Β΄ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

Ἡ ζωντανή Του Παρουσία στή ζωή μας

εἶναι Χάρις, δώρημα τέλειον.

«Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας

τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ
αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20).

«Ἐγώ  εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου. Οὐκ ἔσονταί

σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. Ἐγώ γάρ  εἰμι
Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής»(Ἐξοδ. κ΄ 2-5).

Πολύ παρήγορη, βάλσαμο στήν ταλαίπωρη ψυχή μας,
εἶναι  ἡ γλυκειά Σου φωνή, Κύριε Ἰησοῦ, Γαληνεύει
τήν πονεμένη μας καρδιά. Μᾶς ἐνισχύει. Μᾶς δίνει
θάρρος, ἐνέργεια, δύναμι νά βαδίσουμε στό δρόμο τῆς
ζωῆς, ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», νά
δημιουργήσουμε Ἀξίες στή ζωή καί, μέ τή Χάρι Σου, νά
ἀξιωθοῦμε ὅλοι, ὅσοι πιστεύουμε στό ὑπερύμνητο καί
πανάγιο Ὄνομά Σου, «τέκνα Θεοῦ γενέσθαι».

Ἡ ζωντανή, εὐεργετική Σου Παρουσία στή ζωή μας
εἶναι, ὁμολογουμένως, Χάρις καί «δώρημα τέλειον».

Διώχνει μέσ’ από τήν ψυχή καί τη ζωή μας κάθε φόβο.
Μᾶς ὁπλίζει μέ δύναμι καί θάρρος καί μᾶς  καθοδηγεῖ εἰς τήν ἐργασίαν τῶν Ἐντολῶν, ὥστε ἀκολουθοῦντες τά
Ματωμένα Χνάρια Σου, Ἀνεξίκακε καί μακρόθυμε Κύριε,
νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης.
Ἄν Ἐσύ, Κύριε, δέν ἤσουν μαζί μας...Ἄν Ἐσύ δέν
ἤσουν μαζί μας, ἄς τό ὁμολογήσουν οἱ πιστοί ὅλων τῶν

αἰώνων, ζωντανούς θά μᾶς εἴχαν καταπιεῖ οἱ  ἐχθροί μας,
ὡς ὁρμητικοί χείμαρροι, θά μᾶς εἴχαν ἀφανίσῃ ὁλότελα
θά μᾶς εἴχανε καταποντίσει (Ψαλμ. 123).

Ὅμως, Κύριε, Σύ ὁ Πανταχοῦ, εἶσαι μαζί μας καί μᾶς
 κυνηγᾶς μέ τό Ἕλεός Σου, καί ὅταν, ἀστόχαστα, ἐμεῖς
 σέ ἐγκαταλείπουμε καί τότε Σύ, ὁ Μακρόθυμος, μᾶς
 συγκεντρώνεις στοργικά, στή στοργική Σου ἀγκαλιά, ὅπως ἡ ὄρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί, ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἀκούεται, παρήγορη, γλυκειά ἡ Φωνή , ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, ὡς βροντή λέγουσα «Μή φοβεῖσθε». «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου. Ἐγώ σέ ἐλευθέρωσα καί σέ ἐλευθερώνω ἀπό τή δουλεία καί σέ παραστέκω καί δέν σέ ἐγκαταλείπω. Δέν ὑπάρχουν θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ.

Μή φοβᾶσαι, λοιπόν, τίποτε καί κανέναν. Σέ ἔχω ὐπό τήν προστασία μου. Εἶμαι δικός σου καί εἶσαι δικός Μου. Ἐγώ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός Σου, Θεός ζηλωτής».

«Ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ μηδέ δειλιάσῃς μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου τῶν ἐχθρῶν σου, ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου (εἶναι) ὁ προπορευόμενος μεθ’ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σε ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ...» (Δευτερ. 31,7-8). Μή φοβᾶσαι, λοιπόν, καί μή δειλιάζεις. Διότι ἐγώ δέν θά σέ ἀφήσω οὔτε θά σέ  ἐγκαταλείψω ποτέ (πρβλ. καί Ἑβρ.ιγ΄5). Θἆμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σου. Σύ  μόνον «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου» (Δευτ. στ΄12).  Σύ ὅμως πρόσεχε στόν ἑαυτό σου. Μή λησμονήσῃς Κύριον τόν Θεόν σου, τόν Ἐλευθερωτή σου. «Μή φοβᾶσαι διότι εἶμαι μαζί σου», λέγει ὁ Κύριος. Μή φοβηθῇς ὅτι θά περιπλανηθῇς, διότι ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός σου, πού σέ ἐνισχύω, σέ βοηθῶ καί θά σέ ἀσφαλίσω μέ τό δίκαιο καί Παντοδύναμο δεξί μου Χέρι (παρβλ. Ἡσ. 41, 10 ἑξ.). «Εἶναι ποτέ δυνατόν μια μάνα νά λησμονήσῃ τό σπλάγχνο της; Εἶναι δυνατόν νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, νά μήν τά βοηθήςῃ στήν ἀνάγκη τους; Ἀλλά καί ἄν ποτέ εὑρεθῇ μητέρα νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, ἐγώ οὐδέποτε θά σᾶς λησμονήσω, λέγει ὁ Κύριος (Πρβλ. Ἡσ. μθ΄ 15).

Καί  τοῦ λόγου τό ἀληθές, τό ἀπέδειξεν ὁ Χριστός μέ τήν Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του.

Ὁ Χριστός, ὁ μόνος ἀναμάρτητος, ἔπαθε γιά χάρι μας.

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς  καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν» .

Καί «λοιδρούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δέ τῷ Κρίνοντι δικαίως... ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (πρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21 ἑξ.). Ἔτσι ὁ Χριστός στάθηκε  καί εἶναι μαζί μας. Ἔμεῖς, εἴμαστε μαζί Του; Ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα;

Τόν ἀγαπᾶμε τό Χριστό, Τόν λατρεύουμε λόγῳ καί ἔργῳ; Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ἤ, ἀκόμη καί μεῖς πού βρισκόμαστε στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ἀνήκουμε σέ κείνους , πού «τοῖς χείλεσι μόνον τιμοῦν τόν Θεόν ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ Αὐτοῦ»;
Ὑμνοῦμε καί δοξολογοῦμε τόν Σωτῆρα ἤ μήπως  εἴμαστε χειρότεροι καί ἀπό τούς ἀντιχρίστους;
Καιρός εἶναι νά περισυλλεγοῦμε, καί μετά ἀπό ἕνα ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον, νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία σέ  εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη μετάνοια καί νά ἐπιστρέψουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι κοντά Του καί νά μείνουμε μαζί Του ὑμνοῦντες Αὐτόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας. Διότι, Σ’ αὐτόν πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε,  μᾶς ἔλουσε, μᾶς ἐκαθάρισε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας μέ τό Αἷμα Του καί μᾶς κατέστησε βασιλεῖς καί ἱερεῖς τῷ Πατρί Αὐτοῦ, Σ’  Αὐτόν καί μόνον Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ τιμή καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.Ἀμήν.

                                                                      (Ἀποκ. α΄ 5-6).