« ΕΙ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΣΕΛΘΕΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ,

Τήρησον τάς Ἐντολάς (Ματθ. ιθ΄ 17).

«Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανοῖς, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄ 21).

Ὁ Πανάγαθος Θεός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς ζωῆς, διά τῶν Ἐντολῶν Του. Μᾶς διδάσκει νά ζοῦμε «καθώς πρέπει ἁγίοις» Διά τῶν Ἐντολῶν μαθαίνουμε ἀπό τόν Κύριον, πῶς θά μπορέσουμε νά διαφυλάξουμε καθαρή τήν καρδιά μας, ἀπό κάθε πονηρόν ἀνόμημα, ἀπό κάθε ρύπο. Μαθαίνουμε πῶς νά διατηρήσουμε τήν γαλήνη καί τήν ἡρεμία μας, πῶς θά ἀποκτήσουμε τίς βασικές ἀρετές, τήν γνήσια ἀγάπη, τήν πρᾳότητα, τήν ταπείνωσι καί πῶς θά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, πού θά μᾶς βοηθήσῃ

θά εἰσέλθουμε εἰς τήν ζωήν. Ὁ Πανάγαθος θέλει τήν σωτηρίαν ὅλων μας. Καί ἐνῶ, ὡς Παντοδύναμος, δύναται καί πάντας ἠναγκασμένως πορεύεσαθαι, δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον», λέγει ὁ  ἱερός Δαμασκηνός.

Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός τίς Ἐντολές. Δέν ἐξυπηρετοῦν τό Θεό. Ὅχι. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό καθοδήγησι. Ἐμᾶς καί μόνον ἐμᾶς ἐξυπηρετοῦν οἱ πανάγιες Ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Διά τῶν Ἐντολῶν ὁ Θεός, ὡς ἀγαθότητος ὑπάρχων πηγή τήν σωτηρίαν ζητεῖ, ὅπως λένε οἱ ἅγ. Πατέρες.

Ὕστερα ἀπό μιά πολύ τρυφερή στιγμή, κατά τήν ὁποίαν ὁ Κύριος δέχεται κοντά Του τά  Παιδιά καί λέγει: «Ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με· τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιθ΄ 14-15) Ἀφοῦ εὐλόγησε τά παιδιά, πορευθείς ἐκεῖθεν τόν ἐπλησίασε ἕνας πλούσιος νέος καί μέ λαχτάρα Τόν ρώτησε: «Διδάσκαλε, τί  ἀγαθόν ποιήσω, ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;». 

Ὁ νέος  δέν ἔρχεται νά παγιδεύσῃ τόν Διδάσκαλον, ὅπως ἐκείνος ὁ χλευαστής νομοδιδάσκαλος, ὁ ὑποκριτής Φαρισαῖος (Λουκ. ι΄ 25),  ἀλλά πλησιάζει τόν Κύριο καί ζητεῖ καθοδήγησι, διότι φλέγεται ἀπό τόν πόθο νά εἰσέλθῃ εἰς τήν ζωήν. Ὁ Ἰησοῦς  ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτόν καί εἶπεν αὐτῷ· Ἕν σε ὑστερεῖ...» (Μάρκ. ι΄ 21).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἰησοῦς καθωδήγησε καί  εἶπε στόν  συμπαθητικό νεανίσκο:

«Εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τήν ζωήν, τήρησον τάς ἐντολάς», τίς τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον: «Οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τόν πατέρα καί τή μητέρα, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. ιθ΄17-19). Ἀναφέρεται ὁ Κύριος στήν ἀπόδειξι τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν. Καί ὁ νεανίσκος λέγει:

Ὅλα αὐτά τά τηρῶ ἀπό μικρό παιδί, σέ τί ἄλλο ὑστερῶ; 

Ἀπόδειξις τῆς ἀγάπη πρός τόν Θεόν εἶναι ἡ πρός τόν πλησίον ἀγάπη. Δηλαδή ἡ  ἀποχή ἀπό τό κακόν καί τήν ἁμαρτία. Ὅχι μόνον νά μή βλάπτει τόν πλησίον, ἀλλά καί νά τόν εὐεργετῇ, κατά τό· ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν. Δέν ἀρκεῖ,  δηλαδή, τό νά μή προκαλεῖ κανείς βλάβη στόν πλησίον, ἀλλά καί νά τόν ὠφελεῖ. Ἐν προκειμένῳ στόν νεανίσκο δίδει, ὄχι γενική καί καθολική προσταγή, ἀλλά εἰδική, διότι,  ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει τί χρειάζεται ὁ νεανῖσκος, ὥστε νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τά δεσμά τῆς Ὕλης. Ἡ εἰδική Ἐντολή εἶναι:

«Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄ 21).

Προϋπόθεσι τοῦ νά ἀκολουθήσῃ τό Χριστό ὁ νεανῖσκος εἶναι ἡ ἀκτημοσύνη καί δι’ αὐτῆς ὁ θησαυρισμός ἐν οὐρανῷ.

Ἡ γενική καί καθολική Ἐντολή εἶναι  νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ὅλα τά ἀγαθά ἀνήκουν στό Θεό καί ὅτι ὁ Κύριος ἀναθέτει σέ μᾶς τήν οἰκονομία, τή διαχείρισι. Ὀφείλουμε πάντες νά εἴμαστε καλοί διαχειριστές, καλοί οἰκονόμοι τῶν ἀγαθῶν, ὑλικῶν καί πνευματικῶν. Μᾶς Χάρισε ὁ Θεός τάλαντα, δῶρα, ἱκανότητες καί ὀφείλουμε νά τηροῦμε τίς Ἐντολές καί  νά πολλαπλασιάζουμε τά τάλαντα. Νά  καλλιεργοῦμε τή γῆ, νά διαχειριζώμαστε τήν τέχνη, τήν ἐπιστήμη, καί τά προϊόντα ἐκ τῆς ἐργασίας μας νά τά πρσφέρουμε ἄφθονα σέ κείνους πού ἔχουν ἀνάγκη. Νά εἴμαστε καλοί Οἰκονόμοι, καλοί διαχειριστές καί ὄχι καταχραστές.

Ὁ Πλοῦτος δέν εἶναι ἐμπόδιον εἰσόδου εἰς τήν ζωήν. Ἡ Κακή χρῆσις ἐμποδίζει. Ὁ θησαυρισμός στή γῆ γιά τόν ἑαυτό μας, κλείνει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Ἡ Καλή χρῆσις τῶν ἀγαθῶν, ὁ θησαυρισμός στόν Οὐρανόν, ἡ θυσία ὅλων τῶν ἀγαθῶν στό Βωμό τῆς ἀγάπης, ἡ προσφορά σέ κείνους, πού ἔχουν ἀνάγκη εἶναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῶν καλῶν οἰκονόμων τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ.

«Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν»

Ὁ Καρδιογνώστης γνωρίζει ὅτι ὁ νεανίσκος δέν οἰκονομεῖ, δέν διαχειρίζεται καλῶς τόν πλοῦτο, εἶναι «δέσμιος» τοῦ πλούτου. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος δίδει τήν εἰδικήν ἐντολήν, ἐάν θελῃ νά εἶναι τέλειος, ἄν θέλῃ νά ἐσέλθῃ εἰς τήν ζωήν, ἐάν θέλῃ νά  Τόν ἀκολουθήσῃ, πρῶτα πρέπει νά πωλήση τά ὑπάρχοντά του καί τό προϊόν τῆς πωλήσεως νά δώσῃ στούς πτωχούς καί ἔτσι νά ἀποκτήσῃ θησαυρόν στόν Οὐρανό, καί ὕστερα νά Τόν ἀκολουθήσῃ. Εἰδικά σ’ αὐτόν  δέν λέγει νά ἀξιοποιήσῃ, νά ἐργασθῇ καί νά πολλαπλασιάσῃ τά ἀγαθά καί τά προϊόντα τῆς ἐργασίας του νά τά προσφέρῃ στούς πτωχούς, ἀλλά τοῦ δίδει τήν Ἐντολήν νά πωλήσῃ τά ὑπάρχοντά του καί τό προϊόν ἐκ τῆς πωλήσεως νά τό προσφέρει στούς πτωχούς καί ὕστερα νά Τόν ἀκολουθήσῃ.

