ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 «Ἐγώ  βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε»

                                                                   (Ἰωάν. δ΄ 32).

ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ.

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄ 33).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. ἔρχεται κοντά μας ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ νέος, ὁ καινός ἄνθρωπος καί γίνεται σέ μᾶς ὑπόδειγμα, τύπος καί ὑπογραμμός, σέ ὅλα (πρβλ. Ἰωάν. ιγ΄ 15. Α΄Πέτρ. β΄ 21).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  εἶναι ὁ Ἀληθινός Μεσσίας. Συγκαταβαίνει καί ἀποκαλύπτεται, φανερώνεται στούς πιστούς, στούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ καί αὐτός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός, μᾶς ἐξηγεῖ καί μᾶς γνωρίζει τόν Θεόν καί Πατέρα καί τό πανάγιον Θέλημά Του, κατά τό δυνατόν τοῖς ἀνθρώποις γνωσθῆναι (παρβλ. Ἰωάν. α΄ 17-18).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον πού ἔρχεται στόν κόσμο» (Ἰωάν. α΄ 9). ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι, γιά μᾶς ὁ τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα. ΑΥΤΟΣ και μόνον  ΑΥΤΟΣ  εἶναι    «ἡ Ὁδός  καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» καί «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ Αὐτοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄ 6).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι ὁ ΚΥΡΙΟΣ καί ὁ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ, ὁ ὁποῖος ἀλλάζει τήν παλιά ἐγωϊστική, φαρισαϊκή, ὑποκριτική νοοτροπία καί Ζωή, ἐνσαρκώνει τήν ἄκρα Ταπείνωσι καί τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας καί ὑποδεικνύει ἕναν νέον τρόπον  ζωῆς . Πλένει τά πόδια τῶν Μαθητῶν καί τοῦ Ἰούδα καί λέγει σέ ὅλους μας :

«ὑμεῖς φωνεῖτε με, ὁ Διδάσκαλος καί ὀ Κύριος, καί καλῶς λέγετε· εἰμί γάρ. Εἰ οὖν ἐγώ ἔνιψα ὑμῶν τούς πόδας, ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, καί σεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τούς πόδας.

Ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιεῖτε» (Ἰωάν. ιγ΄ 13-15).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι «καλός Ποιμήν», ὁ ὁποῖος «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων»  (Ἰωάν. ι΄ 11). ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι «ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 29).

ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ, τό ἄκακον Αρνίον «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη...», ὁ ἀναμάρτητος (Πραξ. η΄ 32)  «καί ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων  ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (παρβλ. Α΄ Πέτρ. β΄ 21). ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ, ὁ Θεάνθρωπος, ἔγινε σέ ὅλους μας τό πρότυπον τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, καί ἔφθασε στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Κατόρθωσε καί μετέβαλε τή σάρκα  σέ Πνεῦμα. Προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύσιν ὁ Κύριος καί ἀγωνίζεται, ὡς τέλειος ἄνθρωπος καί νικᾶ. Φθάνει στήν Κορυφή. Ἀφθαρτοποιεῖ τή φθαρτή ἀνθρώπινη φύσι, τήν ἀνασταίνει, τή δοξάζει, τήν ἀποθεώνει, τή θεοποιεῖ, τήν ὑψώνει καί τή στήνει στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός.
ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ λέγει: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς  ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34) καί τοῦ Ὁποίου μοναδική τροφή Του εἶναι νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό Θέλημα τοῦ πέμψαντος αὐτόν Πατρός. Καί νά διακηρύξῃ ὅτι θέλημα τοῦ Πατρός εἶναι ἡ σωτηρία μας καί ὅτι «Πεῖνα καί δίψα Του εἶναι ἡ τήρησις τοῦ Θελήματος τοῦ Πατρός. Καί  τήν ἀλήθεια αὐτή τονίζει, πρό τοῦ Πάθους ὁ Κύριος, ὅταν  στήν Προσευχή Του, λέγει: «... πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ... γενηθήτω τό θέλημά σου» (Ματθ. κστ΄ 39-42). 

  Ὁ  ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας, λέγει ὅτι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα». Τροφή Του, πεῖνα καί δίψα Του, λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του ἦταν καί εἶναι ἡ τήρησις τοῦ Θελήματος τοῦ πέμψαντος αὐτόν Πατρός, ἡ ὁλοκληρωσις, ἡ περάτωσις τοῦ ἔργου, πού Του ἀνέθεσε ὁ οὐράνιος Πατέρας καί αὐτό τό ἔργον εἶναι ἠ σωτηρία μας, πού εἶναι καί ἠ μοναδική τροφή καί λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ.

Πρίν ἀρχίσει τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του προετοιμάζεται.  
«Ὁ Ἰησοῦς ἀνήχθη εἰς τήν ἔρημον ὑπό τοῦ Πνεύματος πειρασθῆναι ὑπό τοῦ διαβόλου, καί νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα  ὕστερον ἐπείνασε». Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά καταλάβῃ τήν πεῖνα καί τή δίψα τοῦ Χριστοῦ, τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς του. Νομίζει ὅτι εἶναι σωματική ἀνάγκη, καί προσελθών αὐτῷ ὁ πειράζων εἶπεν· εἰ Υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπέ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται». Τότε ὁ Ἰησοῦς φανερώνει τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς του καί τήν πνευματική τροφή, τήν πραγματική τροφή κάθε ψυχῆς, «τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον» καί λέγει στό διάβολο· «Γέγραπται, Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’  ἐπί παντί ῥήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Καί ἀφοῦ ἐνίκησε ὅλους τούς πειρασμούς (Ματθ. δ΄ 1-11), ἀρχίζει, μέ χαρά,  τό ἔργο τοῦ πέμψαντος αὐτόν. «Καί ἀπό τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καί λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε  γάρ  ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...» Καί  «κηρύσσων  τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 17, 23)., πολύ σκληρά ἀγωνιζόμενος, ΦΘΑΝΕΙ στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ.

Στό Γολγοθᾶ  ὁ Χριστός δίνει τήν τελειωτική Του μάχη, πάνω στό Σταυρό. Ἐκεῖ ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, ἀπό τήν ἀποκορύφωσι τοῦ πόνου Του ὡς ἀνθρώπου, ἐκφράζει τή λαχτάρα Του, τήν πεῖνα καί τή δίψα Του μέ τήν ὀδυνηρή κραυγή · Δ Ι Ψ Ω.

Ἡ ὀδυνηρή κραυγή· ΔΙΨΩ ἐκφράζει ὅλη τήν ἀγωνία καί τό πάθος, ὅλη τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς τοῦ Χριστοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του καί λέγει: ΔΙΨΩ (Ἰωάν ιθ΄ 18-20).

ΔΙΨΩ τήν εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη μετάνοιά σας.

ΔΙΨΩ τήν ἐπιστροφή σας στήν Πατρική Ἑστία, στήν Πηγή τοῦ  ὕδατος  τῆς ζωῆς.

ΔΙΨΩ  τή συμμόρφωσί σας μέ τό Θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός. ΔΙΨΩ ν’  ἀκολουθήσετε τά ματωμένα Χνάρια μου. ΔΙΨΩ τή σωτηρία σας. ΔΙΨΩ καί ζητῶ τήν τροφή τῆς ψυχῆς μου.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  φθάνει στήν Κορυφή, τελειώνει τό ἔργο πού τοῦ  ἔχει ἀναθέσει ὁ Οὐράνιος Πατέρας. ΔΙΨΑ τή σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου, καί οἱ Σταυρωτές δέν καταλαβαίνουν τή λαχτάρα Του. «Ἔδωκαν αὐτῷ ποιεῖν ὄξος μετά χολῆς μεμιγμένον» (Ματθ. κζ΄ 34). Ποτίζουν ὄξος καί χολήν τόν Εὐεργέτην. «Ἀντί τοῦ Μάννα, χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος , ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με, Σταυρόν μέ προσηλώσατε», λέγει ὁ Κύριος.

Μήπως οἱ Μαθηταί κατάλαβαν τήν πνευματική τροφή, τήν πεῖνα καί τή δίψα τοῦ Χριστοῦ; Ὅταν στό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, στή Σαμάρεια, τοῦ πρόσφεραν τροφή, Ἐκεῖνος τούς εἶπε· «ἐγώ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς  οὐκ οἴδατε». Ἀλλά οἱ Μαθηταί δέν κατάλαβαν ὅτι  τροφή Του, λαχτάρα του ἦταν τό Θέλημα τοῦ πέμψαντος αὐτόν, ἡ σωτηρία τῆς Σαμαρείτιδος καί τῶν Σαμαρειτῶν, καί γενικότερα ἡ σωτηρία τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Καί ἀμέσως τούς ἐξηγεῖ: «Τροφή μου εἶναι νά ἐργάζομαι καί νά ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί νά τό φέρω σέ τέλειον πέρας,  νά ὁλοκληρώσω τό ἔργον, πού μοῦ ἀνέθεσε». Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἀναβαίνει στό Γολγοθᾶ, ὑψοῦται εἰς τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ καί πάνω στό Σταυρό δίνει τήν τελειωτική Του Μάχη καί ΝΙΚΑ. Τελειώνει τό ἔργον, που τοῦ ἀνέθεσε ὁ οὐράνιος Πατέρας, καί ἐκφράζει τή Νίκη Του, τό Θρίαμβό του, μέ τή Θριαμβευτική, τήν, ὡς βροντήν, ἐπινίκιον κραυγήν τοῦ Σωτῆρος·  ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ
( Ἰωάν. ιθ΄ 30. Παρβλ καί Ἀποκ. ιστ΄ 17-18: ΓΕΓΟΝΕ  δηλαδή: συνετελέσθη, ὁλοκληρώθη, ἔφθασε σέ τέλειον πέρας ἡ προαιώνιος Βουλή τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου).

Τό· ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ εἶναι κραυγή ἱκανοποιήσεως καί χαρᾶς τοῦ Σωτῆρος, ὁ ὁποῖος ἐτελείωσε τό ἔργον, τοῦ πέμψαντος αὐτόν Πατρός. Τό κοσμοσωτήριον ἔργον ὁλοκληρώθηκε, ἔλαβεν αἴσιον πέρας. Ἀμέσως μετά τό· «τετέλεσται», «πάλιν κράξας φωνῇ μεγάλῃ  ὁ Ἰησοῦς παρέδωκε τό πνεῦμα.

Καί ἰδού τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπό ἄνωθεν ἕως κάτω, καί ἡ γῆ ἐσείσθη καί αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, καί τά μνημεῖα ἀνεώχθησαν καί πολλά σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη, καί ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων μετά τήν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τήν ἁγίαν πόλιν καί ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς. Ὁ δέ ἐκατόνταρχος καί οἱ μετ’ αὐτοῦ  τηροῦντες τόν Ἰησοῦν, ἰδόντες τόν σεισμόν καί τά γενόμενα ἐφοβήθησαν σφόδρα λέγοντες · ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἦν οὗτος» (Ματθ. κζ΄  50-54  Ἀποκ. ιστ΄  18). Καί ὁ Διονύσιος ὀ Ἀρεοπαγίτης ἀναφώνησε ἔντρομος καί εἶπε:

« Εἰ Θεός πάσχει ἤ τόν πᾶν ἀπώλετο».

