Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

«Αὕτη ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν»

Ἡ ἀληθινή  νηστεία εἶναι ἀναγκαῖος ὅρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἶναι ὅρος sine qua non ἐπανεισαγωγῆς εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Καί ἀληθινή, εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό νηστεία δέν εἶναι ἡ ἀλλαγή τῶν φαγητῶν, ἀλλά ἡ ἀποχή, ἡ ἀπομάκρυνσις

ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία.

Ὀρθόδοξος ἀληθινή νηστεία εἶναι ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ, ἡ τῶν ἀγγέλων ὁμοίωσις, ἡ τῶν δικαίων ὁμόσκηνος, ἡ τροφός τῶν ἀρετῶν, ἡ πρός Θεόν παρρησία.

Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι εὐπρόσδεκτος ἀπό τόν Θεόν, ἀληθινή νηστεία δέν εἶναι ἡ τυπική, ἡ φαρισαϊκή, ἡ ψεύτικη καί πρός τό «θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», νηστεία, ἀλλά «ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἀποχή γλώσσης, θυμοῦ, καταλαλιᾶς, πορνείας, μοιχείας. Καί γενικά ἡ ἀποχή ἀπό πάσης κακίας. Ἡ τούτων ἔνδεια αὕτη ἐστίν εὐάρεστη στό Θεό νηστεία.

Ὁ Κύριος ἐνήστευσε τεσσαράκοντα ἡμέρας καί τεσσαράκοντα νύκτας. Ἀπεῖχε ἀπό κάθε εἴδους τροφῆς προσευχόμενος. Τροφή Του ἦτο ἡ συνομιλία μέ τόν Θεόν-Πατέρα καί διεκήρυξεν ὅτι  «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ῥήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄ 4). Καί ὅταν οἱ Φαρισαῖοι κατηγόρησαν τούς Μαθητάς Του ὅτι δέν νηστεύουν εἶπε: «Μή  δύνανται οἱ υἱοί τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν ἐφ’ ὅσον χρόνον μετ’ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος; ἐλεύσονται δέ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ’ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καί τότε νηστεύσουσιν» (Ματθ. θ΄ 15). Καθιερώνει ὁ Κύριος τόν θεσμόν τῆς νηστείας ἡ ὁποία πράγματι ὁπλίζει τόν πιστόν εἰς τόν πόλεμον κατά τῶν παντός εἴδους δαιμόνων καί τοῦ χαρίζει τήν νίκην. Συνιστᾶ ὅμως ὁ Κύριος σέ κάθε πιστόν Μαθητήν Του νά ἀποφεύγῃ τήν ψεύτικη, τήν τυπικήν, τήν ὑποκριτικήν νηστείαν. Νά ἀποφεύγει τήν πρός τό «θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» νηστείαν.

Συνιστᾶ τήν θεάρεστον νηστείαν  εἰς τούς Μαθητάς Του  καί λέγει:

«Ὅταν νηστεύητε μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί·

ἀφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες·  ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν» (Ματθ. στ΄ 16). Ἀλήθεια σᾶς λέγω ἤδη ἔχουν λάβει ἐξ ὁλοκλήρου τόν μισθόν τους, ἔλαβαν δηλαδή ὡς ἀμοιβή τούς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπεχθάνεται ὁ Θεός τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία.  Τί σημαίνει τό· ἀφανίζουσι τά πρόσωπα αὐτῶν; Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ Φαρισαῖοι κρύβουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο, προσπαθοῦν νά δείξουν στούς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι δίκαιοι καί θεοσεβεῖς, ἐνῶ εἶναι γεμᾶτοι ἀπό κάθε ὑποκρισία καί παράβασιν τοῦ Νόμου (παρβλ Ματθ. κγ΄ 28), ἀλλοιώνουν τά πρόσωπά τους, προσπιοῦνται  ὅτι καταβάλονται ἀπό τίς στερήσεις, γιά νά φανοῦν στούς ἀνθρώπους ὅτι νηστεύουν , ἐνῶ συγχρόνως καταδυναστεύουν, ληστεύουν καί κατατυραννοῦν τούς ἀνήμπορους συνανθρώπους τους.

«Σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μή φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλά τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καί ὁ πατήρ σου ὀ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. στ΄ 17-18).

Καθάρισε τό πρόσωπόν σου, φανέρωσε στό Θεό τό ἀληθινό σου πρόσωπο, τόν καλόν σου ἑαυτόν. Πρόσφερε τά ἀγαθά, πού σοῦ χάρισε ὁ Κύριος, πού εἶναι ἠ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, σέ ὅλους ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, Στήριξε τούς πτωχούς, θρέψε τούς πεινασμένους  καί ντύσε τούς γυμνούς. Ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν , εὐαρέστησε τόν Κύριον μέ ἐλεημοσύνες, διότι ὁ Θεός δέν θεραπεύεται κατ’ ἄλλον τρόπον, παρά μονάχα μέ ἔργα ἀγάπης καί καλωσύνης καί ζητεῖ νά τοῦ προσφέρουμε καθαρή τήν καρδιά μας. Ζητεῖ νά νηστεύουμε. Δηλαδή, νά καθαρίσουμε τό πρόσωπό μας εἰς τό λουτρόν τῶν δακρύων, τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας, καί μέ χαρά καί μέ καθαρό πρόσωπο νά προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας στόν συνάνθρωπόν μας.

Νά εἴμαστε καλοί οἰκονόμοι τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ. Νά κάνουμε καλή διαχείρησι. Καί, ἄν χρειασθῇ, νά στερηθοῦμε ἐμεῖς προκειμένου νά ἀνακουφίσουμε τούς συνανθρώπους μας ,πού ἔχουν ἀνάγκην. Αὐτό τό σκοπό ἔχει ἡ νηστεία. Τό ἔλεος, τήν ἐλεημοσύνην ἤ καλλίτερα τήν δικαίαν διαχείρησιν τῶν ἀγαθῶν, πού μᾶς ἀνέθεσεν ὁ Θεός νά διαχειρισθοῦμε. Καί ὅ, τι κάνουμε, νά γίνεται ἐν τῷ κρυπτῷ. ὅχι πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις, ἀλλά πρός δόξαν Θεοῦ. Καί ὁ Θεός ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ βλέπει τά πάντα καί μᾶς βεβαιώνει λέγων:

«Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὀ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος.

Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τάς ἐντολάς αὐτοῦ» (Ἀποκ. κβ΄ 12-14).