Γ΄ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ..., ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

ΠΙΚΡΗ, ΕΠΩΔΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΙΣ

«Καί εἶπε Κύριος· ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καί ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ· μάτην δέ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καί διδασκαλίας» (Ἡσ. κθ΄ 13).

Πικρή, ἐπώδυνη, ἀλλά πραγματική, θεϊκή εἶναι ἡ διαπίστωσις. Ὁ Χριστός, πού εἶναι ἠ Ζωή καί ἠ Ἀνάστασις ἡμῶν, ἐνῷ, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, κάνει τά πάντα, γιά μᾶς, γίνεται ἄνθρωπος, γίνεται δοῦλος, καταδέχεται καί Σταυρόν καί θάνατον, γιά  χάρι μας, καί εἶναι παντοτινά, αἰώνια μαζί μας, διαπιστώνει ὅτι ἐμεῖς δέν εἴμαστε μαζί Του. Μέ τήν κακή μας θέλησι, ἐμεῖς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στόν κόσμο, παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή Σκιά τοῦ θανάτου. Παραμένουμε πωρωμένοι, ἀμετανόητοι, ἀχάριστοι  στόν Εὐεργέτη καί Σωτῆρα  μας. Παραμένουμε χωρισμένοι ἀπό Ἐκεῖνον, πού σήκωσε τίς δικές μας ἁμαρτίες καί Σταυρώθηκε Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Αὐτός, γιά μᾶς.

Καί ΘΡΗΝΕΙ, ὄχι γιατί δέν Τόν δεχθήκαμε ἤ γιατί δέν Τόν εὐχαριστήσαμε, γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του, ἀλλά γιά τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία μας. ΘΡΗΝΕΙ, γιατί, μέ τήν κακή μας θέλησι, καταδικάζουμε τόν ἑαυτό μας στόν πραγματικό, τόν αἰώνιον Θάνατο, στόν χωρισμό ἀπό Αὐτόν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις  καί ἡ Ζωή.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός, ὄχι μόνον διότι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια Του, δέν περιπατοῦν ἐν ἀγάπη, δέν θέλουν νά γίνουν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, ἀλλά καί διότι συστρατεύονται μέ τόν Ἀντίχριστο καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν Του  καί Τόν ξανασταυρώνουν, εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός διότι οἱ  ἄνθρωποι, κατακρεουργοῦν τούς συνανθρώπους του, κουρελιάζουν τήν προσωπικότητά τους, καταπατοῦν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, κατασφάζουν ἀθώους, καί σωρεύουν στόν κόσμο συμφορές.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός, διότι, οἱ μέν, γιά ἐλάχιστα ὑλικά ὀφέλη, αἱματοκυλίουν τήν ἀνθρωπότητα, καί χωρίς ἴχνος ντροπῆς, κάνουν Θριάμβους πάνω στά νωπά αἵματα τῶν ἀθώων θυμάτων τους, οἱ δέ (Ε.Ε. ,ΟΗΕ, Συμβούλιον Ἀσφαλείας, κ. ἄ.), ἀδιαμαρτύρητα καί ἀναίσχυντα, θεῶνται τούς Θριάμβους τῆς Παραφροσύνης.

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός, καί λέγει· κενῶς ἐκοπίασα (εἰς μάτην ἐκοπίασα), εἰς οὐδέν ἔδωκα τήν ἰσχύν μου (εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου), διά τοῦτο ἡ κρίσις μου (τό δίκαιόν μου) παρά Κυρίῳ καί ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49, 4).

ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ τοῦ Μεσσία, βγαίνει μεσ’ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς Του, ὅταν διαπιστώνει ὅτι οἰ περισσότεροι ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ περισσότερο ευεργετημένοι ἀπό Αὐτόν, δέν Τόν δέχθηκαν, δέν μετανοοῦν ἀπό τήν λατρεία τῶν θεῶν, πού ἔφτιαξαν μέ τά χέρια τους καί συνεχίζουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί  τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά καί τά χάλκινα καί τά λίθινα καί τά ξύλινα, πού εἶναι τυφλά κωφά καί ἀκίνητα, ἄψυχα, ἀναίσθητα καί νεκρά. Διαπιστώνει ὁ Κύριος ὅτι δέν μετανοοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί καί δέν ἀπομακρύνονται, ἀλλά συνεχίζουν τούς φόνους καί τίς μαγεῖες καί τίς πορνεῖες καί τίς κλοπές τους. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς φέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, στό βάθος μένουν εἰδωλολάτρες, ἀρνοῦνται τό Χριστόν καί λατρεύουν σάν εἴδωλο τόν Χρυσόν, τόν Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα, τήν σάρκα καί τόν κόσμον» (πρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Βέβαια ὁ Κύριος, ὡς Θεάνθρωπος, ἔχει ἐπίγνωσιν, πλήρη γνώσιν, ὅτι ἐπετέλεσε τό ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας, νά ἐκτελέσῃ καί ἀναθέτει τό δίκαιόν Του στό Θεό-Πατέρα.

ΘΡΗΝΕΙ ὅμως γιά τήν, ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας τῶν ἀνθρώπων, αἰώνια καταδίκη τῶν ἀμετανοήτων. Πικραίνεται, γιά τό· «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών! Πῶς ἡ Σιών, πού ἦτο πλήρης δικαίας κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δέ φονευταί. Πῶς κατήντησε, πῶς ἔγινε  σήμερον πόλις φονιάδων!» (παρβλ. Ἡσ.  α΄ 21). Ἡ πιστή πόλις Σιών τώρα «καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» (Ἀποκ. ια΄ 8).

ΘΡΗΝΕΙ ὁ Χριστός καί σιγοψιθυρίζει: «Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τούς προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός  αὐτήν! Ποσσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδού ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. κγ΄ 37-38). Θρηνεῖ τήν ἐρημιά τῆς Παραφροσύνης. Θρηνεῖ τήν παγωνιά τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας. Θρηνεῖ, διότι, παρά τή θυσιαστική ἀγάπη Του, οἱ ἄνθρωποι, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν χωρισμένοι ἀπό Αὐτόν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας τῶν ἀνθρώπων, πού μέ λυσσώδη μανίαν, παραμένουν χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστόν, τόν  Ἀληθινόν Μεσσία, εἶναι βεβαία ἡ καταστροφή, τήν ὁποίαν προγνωρίζει καί γιά τήν ὁποίαν θρηνεῖ καί τήν ὁποίαν προαναγγέλλει ὁ Κύριος,  λέγων ὅτι «Οὐ μή ἀφεθῇ  ὧδε λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται» (Ματθ. κδ΄ 2), καλῶν πάντας  εἰς  μετάνοιαν.

Καί ἐρωτῶ:

ΕΩΣ ΠΟΤΕ ὁ Χριστός θἆναι μαζί μας καί  ἐμεῖς θά παραμένουμε, χωρισμένοι ἀπό Αὐτόν «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ»;

ΕΩΣ ΠΟΤΕ θά θυσιάζουμε τούς ἀθώους στό Βωμό τῆς Παραφροσύνης;
ΕΩΣ ΠΟΤΕ θά μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός;
«Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη!
ΕΩΣ ΠΟΤΕ  ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ΕΩΣ ΠΟΤΕ ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. ιζ΄17.Μάρκ θ΄ 19. Λουκ. θ΄ 41).
ΕΩΣ ΠΟΤΕ θά βασανιζώμαστε λατρεύοντες τά εἴδωλα καί θά κατατυραννοῦμε τούς συνανθρώπους μας;
«Υἱοί ἀνθρώπων, ΕΩΣ ΠΟΤΕ  βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3).
«Υἱοί ἀνθρώπων», λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰω. ὁ Χρυσόστομος,
ΕΩΣ ΠΟΤΕ παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;»
Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ὡς ἀνθρωπότης, χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστόν, φθάσαμε εἰς
τήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Χριστόν, πού εἶναι ὄντως ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

Εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις.

Εἶναι καιρός νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία. Νά ἀφήσουμε τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας καί νά γευθοῦμε «τόν μόσχον τόν σιτευτόν», νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν, καί μέ τή Χάρι Του νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, καί προσφέροντες μῦρα καί δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή, νά Τόν ὑμνοῦμε, ἀκαταπαύστως, μετά τῶν Ἀγγέλων καί πάντων τῶν Ἁγίων, ὡς Θεόν καί Σ ωτῆρα μας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.