Τό βαθύτερο νόημα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου
Ὁ Κύριος ἔρχεται στή γῆ, σάν ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματα Του ἀγάπη καί ἑκουσίως πάσχει, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν».
Ἀμαυρώσαμε, μέ τά πάθη καί τίς κακίες μας, τήν εἰκόνα Του. Μολονότι ὁ Πανάγαθος μᾶς ἐστεφάνωσε μέ δόξα καί τιμή καί ὑπέταξε τά πάντα σέ μᾶς (παρβλ.Ψαλμ. η΄6-7), ἐμεῖς, ἡ κορωνίς τῆς Δημιουργίας Του, δέν κατανοήσαμε τήν ὑψηλή θέσι, πού μᾶς χάρισε καί ἀχρειώσαμε τήν εἰκόνα Του μέσα μας καί γύρω μας.
Ὁ Προφήτης Δαυῒδ περιγράφει τήν κατάντια μας καί λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. μη΄ 13).
Χάσαμε τήν τιμή τῆς λογικῆς μας φύσεως, ὡμοιωθήκαμε μέ τά ἄλογα, τά ἀνόητα κτήνη στή σκέψι, στήν ἀνοησία. Χάσαμε τόν παράδεισο. Χάσαμε τήν σχέσι, τήν κοινωνία, τήν ἕνωσι καί τήν παραδεισιακή συνομιλία μέ τόν Θεόν μας.
Μετουσιώσαμε τόν παράδεισο σέ κόλασι.
Κι' ἔγινε ὁ κόσμος χοιροστάσι.
Ἄδειασε ἡ ψυχή μας ἀπό τή Χάρι Του.
Βυθίστηκε ὁ νοῦς μας στό σκοτάδι
τῆς βασιλείας τῶν χαμηλῶν παθῶν.
Σκοτεινή νύχτα, ἀσέληνη ἡ ζωή μας.
Ἀχώριστος σύντροφος τἀνθρώπου ὁ πόνος
καί ἡ Ὀδύνη βασιλεύει στίς καρδιές.
Βλέπει ὁ Φιλάνθρωπος τήν ἀνάγκη μας καί ἔρχεται κοντά μας,
γιά νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας , νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας καί νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας.
Ἔρχεται νά ἀναπλάσσῃ τήν εἰκόνα Του, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Θάνατο, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῶν παθῶν, νά μᾶς ἀναστήσῃ, νά μᾶς ὑψώσῃ, νά μᾶς δοξάσῃ καί νά μᾶς εἰσάγῃ καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισο. Νά κάμῃ ἀπό τώρα τήν ψυχή καί τή ζωή
μας Παράδεισο. Νά ἀποκαταστήσῃ τή σχέσι καί τήν κοινωνία μας
μέ τόν οὐράνιο Πατέρα μας.
Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο γίνεται ἄνθρωπος, ἔρχεται κοντά μας. Μέ τρυφερότητα, χωρίς κανέναν ἐξαναγκασμό, διδάσκει τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, τῆς γνήσιας ἀγάπης. Καί γιά νά χαράξῃ βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τήν ἁγνή, τήν ἀνυπόκριτη, τή θυσιαστική, τή δική Του ἀγάπη, σάν πρόβατο ὁδηγεῖται στή σφαγή. Καταδέχεται τά φρικτά Πάθη, ἐμπτυσμούς, κολαφισμούς, ραπίσματα,
«Τά πάθη τά σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα,
ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ·
Χριστός γάρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν
ἀγαθότητι· ὁ τά σύμπαντα, ἐν τῇ δρακί
περιέχων, καταδέχεται ἀναρτηθῆναι
ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τόν ἄνθρωπον».
Ὁ Κύριος ἔρχεται στή γῆ, σάν ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματα Του ἀγάπη καί ἑκουσίως πάσχει, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν».
Ἀμαυρώσαμε, μέ τά πάθη καί τίς κακίες μας, τήν εἰκόνα Του. Μολονότι ὁ Πανάγαθος μᾶς ἐστεφάνωσε μέ δόξα καί τιμή καί ὑπέταξε τά πάντα σέ μᾶς (παρβλ.Ψαλμ. η΄6-7), ἐμεῖς, ἡ κορωνίς τῆς Δημιουργίας Του, δέν κατανοήσαμε τήν ὑψηλή θέσι, πού μᾶς χάρισε καί ἀχρειώσαμε τήν εἰκόνα Του μέσα μας καί γύρω μας.
Ὁ Προφήτης Δαυῒδ περιγράφει τήν κατάντια μας καί λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. μη΄ 13).
Χάσαμε τήν τιμή τῆς λογικῆς μας φύσεως, ὡμοιωθήκαμε μέ τά ἄλογα, τά ἀνόητα κτήνη στή σκέψι, στήν ἀνοησία. Χάσαμε τόν παράδεισο. Χάσαμε τήν σχέσι, τήν κοινωνία, τήν ἕνωσι καί τήν παραδεισιακή συνομιλία μέ τόν Θεόν μας.
Μετουσιώσαμε τόν παράδεισο σέ κόλασι.
Κι' ἔγινε ὁ κόσμος χοιροστάσι.
Ἄδειασε ἡ ψυχή μας ἀπό τή Χάρι Του.
Βυθίστηκε ὁ νοῦς μας στό σκοτάδι
τῆς βασιλείας τῶν χαμηλῶν παθῶν.
Σκοτεινή νύχτα, ἀσέληνη ἡ ζωή μας.
Ἀχώριστος σύντροφος τἀνθρώπου ὁ πόνος
καί ἡ Ὀδύνη βασιλεύει στίς καρδιές.
Βλέπει ὁ Φιλάνθρωπος τήν ἀνάγκη μας καί ἔρχεται κοντά μας,
γιά νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας , νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας καί νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας.
Ἔρχεται νά ἀναπλάσσῃ τήν εἰκόνα Του, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Θάνατο, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῶν παθῶν, νά μᾶς ἀναστήσῃ, νά μᾶς ὑψώσῃ, νά μᾶς δοξάσῃ καί νά μᾶς εἰσάγῃ καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισο. Νά κάμῃ ἀπό τώρα τήν ψυχή καί τή ζωή
μας Παράδεισο. Νά ἀποκαταστήσῃ τή σχέσι καί τήν κοινωνία μας
μέ τόν οὐράνιο Πατέρα μας.
Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο γίνεται ἄνθρωπος, ἔρχεται κοντά μας. Μέ τρυφερότητα, χωρίς κανέναν ἐξαναγκασμό, διδάσκει τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, τῆς γνήσιας ἀγάπης. Καί γιά νά χαράξῃ βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τήν ἁγνή, τήν ἀνυπόκριτη, τή θυσιαστική, τή δική Του ἀγάπη, σάν πρόβατο ὁδηγεῖται στή σφαγή. Καταδέχεται τά φρικτά Πάθη, ἐμπτυσμούς, κολαφισμούς, ραπίσματα,
χολήν καί ὄξος καί τόν ἐπώδυνο Σταυρικό θάνατο, γιά νά μᾶςλυτρώσῃ ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο καί νά πλύνῃ καί νά καθαρίσῃτήν ἄθλια ψυχή μας μέ τό πανάγιον αἷμα Του.
Ὑψώνεται εἰς τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του μᾶς διδάσκει τήν Καινήν Ἐντολήν:
«Καινήν Ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς (Ἐγώ) ἠγάπησα ὑμᾶς καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πᾶντες ὅτι ἐμοί Μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄ 34-35).
Αὐτό εἶναι καί τό βαθύτερο νόημα τῶν σεπτῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει ὅτι «ὁ Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄ 21).
Χαράζει μέ τό Αἷμα Του τό δρόμο τῆς Ἀγάπης.
Ἐνσαρκώνει τή γνήσια Ἀγάπη. Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός. Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος τῆς Ὁδοῦ τῆς ζωῆς. Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἔρχεται ἐπί τό ἑκούσιον Πάθος, γιά νά γίνῃ σέ ὅλους μας βίωμα ἡ δική Του Ἀγάπη, πού θεοποιεῖ τόν ἄνθρωπον.
Στόν κόσμο, πού βρίσκεται μακρυά ἀπό τό Θεό καί ἀποπνίγεται μέσα στό σκοτάδι καί τήν ἀχλύ τῆς ἁμαρτίας, τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου, σάν φῶτα σωτήρια ἀνατέλλουν καί πλημμμυρίζουν, μέ τό Φῶς τό τῆς γνώσεως, τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Φωτίζουν τόν νοῦν, θερμαίνουν τήν καρδιά καί ὁδηγοῦν στό δρόμο τῆς γνήσιας ἀγάπης.
Ἀλήθεια, βιάζεται ὁ Χριστός νά πάθῃ γιά χάρι μας.
Ὁ Χριστός πάσχει, γιά μᾶς. Αὐτός, γιά μᾶς.
Ἀνεβαίνει τόν ἀνηφορικό δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ καί τό πρόσωπόν Του λάμπει, σάν νά πηγαίνῃ σέ γάμο. Χαίρεται, γιατί θέλει, ὅσο πιό γρήγορα γίνεται νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τό θάνατο, μέ τόν δικό Του ἐπώδυνο θάνατο. Βιάζεται νά ὑποστῇ τά φρικτά Πάθη γιά μᾶς ὁ Πανάγαθος. Αὐτός, πού μέσα στή φούχτα Του κρατάει τά Σύμπαντα, ὑψώνεται στό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, γιά νά ἀνοίξῃ σέ ὅλους μας τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ.
Ἄραγε ὅλοι ἐμεῖς, οἱ βεβυθισμένοι στήν ἁμαρτία, οἱ κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, πήραμε τό Μήνυμα τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ;
Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε τή σημασία, πού ἔχουν τά σωτήρια καί φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου, καί, ὅσο εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά, νά τροποποιήσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, νά τή θεραπεύσουμε. Νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, νά ἑτοιμάσουμε τήν ψυχή μας νά Τόν ὑποδεχθῇ. Νά προσκυνήσουμε τά Πάθη Του καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώση νά ἑορτάσουμε καί τήν Ἁγίαν Του Ἀνάστασι, προσφέροντας δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή.
Ὁ Κύριος θά ἔλθῃ καί πάλιν κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς.
Καί θά ἔλθῃ ὄχι σάν ταπεινός ἄνθρωπος ἀλλά ὡς Παντοδύναμος Θεός, γιά νά ἀποδώση στόν καθένα μας ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.
«Καί τότε φανήσεται τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου
ἐν τῷ οὐρανῷ καί τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς
καί ὄψονται τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν
νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς»
(Ματθ. κδ΄ 30). Καί στήν Ἀποκάλυψι λέγει:
«Ἰδού ἔρχεται μετά τῶν νεφελῶν, καί ὄψεται αὐτόν πᾶς
ὀφθαλμός καί οἵτινες αὐτόν ἐξεκέντησαν, καί κόψονται
ἐπ' αὐτόν πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς. Ναί, Ἀμήν» (Ἀποκ. α΄ 7).
Καί ἔρχεται «ταχύ», «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί», «ὡς ἀστραπή», διά τοῦτο γρηγορεῖτε (Ματθ. κδ΄ 27,42.κε΄13.Λουκ. ιζ΄ 24. Ἀποκ. γ΄ 3. ιστ΄15. κβ΄ 7,12 κ.ἄ.). Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά Τόν ὑποδεχθοῦμε, ὡς δίκαιοι, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά σταθοῦμε στά δεξιά Του τήν ἔνδοξη Ἡμέρα τῆς Παρουσίας Του.
Μακάριος ὁ γρηγορῶν. Εὐτυχής θἆναι ἐκεῖνος, πού ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, θά τόν βρῇ ἄγρυπνο «νά τηρῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἄχρι τέλους». Ἀνάξιος δέ πάλιν θἆναι ἐκεῖνος, πού ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος, θά τόν βρῇ τεμπέλη καί ράθυμο.
Ὁ ἱερός ὑμνῳδός μᾶς προτρέπει νά μήν κυριευθοῦμε ἀπό ἀμέλεια καί ραθυμία. Νά μείνουμε ξάγρυπνοι καί μέ λαχτάρα νά περιμένουμε τόν Ἔνδοξον Ἐρχομό Του, γιά νά μήν κλειστοῦμε ἔξω ἀπό τή Βασιλεία Του, σάν τίς μωρές Παρθένες. Καί μᾶς συμβουλεύει, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἀνακτήσουμε τήν πνευματική μας διαύγεια καί μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, ἀκατάπαυστα νά ὑμνοῦμε τήν Ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ:
«Ἰδού ὁ Νύμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός·
καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·
ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν ευρήσει ραθυμοῦντα.
Βλέπε οὖν, ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα
μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς καί τῆς Βασιλείας ἔξω
κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος,
Ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου
ἐλέησον ἡμᾶς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου