«ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕῼ»

    «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη,
      ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄14).

«Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε.

Χριστός ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε.

Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε.

Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί

ἐν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί·

ὅτι δεδόξασται».

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄ 14).

Ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί καί οἱ Ἄγγελοι ἀναγγέλλουν χαρᾶς εὐαγγέλια. Ἀποκαλύπτουν τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Τριαδικοῦ, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ πάντων ἐπέκεινα, νά φανερώσῃ τόν ἑαυτόν Του στούς ἀνθρώπους στό Πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ. Ἁποκαλύπτουν τήν ἄπειρη ἀγάπη, τήν εὐσπλαγχνίαν, τήν «εὐδοκίαν», τήν εὔνοιαν καί εὐαρέσκειαν τοῦ οὐρανίου Πατρός εἰς τούς ἀνθρώπους διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του.

Δοξολογοῦν τόν Θεόν, τῶν πάντων ἐπέκεινα, «τόν ἐν ὑψίστοις», λέγοντες «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ».

Δόξολογοῦν Τόν Θεόν, τόν Ὕψιστον, ὁ ὁποῖος εὐσπλαγχνίζεται καί περιβάλλει μέ εὐμένεια μεγάλην τά πλάσματά Του καί καλοῦν ὅλους τούς ἀνθρώπους νά δοξολογοῦν τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος πραγματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του νά λυτρώσῃ διά τοῦ Υἱοῦ Του τούς ἀνθρώπους ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατον. Καί πραγματικά, μέ τήν ἐνανθρώπησί Του ὁ Κύριος, φέρει τήν εἰρήνην στή γῆ, πού βρίσκεται ὁλόκληρη βουτηγμένη στήν ἁμαρτία καί ταραγμένη ἀπό τά βίαια πάθη καί τίς κακίες, κατάκοιτη στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου.

 Δόξα στό Θεό, πού χαρίζει γαλήνη στήν σαλεμένη μας ψυχή καί  φέρει τή δική Του εἰρήνη σέ ὁλόκληρη τή  ταραγμένη  καί ἠμιθανῆ ἀνθρωπότητα. Δόξα στό Θεό – Πατέρα, διότι «ἔδωκε τόν Υἱόν Του, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, σέ μᾶς, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον». Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, πού μᾶς ἔδωκε τόν Χριστόν, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός μᾶς καλεῖ κι’ αὐτός νά δοξάσουμε τόν Θεόν, πού μᾶς ἀγάπησε τόσον, ὥστε νά μᾶς παραδίδει τόν Υἱόν Του, γιά νά μᾶς διδάξῃ νέον τρόπον ζωῆς πρός σωτηρίαν. Ὁ ἱερός ὑμνῳδός  μας διδάσκει καί ψάλλει:

«Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε».

Κενή, ἄδεια εἶναι ἡ ψυχή μας, χωρίς τό Χριστό.

Αὐτός καί μόνον Αὐτός δίνει νόημα στή ζωή μας.

Καί πράγματι, ἄν ὁ Χριστός δέν ἦταν μαζί μας...

Ἄν ὁ Χριστός δέν ἦταν μαζί μας θά εἴμαστε γιά πάντα χαμένοι. Ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί κατά χάριν. Ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά χάρι μας. Ἔγινε καί εἶναι γιά κάθε ἄνθρωπο «ἡ Ὁδός καί ἠ ἀλήθεια καί ἡ ζωή, τό φῶς,  ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη, γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν ἔχουμε Χρέος νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξάζουμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας;

Ἐκεῖνο, πού θἄθελα νά καταλάβουμε καλά ὅλοι εἶναι ὅτι ὁ ὑμνῳδός δέν λέει «ὁ Χριστός γεννήθηκε», ἀλλά ψάλλει ὅτι «ὁ Χριστός γεννᾶται». Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότης. Ὁ Χριστός γεννᾶται. Γεννᾶται καθημερινά μέσα στίς ψυχές πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στόν πανάγιον Ὄνομά Του, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα. Καί τό ὄνομα, πού τοῦ χάρισε ὁ Πατέρας ὁ Οὐράνιος εἶναι τό Ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ, πού σημαίνει ΣΩΤΗΡ. Ἔρχεται καί ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει...

Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔσωσε. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς σώζει. Καί ἔρχεται νά γεννηθῇ μέσα στήν καρδιά μας. Διότι, ὅπως λέγει ὁ ποιητής:

«Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε, εἶσαι γιά πάντα χαμένος».

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί «ὁ Ἰησοῦς Χριστός

χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8), γεννᾶται καθημερινά στίς ψυχές, πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομα Αὐτοῦ. Σ’ αὐτούς καί μόνον σ’ αὐτούς «δίδει ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι».

Τά ἐρωτήματα, πού γεννιῶνται καί ὀφείλουμε ὅλοι νά ἀπαντήσουμε, εἶναι: Ὁ Χριστός γεννᾶται. Αὐτό εἶναι γεγονός. Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι Τόν δεχόμαστε; Πιστεύουμε στό πανάγιον Ὅνομα αὐτοῦ; Ἄνοίγουμε τήν καρδιά νά γεννηθῇ μέσα μας ὁ Χριστός; Ἔρχεται καί κρούει τή Θύρα. Ἀκοῦμε τή φωνή Του καί τοῦ ἀνοίγουμε τήν ψυχή μας, νά εἰσέλθῃ καί νά βασιλεύσῃ μέσα  μας ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης;

Τότε στή Βηθλεέμ βρῆκε ὁλόκλειστες τίς Θύρες. Δέν βρέθηκε θέσις γι’ Αὐτόν. Κλειστές οἱ ψυχές, κλειστά τά σπίτια, κλειστά τά καταλύματα.

«Καί ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον, καί ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7). Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δοξασμένο τό Ὅνομά Σου, Κύριε τοῦ Ἐλέους!

Ὁ Χριστός γεννᾶται. Ὁ Θεός φανερώνεται ἐν σαρκί. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. ὁ ἀναφής ψηλαφᾶται, σπαργανοῦται καί ἀνακλίνεται ἐν τῇ Φάτνῃ. Ἡ ἀγάπη σαρκώνεται. Οἱ Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ὠδήν ἐπάξιον. Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι». Ἡ ἡμιθανής ἀνθρωπότης  στήν πλειονοψηφία της κωφεύει. Τυφλωμένη ἀπό τά πάθη, δέν Τόν δέχεται. Ἀρνεῖται τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί συνεχίζει τήν πορεία της κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός ἀποπνιγμόν. Μακρυά Του ὁδεύει πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ὄχι μόνον δέν Τόν δοξάζει, ὅσο καί ὅπως θά ἔπρεπε, ἀλλά δέν τόν δέχεται, Τόν βλασφημεῖ, τόν ὑβρίζει, λόγῳ καί ἔργῳ, καί παραμένει θεληματικά στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός «εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον», οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχτηκαν. Καί μέ τή κακή τους θέλησι, ἔπαυσαν νά εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ. Καί συνεχίζει ὁ Εὐαγγελιστής καί λέγει: «Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν (ὅσοι τόν δέχτηκαν) ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τάκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωάν. α΄ 11-12).

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός διαπιστώνει τήν ἀναλγησίαν τῶν ἀνθρώπων καί, θέλοντας νά μᾶς ἀφυπνίσῃ τονίζει τό ΓΕΓΟΝΟΣ, τό ξένον καί παράδοξον μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. ΤΟΝΙΖΕΙ  τό 

ΧΡΕΟΣ ὅλων μας πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν. Μᾶς καλεῖ νά δοξάσουμε τό Θεό. Νά ὑψωθοῦμε πάνω ἀπό τά ἐγκόσμια καί νά χαροῦμε τά ἐπουράνια. Νά προϋπαντήσουμε τόν Ἐρχόμενον ἐξ οὐρανῶν καί νά ἀνέβουμε ἄνω, πάνω ἀπό τίς μικρότητες τοῦ κόσμου, καί πᾶσα ἡ γῆ, ὁλόκληρη ἡ κτίσις, νά ὑμνοῦμε τόν Ἰησοῦν, Τόν Ἔρχόμενον Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου. Νά ψάλλουμε ὕμνους εὐχαριστίας.  Νά ὑμνοῦμε ἀδιαλείπτως  τόν Κύριο καί, μέ μεγάλη χαρά καί ἀγαλλίασι, ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς, νά Τόν δοξάζουμε, διότι Αὐτός ἐπετέλεσε τό ἔργον τῆς σωτηρίας μας. Ὅτι δεδόξασται. Μᾶς ἔσωσε καί μᾶς σώζει. Καί Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστός ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται».