ΜΗ ΘΗΣΑΥΡΊΖΕΤΕ ΥΜΙΝ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ.

ΘΗΣΑΥΡΙΖΕΤΕ ΔΕ ΥΜΙΝ ΘΗΣΥΡΟΥΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝῼ

                                                                                                        ( Ματθ. στ΄ 20).

Ἐκ τῶν πραγμάτων (de facto) γνωρίζομεν πάντες ὅτι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, «πάροικοι καί παρεπίδημοι». «Οὐ γάρ  ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄ 14). Κατοικοῦμε στή γῆ μέ ἡμερομηνία λήξεως. Ὁ Πανάγαθος Θεός μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. «Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20). Πολλοί ὅμως, δυστυχῶς, συνανθρωποί μας ,δέν καταλαβαίνουν, δέν ἔχουν ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα καί παραφέρονται. Πολεμοῦν δέ ἀκόμη καί τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, καί τῶν ὁποίων τό τέλος θά εἶναι ἡ ἀπώλεια διότι θά καταλήξουν εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν. Αὐτοί ὡς Θεόν λατρεύουν τήν κοιλίαν καί θεωροῦν δόξαν τους πράξεις ντροπῆς.Αὐτοί φρονοῦν τά ἐπίγεια! (πρβλ. Φιλιπ. γ΄ 18-19).

Αὐτοί δέν θέλουν νά κατανοήσουν «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Κυριεύονται ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτικήν μέριμναν, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό τους στή γῆ καί ἔτσι καταστρέφουν, ὄχι μόνον τή δική τους ζωή, ἀλλά καί τῶν συνανθρώπων τους. Διότι τό ἄγχος εἶναι πάθος καταλυτικό τῆς προσωπικότητός τους.

Εἶναι πασίδηλον ὅτι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον·» λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός. «Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται...».

 «Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά».

Εἶναι ἐπίσης πασίδηλον ὅτι ὁ ἄνθρωπος γυμνός ἐξέρχεται ἐκ κοιλίας μητρός του καί γυμνός ἐπιστρέφει ἐκεῖ» (Ἰώβ α΄21), εἰς τήν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη (Γενέσ.  γ΄19). Φεύγοντας ἀπ’ αὐτή τήν παροικία ὅλα τά γήϊνα μένουν ἐδῶ. Δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Αὐτή εἶναι ἠ πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Συνεπῶς ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσoτέρων ὑλικῶν  ἀγαθῶν γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ εἶναι ἀφροσύνη. Στήν παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου (Λουκ. ιβ΄ 15-21) ὁ Κύριος ψέγει τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, καυτηριάζει τήν πλεονεξία, κεραυνώνει τήν ἀφροσύνη καί λέγει σέ κάθε ἄπιστο, ἄμυαλο ἄνθρωπο:

« ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν» (Λουκ. ιβ΄  20-21).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας ἄγχος  καί ἀπό τήν ἀφροσύνη τῆς πλεονεξίας, πού εἶναι εἰδωλολατρία, μᾶς ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς ζωῆς, μέ τίς πάνσοφες, θεϊκές Του Ὁδηγίες. Μᾶς συνιστά  να ἀποφύγουμε νά θησαυρίζουμε θησαυρούς στή γῆ, γιά τόν ἑαυτό μας, ἀλλά νά θησαυρίζουμε θησαυρούς γιά τόν ἑαυτό μας στόν οὑρανόν, νά πλουτίζουμε, δηλαδή, εἰς Θεόν, καί λέγει:

«Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ὅπου σής καί βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι· θησαυρίζετε δέ ὑμῖν θησαυρούς ἐν οὐρανῷ,ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν. Ὅπου γάρ ὁ Θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. στ΄ 19-21).

 Ἕρχεται ὁ Κύριος μέ τίς ὀδηγίες του νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά δεσμά τῆς γῆς, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, ἀπό τό βόρβορο μέσα στόν ὁποῖον βυθιζόμαστε καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Θέλει νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καί μᾶς προτρέπει νά πλουτίζουμε εἰς Θεόν, νά θησαυρίζουμε, γιά τόν ἑαυτόν μας θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Μᾶς συνιστᾶ, δηλαδή, νά χρησιμοποῦμε τόν πλοῦτο, πού μᾶς χαρίζει, τόν ὑλικό καί τόν πνευματικόν, πρός ἀνακούφισιν τῶν συνανθρώπων μας, ὥστε μέ τή γνήσια ἀγάπη μας στήν πρᾶξι νά εἴμαστε καλοί οἰκονόμοι, καλοί διαχειριστές. Νά θυσιάζουμε τά πάντα στό βωμό τῆς Ἀγάπης γιά τό Θεό καί τούς συνανθρώπους μας. Νά κατανοήσουμε ὅτι τό μόνο πού μένει σ’αὐτόν τόν κόσμο εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἡ Καλωσύνη. Εἷναι ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ Θησαυρός τῶν Θησαυρῶν, Καί ἐκεῖ στόν Οὐρανόν πρέπει νἆναι καί ἠ καρδιά μας. Αὐτός εἶναι ὁ Λυτρωτής καί Θεός.

Αὐτός εἶναι ὀ δοτήρ τῶν ἀγαθῶν, Αὐτόν ὀφείλουμε νά λατρεύουμε ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ καί νά ἀποδεικνύουμε τή λατρεία μας στό Χριστό, μέ τήν γνήσια καί θυσιαστική ἀγάπη μας στούς ελαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. Καί νά γνωρίζουμε ὄτι αὐτή ἡ ἀγάπη μένει καί μᾶς συνοδεύει εἰς τήν πέραν τοῦ τάφου Ζωήν.

Καί ὅπως λέει ὁ ποιητής:

                                   «Μονάχα ἡ Καλωσύνη

ὅλα στόν κόσμο χάνονται

                                     μόνη ἀπομένει ἐκείνη».

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς βεβαιώνει ὅτι εἶναι
«μακάριοι οἱ  νεκροί
οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ ἄρτι. Ναι, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα     ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν·  τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ

μετ' αὐτῶν» (Ἀποκ. ιδ΄ 13).