ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ (Ματθ. στ΄ 14-22) 1

Ὅροι ἐπιστροφῆς καί ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου κοντά στό Θεό.

Ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν, διά τῆς παρακοῆς τῆς πρώτης Ἐντολῆς, τήν ὀποίαν τοῦ ἔδωκεν ὁ πάνσοφος Δημιουργός, ὡς «ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», ὥστε κάνοντας καλήν χρῆσιν τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του, νά φθάσῃ ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Δηλαδή, καί μέ τή θέλησί του, ἀπό «δυνάμει θεός», νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός», καί ἔτσι νά ἔχῃ τή χαρά τῆς συνδημιουργίας.

Ὁ Πρῶτος ἄνθρωπος ὅμως δέν κατενόησε τήν τιμήν καί, χωρίς ἀγάπην πρός τόν Εὐεργέτην, ἔκαμε κακήν χρῆσιν τῶν θείων δωρεῶν. Ἔγινε ὅμοιος μέ τά ἄλογα κτήνη κατά τήν σκέψιν. Παρέβη τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης, καί διά τῆς παρακοῆς, ἀπεμακρύνθη. Χωρίσθηκε ἀπό τόν Θεόν. Ἔχασε τόν Παράδεισο. Καί μετέδωκε τήν ροπήν πρός τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν καί στούς ἀπογόνους του, σέ ὅλους ἐμᾶς.

Ἐάν ἐξετάσουμε τήν καθημερινή ζωή  ὅλων  μας, σέ παγκόσμια Κλίμακα, διαπιστώνουμε ὅτι οἱ πιό πολλοί, οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί, παραβαίνοντες τίς Ἐντολές τῆς ζωῆς, ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν αὐτοκαταστροφή μας.

Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τά εἶχε ὅλα. Κυριεύθηκε ὅμως ἀπό τό πάθος τῆς λαιμαργίας, τῆς γαστριμαργίας, θέλησε , κατά παράβασιν τῆς Ἐντολῆς, νά γευθῇ καί  ἀπό τόν ἀπηγορευμένο καρπό, μολονότι προεγνώριζε τά ἀποτελέσματα τῆς παρακοῆς, ἔφαγε. Δέν ἀπῆχε. Δέν νήστευσε.  Καί, μέ τήν κακή του θέλησι,  στερήθηκε  «παντοίων τῶν ἀγαθῶν».

Πόσοι ἀπό μᾶς κυριεύονται ἀπό τό πάθος τῆς γαστριμαργίας, καί φθάνουν  στήν κλοπή, καί στή ληστεία  ἀκόμη καί στό φόνο, γιά νά ἱκανοποιήσουν τό βρωμερό τους πάθος;

Θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ λαιμαργία, ἡ γαστριμαργία εἶναι γέννημα καί θρέμμα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ. Αὐτό τό θανατηφόρο ἀγκάθι τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, τοῦ ἑωσφορισμοῦ, πού φυτρώνει στήν ψυχή μας ἐκρέει τό δηλητήριον τῆς ἐπάρσεως, πού πνίγει τό εὔοσμον ἄνθος τῆς διακρίσεως καί δέν τό ἀφήνει νά ἀναπτυχθῇ. Ἔτσι, χωρίς διάκρισι, ὁ ἄνθρωπος δέν διακρίνει τό Καλόν ἀπό τό Κακόν. Κάνει κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του. Δέν αἰσθάνεται τήν ἁρμόζουσα ἀγάπην καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, καί, διά τῆς παρακοῆς, ὁδεύει ὁλοταχῶς πρός τήν αὐτοκαταστροφήν του, πρός τόν θάνατον, πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Γεύεται τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας, γεύεται τά ἀποτελέσματα τοῦ χωρισμοῦ του ἀπό τόν Θεόν.Καί ὁ χωρισμός ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς εἶναι ὄντως, πραγματικός, αἰώνιος θάνατος. Ἐν γνώσει τῶν συνεπειῶν τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς, βαίνει ἀπό παρακοή σέ παρακοή. Ἐγκαταλείπει τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, βγαίνει, ἐξ αἰτίας τῆς  κακοκεφαλιᾶς του, ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καί ἐγκαθίσταται ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου,  «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Μεταβάλλει τόν Παράδεισο, σέ  Χοιροστάσι καί ἀποπνίγεται στή λάσπη τῆς Παραφροσύνης. Ἐγκαταλείπει τήν Πατρική Ἑστία καί στερεῖται τόν «μόσχον τόν σιτευτόν».

