Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (Ἰωάν. ια΄1-44)

ΥΜΝΕΙΤΑΙ ΩΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

«Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός. Ὅθεν καί ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τά τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, Σοί τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννά  ἐν τοῖς  ὑψίστοις· Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου». 

Ἡ μακράν τοῦ Θεοῦ ἀνθρωπότης, χωρισμένη ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, χωρισμένη ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, ζῆ στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Κυριεύονται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή τους τό Θάνατο (Ρωμ. η΄6-7).Βυθίζονται   στόσκοτάδι,  στό   βόρβορο, στή λάσπη καί   τυραννοῦνται, ἀπό τό διάβολο, καί σέ ὅλη τους τή ζωή βασανίζονται ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου.

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύσι. Ἔρχεται κοντά μας καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς καλεῖ ἀδελφούς του καί κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός ὑπακοῆς στόν Οὐράνιον Πατέρα, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄ 21).

Γίνεται ὑπήκοος  μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, «ἵνα διά τοῦ θανάτου αὐτοῦ καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν διάβολον, νά καταργήσῃ ἐκεῖνον δηλαδή, πού ἔχει τή δύναμι τοῦ θανάτου καί νά ἐλευθερώσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού σέ ὅλη τους τή ζωή ζοῦν μέ τό φόβο τοῦ θανάτου» (Ἑβρ. β΄ 14-15). Μέ τό θάνατο καί τήν Ἀνάστασί Του ὁ Κύριος μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό κάθε φόβο καί ἀπό κάθε ἀνησυχία, διότι ἐπάτησε τῷ θανάτῳ, τόν θάνατον καί χάρισε σέ ὅλους μας ζωήν τήν αἰώνιον.

 Ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου ὑμνεῖται ὡς τύπος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς τύπος δέ καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως, ὡς τό λυκαυγές, τό γλυκοχάραγμα, ἡ χαραυγή τοῦ ἀνατέλλοντος Ἡλίου  Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος κατῆλθεν εἰς τόν ᾏδην, νά κηρύξῃ καί εἰς τούς ἐν ᾏδῃ τό θεϊκό Του λόγο τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του,  καί ἐπειδή, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, ἔλυσε τάς ὀδύνας τοῦ θανάτου, ἀναστήθηκε τήν τρίτην ἡμέραν καί ἄνοιξε σέ κάθε ἄνθρωπο, τό δρόμο τῆς ἀναστάσεως, ἔγινε αὐτός πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, γιά νά γίνῃ αὐτός καί ὡς ἄνθρωπος πρωτεύων σέ ὅλα, ἐνδόξως ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ τάφου» καί «ἡρπάσθη πρός πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄ 5), ἀνῆλθεν εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης τοῦ πατρός ἐν ὑψηλοῖς καί δυνάμει τῆς Θεότητος Αὐτοῦ ὕψωσε καί ἐδόξασε καί ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Συνεπῶς ἀπό τόν καθένα μας ἐξαρτᾶται νά εὐρεθοῦμε ἐν τῷ Χριστῷ, διά τῆς πίστεως. Δηλαδή, εἶναι δυνατόν στόν κάθε ἄνθρωπον, ἐάν θέλῃ, νά ἑνωθῇ μέ τόν Χριστόν, διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης, καί νά συναναστηθῇ μέ τόν Χριστόν καί νά σταθῇ μαζί Του εἰς τά δεξιᾷ τοῦ Πατρός, ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς.

Ὁ Χριστός «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8) ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἠ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός εἶναι «ἡ ἀνάστασις καί ἡ Ζωή καί τονίζει ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται· καί πᾶς ὁ  ζῶν καί πιστεύων εἰς Ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα» (Ἰωάν. ια΄ 25-26).

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι προτύπωσις, τύπος, ὑπόδειγμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς δικῆς μας.

Δέξου, Κύριε, τήν μετάνοιά μας καί ἀξίωσέ μας νά Σέ δοξάζουμε καί ἀσιγήτως νά Σέ ὐμνοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

«Κύριε, ὡς ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία, πρίν ἀπό τό  φρικτόν Σου  Πάθος, ἀνέστησες τόν τετραήμερον σεσηπότα Λάζαρον, γιά νά μᾶς βεβαιώσῃς, γιά τήν κοινήν ἀνάστασιν, γιά τήν ἀνάστασιν ὅλων μας, Χριστέ ὁ Θεός. Γι’ αὐτό καί ‘μεῖς  ὅπως οἱ παῖδες, φέροντες τά σύμβολα τῆς Νίκης, τούς κλάδους τῶν φοινίκων, μαζί μέ τά ἄκακα νήπια, ὑποδεχόμαστε Ἐσένα τόν Νικητή τοῦ θανάτου. Σέ  ἱκετεύουμε  καί μέ μεγάλη φωνή Ἐσένα κράζουμε λέγοντες· σῶσε μας λοιπόν, Ὕψιστε Θεέ, σῶσε μας Σύ ὁ εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν Ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί Πατρός».

 

Σύ, Κύριε Ἰησοῦ, εἶσαι ἡ πάντων χαρά, Σύ εἶσαι  ὁ Χριστός, ἡ Ἀλήθεια, τό φῶς, ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις. Σύ, Κύριε, φανερώθηκες στή γῆ, χάρις εἰς τήν ἀγαθότητά σου, καί ἔγινες τύπος τῆς Ἀναστάσεως καί παρέχεις σέ ὅλους τούς πιστούς θείαν ἄφεσιν». 

Δέξου, Κύριε, τήν μετάνοιά μας καί ἀξίωσέ μας νά Σέ δοξάζουμε καί ἀσιγήτως νά Σέ ὐμνοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.