ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ, ΤΙ ΠΟΙΗΣΑΣ ΖΩΗΝ ΑIΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ;(Γ΄)

Γ΄

Ἄνθρωπος γίνεται ὁ Θεός, σαρκώνεται ἡ ἀγάπη,

«ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15, 16).

«Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτόν, καί ἰδών αὐτόν εὐσπλαγχνίσθη, καί προσελθών κατέδησε τά τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλεον καί οἶνον, ἐπιβιβάσας δέ αὐτόν ἐπί τό ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν αὐτόν εἰς πανδοχεῖον καί ἐπεμελήθη αὐτοῦ» (Λουκ. ι΄ 33-34).

Σ’ αὐτούς τούς στίχους τῆς Παραβολῆς ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει τό «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. ιδ΄ 24), «τό μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Ἐφεσ. γ΄9), «τό  μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας, ὅτι δηλαδή ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν  ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη  ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμόθ. γ΄16). Καί ὁμολογουμένως εἶναι μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός πραγματοποιεῖ  τήν προαιώνια

Βουλή Του. Ἀποστέλλει τόν Υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἅνθρωπος γίνεται ὁ Θεός, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη καί γίνεται ἡ Ὁδός, πού θά μᾶς ἐπαναφέρῃ εἰς τήν ζωήν.

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, λαμβάνει δούλου μορφήν.

 Πλησιάζει τόν περιπεσόντα εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας-δαιμονικά πάθη. Πλησιάζει ὁ Χριστός τήν «ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα», τόν καθέναν ἀπό μᾶς, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Εἶναι ὁ ΜΟΝΟΣ, πού  μᾶς πλησιάζει μέ στοργή, πλένει τίς πληγές, τίς ἀλείφει μέ λάδι καί κρασί, δένει μέ ἐπιδέσμους τά τραύματά μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἀπαλύνει τόν πόνο μας, μᾶς ἀνεβάζει εἰς τό ζῶον του καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς πανδοχεῖον, ἐκεῖ ὅπου ὁ ἴδιος μᾶς προσφέρει κάθε ἀναγκαία βοήθεια.

Στό ἐρώτημα τοῦ νομοδιδασκάλου: Τίς ἐστί μου πλησίον; Ὁ Κύριος ἀποκρίνεται μέ τήν Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, Διαπιστώνει τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά σωθῇ μόνος του. Τονίζει ὅτι ἠ ἀνθρωπότης, μακρυά ἀπό τό Θεό ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Κείτεται «ἡμιθανής» καί καμιά ἀπολύτως ἀνθρωπίνη δύναμις δέν μπορεῖ νά τόν σώσῃ. Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά τόν λυτρώσῃ. Ὁ Ἱερεύς καί ὁ Λευῒτης τόν βλέπουν καί τόν ἀντιπαρέρχονται. Ἀδυνατοῦν  νά τόν βοηθήσουν.

Τόν πλησιάζει καί τόν βοηθεῖ μόνον  ὁ Σαμαρείτης. Καί ἐρωτᾶ ὁ Κύριος τόν νομοδιδάσκαλον:

«Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τούς λῃστάς;»

Καί ὁ Νομοδιδάσκαλος, βέβαια, ἀποκρίνεται ὅτι πλησίον τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τούς λῃστάς ἀπεδείχθη ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ’ αὐτοῦ, δηλαδή, ὁ Σαμαρείτης. Καί τότε ὁ Κύριος τελείωσε τήν παραβολή μέ τήν προτροπή: Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως.

Δείκνυε συνεχῶς καί σύ στοργή καί τρυφερότητα, τέλεια ἀγάπη, σέ κάθε πάσχοντα συνάνθρωπό σου, χωρίς νά ἐξετάζῃς ἄν εἶναι ἀδελφός, συγγενής ἤ συμπατριώτης σου, χωρίς νά λογαριάζῃς τίς θυσίες καί τούς κόπους καί τίς δαπάνες, γιά κάθε συνάνθρωπο, πού ὑποφέρει, ἔστω καί ἄν αὐτός εἶναι ἐχθρός σου. Ἡ ἀγάπη σου στόν συνάνθρωπό σου εἶναι ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης σου στό Θεό.

Οἱ Ἰουδαῖοι θεωροῦσαν ὡς πλησίον, μόνον τόν συγγενῆ, τόν συμπατριώτη τους, ὅλους τούς ἄλλους, τούς θεωροῦσαν ὡς ἐχθρούς. Καί μάθαιναν τό· «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου» (δηλαδή τόν οἰκεῖον τῆς πίστεως, τόν συγγενῆ, τόν ὁμοεθνῆ, τόν συμπατριώτη) «καί μισήσεις τόν ἐχθρόν σου».

Ὁ Κύριος, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς, ἀποκαλεῖ τόν ἑαυτόν Του, μέ τό   ὄνομα «Σαμαρείτης», ἔτσι, ὅπως Τόν ἀποκαλοῦσαν περιφρονητικά οἱ Ἰουδαῖοι (πρβλ. Ἰωάν. η΄ 48). Σκοπός, πού χρησιμοποιεῖ τόν Σαμαρείτην , ἕναν ξένον καί ἀλλόφυλον, εἶναι νά διακηρύξῃ· τήν Παγκοσμιότητα τῆς μόνης ἀληθινῆς Θρησκείας, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἀνθρώπινον ἐφεύρημα, δέν εἶναι ἀνθρώπινον κατασκεύασμα, ἐπινόημα, πλᾶσμα τῆς ἀνθρωπίνης φαντασίας, ἀλλά εἶναι Ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Νά διακηρύξῃ ὅτι στήν ἀληθινήν αὐτήν Θρησκείαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι,  ἀνεξαρτήτως φύλου, ἔθνους, φυλῆς καί γλώσσης, εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀδελφοί. «Πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ εἰσί διά τῆς πίστεως  ἐν Χριστῷ  Ἰησοῦ· Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε», λέγει ὁ Παῦλος, «Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλάτ.  γ΄ 26-28). Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ὁ Κύριος καλεῖ τόν Ἑαυτόν Του, Σαμαρείτην, καί τήν Ἐκκλησίαν Του Πανδοχεῖον, ἰατρεῖον νοσημάτων ἄμισθον. Κύριος καί ἱδρυτής του Πανδοχείου εἶναι ὁ Ἴδιος, ὁ πανακής ἰατρός. Τά δύο δηνάρια εἶναι ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη.

