ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Β

 

Πεῖνα καί δίψα τοῦ Ἰησοῦ

 

 

 

 

   ΣΚΟΠΟΣ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ λύτρωσις καί ἡ σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων.

    Ὁ Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «εἰς ἀπώλειαν», ἀλλ'  «εἰς σωτηρίαν». Ὡς ἄπειρη ἀγάπη ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι  καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4).

       Μέ τόν ἐρχομό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, μέ τή διδασκαλία καί τά θαύματά Του, μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του, πραγματοποιεῖται ἡ προαιώνια Βουλή τοῦ Θεοῦ.

      «Καί εἶδον», λέγει ὁ Ἰωάννης, «καί ἰδού ἵππος λευκός, καί ὁ καθήμενος ἐπ' αὐτόν ἔχων τόξον·  καί ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καί ἐξῆλθε νικῶν καί  ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2).

        Ὁ λευκός ἵππος καί ὁ πάλλευκος καβαλλάρης ἐξεικονίζει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ «στέφανος», πού τοῦ δόθηκε, βεβαιώνει τή Νίκη καί τόν Θρίαμβό Του.  Καί πράγματι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἐκένωσεν ἑαυτόν». «Ἐξῆλθε ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. η΄ 4-18). Καί ἐνίκησε τόν κόσμο. Ὁ ζωοποιός Του λόγος ἐκαρποφόρησε.

        Σπορέας εἶναι ὁ Χριστός, σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί χωράφι εἶναι οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει ὁ Παντοδύναμος νά ἔλθουμε κοντά Του. Μᾶς προσκαλεῖ μέ στοργή. Σπέρνει μέσα στήν καρδιά μας τό Λόγο Του καί  μᾶς καλεῖ νά ἔλθουμε κοντά Του, μέ τή θέλησί μας. Θέλει τή σωτηρία μας. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄ 34). Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

      Ἡ λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ, γιά τή σωτηρία μας, φθάνει μέχρι τό Θάνατο, πού τόν θεωρεῖ Χρέος Του καί δόξα Του (Ἰωάν. γ΄ 14-16).

       «Μετά τοῦτο εἰδώς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται
           ἵνα τελειωθῇ ἡ Γραφή, λέγει· διψῶ» (Ἰωάν ιθ΄ 28).

      Πεῖνα καί δίψα τοῦ Ἰησοῦ ἡ σωτηρία μας.
 Ὁ Χριστός «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (πρβλ. Α΄ Πέτρ. β΄ 21).
      Τή συνέχισι τοῦ κοσμοσωτηρίου ἔργου Του ὁ Κύριος ἀναθέτει εἰς τούς Μαθητάς Του. Τούς καλεῖ κοντά Του καί τούς καθιστᾶ ἁλιεῖς ἀνθρώπων, ἅλας τῆς γῆς  καί Φῶς τῶν ἀνθρώπων (παρβλ. Ματθ. δ΄ 19. ε΄ 13-16).

      Πρός συνέχισιν τοῦ λυτρωτικοῦ Του ἔργου ὁ Κύριος ἀποστέλλει στόν κόσμο, ὄχι μόνον  τούς Ἀποστόλους Του καί τούς διαδόχους  αὐτῶν, ἀλλά καί ὅλους τούς πιστούς Μαθητάς Του. Ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε ἀπεσταλμένοι Του στόν κόσμο, μέ τήν Ἐντολήν·  «Νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ. ιστ΄ 15).
        
     Ὅλους μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό πανάγιον αἷμα Του, καί «ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλεῖς, ἱερεῖς τῷ Πατρί αὐτοῦ» (Ἀποκ. α΄ 5-6).
       Σκοπός τῆς κλήσεως ὅλων μας, τῶν ἱερέων τῶν ποιμένων καί διδασκάλων καί ὅλων τῶν πιστῶν καί ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἶναι  ἡ ἁλιεία  τῶν ψυχῶν,  τό κήρυγμα τοῦ Θείου λόγου, ἡ ἀφύπνισις τῶν ἀνθρώπων, ὥστε, μέ τή θέλησί τους, να ἐπιστρέψουν κοντά στό Θεό, πού εἶναι ἡ Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος.

         Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον καί νά καλλιεργήσουμε τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά μπορέσουν νά ξεχωρίσουν τά γήϊνα ἀπό τά ἐπουράνια, τά φθαρτά ἀπό τά ἄφθαρτα, τά πρόσκαιρα ἀπό τά αἰώνια , νά συνειδητοποιήσουν τή διαφορά, πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στό φυσικόν ὕδωρ  καί τό ὕδωρ τό ζῶν, καί νά ἐκτιμήσουν τήν ἀξία πού ἔχει τό ὕδωρ τό ζῶν. Νά καταλάβουν καλά τό λόγο τοῦ Κυρίου, πού λέγει ὅτι: «Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου (δηλαδή τοῦ φυσικοῦ νεροῦ) διψήσει πάλιν». Δηλαδή, ὅλα τά κοσμικά ἀγαθά δέν μποροῦν νά πληρώσουν τό ὑπαρξιακό κενό,  οὔτε νά λύσουν τίς μεταφυσικές ἀνησυχίες τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντίθετα, μάλιστα, διευρύνουν τό κενό. Ἐνῷ «ὅς δ' ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ», λέγει ὁ Κύριος, «οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. δ΄ 13-14). Ἡ Χάρις του Ἁγίου Πνεύματος, τό ὕδωρ τό ζῶν, ἀναγεννᾷ τόν ἄνθρωπο, τόν κάνει «καινή κτίσι», τοῦ χαρίζει τήν ἄφεσιν καί τήν αἰώνιον ζωήν, τά ἐπουράνια, τά ἄφθαρτα ἀγαθά.