Ἀλλά παρόλα  αὐτά τά θαυμάσια οἱ Σταυρωτές, οἱ προδότες, οἱ καταχραστές, οἱ πωρωμένοι, οἱ ἀμετανόητοι,  οἱ ὑποκριτές, οἱ ἀντίχριστοι, συνεχίζουν τό φθοροποιό τους ἔργο. Δέν ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Τροφή τους , λαχτάρα τῆς ψυχῆς τους, δέν εἶναι τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό δικό τους βρωμερό θέλημα. «Οἱ γάρ τοιοῦτοι τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ οὐ δουλεύουσιν, ἀλλά τῇ ἑαυτῶν κοιλίᾳ» (Ρωμ. ιστ΄ 18 παρβλ. Ρωμ. α΄ 18-32).

Γι’ αὐτούς τό πᾶν εἶναι ἡ σαρκική ἐπιθυμία, ἡ ἐπιθυμία τῶν ματιῶν καί ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, ἡ ὑπερηφάνεια γιά τά ὑλικά ἀγαθά, πού εἶναι σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία (παρβλ. καί Α΄ Ἰωάν. β΄17).

Κατά «τήν σκληρότητά τους καί τήν ἀμετανόητη καρδιά τους, λέγει ὁ Παῦλος, οἱ ἄνθρωποι θησαυρίζουν, γιά τόν ἑαυτό τους  ὀργήν,  κατά τήν ἡμέραν τῆς ὀργῆς καί τῆς δικαίας κρίσεως του Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θά ἀποδώσῃ στόν καθένα σύμφωνα μέ τά ἔργα του» ( Ρωμ. β΄ 5-6).

Εἶναι  φυσικόν ἑπόμενον ἡ ἀνθρωπότης νά καταστραφῇ, ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς  ἀμετανοησίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Παγκόσμιος Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον καταστρέφονται «διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί φέρονται σάν ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί κλαίγοντας τούς ἀναφέρει καί βεβαιώνει ὅτι τέλος αὐτῶν  θά εἶναι ἡ ἀπώλεια, διότι θεός τους εἶναι ἡ κοιλία.

Καυχῶνται γιά τήν καταισχύνην τους. Καί ἡ σκέψις τους εἶναι τά γήϊνα πράγματα (παρβλ. Φιλιπ. γ΄ 18-20).

Πότε θά κατανοήσουμε  ὅλοι μας, οἱ τά γήϊνα φρονοῦντες, τή Θυσία τοῦ Ἰησοῦ; Πότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας, νά τροποποιήσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά τή θεραπεύσουμε; Πότε ἐπί τέλους θά ἀποφασίσουμε, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τή σάρκα καί τά σαρκικά, καί θά ἐννοήσουμε ὅτι μόνον «ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα;» (Α΄Ἰωάν. β΄ 17).
Πότε θά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ὥστε περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά γίνη τροφή μας καί λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας ἡ  τροφή τοῦ Χριστοῦ, «ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος»; Πότε θά γίνῃ τροφή μας τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε μέ τή ζωή μας νά γίνεται «πρᾶξις» ἡ τέλεια ἀγάπη;  Πότε τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ  θά γίνεται καί ἀπό ὅλους ἐμᾶς, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς»; Πότε, ἐπί τέλους, θά ἐξέλθουμε ἀπό τήν Βαβυλῶνα καί θά ἐγκολπωθοῦμε  τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί θά Τόν ὐμνοῦμε καί θά  δοξολογοῦμε, λόγῳ καί ἔργῳ, μέ τήν καρδιά μας, τόν Σωτῆρα μας, ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας;

Γ΄ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ..., ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

ΠΙΚΡΗ, ΕΠΩΔΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΙΣ

«Καί εἶπε Κύριος· ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καί ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ· μάτην δέ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καί διδασκαλίας» (Ἡσ. κθ΄ 13).

Πικρή, ἐπώδυνη, ἀλλά πραγματική, θεϊκή εἶναι ἡ διαπίστωσις. Ὁ Χριστός, πού εἶναι ἠ Ζωή καί ἠ Ἀνάστασις ἡμῶν, ἐνῷ, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, κάνει τά πάντα, γιά μᾶς, γίνεται ἄνθρωπος, γίνεται δοῦλος, καταδέχεται καί Σταυρόν καί θάνατον, γιά  χάρι μας, καί εἶναι παντοτινά, αἰώνια μαζί μας, διαπιστώνει ὅτι ἐμεῖς δέν εἴμαστε μαζί Του. Μέ τήν κακή μας θέλησι, ἐμεῖς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στόν κόσμο, παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή Σκιά τοῦ θανάτου. Παραμένουμε πωρωμένοι, ἀμετανόητοι, ἀχάριστοι  στόν Εὐεργέτη καί Σωτῆρα  μας. Παραμένουμε χωρισμένοι ἀπό Ἐκεῖνον, πού σήκωσε τίς δικές μας ἁμαρτίες καί Σταυρώθηκε Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Αὐτός, γιά μᾶς.

Καί ΘΡΗΝΕΙ, ὄχι γιατί δέν Τόν δεχθήκαμε ἤ γιατί δέν Τόν εὐχαριστήσαμε, γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του, ἀλλά γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία μας. ΘΡΗΝΕΙ, γιατί, μέ τήν κακή μας θέλησι, καταδικάζουμε τόν ἑαυτό μας στόν πραγματικό, τόν αἰώνιον Θάνατο, στόν χωρισμό ἀπό Αὐτόν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις  καί ἡ Ζωή.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός, ὄχι μόνον διότι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια Του, δέν περιπατοῦν ἐν ἀγάπη, δέν θέλουν νά γίνουν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, ἀλλά καί διότι συστρατεύονται μέ τόν Ἀντίχριστο καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν Του  καί Τόν ξανασταυρώνουν, εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός διότι οἱ  ἄνθρωποι, κατακρεουργοῦν τούς συνανθρώπους του, κουρελιάζουν τήν προσωπικότητά τους, καταπατοῦν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, κατασφάζουν ἀθώους, καί σωρεύουν στόν κόσμο συμφορές.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός, διότι, οἱ μέν, γιά ἐλάχιστα ὑλικά ὀφέλη, αἱματοκυλίουν τήν ἀνθρωπότητα, καί χωρίς ἴχνος ντροπῆς, κάνουν Θριάμβους πάνω στά νωπά αἵματα τῶν ἀθώων θυμάτων τους, οἱ δέ (Ε.Ε. ,ΟΗΕ, Συμβούλιον Ἀσφαλείας, κ. ἄ.), ἀδιαμαρτύρητα καί ἀναίσχυντα, θεῶνται τούς Θριάμβους τῆς Παραφροσύνης.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός, καί λέγει· κενῶς ἐκοπίασα (εἰς μάτην ἐκοπίασα), εἰς οὐδέν ἔδωκα τήν ἰσχύν μου (εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου), διά τοῦτο ἡ κρίσις μου (τό δίκαιόν μου) παρά Κυρίῳ καί ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49, 4).

ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ τοῦ Μεσσία, βγαίνει μεσ’ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς Του, ὅταν διαπιστώνει ὅτι οἰ περισσότεροι ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ περισσότερο ευεργετημένοι ἀπό Αὐτόν, δέν Τόν δέχθηκαν, δέν μετανοοῦν ἀπό τήν λατρεία τῶν θεῶν, πού ἔφτιαξαν μέ τά χέρια τους καί συνεχίζουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί  τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά χάλκινα καί τά λίθινα καί τά ξύλινα, πού εἶναι τυφλά κωφά καί ἀκίνητα, ἄψυχα, ἀναίσθητα καί νεκρά. Διαπιστώνει ὁ Κύριος ὅτι δέν μετανοοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί καί δέν ἀπομακρύνονται, ἀλλά συνεχίζουν τούς φόνους καί τίς μαγεῖες καί τίς πορνεῖες καί τίς κλοπές τους. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς φέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, στό βάθος μένουν εἰδωλολάτρες, ἀρνοῦνται τό Χριστόν καί λατρεύουν σάν εἴδωλο τόν Χρυσόν, τόν Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα, τήν σάρκα καί τόν κόσμον» (πρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Βέβαια ὁ Κύριος, ὡς Θεάνθρωπος, ἔχει ἐπίγνωσιν, πλήρη γνώσιν, ὅτι ἐπετέλεσε τό ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας, νά ἐκτελέσῃ καί ἀναθέτει τό δίκαιόν Του στό Θεό-Πατέρα.

ΘΡΗΝΕΙ ὅμως γιά τήν, ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας τῶν ἀνθρώπων, αἰώνια καταδίκη τῶν ἀμετανοήτων. Πικραίνεται, γιά τό· «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών! Πῶς ἡ Σιών, πού ἦτο πλήρης δικαίας κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δέ φονευταί. Πῶς κατήντησε, πῶς ἔγινε  σήμερον πόλις φονιάδων!» (παρβλ. Ἡσ.  α΄ 21). Ἡ πιστή πόλις Σιών τώρα «καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» (Ἀποκ. ια΄ 8).

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός καί σιγοψιθυρίζει: «Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τούς προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός  αὐτήν! Ποσσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδού ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. κγ΄ 37-38). Θρηνεῖ τήν ἐρημιά τῆς Παραφροσύνης. Θρηνεῖ τήν παγωνιά τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας. Θρηνεῖ, διότι, παρά τή θυσιαστική ἀγάπη Του, οἱ ἄνθρωποι, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν χωρισμένοι ἀπό Αὐτόν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας τῶν ἀνθρώπων, πού μέ λυσσώδη μανίαν, παραμένουν χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστόν, τόν  Ἀληθινόν Μεσσία, εἶναι βεβαία ἡ καταστροφή, τήν ὁποίαν προγνωρίζει καί γιά τήν ὁποίαν θρηνεῖ καί τήν ὁποίαν προαναγγέλλει ὁ Κύριος,  λέγων ὅτι «Οὐ μή ἀφεθῇ  ὧδε λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται» (Ματθ. κδ΄ 2), καλῶν πάντας  εἰς  μετάνοιαν.

Καί ἐρωτῶ:

ΕΩΣ ΠΟΤΕ ὁ Χριστός θἆναι μαζί μας καί  ἐμεῖς θά παραμένουμε, χωρισμένοι ἀπό Αὐτόν «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ»;

ΕΩΣ ΠΟΤΕ θά θυσιάζουμε τούς ἀθώους στό Βωμό τῆς Παραφροσύνης;
ΕΩΣ ΠΟΤΕ θά μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός;
«Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη!
ΕΩΣ ΠΟΤΕ  ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ΕΩΣ ΠΟΤΕ ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. ιζ΄17.Μάρκ θ΄ 19. Λουκ. θ΄ 41).
ΕΩΣ ΠΟΤΕ θά βασανιζώμαστε λατρεύοντες τά εἴδωλα καί θά κατατυραννοῦμε τούς συνανθρώπους μας;
«Υἱοί ἀνθρώπων, ΕΩΣ ΠΟΤΕ  βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3).
«Υἱοί ἀνθρώπων», λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰω. ὁ Χρυσόστομος,
ΕΩΣ ΠΟΤΕ παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;»
Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ὡς ἀνθρωπότης, χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστόν, φθάσαμε εἰς
τήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Χριστόν, πού εἶναι ὄντως ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

Εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις.

Εἶναι καιρός νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία. Νά ἀφήσουμε τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας καί νά γευθοῦμε «τόν μόσχον τόν σιτευτόν», νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν, καί μέ τή Χάρι Του νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, καί προσφέροντες μῦρα καί δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, νά Τόν ὑμνοῦμε, ἀκαταπαύστως, μετά τῶν Ἀγγέλων καί πάντων τῶν Ἁγίων, ὡς Θεόν καί Σ ωτῆρα μας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.