Βόσκει τά πάθη καί τίς κακίες του, καί «βόσκων χοίρους», στερεῖται καί τό καθημερινό ψωμί, καί ἐπιθυμεῖ νά ξεδιψάσῃ τή δίψα του στά «λασπονέρια» τῆς ἀπιστίας καί νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του, «ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι», ἀπό τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας.

Καί ἐνῷ θἄπρεπε, διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, νά μεταβάλει τή σάρκα σέ πνεῦμα, μετουσιώνει, διά τῆς παρακοῆς, τό πνεῦμα σέ  σάρκα καί ἐμπήγεται, κατά τόν Δαβίδ, «εἰς ἰλύν βυθοῦ», γίνεται καί παραμένει «δέσμιος τῆς γῆς» καί ὀδυνᾶται. 

Ὁ γαστρίμαργος Ἠσαῦ πωλεῖ τά πρωτοτόκια       «ἀντί πινακίου φακῆς», ὁ Ἰούδας προδίδει τόν Διδάσκαλον, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί οἱ σημερινοί Ἰοῦδες, ἀπό τόν τελευταῖο κλέφτη καί ληστή, μέχρι αὐτούς τούς ἐπίσημους ἐγκληματίες, μέ τό «λευκό κολλάρο», πωλοῦν τήν Πίστι, τήν Πατρίδα, τά Ἰδανικά, ἀκόμη καί τή μάνα τους, γιά «τήν καλοπέρασί τους».
Πόσοι εἶναι οἱ ἀνεγκέφαλοι, οἱ ἄφρονες σήμερα, οἱ ὁποῖοι δέν ὑπηρετοῦν τόν Χριστόν, «ἀλλά τῇ ἑαυτῶν κοιλίᾳ» (Ρωμ. ιστ΄ 18), ὑπηρετοῦν τά συμφέροντά τους καί μέ ἠθικολογίες καί ψευτοευλάβιες ἐξαπατοῦν τούς ἀφελεῖς συνανθρώπους τους. Καί δυστυχῶς εἶναι πολλοί, πού ζοῦν «ὡς ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι τό τέλος τους εἶναι ἠ ἀπώλεια, ἡ καταστροφή. Θεός τους εἶναι ἡ κοιλιά τους. Καυχῶνται γι’ αὐτά, γιά τά ὁποῖα θἄπρεπε νά ντρέπονται. Οἱ σκέψεις τους εἶναι προσκολλημένες στά ἐπίγεια πράγματα!» (Φιλιπ. γ΄ 18—19). Δέν πιστεύουν ὅτι ἡ δική μας πατρίδα εἶναι εἰς τούς οὐρανούς, ἀπό ὅπου ἔρχεται ὁ Σωτῆρας μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, νά μᾶς  ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς  λυτρώσῃ (πρβλ. Φιλιπ. γ΄ 20-21).

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἡ παρακοή στίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι θάνατος, διότι μας χωρίζει ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς, ἀπό τόν Θεόν. Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τά γήϊνα, εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὁνείρων ἀπατηλότερα καί ὄτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20) καί νά στρέψουμε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό ΧΡΙΣΤΟ.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε πάντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῆς Ἀγάπης καί ἦλθε στόν κόσμο καί ἐσταυρώθη καί ἐτάφη καί Ἀνέστη, γιά νά μᾶς λυτρώση τό θάνατο καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα. Ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα γιά νά Τόν μιμηθοῦμε καί, ἀγωνιζόμενοι νά φθάσουμε στήν κορυφή τῆς τελειότητος, στόν ΓΟΛΓΟΘΑ, ΣΤΟ ΘΕΟ.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα. Τό Φρούριόν μας. Τό ΜΟΝΟΝ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ.

Ἔρχεται κοντά μας. Δέν ντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλῇ ἀδελφούς Του. Ἔρχεται «ὡς αὔρα λεπτή» καί μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά μᾶς διδάξῃ τίς αἰώνιες καί σωτήριες Ἀλήθειες Του. Ἀλήθειες, πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν Πηγή τῆς Ζωῆς.

         Ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή                         εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς προτρέπει νά μάθουμε ἀπό Αὐτόν ὅτι εἶναι πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, γιά νά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας (πρβλ.Ματθ. ια΄ 28-30).

Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς διδάσκει τόν τρόπο Ζωῆς, τήν Ὁδόν, πού θά μᾶς συμφιλιώσῃ μεταξύ μας καί μέ τόν Θεόν. Τόν τρόπο ζωῆς, πού θά κάμῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας παράδεισο. Μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι ἄν θέλουμε νά ζοῦμε στή γῆς σάν οὐράνιοι ἄνθρωποι, σάν ἐπίγειοι ἄγγελοι, ὀφείλουμε, α)νά ἔχουμε ἁγνή, γνήσια ἀγάπη καί πρός τούς ἐχθρούς, ἀνεξικακία, νά μάθουμε νά συγχωροῦμε, αὐτούς μᾶς ἔχουν βλάψει, ὅπως Αὐτός συγχώρησε τούς Σταυρωτές Του καί πάνω στό Σταυρό προσευχόταν γι’ αὐτούς. Διότι ἔτσι καί μόνον θά μπορέσουμε νά συγχωρηθοῦμε ἀπό τόν Θεόν καί νά διαφυλάξουμε τήν ψυχική μας γαλήνη καί τήν ψυχοσωματική μας ὑγεία. β) Νά θέσουμε σάν σκοπό στή ζωή μας τήν ἀληθινή, τή θεάρεστη νηστεία, ὄχι τήν ἀλλαγή τῶν φαγητῶν, ἀλλά τήν ἀποχή ἀπό τά φαγητά, τήν κατανίκησι τοῦ πάθους τῆς γαστριμαργίας, μέ στόχο τήν ἀνακούφισιν τῶν πτωχῶν διά τῆς ἐλεημοσύνης, πού δίνει φτερά στή νηστεία καί τήν προσευχή καί μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγῶνα μας κατά τῶν Παθῶν καί μᾶς βοηθεῖ νά ἀποξενωθοῦμε ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία, πού εἶναι ἡ οὐσία τῆς ὀρθοδόξου νηστείας. Εἶναι δέ φανερόν ὅτι ὀρθόδοξος νηστεία εἶναι ἡ ΜΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Καί γ) ὀφείλουμε νά μή θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Διότι ὅπου εἶναι ὁ Θησαυρός ἡμῶν ἐκεῖ ἔσται καί ἠ καρδία ἡμῶν. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ΚΑΛΑ ὅτι ὁ δικός μας θησαυρός εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ.

Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό μοναδικό πρότυπο ζωῆς, τό ὁποῖον ὀφείλουμε νά μιμηθοῦμε. Ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο ζωῆς(πρβλ. Ματθ. στ΄14-22). 
Εἴθε νά προλάβουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά βαδίσουμε πάνω στά ματωμένα Χνάρια τοῦ Κυρίου μας, ὥστε νά Τόν δεχθοῦμε νά βασιλεύῃ ἐντός μας. Αὐτός εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν.

Ὅταν ὁ Χριστός βασιλεύει στήν ψυχή μας... Τότε; 

Τότε μόνον ἡ λατρευτική σιωπή μπορεῖ, νά ὑμνήσῃ  καί  νά περιγράψῃ τά ὑπερκόσμια...