Καιρός νά ἀγωνισθοῦμε, γιά τό ποιός ἀπό μᾶς θά κάμῃ περισσότερα καλά στήν Πατρίδα.
«Ἡμέας στασιάζειν χρεόν ἐστι ἔν τε τῷ ἄλλῳ καιρῷ καί
δή ἐν τῷ δε περί τοῦ ὀκότερος ἡμέων πλέω ἀγαθά τήν
Πατρίδα ἐργάσεται» (Ἡροδότου Ἱστ.VIII, 79).
Γνωρίζει καλά ὁ Ἀριστείδης ὁ δίκαιος, ὅτι τίποτε δέν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπό τήν Πατρίδα: «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος» (Ὁμ.ὁδύσ. Ι, 34). Καί ὅταν μάλιστα ἔχει Πατρίδα του, τήν αἰώνια Ἑλλάδα, πού εἶναι ἀποδεδειγμένως «Φῶς Θεοῦ», συγχρόνως δέ καί τό «Φῶς τοῦ κόσμου», τότε κάθε Ἑλληνική ψυχή σκιρτᾷ, πάλλει καί πάλλεται ἀπό λατρεία, γιά τήν Πατρίδα, «τήν πατρίδα τῶν πατρίδων», γιά τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, τή γενέτειρα τοῦ πνεύματος, τή Μητέρα τῆς Ἐλευθερίας.
Οἱ Ἕλληνες, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς μας, μαθαίνουμε νά ἀγαπᾶμε καί νά πεθαίνουμε, γιά τήν Πατρίδα, πού εἶναι τό σύμβολον τῆς οὐράνιας Πατρίδος. Μαθαίνουμε ὅτι «ἀπό τήν μητέρα καί ἀπό τόν πατέρα καί ἀπό ὅλους τούς ἄλλους προγόνους τό πολυτιμότερον, τό τιμιώτερον καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον εἶναι ἡ Πατρίς. Ἡ Πατρίς εἶναι σέ ἀνώτερη θέσι καί κατά τήν γνώμην τῶν θεῶν καί κατά τήν γνώμην τῶν φρονίμων ἀνθρώπων. Μαθαίνουμε ὅτι πρέπει νά σεβώμεθα καί περισσότερον νά ὑπακούωμεν καί νά θωπεύουμε τήν Πατρίδα, ὅταν ὀργίζεται, παρά τόν πατέρα, καί ἤ νά προσπαθοῦμε νά τήν πείθωμεν ἤ νά ἐκτελοῦμε ὅ,τι ἄν διατάσσῃ» (παρβλ. Πλάτ. Κρίτων 12 Β).
Προγονικό μας ἐλάττωμα: Ἡ διχόνοια. Ἀλλά καί μεγάλο προτέρημα: Ἡ Ὁμόνοια, ἡ Ὁμοψυχία. Μπροστά στόν κίνδυνον τῆς Πατρίδος ὅλοι οἱ Ἕλληνες γίνονται μιά ψυχή, μιά καρδιά, μιά γροθιά καί θριαμβεύουν ἐναντίον παντός ἐχθροῦ τῆς Πατρίδος.
Ἀπό τά ἀρχαῖα χρόνια καί μέχρι σήμερα οἱ Ἕλληνες, «ἡγησάμενοι κρεῖττον εἶναι μετ' ἀρετῆς καί πενίας καί φυγῆς ἐλευθερίαν, ἤ μετ' ὀνείδους καί πλούτου δουλείαν τῆς πατρίδος» (Λυσίου, λόγ.Ἐπιτφ.), ἑνώνονται μπροστά στόν κίνδυνον, χάριν τῆς Πατρίδος.
Ὑποδειγματική εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ Ἀριστείδου πρός τόν πολιτικόν του ἀντίπαλον, τόν Θεμιστοκλῆ, λίγο πρίν ἀπό τήν ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος (480 π.Χ.). Ὑποχωρεῖ ὁ Ἀριστείδης πρό τοῦ κινδύνου. Προσέρχεται στόν Θεμιστοκλῆ καί τάσσεται ὑπό τάς διαταγάς του λέγοντας:«Ἡμεῖς καί πρότερον καί τώρα πρέπει νά φιλονικοῦμε ποιός ἀπό τούς δύο θά κάμῃ περισσότερα καλά στήν Πατρίδα».
Σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή κινδυνεύει ἡ Πατρίδα μας ἀπό δολίους ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς ἐχθρούς, «κρυφοδαγκανιάρηδες», καί ἐπιτακτική προβάλλει ἡ ἀνάγκη Ὁμοψυχίας, πρίν νά εἶναι ἀργά. Εἶναι καιρός νά ἑνωθοῦμε σέ μιά ψυχή ὅλοι, ὅσοι ἀγαπᾶμε τήν Πατρίδα, γιά νά περισσώσουμε τά ὅσια καί τά ἱερά μας. Νά διαφυλάξουμε τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία. Νά μείνουμε Ἕλληνες, σάν μιά ψυχή ἑνωμένοι κάτω ἀπό τή γαλανόλευκη, μέ τόν Τίμιον Σταυρόν.
Οἱ, κατ' εὐφημισμόν, μεγάλοι μας φίλοι μᾶς φθονοῦν, γιά τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, γιά τόν Πολιτισμό μας, γιά τήν Ὀρθοδοξία μας. Φθονοῦν ἴσως καί φοβοῦνται τήν Ἑλλάδα, γι' αὐτό καί, μέ κάθε τρόπο, προσπαθοῦν νά μᾶς ἐμποδίσουν νά προοδεύσουμε, νά μεγαλώσουμε καί νά μεγαλουργήσουμε. Θέλουν νἄμαστε μικροί, ἀδύναμοι, ὑποανάπτυκτοι, γιά νά μποροῦν νά μᾶς διαφεντεύουν, νά μᾶς κάνουν τόν προστάτη. Θέλουν δῆθεν νά μᾶς βοηθοῦν.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, προσευχή καί ἐγρήγορσις. Τό «ξεροκόμματο», πού μᾶς πετοῦν εἶναι «φόλα», κρύβει θανατηφόρο δηλητήριο, τό δηλητήριο τῆς διχόνοιας, τῆς διαιρέσεως. Μᾶς διαιροῦν, γιά νά βασιλεύουν. Ἐκ τῶν πραγμάτων(de facto) εἶναι φανερόν ὅτι σέ κάθε τους ἐνέργεια «κρύπτεται ὄφις ὑπό τόν χόρτον», (latet anguis in herba). Αὐτή τήν ἀλήθεια μᾶς διδάσκει ἡ Ἱστορία καί Historia magistra vitae. Καί εἶναι εὐτυχής ὅποιος γνωρίζει τήν Ἱστορία καί διδάσκεται ἀπό αὐτήν.
Εἶναι καιρός νά πάψουμε νά γινώμαστε βορά στό Θηρίο τῆς διχόνοιας. Εἶναι καιρός νά βαδίσουμε ἑνωμένοι ἐμπρός, χωρίς νά λησμονοῦμε ἐκείνους, πού μέ τίς θυσίες τους, μᾶς χάρισαν τήν ἐλευθερία καί μᾶς δίδαξαν τό ἀληθινό νόημά της. Μᾶς δίδαξαν, δηλαδή, ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά κάνῃ μόνον τό κάθε τί, πού δέν βλάπτει τόν ἄλλον. Διότι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνός ἔχει ὅρια τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Καί μᾶς δίδαξαν ἀκόμη ὅτι δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς Πατρίδος καί ὅτι ὀφείλουμε νά διαφυλάττουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τά κυριαρχικά δικαιώματα καί τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας.
Εἶναι νωπά τά αἵματα ἐκείνων, πού γιά μιά ἀκόμη φορά ἔγραψαν στήν ψυχή κάθε γνήσιου Ἕλληνα τήν ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα καί τό ἀληθινό νόημα τῆς ἐλευθερίας.
