Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

«Πολλοί εἰσιν οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί»

                                                  (Ματθ. κβ΄ 14).

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς· καί ἀπέστειλε τόν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες...» (Λουκ. ιδ΄ 15-24).

Παραβολικός εἶναι ὁ λόγος. Ὁ ἅνθρωπος, πού μᾶς προσκαλεῖ στό μέγα δεῖπνον εἶναι ὁ Φιλάνθρωπος Θεός. Συνεπῶς καί τό Δεῖπνον εἶναι  μέγα καί καλεσμένοι εἶναι πολλοί.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ἐπειδή εἶναι ἄπειρη ἀγάπη,

«πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4) προσκαλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους κοντά Του καί λέγει: «Δεῦτε πρός με πάντες  οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς...» (Ματθ. ια΄ 28-30), ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός λέγει ὅτι «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον».

«Ὅστις θέλει...» (Μάρκ. η΄ 34). «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» (Ἰωάν. ζ΄27).

Στέλνει τούς δούλους Του καί προσκαλεῖ στό Μέγα Δεῖπνον ὅλους τούς ἀνθρώπους. Οἱ περισσότεροι

ὅμως ἀπό τούς προσκεκλημένους  δέν δέχονται τήν πρόσκλησι.

«Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες, προφασιζόμενοι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» δέν προσέρχονται στό Δεῖπνον. Ὁ ἕνας λέγει· ἀγρόν ἠγόρασα... ἔχε με παρῃτημένον. Ὁ ἄλλος λέγει· πέντε ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε... Ἔχε με παρῃτημένον. Καί ἄλλος ὡς πρόφασιν ἀρνήσεως προφασίζεται τό μέγα μυστήριον τοῦ γάμου καί λέγει· γυναῖκα ἔγημα καί διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καί πολλοί ἄλλοι ἀρνοῦνται τή θεϊκή πρόσκλησι μέ ἀνόητες προφάσεις.

«Δέσμιοι τῆς γῆς», Βυθισμένοι στό Βόρβορο τῆς Ὕλης, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, ἀρνοῦνται «τόν μόσχον τόν σιτευτόν» καί προσπαθοῦν νά ἱκανοποιήσουν τήν πείνα τους μέ τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας, «ἐπιθυμοῦν νά γεμίσουν τήν κοιλίαν αὐτῶν ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοίροι» (Λουκ. ιε΄ 16).

Αὐτή εἶναι, δυστυχῶς  ἠ κατάντια ὅλων ἐκείνων, πού δέν δέχονται τήν πρόσκλησιν τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί δέν προσέρχονται στό Μέγα Δεῖπνον.

Τό χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ὄχι μόνον ἀρνοῦνται τήν πρόσκλησιν, ἀλλά καί βασανίζουν, τυραννοῦν, καί θανατῶνουν τούς δούλους τοῦ Θεοῦ: «Λαβόντες τούς δούλους αὐτοῦ ὅν μέν ἔδειραν, ὅν δέ ἀπέκτειναν, ὅν δέ ἐλιθοβόλησαν» (Ματθ. κα΄35). Ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ πώρωσι καί ἡ σκληροκαρδία μας. Πετρῶσαν οἱ καρδιές τῶν πολλῶν. Πῆραν τόν κατήφορο καί ὀδεύουνε ὁλοταχῶς  πρός τήν αὐτοκαταστροφή τους.

Τό παράδοξον καί θαυμαστόν εἶναι ὅτι, παρ’ ὅλην τήν σκληροκαρδία καί ἀπολιθοποίησί μας, ὁ Θεός, Μακρόθυμος καί πολυέλεος, συνεχίζει νά μᾶς προσκαλεῖ κοντά Του , στό Μέγα Δεῖπνον τῆς Βασιλείας του. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον,

ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16). Στό τέλος «ἀπέστειλε πρός αὐτούς τούς διεστραμμένους καί κακούς τόν Υἱόν Αὐτοῦ.  Ὅμως, οἱ κακοί γεωργοί, δέν δέχονται τήν πρόσκλησιν τοῦ Πατρός, πού τούς γίνεται διά τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ. «Καί λαβόντες τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καί ἀπέκτειναν» (παρβλ. Ματθ. κα΄ 39).

Καί πραγματικά ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ Χρόνου ἐξαπέστειλε τόν Υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον. Καί σκοπός τῆς ἐλεύσεώς Του νά μᾶς προσκαλέσῃ στό Μέγα Δεῖπνον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχονται καί μένουν ἔξω τῆς Βασιλείας Του. «Λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οὐδείς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου» (Λουκ. ιδ΄ 24).

