Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

Ὁ  Θαυματουργός

Πρότυπον ἁγίας ζωῆς.

«Ὁ θαυματουργός κἄν τέθνηκε Σπυρίδων,

Τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι».

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ἀρχιεπίσκοπος Τριμυθοῦντος, ὁ θαυματουργός γεννήθηκε στήν Κύπρο περί τό 270. Ἦτο ἁπλός, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», γνήσιος μιμητής τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μέ προτροπή τῶν γονέων του ἐνυμφεύθη ἐνάρετον σύζυγον, ἐξ ἧς ἀπέκτησε κόρην καί τήν ὠνόμασε Εἰρήνην. Ἀγαποῦσε τήν ἐργασίαν καί ἠσχολεῖτο μέ τό ἔργον τοῦ Ποιμένος. Εἶχε δικό του ποίμνιον, τό ὁποῖον ἐποίμενε καί μετά τήν ἀνάδειξίν τους εἰς ποιμένα λογικῶν προβάτων.

Ὁ Ἅγιος διεκρίνετο διά τάς ἀρετάς καί τήν ὀρθόδοξη, θερμήν του Πίστιν, τήν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». Δι’ αὐτό καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τόν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος.

Κατά τόν Σωκράτην, ἦτο τόσον ταπεινός, ὥστε καί ὡς Ἐπίσκοπος, ἐποίμενε καί τά πρόβατα. Ἀπέφευγε τίς φλυαρίες. Ἦτο προσεκτικός στά λόγια του καί στίς συναναστροφές του. «Ὁ λόγος του ἦτο πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος» (Κολοσ. δ΄ 6). Πρόσεχε ὁ λόγος του νά εἶναι εὐχάριστος, ὄχι βρωμερός. Ἤξερε πώς πρέπει νά ἀποκρίνεται στόν καθένα. Ὑπῆρξε πράγματι πρότυπον ἁγίας ζωῆς, τύπος τῶν πιστῶν ἐν πᾶσιν. Mυρίπνοον ἄνθος τοῦ Παραδείσου.

«Τύπος τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ. ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α΄ Τιμόθ. δ΄ 12). Διά τοῦτο καί ὁ πανάγιος Θεός τόν τίμησε μέ τό χάρισμα τοῦ θαυματουργεῖν.

Ἀναρίθμητα εἶναι τά θαύματα τοῦ Ἀγίου ὄχι μόνον ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησίν του δέν  ἔπαυσε νά θαυματουργῇ ὁ Θεοφόρος Ἅγιος. Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ γύρω στά 350. Ἑξ αἰτίας τῶν βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν τό λείψανόν του μετεκομίσθη ἀπό τήν Κύπρο, στά μέσα τοῦ Ζ΄ αἰῶνος, στήν Κωνσταντινούπολιν. Πρίν ἀπό  τήν ἅλωσι, πού ἔγινε τήν 29^ην  Μαῒου 1453,  μετεφέρθη ἀπό τόν ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ, πού φυλαγόταν τό Λείψανον, τόν π. Γεώργιον Καλοχαιρέτην, εἰς τήν Κέρκυραν, γύρω στά 1460. Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων δέν εἶναι μόνον μέγας προστάτης τῶν Κερκυραίων, ἀλλά καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἀνεδείχθη πράγματι παρηγοριά τῶν πιστῶν καί πηγή ἰαμάτων ἄμισθος.

Πρότυπον ἁγίας ζωῆς, γιά κάθε ἄνθρωπον.

Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπαριθμήσουμε ἀπό τή θέσι αὐτή τά πολυπληθῆ θαύματα τοῦ Ἁγίου. Ἐνδεικτικά θά ἀναφέρω μόνον δύο-τρία θαύματα.

Στήν Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο (325), προσεκλήθη καί ὀ Ἅγιος Σπυρίδων. Οἱ ἄλλοι Πατέρες θεωροῦσαν ὅτι «δέν εἶχε θέσι σ’ αὐτήν ὁ Ἅγιος Σπυρίδων». Θέλοντας νά τόν ἐμποδίσουν, ἕνα βράδυ, ἐνῶ κοιμόταν ὁ Ἅγιος, ἔκοψαν τό κεφάλι τοῦ ἀλόγου του καί ἔφυγαν πρωῒ. Ὅταν ξύπνησε ὁ Ἅγιος κατάλαβε τί εἶχε συμβῇ. Σήκωσε τό κεφάλι τοῦ ἀλόγου του καί στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος τό ἔβαλε στή θέσι του καί συνέχισε τήν πορεία πρός τήν Νίκαια. Βρῆκε δέ τούς ἄλλους Πατέρες μπροστά σέ ἕνα πλημμυρισμένο Ποτάμι καί δέν μποροῦσαν νά διαβοῦν. Τότε σιωπηλά ὁ Ἅγιος μέ τήν προσευχή του ἄνοιξε δρόμο καί πέρασαν Καί ἔφθασαν ἐγκαίρως στή Σύνοδο. Ἐκεῖ οἱ σοφώτατοι(;) Πατέρες δέν μποροῦσαν νά νικήσουν τόν διαπρεπῆ τότε Αἱρεσιάρχην, τόν Ἅρειον, τόν ὁποῖον κατήσχυνε μόνον ὁ ταπεινός καί πρᾷος Σπυρίδων.

Μέ τό γνωστό Θαύμα του, τῆς κεράμου, ἀπέδειξε τήν τριαδικήν Θεότητα. Πῆρε τό κεραμίδι στό Χέρι του καί εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀνέβηκε πάνω ἡ φωτιά, στό χέρι ἔμεινε ἡ λάσπη καί κάτω ἔπεσε τό νερό.

Μετά τήν κοίμησι  τῆς κόρης του Εἰρήνης, μία φίλη της τοῦ ζήτησε νά τῆς ἐπιστρέψῃ κάποια χρυσαφικά, πού εἶχε ἐμπιστευθῆ στήν κόρη του. Ὁ Ἅγιος δέν γνώριζε ποῦ τά εἶχε φυλαγμένα. Πῆγε, λοιπόν, στό μνῆμα της καί τή ρώτησε: Εἰρήνη, παιδί μου, ποῦ ἔχεις φυλάξη ὅ,τι σοῦ ἔδωσε ἡ φίλη σου; Τότε ἡ νεκρά τοῦ μίλησε καί τοῦ εἶπε, ποῦ τά εἶχε κρύψει.

Ὅταν πάλιν τόν ἐπεσκέφθη ἕνας πτωχός καί τοῦ ζήτησε νά τόν βοηθήση, νά ἐξοφλήσῃ τό Χρέος του, ὁ Ἅγιος ἐπειδή δέν εἶχε τίποτε νά τοῦ δώσῃ, διότι, ὡς ἐλεήμων, τά ἔδιδε ὅλα στούς πτωχούς καί δέν κρατοῦσε τίποτε γιά τόν ἑαυτόν του, βγῆκε ἔξω ἀπό τό σπίτι του μαζί μέ τόν πτωχόν καί τόν πρῶτον ὄφιν, πού εἶδε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου, εἰς χρυσοῦν μετέβαλεν. Καί τόν παρεδωσε στόν πτωχόν καί τοῦ εἶπε νά τόν βάλῃ ἐνέχυρον καί ὅταν ξωφλήσῃ τό Χρέος του, νά τοῦ ἐπιστρέψῃ τόν ὄφιν. Καί πράγματι ὅταν ξώφλησε τό Χρέος τοῦ παρέδωσε στόν Ἅγιον τόν Ὄφιν καί ὁ θαυματοργός δόξασε τόν Θεόν καί πάλιν ἔδωσε τήν ζωή στό φίδι, πού ἐπέστρεψε στή φωλιά του.

Ὅταν λειτουργοῦσε ὁ Ἅγιος, πολλές φορές δέν εἶχε Ψάλτη καί τότε συλλειτουργοῦσαν μαζί του οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Οἱ πιστοί ἄς ὁμολογήσουν τά θαύματα τοῦ Ἁγίου. Θαυμαστός εἶναι ὀ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ. Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος (Ψαλμ. ξζ΄ 36). Κανείς δέν ἀμφισβητεῖ ὅτι καί μετά τήν Κοίμησί του ὁ Ἅγιος καί θαυματουργός Σπυρίδων συνεχίζει νά θαυματουργῇ πρός δόξαν Θεοῦ.

 «Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος,
καί θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ἡμῶν·
Διό νεκρᾷ σύ ἐν τάφῳ προσφωνείς, καί ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καί ἐν τῷ μέλπειν τάς
ἁγίας σου εὐχάς, Αγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σέ
δοξάσαντι· δόξα τῷ σέ  στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ πᾶσιν ἰάματα».

Ταῖς ἁγίαις αὐτοῦ πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς . Ἀμήν.