Πανδοχεῖς εἶναι οἱ Ἱερεῖς  κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ. Καί πρῶτος καί ὑποδειγματικός πλησίον εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ καλός Σαμαρείτης, ὁ ὁποῖος, ἀναθέτει τῷ πανδοχεῖ, στούς ἀποστόλους, στούς Ἱερεῖς, τούς ποιμένας καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας Του, τό Χρέος, νά συνεχίσουν τό θεραπευτικό Του ἔργον καί  προαναγγέλλει εἰς αὐτούς («τῷ πανδοχεῖ») ὅτι κατά τήν ἔνδοξον Ἐπάνοδόν Του, θά φέρει μαζί καί τόν μισθόν, γιά νά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.

Ὁ Κύριος, μέ τήν Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, μᾶς ὑποδεικνύει Πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κληρονομήσῃ τήν αἰώνιον ζωήν. Καί τονίζει ὅτι ὅποιος θέλει νά  ἀποκτήσῃ τήν αἰώνιον ζωήν ὀφείλει νά ἀγαπήσῃ τόν Θεόν μέ τελείαν ἀγάπην, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του, καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος του καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του καί τόν πλησίον του ὡς ἑαυτόν.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν. «Τοῦτο ποίει καί ζήσῃ». Μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος νά τόν μιμηθοῦμε. Νά μιμηθοῦμε τόν καλόν Σαμαρείτην: «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. ι΄ 28, 37).

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἔγινεν ἄνθρωπος ὁ Θεός, γιά νά μας διδάξῃ «πῶς πρός Θεόν καί ἀνθρώπους διακεῖσθαι», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο σαρκώθηκε ἡ ἀγάπη, γιά νά μᾶς ὑποδείξῃ τήν ἄλλην Ὁδόν, τήν Ὁδόν τῆς τελείας ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί  πρός τόν πλησίον διά τόν Θεόν.

Οἱ Μάγοι εἶδον τόν Ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καί ὑπ’ αὐτοῦ ὁδηγουμενοι ἦλθον στήν Βηθλεέμ καί εἰσῆλθον εἰς τό Σπήλαιον, προσφέροντες σ’Αὐτόν χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν, τά δῶρα τους.

Ἐξελθόντες δέ ἐκ τοῦ Σπηλαίου, ὡς ἐν Χριστῷ καινή κτίσις «καί χρηματισθέντες κατ’ ὄναρ μή ἀνακάμψαι πρός Ἡρώδην δι’ ἄλλης Ὁδοῦ (τῆς Ὁδοῦ τής ἐνσαρκωμένης ἀγάπης) ἀνεχώρησαν εἰς τήν χώραν αὐτῶν» (Ματθ. β΄ 12).

Ὁ Ἡρώδης εἶναι σύμβολον τοῦ πυρροῦ Δράκοντος,  τοῦ Διαβόλου, τοῦ Σατανᾶ, τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς. Ἡ ἄλλη Ὁδός εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ πλησίον μας. Ἐταπεινώθη καί ἔγινε γιά χάρι μας ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, γιά νά μᾶς ἀνοίξῃ τό δρόμο πρός τήν ὄντως ζωήν. Μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά κάμη τήν ψυχήν καί τήν ζωήν μας παράδεισον ἀπό τώρα.

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε τή θεϊκή συγκατάβασι καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε πρᾶξι ζωῆς.

Σᾶς θυμίζω τά λόγια ἑνός ποιητοῦ, πού λέγει:

«Ὦ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως καλωσύνη

πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, ἄν
ξέραμε πώς τόσο ἁπλᾶ ἡ ἀγάπη κατοικεῖ καί πώς
μιά φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρῃ,
στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια
καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός τά κεῖ».

Εἷναι καιρός νά εἰσέλθουμε  στό ταπεινό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νά γονατίσουμε  καί νά προσκυνήσουμε τό Θεῖον Βρέφος

καί, ἀντί δώρων,νά ἐναποθέσουμε στἄχραντα πόδια Του τόν παλαιόν ἄνθρωπον , τίς ἁμαρτίες μας καί ἐξερχόμενοι τοῦ Σπηλαίου, ὡς ἐν Χριστῷ καινή κτίσις, νά μή ξαναγυρίσουμε πίσω στόν Ἡρώδη, στίς παλιές μας συνήθειες, στήν ἁμαρτωλή ζωή, ἀλλά νά ἀκολουθήσουμε τήν ἄλλη Ὁδό, τόν νέο τρόπο ζωῆς, τήν Ὁδό τῆς ἐνσαρκωμένης ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον διά τόν Θεόν, αἰνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν, τόν Πατέρα καί τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, τόν Τριαδικόν Θεόν, στόν ὁποῖον ἀνήκει ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.