      Τό ἔργο καί ἡ ἐξουσία τῶν Μαθητῶν διαγράφεται στό Ματθ. ι΄ 1-42 καί Λουκ. ι΄ 2-24 κλπ. Μᾶς προικίζει μέ τή δική Του  Χάρι, Δύναμι καί Ἐξουσία, γιά νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας Του. Μᾶς καθιστᾷ ἱκανούς «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19).  Μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι στήν

 πορεία  μας τίποτε δέν θά σταθῇ ἱκανό νά μᾶς βλάψῃ. Μετά τήν Ἀνάστασί Του μᾶς δίδει τήν Ἐντολήν νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον  εἰς πάντα τά ἔθνη, πάσῃ τῇ κτίσει, μέ τήν ὑπόσχεσι πώς θἆναι παντοτινά μαζί μας (Ματθ. κη΄19-20.Μάρκ. ιστ΄ 15-20).

    Οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ πρῶτοι Μαθητές  ἐξελθόντες ἐκήρυξαν πανταχοῦ τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας τοῦ Ἰησοῦ. «Ἐκήρυξαν ἐπί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καί ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τά ἔθνη» (Λουκ. κδ΄ 47), πιστοί στήν Ἐντολή τοῦ Κυρίου. Καί τούς πρωτοπόρους αὐτούς Ἁγίους ἀκολούθησεν νέφος Ἁγίων Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων.

      Τά ἐρωτήματα, πού γεννῶνται σήμερα στή ψυχή μας καί πρέπει νά μᾶς προβληματίσουν ὅλους,  εἶναι ἁπλᾶ:

•   Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί σήμερα ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων;
•  Ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι εἴμαστε ἀπεσταλμένοι τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο;
•    Καί ἐάν ναί, συνεχίζουμε τό κοσμοσωτήριον ἔργο τοῦ Χριστοῦ, μέ αὐταπάρνησι καί αὐτοθυσία, κηρύττουμε τό Εὐαγγέλιον λόγῳ καί ἔργῳ,  ὥστε νά βοηθήσουμε τούς συνανθρώπους μας νά ἐπιστρέψουν κοντά στό Θεό, ὅπως ἔπραξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας;  

                 Εἶναι καιρός χωρίς ἀντάρες,

                 φωνές καί κατάρες

                 «ἐν πραῢτητι σοφίας, μέ τήν

                 ἁγία μας ζωή, ἐκ τῆς καλῆς 

                 ἀναστροφῆς, νά δείξουμε  τά

                 ἔργα μας στόν κόσμο».

                 Νά μαλακώσουν οἱ καρδιές

                 πού ἔχουνε πετρώσει.

                 Τό φῶς καί τήν ἀγάπη τοῦ

                 Χριστοῦ νά σκορπίσουμε     

                «στή Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν»,

                «στή νέα Βαβυλῶνα».

 

               Ἡ πεῖνα καί ἡ δίψα τοῦ Χριστοῦ

                νά γίνῃ καί δική μας πεῖνα καί
                δίψα, γιά τή λύτρωσι  ὅλων τῶν
                συνανθρώπων μας, χωρίς διάκρισι,
                «ἐκ παντός ἔθνους καί φυλῶν καί
                λαῶν καί γλωσσῶν» (Ἀποκ. ζ΄ 9).

                Ἡ Ἐκκλησία μας γλυκύτατα ἅδει
                 νά κηρύξουμε καί τοῖς ἐν ᾏδῃ,
                 στόν τόπον τοῦτον τῆς Ὀδύνης,
                 ὅπως καταντήσαμε τή γῆ.
                 Προπορεύεται ὁ Χριστός,
                 κι' ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε.
                 Εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου
                 δέν μποροῦν νά ἀνασάνουν
                 οἱ αἰχμάλωτοι τῆς γῆς.
                 Καιρός τό Εὐαγγέλιον νά γίνῃ  
                «Πρᾶξις». Διότι, ὅπως ἀναφωνεῖ
                 ἡ ἀηδών τῆς Θεολογίας, ὁ Ἅγιος
                 Γρηγόριος, «Πρᾶξις, θεωρίας 
                 ἐπίβασις». «Ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν
                 τά καλά ἔργα οἱ ἄνθρωποι καί  
                 δοξάσωσι τόν  Πατέρα ὑμῶν τόν
                 ἐν τοῖς οὐρανοῖς», λέγει ὁ Κύριος
                                                     (Ματθ. ε΄ 16).