Οἱ θυσίες τῶν Ἑλλήνων, ἀπό τήν ἀρχαιότητα καί μέχρι σήμερα, δέν πρέπει νά λησμονοῦνται. Γι' αὐτό ἀκόμη μιά φορά «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» ἄς ἐπαναλάβουμε τήν προγονική Εὐχή:
«... Εἴθε ὁ κραταιός τοῦ Ὑψίστου βραχίων νά ἀνυψώσῃ καί ἀρχομένους καί ἄρχοντας, τήν Ἑλλάδα ὁλόκληρον πρός τήν πάρεδρον αὐτοῦ Σοφίαν, ὥστε νά γνωρίσωσι τ' ἀληθῆ των ἀμοιβαῖα συμφέροντα· καί οἱ μέν ἄρχοντες διά τῆς προνοίας, οἱ δέ λαοί διά τῆς εὐπειθείας νά στερεώσωσι τῆς κοινῆς ἡμῶν Πατρίδος τήν πολύευκτον εὐτυχίαν. Εἴθε! Εἴθε!» (Διακήρυξις τῆς Α΄ ἐν Ἐπιδαύρῳ Ἐθν.Συνελ., ἐν Παπαρηγοπούλου Ἱστορ.).
Οἱ Ἕλληνες, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς μας, μαθαίνουμε νά ἀγαπᾶμε καί νά πεθαίνουμε, γιά τήν Πατρίδα, πού εἶναι τό σύμβολον τῆς οὐράνιας Πατρίδος. Μαθαίνουμε ὅτι «ἀπό τήν μητέρα καί ἀπό τόν πατέρα καί ἀπό ὅλους τούς ἄλλους προγόνους τό πολυτιμότερον, τό τιμιώτερον καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον εἶναι ἡ Πατρίς. Ἡ Πατρίς εἶναι σέ ἀνώτερη θέσι καί κατά τήν γνώμην τῶν θεῶν καί κατά τήν γνώμην τῶν φρονίμων ἀνθρώπων. Μαθαίνουμε ὅτι πρέπει νά σεβώμεθα καί περισσότερον νά ὑπακούωμεν καί νά θωπεύουμε τήν Πατρίδα, ὅταν ὀργίζεται, παρά τόν πατέρα, καί ἤ νά προσπαθοῦμε νά τήν πείθωμεν ἤ νά ἐκτελοῦμε ὅ,τι ἄν διατάσσῃ» (παρβλ. Πλάτ. Κρίτων 12 Β).
Προγονικό μας ἐλάττωμα: Ἡ διχόνοια. Ἀλλά καί μεγάλο προτέρημα: Ἡ Ὁμόνοια, ἡ Ὁμοψυχία. Μπροστά στόν κίνδυνον τῆς Πατρίδος ὅλοι οἱ Ἕλληνες γίνονται μιά ψυχή, μιά καρδιά, μιά γροθιά καί θριαμβεύουν ἐναντίον παντός ἐχθροῦ τῆς Πατρίδος.
Ἀπό τά ἀρχαῖα χρόνια καί μέχρι σήμερα οἱ Ἕλληνες, «ἡγησάμενοι κρεῖττον εἶναι μετ' ἀρετῆς καί πενίας καί φυγῆς ἐλευθερίαν, ἤ μετ' ὀνείδους καί πλούτου δουλείαν τῆς πατρίδος» (Λυσίου, λόγ.Ἐπιτφ.), ἑνώνονται μπροστά στόν κίνδυνον, χάριν τῆς Πατρίδος.
Ὑποδειγματική εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ Ἀριστείδου πρός τόν πολιτικόν του ἀντίπαλον, τόν Θεμιστοκλῆ, λίγο πρίν ἀπό τήν ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος (480 π.Χ.). Ὑποχωρεῖ ὁ Ἀριστείδης πρό τοῦ κινδύνου. Προσέρχεται στόν Θεμιστοκλῆ καί τάσσεται ὑπό τάς διαταγάς του λέγοντας:«Ἡμεῖς καί πρότερον καί τώρα πρέπει νά φιλονικοῦμε ποιός ἀπό τούς δύο θά κάμῃ περισσότερα καλά στήν Πατρίδα».
Σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή κινδυνεύει ἡ Πατρίδα μας ἀπό δολίους ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς ἐχθρούς, «κρυφοδαγκανιάρηδες», καί ἐπιτακτική προβάλλει ἡ ἀνάγκη Ὁμοψυχίας, πρίν νά εἶναι ἀργά. Εἶναι καιρός νά ἑνωθοῦμε σέ μιά ψυχή ὅλοι, ὅσοι ἀγαπᾶμε τήν Πατρίδα, γιά νά περισσώσουμε τά ὅσια καί τά ἱερά μας. Νά διαφυλάξουμε τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία. Νά μείνουμε Ἕλληνες, σάν μιά ψυχή ἑνωμένοι κάτω ἀπό τή γαλανόλευκη, μέ τόν Τίμιον Σταυρόν.
