ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ((Ἰωάν. κα΄ 1-17)

  Ὕμνος  Εὐχαριστίας

καί

Κραυγές Παραφροσύνης

«Ὡσαννά  τῷ υἱῷ Δαυῒδ· εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος

ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις»(Ματθ. κα΄9).

«Οἱ δέ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν· τόν

βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς·

οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μή Καίσαρα. Τότε οὖν παρέδωκεν

αὐτόν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ» (Ἰωάν. ιθ΄15-16).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μονογενής υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του. Ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί πανταχοῦ Παρών μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας. «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός  χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς  τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8) διδάσκει καί κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας «διέρχεται δέ τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄ 23).

Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ιησοῦ «τυφλοί ἀναβλέπουσιν καί χωλοί περιπατοῦσιν, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσιν, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5).

Ὁ Ἰησους εἶναι ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ.
Ὁ ἐπέκεινα χώρου και χρόνου, ὁ ἀχώρητος καί ἄχρονος Θεός, ὡς ἀεί ὤν, αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος, εἶναι ὁ Δημιουργός, Ἐξουσιαστής καί Κυβερνήτης τοῦ Χώρου καί τοῦ Χρόνου τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ὡς φιλάνθρωπος, θέλει καί εἶναι παντοτινά μαζί μας, ὁ Λυτρωτής, θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὅμως  «πολλοί εἶναι οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ οἱ ἐκλεκτοί». Πολλοί δέν βλέπουν τή Χάρι Του καί, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.
Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος διαπιστώνει τήν τύφλωσι τήν πνευματική τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων καί λέγει:
«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς·  ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 19-20).
«Εἰς κρῖμα, λέγει ὁ Κύριος, ἐγώ εἰς τόν  κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ  μή  βλέποντες  βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί  γένωνται. Καί ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων  ταῦτα οἱ ὄντες μετ’ αὐτοῦ, καί εἶπον αὐτῷ· μή καί ἡμεῖς τυφλοί ἐσμεν;

Εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἰ τυφλοί ἦτε, οὐκ ἄν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δέ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει» (Ἰωάν. θ΄ 39-41).
Δέν ἔχετε συναίσθησιν τῆς ἁμαρτωλότητός σας. Νομίζετε ὅτι εἶσθε ἅγιοι καί δέν μετανοεῖτε. Εἶσθε ψυχικά καί πνευματικά τυφλοί. Κυριεύεσθε ἀπό τήν Ἑωσφορικήν ἔπαρσιν. Εὑρίσκεσθε εἰς τό ἄκρον ἄωτον τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας, τῆς πνευματικῆς τυφλώσεως. 
Τρανώτατο παράδειγμα εἶναι ἡ συμπεριφορά τους κατά καί μετά τήν θριαμβευτική Εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ εἰς τά Ἱεροσόλυμα.
Ἡ Θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Ἰησοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα προκαλεῖ τό Θαυμασμό καί ἐπευφημεῖται. «Πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» εἰσέρχεται ὁ γλυκύς Ἰησοῦς καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου, καί ὁ Λαός  Τόν  ὑποδέχεται ὡς τόν Χριστόν Κυρίου, ὡς τόν Ἀληθινόν Μεσσία, ὡς Βασιλέα καί Κύριον, ὡς Λυτρωτήν καί Ἐλευθερωτήν.
Στρώνουν στό διάβα Του τά ἱμάτιά τους καί κρατοῦν στά χέρια τους βαῒα  φοινίκων καί ὅλοι, μαζί μέ τά ἄκακα νήπια, φωνάζουν λέγοντας: 

«Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαυῒδ· εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις».
Ὡσαννά, σῶσε μας, λοιπόν, Κύριε. Σῶσε μας ἀπό τόν κακό μας ἑαυτό. Σῶσε μας ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν Κόλασι. Σύ, Κύριε, πού εἶσαι τό Φῶς , πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, φώτισε τά σκοτάδια μας, Υἱέ τοῦ Θεοῦ! Λάμπρυνε τήν ψυχή μας. Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος! Σύ, Κύριε, ὁ Λυτρωτής. «ὁ πανακής» ἱατρός  τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, εἶσαι ὁ μόνος, πού θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ»,  εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ…
Ἐλευθέρωσέ μας ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας. Μόνον Σύ, Κύριε, μπορεῖς νά μᾶς ἐξαγάγῃς ἀπό τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος καί νά  μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «εἰς ζωῆς πηγάς ὐδάτων». Ὡσαννά, σῶσε μας, λοιπόν, δέν ἀντέχουμε ἄλλο τή σκλαβιά, τό βόρβορο, τή λάσπη. Σῶσε μας, λοιπόν, Εὐλογημένε Κύριε. Ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα. Δικοί Σου δοῦλοι εἴμαστε. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε, Ὡσαννά, σῶσε μας, λοιπόν Ὕψιστε Θεέ, υἱέ Δαυῒδ, υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Σύ, πού σταυρώνεσαι γιά μᾶς, Μοναδικέ Σωτῆρα. Σύ εἶσαι ὁ λυτρωτής καί Θεός μας ἡ γλυκειά μας ἄνοιξις, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας!

Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις. Οἱ Ἄγγελοι καί οἱ Ἀρχάγγελοι φωνάζουν Ὡσαννά. Δόξα σέ Σένα ὕψιστε Υἱέ τοῦ Θεοῦ. Ἐσένα δοξάζουν οἱ Ἄγγελοι, θαυμάζουν τή θεϊκή Σου συγκτάβασι καί ἀσιγήτως ψάλλουν: Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις!

Μόνον τά τρωκτικά  καί οἱ ἀσπίδες, τά γεννήματα ἐχιδνῶν σιωποῦν καί κρύπτονται στό σκοτάδι καί συναποφασίζουν ὄχι μόνον,  «ἵνα τόν Ἰησοῦν δόλῳ κρατήσωσι καί ἀποκτείνωσιν» (Ματθ. κστ΄ 4), ἀλλά «οἱ ἀρχιερεῖς  ἐβουλεύσαντο ἵνα καί τόν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν ὅτι πολλοί δι’ αὐτόν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καί ἐπίστευον εἰς τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. ιβ΄ 9-11).

Οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ  Φαρισαῖοι, «τά γεννήματα ἐχιδνῶν», Γιοί τῆς Παραφροσύνης, δέν χαίρονται, γιά τήν λαμπροφόρο καί θριαμβευτική Του εἴσοδο. Αὐτοί ὄχι μόνον δέν ὑποδέχονται τόν Ἀληθινόν Μεσσία, ἀλλά ἀγανακτοῦν καί ἀποφασίζουν τόν ἐπώδυνον θάνατόν Του. Ἐκρηγνύονται, ξεσποῦν σέ ἄγριες κραυγές Παραφροσύνης  καί λένε στόν Κύριο: «Οὐκ ἀκούεις τί οὗτοι λέγουσι; Καί ὁ Κύριος «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», τούς ἀποκρίνεται: «Ναι ἀκούω. Οὐδέποτε ἀνέγνωται ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον;» (Ματθ. κα΄ 16, Ψαλμ. 117,25 ἑξ.). Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἀναφέρει ὅτι «ἅπαν τό πλῆθος τῶν Μαθητῶν χαίροντες ἤρξαντο αἰνεῖν τό Θεόν φωνῇ μεγάλῃ περί πασῶν ὧν εἶδον δυνάμεων λέγοντες· Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος βασιλεύς ἐν ὀνόματι Κυρίου· εἰρήνη ἐν οὐρανῷ, καί δόξα ἐν ὑψίστοις» (Λουκ. ιθ΄ 37-39). Μόνον οἱ Φαρισαῖοι δέν χαίρονται καί δέν ὑμνοῦν, ἀλλά ξεσποῦν σέ κραυγές Παραφροσύνης. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀναφέρει ὅτι «Καί τινες τῶν Φαρισαίων ἀπό τοῦ ὄχλου εἶπον πρός τόν Ἰησοῦν·

«Διδάσκαλε, ἐπιτίμησον τοῖς Μαθηταῖς σου. Καί ἀποκριθείς εἶπεν αὐτοῖς· Λέγω ὑμῖν ὅτι ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λκ. ιθ΄ 40).

Μακρόθυμε Κύριε, λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, γκυκύτατε Ἰησοῦ καί ἀξίωσέ μας, μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους Σου, Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.