«ΟΠΟΥ ΓΑΡ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΘΕΟΣ,

ΝΙΚΑΤΑΙ  ΦΥΣΕΩΣ  ΤΑΞΙΣ».

              «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος.

              Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

Πραγματικά οὔτε ὑπῆρξε οὔτε πρόκειται νά ὑπάρξῃ ἄλλο γεγονός καινόν, νέον, μεγαλύτερο ἀπό τό γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, γεννηθέντος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου.

Τό γεγονός αὐτό εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν», ὑπέρλογο, ξεπερνάει τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λέγει:

« Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καί παράδοξον!

Οὐρανόν τό Σπήλαιον· θρόνον Χερουβικόν,
τήν Παρθένον· τήν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ  
ἀνεκλίθη ὁ ἀχώριτος, Χριστός ὁ Θεός· ὅν
ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».

Ὅμως ὁ ἀνήσυχος ἀνθρώπινος νοῦς εὐχαριστεῖται νά ἐρευνᾶ. Καί στήν προσπάθειά του νά ἐρευνᾷ προσπαθεῖ νά ἐξιχνιάσῃ καί τά ἀνεξιχνίαστα, δέν θέλει νά συνειδητοποιήσῃ ὅτι ἡ νοητική του ἱκανότητα εἶναι πεπερασμένη, ἔχει ὅρια, τά ὁποῖα 

ὀφείλει νά μήν ξεπερνᾶ. Θέλει π.χ. νά ἐρευνήσῃ καί νά κατανοήσῃ τό Μυστήριον τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Θέλει νά ἐξιχνιάσῃ καί τά ἀνεξιχνίαστα. Φθάνει στήν ὑπερβολή, στήν ὑπεροψία.

Ὁ Θεός, ὁ πάντων ἐπέκεινα, ὁ Ὑπέρτατος νοῦς, ὁ ἀόρατος, ὁ ἀκατάληπτος, ὁ ἀνεξιχνίαστος, ὁ μόνος «νοῒ νοητός», εἶναι ὡς πρός τήν οὐσία Του ἀμέθεκτος καί ἀπρόσιτος. Προσιτές εἶναι μόνον οἱ ἐνέργειές Του καί ἀποκαλύπτεται σταδιακά στούς ἀνθρώπους. Ἀποκαλύπτει μόνον «τό  δυνατόν γνωσθῆναι» ὑπό τῶν ἀνθρώπων, Καί στόν καθένα φανερώνεται κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθάρσεώς του. Κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει νά κλίνει τόν αὐχένα σέ ζητήματα, πού ὑπερβαίνουν τή νοητική Του ἱκανότητα. Ζητήματα ὅπως «τό Πῶς ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γεννᾶται ἐκ Παρθένου» ὑπερβαίνουν τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα. Ἡ ἔρευνα αὐτῶν εἶναι τρέλλα. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει ὅτι «Παραπληκτήσομεν μυστήρια ἐρευνῶντες Θεοῦ».

Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει:
«Ἄνθρωπε, ἄνθρωπος ὤν Θεόν προλυπραγμονεῖς;»
Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα τό Μυστήριον τῆς ἐναθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ κανείς νά τό προσεγγίσῃ, μέ τόν πυρῆνα τῆς Ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν, τήν πίστιν τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην. «Ἔστι δέ πίστις  ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄ 1).
Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ηὐδόκησεν ὀ Θεός νά πραγματοποιήσῃ τήν προαιώνιον βουλήν Του, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του, μέ σκοπόν τήν ἐπιστροφήν καί σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους καί ἀπέστειλε τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ πρός  τήν
Παρθένον νά τῆς ἀναγείλει τό ὑπέρλογο τοῦτο γεγονός (Λουκ. α΄ 26-38), ἡ Παρθένος ταπεινά ἐξέφρασε τήν ἀπορία της στόν Ἀρχάγγελον καί εἶπε: ΠΩΣ ;

«Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;», Καί ὁ Ἀρχάγγελος ἀπήντησεν: «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελέυσεται ἐπί σέ καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διό καί τό γενόμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ».

Καί ἡ ἁγνή καί ἄχραντος Παρθένος, ὡς πιστή, ἀποκρίθηκε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμά σου». Ἐγνώριζε, ἡ πάναγνος, ὅτι «ὅπου γάρ βούλεται Θεός , νικᾶται φύσεως τάξις» καί «ὅτι οὐκ ἀδυνατίσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα».

Καί  Ἰωσήφ ὅταν ἀντελήφθη τό παράδοξον, ἀναρωτήθηκε  τό· ΠΩΣ; Καί «δίκαιος ὤν καί μή θέλων αὐτήν παραδειγματίσαι ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δέ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδού ἄγγελος Κυρίου κατ’ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσήφ υἱός Δαυῒδ, μή φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριάμ τήν γυναῖκά  σου· τό γάρ ἐν αὐτῇ γεννηθέν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου· τέξεται δέ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ ΙΗΣΟΥΝ· αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄19-21).

Ἔτσι μυεῖται εἰς τό μυστήριον, κατά θείαν οἰκονομίαν. Πιστεύει, ὑποτάσσεται καί  τό ὑπηρετεῖ πιστά. Συλλειτουργεῖ εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός ἐρωτᾶ τόν Ἰωσήφ: Πές μας Ἰωσήφ: ΠΩΣ  φέρεις ἔγκυον στήν Βηθλεέμ, τήν  Κόρην, πού παρέλαβες ἁγνήν ἀπό τά Ἅγια τῶν Ἁγίων; Καί ὑμνεῖ  τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου λέγων:

«Ἰωσήφ, εἰπέ ἡμῖν, πῶς ἐκ τῶν Ἁγίων ἥν παρέλαβες Κόρην, ἔγκυον φέρεις ἐν Βηθλεέμ; Ἐγώ φησι, τούς Προφήτας ἐρευνήσας, καί χρηματισθείς ὑπό Ἀγγέλου, πέπεισμαι, ὅτι Θεόν γεννήσει ἡ Παρθένος ἀνερμηνεύτως·  οὗ εἰς προσκύνησιν,  Μάγοι ἐξ  

ἀνατολῶν ἥξουσι, σύν δώροις τιμίοις λατρεύοντες. Ὁ σαρκωθείς δι’ ἡμᾶς, Κύριε δόξα σοι».

Οἱ Ποιμένες, ὅταν κατά τήν Γέννησιν τοῦ Κυρίου, ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν.

Καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· Μή φοβεῖσθε· ἰδού γαρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην,ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ. Καί τοῦτο ὑμῖν τό σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λουκ. β΄ 8-12).

Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφής σπαργανοῦται καί ἀνακλίνεται στήν φτωχική Φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Πραγματικά τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅτι ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, καί βρίσκεται ὡς βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ, τό γεγονός αὐτό τῆς θεϊκῆς συγκαταβάσεως, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας.

Οἱ Μάγοι ἀπό  ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα μέ ὁδηγό τόν ἀστέρα ἦλθον προσκυνῆσαι αὐτῷ (Ματθ. β΄ 1-12).

Οἱ ἀγνοί καί ἁπλοϊκοί Ποιμένες δέχθηκαν μέ χαρά τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ. Πῆραν τή μεγάλη ἀπόφασι καί εἶπον πρός ἀλλήλους:

«Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν».

Καί πραγματοποίησαν τήν ἀπόφασί τους. Ὁδήγησαν  τά βήματά τους πρός τή Βηθλεέμ, συνοδευόμενοι ἀπό πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» Καί ἦλθαν γρήγορα καί βρῆκαν τήν Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί τό Θεῖον Βρέφος 

κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ καί χαρούμενοι ὑπέστρεψαν οἱ Ποιμένες δοξάζοντες  καί αἰνοῦντες τόν Θεόν, γιά τή θεϊκή Του συγκατάβασι.
Μήπως εἶναι καιρός κι’ ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι καί
ἄθλιοι θνητοί, νά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά σύρουμε τά βήματά μας πρός τή Βηθλεέμ καί γονατιστοί καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον; Μήπως εἶναι καιρός νά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον,  καί νά ἀποθέσουμε, ἀντί δώρων, στά  πόδια τοῦ Θείου Βρέφους, τίς ἁμαρτίες μας; Μήπως εἶναι καιρός νά προσκυνήσουμε τό Θεῖον Βρέφος;

Πιστεύω, πώς εἶναι καιρός, ἀδελφοί μου, νά φέρουμε τά βήματά μας πρός τή Βηθλεέμ, νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν, τήν ἐσαρκωμενην Ἀγάπη καί νά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς  Ἀγάπης Του, δοξάζοντες καί αἰνοῦντες τόν σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς, γιά τήν ἄπειρην αὐτοῦ συγκατάβασι. Διότι μόνον αὐτός μᾶς  ἔσωσε  καί μᾶς σώζει ἀπό κάθε Κακό καί μόνον σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ δόξα, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.