ΚΥΡΙΕ, ΣΥ ΠΑΝΤΑ ΟΙΔΑΣ

ΣΥ  ΓΙΝΩΣΚΕΙΣ  ΟΤΙ  ΦΙΛΩ  ΣΕ(1)

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι μπροστά στό Μέγα τῆς Οἰκονομίας μυστήριον, ὅτι Σύ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτως γέγονας ταπεινός ἄνθρωπος, δι’ ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους Σου.

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, ὡς καρδιογνώστης γνωρίζεις καλά, ὅτι Σέ ἀγαπῶ μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μου. Μονάχα Ἐσένα λατρεύω, γνήσια,  εἰλικρινά καί προσπαθῶ. Προσπαθῶ, μέ τή Χάρι Σου, νά κάνω «πρᾶξι», (ὅπως κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει), τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου. Καί κάθε στιγμή διαπιστώνω ὅτι χωρίς τή δική Σου συμμαχία, εἶναι ὁλόκληρη ἡ ζωή μου,  ὁλοφάνερη  ἀποτυχία.

Χωρίς τή Χάρι Σου, βυθίζομαι στά ἔγκατα τῆς γῆς.

Κατά γενικήν ὁμολογίαν χωρίς Ἐσένα, Κύριέ μου,

εἶν’ ἀλήθεια δέν μποροῦμε τίποτε νά κάνουμε καλό. Μέσα μας καί γύρω μας ὑπάρχει πολλή λάσπη. Μέσα μας καί γύρω μας θεριεύουν ἀνήμερα Θεριά. Μέσα μας κυριαρχεῖ ἄλλος νόμος, ὁ νόμος καί ἡ δύναμις τῆς ἁμαρτίας. Ὄφις φωλιάζει μέσα μας. Ἡ σάρκα ἀντιστρατεύεται στό νόμο τοῦ νοός μου. Καί «οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ... Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω »(2)Ἡ πάλη εἶναι θανάσιμη. Ἡ σύγκρουσις εἶναι βασική. Παλεύει ἡ ἠθικότητα μέ τήν ἀνηθικότητά μου. Καί ἡ πάλη μας αὐτή δέν εἶναι πρός σάρκα καί αἷμα. Εἶναι πάλη πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»(3).

Ἀριστεροί, ἀρνητικοί, πονηροί, κάκιστοι λογισμοί

Κατακλύζουν τήν ψυχή μου, θολώνουν τόν νοῦν, μέ δέρνουν μέρα-νύχτα καί δέν βρίσκω ἀναπαμό.

Πολλές φορές βυθίζομαι στή λάσπη, κι’ εἶναι ὀδυνηρή ἡ πτῶσις. Καί τό σκότος βαθύ...

Πολλές φορές χρειάζεται νά γδάρω τό πετσί μου, νά ματώσω τίς σάρκες μου. Θέλω νά νικήσω μέσα μου τήν ἄγρια ροπή πρός τό Κακό. Πολλές φορές Σέ χάνω, Κύριέ μου, Ἰησοῦ. Κι’ ὅταν Σέ χάνω, χάνομαι. Καί ἀπεγνωσμένα Σέ ἀναζητῶ καί ζητῶ τό Ἔλεός Σου. Συγγνώμη... Δέξου, πολυέλεε, τά δάκρυά μου.

Συγγνώμη,  Εὔσπλαγχνε Κύριέ μου, Ἰησοῦ. Δέν μπορῶ νά καταλάβω, πῶς Σ’ ἀρνοῦμαι. Ἀρνοῦμαι τήν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου, ἀνερυθριάστως; Ἀνεπαισθήτως ὁ κακός μου ἑαυτός μέ χωρίζει ἀπό Σένα; Συγχώρησέ με Θεέ μου, Μακρόθυμε Κύριε. Μή μ’ ἀφήσῃς νά χαθῶ στήν ἄβυσσο τῶν παρανοήσεων, στό βόρβορο τῶν χαμηλῶν  παθῶν μου. Ποιός ἄλλος θέλει καί μπορεῖ νά μέ λυτρώσῃ ἀπό τόν κακό μου ἑαυτό, ἀπό τό σῶμα μου, πού κυριεύεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί σταθερά μέ ὁδηγεῖ στό βέβαιο θάνατο, ἄν ὄχι Ἐσύ, ἀνθρωποκυνηγέ; Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ἀθανασία, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού καταδέχεσαι καί γίνεσαι ταπεινός ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς;

Ἔκθαμβος στέκομαι μπροστά στό γεγονός, «ὅ  ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν... Ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ»(4)

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, Σύ, πού  ἔρχεσαι γιά  χάρι μας στή γῆ καί γεννιέσαι μέσα σ’ ἕνα παγωμένο Σπήλαιο καί θερμαίνεσαι ἀπό τά χνῶτα τῶν ἀλόγων ζώων, ἀξίωσε κι’ ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου νά Σέ προσκυνοῦμε καί νά Σέ λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας. Ὄχι μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν καρδιά μας.

Μέ ὁδηγό τόν ἀστέρα φέρνω τά βήματά μου στή Βηθλεέμ, Κύριε. Εἰσέρχομαι στό Σπήλαιο καί συλλογιέμαι, ὅτι «ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· ἐγώ δέ Σέ οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός Σε οὐ συνῆκεν» (5). Συγχώρησε τήν πώρωσι καί τήν παραφροσύνη καί γίνε Ἔλεος, Πολυεύσπλαγχνε κι’ ἐλέησε τόν κόσμο Σου καί μή με ἀποδοκιμάσῃς. Δέξου τή δέησί μου. Προσκυνῶ, Κύριε τή συγκατάβασί σου. Προσκυνῶ τήν ἀνερμήνευτη Γέννησί Σου, Χριστέ!  Δέξου τά δάκρυά μου...

Δέξε με μετανοοῦντα καί σῶσον με, ὡς ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος. Συγχώρησέ με, Θεέ μου, ἐσένα μονάχα λατρεύω. « Παντοκράτωρ Κύριε, Σύ πάντα οἶδας, Σύ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε»(1).

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν

κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; Πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε  καί ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γάρ ὤν, ἐσαρκώθη ἑκών· καί γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς· καί μή ἐκστάς τῆς φύσεως (6), μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος.

Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστός τόν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι»

___

(1)       Ἰωάν. κα΄ 17.   (2) Ρωμ. η΄14-25.

(2)        (3) Ἐφεσ. στ΄ 12.   (4) Λουκ. β΄1-20.

(5)       Ἡσ. α΄  3. 

(6)       Χωρίς νά ἀλλάξῃ καθόλου τή θεϊκή Του φύσι, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν  καί τήν ἐξαγίασε. Ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος , δι’  ἡμᾶς , γιά νά γίνουμε θεοί κατά χάριν καί γιά νά μᾶς ἐπανεισάγει στόν Παράδεισο. Διπλοῦς ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου, Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, θέλων νά ἀναπληρώσῃ τόν ἄνω κοσμον. Διότι ὁ Πανάγαθος Θεός δέν μᾶς ἔπλασε, γιά τή γῆ, ἀλλά γιά τόν ἄνω κόσμο, γιά 

τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας αἰωνίως καί νά ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως τήν Τριαδικήν Θεότητα.

(7) Κάθισμα τῶν Χριστουγέννων.