«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα.

Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἔλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄19-20).

Στήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν ὁ Κύριος λέγει ὅτι τούς μή  δεχομένους τήν πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης, τούς ἀμετανοήτους,  «τούς πονηρούς ἐργάτες», «τούς κακούς γεωργούς, κακῶς ἀπολέσει αὐτούς καί τόν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τούς καρπούς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν» (Ματθ. κα΄ 41). Ὁ περιούσιος λαός ἐξ αἰτίας τῆς σκληροκαρδίας καί ἀμετανοησίας του χάνει τήν υἱοθεσίαν, μένει ἔξω τῆς Βασιλείας καί ὁ Χριστός καλεῖ στό Μέγα Δεῖπνον τῆς Βασιλείας  πάντα τά Ἔθνη (παρβλ. Λουκ. ιδ΄ 21-23).

Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εὔχου νά εἶσαι μετά τῶν ὀλίγων.  Σπάνιον γάρ τό ἀγαθόν». Καί πραγματικά· «Πολλοί γάρ εἰσιν οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί» (Ματθ. κβ΄14). Ἐκλεκτοί καί πιστοί εἶναι οἱ δεχόμενοι τήν πρόσκλησι στό Μέγα δεῖπνον. Εἷναι οἱ νικῶντες, μέ τή συμμαχία τοῦ Ἀρνίου, τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Εἶναι οἱ νικῶντες τόν Ἀντίχριστον καί τούς ἀντιχρίστους (πρβλ. Ἀποκ. ιζ΄ 14).

Ἐκλεκτοί καί πιστοί  εἶναι ὅσοι δέχθηκαν τήν πρόσκλησι, ὅσοι ἐγκολπώθηκαν τόν Χριστόν, ὅσοι ἄνοιξαν τήν καρδιά τους στό νεογέννητο Θεῖον Βρέφος, ὥστε νά γεννηθῆ  μέσα τους ὁ Χριστός. Αὐτοί καταξιώθηκαν «τέκνα Θεοῦ γενέσθαι», «κατοικεῖν ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου εἰς μακρότητα  ἡμερῶν» (Ψαλμ. 22, 6).

Ὅποιος δέχεται τήν πρόσκλησι στό Μέγα Δεῖπνον, γεύεται ἀγαθά «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορινθ. β΄ 9).

Γίνεται συγκληρονόμος καί ὁμοτράπεζος τοῦ Χριστοῦ στήν αἰώνια Βασιλεία Του. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Χριστός γεννᾶται καί μᾶς καλεῖ νά ἔλθουμε κοντά Του καί νά  μετέχουμε συνειδητά στό Μέγα Δεῖπνον τῆς Βασιλείας Του αἰώνια, εἰς μακρότητα ἠμερῶν.

Κύριε, μέγα τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου!

Μᾶς καλεῖς νά μετέχουμε στό Μέγα Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Σου, μέ καθαρή καρδιά, διατηροῦντες

καθαρή τήν στολήν τῆς ψυχῆς.

Σέ δοξάζουμε, Κύριε. Σύ μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό πανάγιον αἷμα Σου ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Σύ μᾶς ἀξιώνεις κατοικεῖν ἐν τῷ Οἴκῳ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Μᾶς ἀξιώνεις  νά παρακαθήσουμε μαζί Σου στό Μέγα  Δεῖπνον, νά γευθοῦμε τά ἀγαθά τῆς μυστικῆς καί ἀθανάτου τραπέζης. «Ἡ γάρ ἀπόλαυσις τοῦ Θεοῦ

ἀκόρεστός ἐστι, καί ὅσον αὐτοῦ γεύεταί τις καί ἐσθίει, τοσοῦτον ἔκπεινος (τόσο πολύ πεθαίνει τῆς πείνας) γίνεται. Καί τήν καῦσιν καί τόν ἔρωτα πρός τόν Θεόν ἔχουσιν ἀκατάσχετον οἱ τοιοῦτοι»

(Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, ΒΕΠΕΣ 41,360,34-36).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἐν Σπηλαίῳ γεννηθείς  ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐν Φάτνῃ ἀνακλιθείς, ἐλθέ καί σκήνωσον καί μέσα

στήν καρδιά μας καί ἀξίωσέ μας νά καθίσουμε κοντά Σου στό Μέγα Δεῖπνον καί νά Σέ ὑμνοῦμε και νά Σέ δοξάζουμε ἀκατάπαυστα, μετά πάντων τῶν Ἁγίων. Διότι Σέ Σένα , Κύριε ἀνήκει ἡ τιμή, τό Κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.