Οἱ, κατ' εὐφημισμόν, μεγάλοι μας φίλοι μᾶς φθονοῦν, γιά τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας, γιά τόν Πολιτισμό μας, γιά τήν Ὀρθοδοξία μας. Φθονοῦν ἴσως καί φοβοῦνται τήν Ἑλλάδα, γι' αὐτό καί, μέ κάθε τρόπο, προσπαθοῦν νά μᾶς ἐμποδίσουν νά προοδεύσουμε, νά μεγαλώσουμε καί νά μεγαλουργήσουμε. Θέλουν νἄμαστε μικροί, ἀδύναμοι, ὑποανάπτυκτοι, γιά νά μποροῦν νά μᾶς διαφεντεύουν, νά μᾶς κάνουν τόν προστάτη. Θέλουν δῆθεν νά μᾶς βοηθοῦν.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, προσευχή καί ἐγρήγορσις. Τό «ξεροκόμματο», πού μᾶς πετοῦν εἶναι «φόλα», κρύβει θανατηφόρο δηλητήριο, τό δηλητήριο τῆς διχόνοιας, τῆς διαιρέσεως. Μᾶς διαιροῦν, γιά νά βασιλεύουν. Ἐκ τῶν πραγμάτων(de facto) εἶναι φανερόν ὅτι σέ κάθε τους ἐνέργεια «κρύπτεται ὄφις ὑπό τόν χόρτον», (latet anguis in herba). Αὐτή τήν ἀλήθεια μᾶς διδάσκει ἡ Ἱστορία καί Historia magistra vitae. Καί εἶναι εὐτυχής ὅποιος γνωρίζει τήν Ἱστορία καί διδάσκεται ἀπό αὐτήν.
Εἶναι καιρός νά πάψουμε νά γινώμαστε βορά στό Θηρίο τῆς διχόνοιας. Εἶναι καιρός νά βαδίσουμε ἑνωμένοι ἐμπρός, χωρίς νά λησμονοῦμε ἐκείνους, πού μέ τίς θυσίες τους, μᾶς χάρισαν τήν ἐλευθερία καί μᾶς δίδαξαν τό ἀληθινό νόημά της. Μᾶς δίδαξαν, δηλαδή, ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά κάνῃ μόνον τό κάθε τί, πού δέν βλάπτει τόν ἄλλον. Διότι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνός ἔχει ὅρια τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Καί μᾶς δίδαξαν ἀκόμη ὅτι δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς Πατρίδος καί ὅτι ὀφείλουμε νά διαφυλάττουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τά κυριαρχικά δικαιώματα καί τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας.
Εἶναι νωπά τά αἵματα ἐκείνων, πού γιά μιά ἀκόμη φορά ἔγραψαν στήν ψυχή κάθε γνήσιου Ἕλληνα τήν ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα καί τό ἀληθινό νόημα τῆς ἐλευθερίας.
Οἱ θυσίες τῶν Ἑλλήνων, ἀπό τήν ἀρχαιότητα καί μέχρι σήμερα, δέν πρέπει νά λησμονοῦνται. Γι' αὐτό ἀκόμη μιά φορά «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» ἄς ἐπαναλάβουμε τήν προγονική Εὐχή:
«... Εἴθε ὁ κραταιός τοῦ Ὑψίστου βραχίων νά ἀνυψώσῃ καί ἀρχομένους καί ἄρχοντας, τήν Ἑλλάδα ὁλόκληρον πρός τήν πάρεδρον αὐτοῦ Σοφίαν, ὥστε νά γνωρίσωσι τ' ἀληθῆ των ἀμοιβαῖα συμφέροντα· καί οἱ μέν ἄρχοντες διά τῆς προνοίας, οἱ δέ λαοί διά τῆς εὐπειθείας νά στερεώσωσι τῆς κοινῆς ἡμῶν Πατρίδος τήν πολύευκτον εὐτυχίαν. Εἴθε! Εἴθε!» (Διακήρυξις τῆς Α΄ ἐν Ἐπιδαύρῳ Ἐθν.Συνελ., ἐν Παπαρηγοπούλου Ἱστορ.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου