γλυκειά μου ἄνοιξις, γλυκύτατόν μου τέκνο, νά ἔλθω
μαζί Σου ἤ καλλίτερα γιά χάρι Σου νά μείνω;
Δός μου ἀπόκρισι, Γιέ μου.
Μή με προσπεράσῃς σιωπηλός.
Ἀποκρίσου μου, Φώς μου. Δός μοι λόγον, Λόγε,
Σύ πού μέ διαφύλαξες ἁγνή , γιατί Σύ εἶσαι  ὁ
Υἱός καί Θεός μου»(Οἶκος Μ.Παρασκευῆς).

      Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας! Πάσχεις, γιά μᾶς, Μακρόθυμε! Τάς ἀβύσσους τῶν κριμάτων
Σου, τίς ἐξιχνιάσῃ, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Δόξα τῇ Μακροθυμία σου, Κύριε, δόξα Σοι.

      Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ τό Θρῆνο τῆς Παναγίας Μητέρας Του καί συνεχίζει νά ἀνεβαίνει τό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ, μέ τή θέλησί
Του. Εἶναι πολύ χαρούμενος.  Βαδίζει πρός τή δόξα Του.
      Καί δόξα Του εἶναι νά σταυρωθῇ καί νά ταφῇ, γιά χάρι μας. Αὐτός, γιά μᾶς. Θέλει νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι καί νά μᾶς ὑψώσῃ, νά μᾶς δοξάσῃ καί νά μᾶς εἰσάγῃ καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον. Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία μας.
«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν», ἔλεγε, «ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄34).
      Λαχτάρα Του εἶναι νά ἐξαλείψῃ, ὡς Καλός Ποιμένας, τόν πόνο  καί τά δάκρυα  ἀπό τά μάτια τῶν λογικῶν Του προβάτων.
Ὑψώνεται στό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς ὁδηγήσῃ «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, καί ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν» (παρβλ. Ἁποκ. ζ΄ 17. κα΄ 4).

 

 

 

        Ἔρχεται μέ χαρά, ὄχι μόνον νά ἐξαλείψῃ τά δάκρυά μας, ἀλλά καί νά σηκώσῃ αὐτός τίς ἁμαρτίες μας, νά σταυρωθῇ γιά μᾶς. καί μέ τό δικό Του ἐπώδυνο θάνατο, νά καταργήσῃ τό Θάνατο καί νά χαρίσῃ σέ ὅλους μας τήν ἀνάστασι, μέ τήν Ἀνάστασίν Του.

        Ὁ Κύριος ἀποκρίνεται στό Θρῆνο τῆς Παναγίας Μητέρας Του, μέ τήν Ἁγία Του σιωπή καί μέ τό Σταυρό Του. Μέ τό νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό Θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός, δηλαδή τή σωτηρία μας.

          Ἡ θεῖα συγκατάβασις δέν εἶναι ἀντικείμενον διεξεργασίας τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ. Ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη νοητική ἱκανότητα. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.
Ἄς ἐννοήσουν οἱ μικρόνοες ἀρνητές τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια καί  δοξάζοντες τόν Θεόν, γιά τήν ἄφατον Αὐτοῦ συγκατάβασιν.   Ἄς προσεγγίσουμε οἱ πᾶντες, διά τῆς Πίστεως, τό μέγα Μυστήριον, γιά νά γαληνέψῃ ἡ ψυχή μας καί νά βρῇ ἀναπαμό.
 

         Καί εἶναι ἀναμφισβήτητο τό γεγονός ὅτι, μέ τή Σταυρική Του θυσία καί μέ τήν Ἀνάστασίν Του, δέν ἐξαφανίζει μόνον τόν πόνον καί τήν Ὀδύνη τῆς Παναγίας Μητέρας Του, ἀλλά ἐξαλείφει τόν Πόνο, τή θλῖψι καί τήν ὀδύνη κάθε μητέρας, καί κάθε ψυχῆς καί γενικά ἀπό τίς καρδιές ὅλων τῶν πιστῶν. Διότι μόνον κοντά Του εὑρίσκουμε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν (πρβλ. Ματθ. ια΄ 29).

         Μέ τά φρικτά Πάθη καί μέ τήν Ἁγίαν Του Ἀνάστασι  χαρίζει σέ ὅλους τούς πιστούς τή Λύτρωσι, τήν Ἀνάστασι , τήν μακαριότητα καί  τήν αἰώνιον ζωήν.

           Ὁ ἱερός ὑμνῳδός φέρει σάν ἀπάντησι στό θρῆνο τῆς Θεοτόκου ἕνα θαυμάσιον ὕμνον, μέ τόν ὁποῖον παρουσιάζει τό Χριστό νά ἀπευθύνεται στήν Παναγία Μητέρα Του καί νά τῆς λέγῃ:
 

          «Μή ἐποδύρου μου, Μῆτερ, καθορῶσα ἐν τάφῳ ὅν ἐν γαστρί ἄνευ σπορᾶς συνέλαβες υἱόν· ἀναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι καί ὑψώσω ἐν δόξῃ ἀπαύστως ὡς Θεός τούς ἐν πίστει καί πόθῳ σέ μεγαλύνοντας».
 Μή θρηνῇς, μήν κλαῖς γιά μένα, Μητέρα, ἐπειδή μέ βλέπεις στόν Τάφο. Ἐπειδή βλέπεις  ἐμένα τό Γιό σου, πού μέ συνέλαβες χωρίς σπορά, μέ ὑπερφυσικό τρόπο, νά βρίσκωμαι στόν Τάφο, σάν κοινός θνητός.
   Μήν κλαῖς, διότι θά ἀναστηθῶ καί θά δοξασθῶ αἰώνια καί θά ὑμνοῦμαι ἀκατάπαυστα ὡς Θεός, καί θά ἀνεβάσω στό ὕψος τῆς θεϊκῆς μου δόξας, ὅλους ἐκείνους, πού μέ πίστι καί πόθο ἐξυμνοῦν καί ἐγκωμιάζουν Ἐσένα,  τήν πάναγνη Μητέρα μου(Θ΄ Ὠδή τοῦ Μ. Σαββάτου, ὁ Εἱρμός).

       









 Πάναγνε Θεοτόκε, Ἁγνή Παρθένε, χαῖρε.




Χαῖρε Εὐλογημένη και  δεδοξασμένη.
 Διότι ὁ Υἱός σου, μέ τό Σταυρό, τήν ταφή καί τήν Ἀνάστασίν Του, ἐσκύλευσε τόν ᾌδη, ἐπάτησε τό Θάνατο καί χάρισε σέ ὅλους τή ζωή.Μέ τό Σταυρό  καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Υἱοῦ σου, ὅλοι ἐμεῖς, Πάναγνε, «νεκρωθέντες ἀνέστημεν καί ζωῆς ἠξιώθημεν· τόν Παράδεισον ἐλάβομεν, τήν ἀρχαίαν ἀπόλαυσιν. Διό εὐχαριστοῦντες δοξολογοῦμεν, ὡς κραταιόν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, καί μόνον πολυέλεον» (Τροπ. Β΄ ἤχου).

      Τό Θρῆνο Σου, Παρθένε, καί τό δικό μας Ὀδυρμό, τόν διαδέχεται ἡ Χαρά, πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἀνάστασις τοῦ Υἱοῦ σου, τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Αὐτός γάρ ὡς μόνος κραταιός Θεός καί Δεσπότης Ἀνέστη τριήμερος».