ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΣ ΛΑΛΗΣΑΙ ΤΑΣ ΔΥΝΑΣΤΕΊΑΣ ΣΟΥ ;

ΑΚΟΥΣΤΑΣ  ΠΟΙΗΣΑΙ  ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΑΙΝΕΣΕΙΣ  ΣΟΥ

Ἤ ΔΙΗΓΗΣΑΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΣΟΥ

ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΚΑΙΡΩ;

Κύριέ μου Ἰησοῦ, Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ ποιμήν

ὁ Καλός. Σύ εἶσαι ὁ πλαστουργός μου. Κι’ ὁλόψυχα
ὁμολογῶ, Κύριε καί Θεέ μου, πώς ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι, ὑπάρχουμε, χάρις στήν Εὐσπλαγχνίαν Σου.
Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ  εἰρήνη μας.
Σύ Ἰησοῦ μου, εἶσαι ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη
μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές
καταφύγιον. Σύ εἶσαι τό Φῶς, πού φωτίζει τά σκοτάδια μας καί λαμπρύνει καί θερμαίνει τή ψυχή μας. Σύ, μέ τό πανάγιον Αἷμα Σου καθαρίζεις τήν ταλαίπωρη, τή μαύρη καί ἄχαρη καρδιά μας...

Ποιός ἀπό μᾶς μπορεῖ νά ὁμιλήση καί, ὅπως ἀξίζει, νά περιγράψῃ τά ἔργα τῆς Δυνάμεώς Σου; Ποιος μπορεῖ νά καταστήσῃ ἀκουστάς εἰς τούς ἀνθρώπους τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Σου, ὥστε νά συνειδητοποιήσουν τίς ὀφειλόμενες σέ Σένα ὅλες τίς Δοξολογίες καί τούς ἐπαίνους Σου; Ἤ ποιός μπορεῖ νά διηγηθῇ ὅλα τά θαυμάσιά Σου, τά ὁποῖα, Πανάγιε, ἐποίησες καί ποιεῖς ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας; Δέσποτα τῶν ἁπάντων, Σύ, ὁ πάντων Ἐπέκεινα, ὁ πανταχοῦ Παρών, εἶσαι ὁ μόνος πλησίον μας. Σύ συγκαταβαίνεις καί φανερώνεσαι ἐν σαρκί καί, μέ τή θέλησί Σου, κρεμᾶσαι ἐπί Ξύλου, ἀντί ἡμῶν. Καί τοῦτο τό μυστήριον δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Σου, Κύριε; Ἀνέκφραστη εἶναι ἡ μακροθυμία Σου! Καταδέχεσαι Σταυρόν καί θάνατον καί ταφήν καί καταργεῖς τόν τό Κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃς ἀπό τή δουλεία. Μᾶς χαρίζῃς τήν ἐλευθερίαν καί  μᾶς ἐπανεισάγεις εἰς τόν Παράδεισο καί μᾶς συμφιλιώνεις μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί μεταξύ μας, μέ τό πανάγιον Αἷμά Σου. 

Καί ὄχι μόνον. Ἀλλά  σέ ὅσους  σέ δέχονται καί πιστεύουν στό πανάγιον Ὅνομά Σου δίνεις ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τήν ἄπειρη Ἀγάπη Σου, τό ἀμέτρητον Ἔλεός Σου. Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσῃ τήν παντοδύναμον Σκέπην, τήν πατρική στοργή, τήν ἀσφαλῆ Προστασία Σου, Ἀνεξίκακε καί Μακρόθυμε Κύριε; Ἄν ὑπάρχει κανείς, πού ἀμφιβάλλει, ἄς ρίξει ἕνα βλέμμα σέ μένα τόν τρισάθλιο, γιά νά διαπιστώσῃ τήν ἄπειρη ἀγαθότητα καί μακροθυμία Σου, Κύριε, ὥστε νά γονατίσῃ, τρέμων μπροστά Σου  καί νά προσκυνήσῃ, ἄναυδος, τά μεγαλεῖα Σου καί νά μετανοήσῃ…

Κύριε, γλυκύτατε Ἱησοῦ, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, ἡ γλυκειά μου Ἄνοιξις, ὁ Λυτρωτής καί Θεός μου, Σύ καί μόνον Σύ, ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς, ὁ Θεός, γνωρίζεις τά κρύφια, τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ καθ’ ἀνθρώπου, καί τῆς δικῆς μου καρδιᾶς. Ὅλα εἶναι γυμνά ἐνώπιόν Σου...

Γνωρίζεις , Κύριε, ὅτι σήμερα συμπληρώνονται 59
Χρόνια ἀπό τήν ἅγια μέρα, πού, ἐμέ τόν ἁμαρτωλό καί ἀνάξιον δοῦλον Σου, μέ κατέστησες Ποιμένα καί διδάσκαλο στήν Ἐκκλησία σου. Μοῦ χάρισες τό ὑπερμέγιστον ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης καί μέ ἀνέχεσαι 59 χρόνια, μπροστά στό Θυσιαστήριόν Σου. Καί
ἀπορῶ!.. Πῶς μέ ἀνέχεσαι; Πῶς μέ ὑπομένεις; 
Ὅποιος θέλει νά θαυμάσῃ τό ἀμέτρητον Ἔλεός Σου , ἄς ρίξῃ τό βλέμμα του σέ μένα, γιά νά θαυμάσῃ τήν ἄφατη Εὐσπαλγχνία Σου. Γνωρίζεις, βέβαια, καλλίτερ’ ἀπό μένα, πώς κίνητρο μοναδικό σέ κάθε σκέψι ἤ πρᾶξι τῆς ζωῆς μου εἶναι μόνον ἡ ἀγάπη. Πόσες ὅμως φορές ἔχω λαθέψει στόν τρόπο, πού ἐκφράζω τήν ἀγάπη μου; Ποιός μπορεῖ νά ἀπαριθμήσῃ τά λάθη μου;
Κι’ ὅμως παρ’ ὅλα τά λάθη μου, μέ κρατᾶς καί μέ δέχεσαι στό Ἅγιον Θυσιαστήριον, Σύ, ὁ μόνος Καλός Ποιμένας, πού θύει τήν ψυχήν Του ὐπέρ τῶν
προβάτων!.. Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός. Θεέ μου, συγχώρεσαί με. Σ’ εὐχαριστῶ, πού μέ δέχεσαι, 59 χρόνια, παρ’ ὅλα τά κουσούρια μου καί τά ἐλαττώματά μου. Ὁμολογῶ, πώς δέν εἶμαι ἄξιος τοῦ Ἐλέους Σου, ἀλλά Σέ ἱκετεύω, λυπήσου με καί ἐλέησέ με, ὄχι γιατί τό ἀξίζω, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, Ἰησοῦ μου!...

Ὁ χρόνος δέν γυρίζει πίσω κι’ ἐγώ δέν μπορῶ νά διορθώσω τίς ζημιές, πού τυχόν ἔχω κάνει. Σέ ἱκετεύω, Κύριε, ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου!  Διόρθωσε τά λάθη μου, παντοδύναμε καί πανάγαθε Κύριε καί δῶσε μου τή χάρι Σου, ὥστε τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου, νά Σέ δοξάζω, νά Σέ ὑμνῶ, νά σέ δοξολογῶ μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.