Αὐτή ἡ Ἐντολή δέν εἶναι γενική, ἀλλά εἰδική. Δίδεται εἰδικά στόν πλούσιο Νεανίσκο.

Μόλις ἄκουσε ὁ Νέος τήν Ἐντολήν ἔσκυψε τό κεφάλι καί ἔφυγε λυπούμενος, «ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά».

Τότε ὁ Κύριος εἶπε στούς Μαθητές Του: «Ἀμήν  λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν...» (Ματθ. ιθ΄ 23-26).

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θέλουμε νά εἰσέλθουμε νά  εἰς τήν ζωήν, ἀλλά δυστυχῶς δέν προσέχουμε, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς μεγάλης χαρᾶς τῆς ὄντως ζωῆς. Πωλοῦμε τά πρωτοτόκια ἀντί πινακίου φακῆς, ἀφήνουμε «τόν μόσχον τόν σιτευτόν», γιά τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας. Προδίδουμε τόν Χριστόν ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων. Βυθίζουμε τήν ψυχή μας εἰς «ἰλύν βυθοῦ». Γινόμαστε δοῦλοι στά σκιᾶς ἀσθενέστερα καί τά ὀνείρων ἀπατηλότερα καί χάνουμε τήν δόξαν καί τήν μακαριότητα πού  χαρίζει ὁ Θεός σέ κείνους, πού  μιμούνται τόν Χριστόν καί μένουν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγει:« Διά γάρ ἀγάπην τινά γηῒνην καί σαρκικήν, εἰς ἥν δεσμεῖται ἄνθρωπος θελήματι ἰδίῳ, δελεάζεται ὐπό τῆς κακίας, ὅπερ γίνεται αὐτῷ ἅλυσις καί δεσμός καί φορτίον βαρύ καταβυθίζον καί πνῖγον ἐν τῷ αἰῶνι τῆς πονηρίας, μή συγχωροῦν ἀνακύψαι καί πρός Θεόν ἀπελθεῖν. Ἐπειδή ὅπερ τις ἠγάπησε τοῦ κόσμου, καταβαρεῖ τόν νοῦν αὐτοῦ καί κατωκρατεῖ καί οὐκ ἐᾷ ἀνακύψαι» (Πνευμ. Ὁμιλ. Στ΄ ΒΕΠΕΣ 41, 176,5-10).

Ὁ Κύριος λέγει ὅτι  ὅποιος θησαυρίζει θησαυρούς γιά τόν ἑαυτόν του στή γῆ ὑποδουλώνει τήν ψυχή του στά γήϊνα,  καί δέν βλέπει Θεοῦ πρόσωπον. «Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν» ( Ματθ. στ΄ 19-21). Παραμένει δέσμιος τῆς γῆς.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύττει ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι ἀνάξια λόγου σέ σύγκρισι μέ τά οὐράνια, μέ τά πνευματικά ἀγαθά. Δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως ἀξίαν τά πλούτη, οἱ κοσμικές δόξες καί τά ἀξιώματα, ἀλλά καί τά παθήματα, οἱ διωγμοί καί οἱ θλίψεις, πού πάσχομεν σ’ αὐτήν τήν πρόσκαιρη ζωή, μπροστά στήν αἰώνια δόξα:

«Λογίζομαι γάρ», λέγει ὁ Παῦλος, «ὅτι οὐκ ἄξια  τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» ( Ρωμ. η΄ 18).
Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι τίποτε ἀπολύτως δέν ἀξίζει τόσον, ὅσον ἡ εἴσοδός μας εἰς τήν ζωήν. Καί εἰς τήν ζωήν εἰσέρχονται μόνον ὅσοι δέχονται στήν καρδιά τους τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστόν καί μένουν ἐν τῇ ἀγάπῃ, δηλαδή οἱ πιστοί εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ καί μόνον αὐτοί ἀξιώνονται τῆς ὑψίστης τιμῆς νά γίνουν τέκνα τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του.
Οἱ ἀκολουθήσαντές μοι... «ἑκατονταπλασίονα λήψονται καί ζωήν αἰώνιον κληρονομήσουσι» (Ματθ. ιθ΄ 28-29). Σ' Αὐτόν ἀνήκει σιωπηλή, λατρευτική προσκύνησις. Σ' Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.