Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γιά τή συντριβή

καί

τήν ἀπώλεια τῶν ἀμετανοήτων.

«Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ ἡ ἀποκτείνουσα τούς

προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους
πρός αὐτήν, ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν  τά
τέκνα σου, ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία
ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε.
Ἰδού ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος.
Λέγω γάρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ’  ἄρτι ἕως  ἄν
εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι
Κυρίου» (Ματθ. κγ΄ 37-39).

 Ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄4). Διαπιστώνει ὅμως ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν  Τόν δέχονται. Μισοῦν τό Φῶς, γιατί εἶναι πονηρά τά ἔργα τους καί, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Συνεχίζουν νά ἀδικοπραγοῦν καί νά ὁδεύουν ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας ὀδύνης, πρός τήν συντριβή τους, ἐξ αἰτίας τῆς πωρώσεως καί τῆς ἀμετανοησίας τους. Δέν θρηνεῖ ὁ Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, γιατί δέν Τόν δέχθηκαν, γιατί δέν σεβάσθηκαν τή Θεϊκή Του συγκατάβασι καί δέν πίστεψαν στήν ἀγάπη Του, ἀλλά θρηνεῖ, γιατί, ἐξ αἰτίας τῆς συμπεριφορᾶς τους αὐτῆς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους,  δέν σώζονται, ἀλλ’ ὁδηγοῦνται στόν ὄλεθρο, στήν καταστροφή, στό Θάνατο.

Ἔρχεται ὁ Λυτρωτής, ὁ Ἐλευθερωτής, κρούει τή Θύρα, κι’ οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς  δέν ἀκοῦμε τή φωνή Του. Κλείνουμε τήν καρδιά στό Χριστό κι’ ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στό Διάβολο. Ἐνεργοῦμε «κατ’ ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ» καί δέν μετανοοῦμε.
Εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καί ἐπευφημεῖται ἀπό τό Λαό καί ὑμνεῖται ὡς Βασιλιᾶς καί Ἐλευθερωτής:
«Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαυῒδ· Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος  ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις»(Ματθ. κα΄ 9).
Ὡς καρδιογνώστης ὅμως προγνωρίζει ὅτι μετά ἀπό δυό μέρες, θά ἀκούσῃ τίς κραυγές  Παραφροσύνης τῶν Σταυρωτῶν καί ὅλων τῶν ἀχαρίστων: ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν, καί θρηνεῖ, ὄχι γιατί Τόν σταυρώνουν, ἀλλά γιατί διψᾶ τή σωτηρία καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν Σταυρωτῶν, καί θρηνῶν προσεύχεται στόν Πατέρα γι’  αὐτούς. Θρηνεῖ διότι προβλέπει ὅτι ἡ Κακία τους, τούς ὁδηγεῖ στή συντριβή. Θρηνεῖ διότι προβλέπει, μέ πόνο ὅτι «Οὐ μή ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται» (Ματθ κδ΄ 2).

Θρηνεῖ, διότι «Ἰδού ἐγκαταλείπεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος». Θρηνεῖ καί λέγει σέ ὅλους μας :

«Λέγω γάρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ’ ἄρτι ἕως ἄν εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ματθ. κγ΄ 38-39).
Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ κυρίου στόν κόσμο, προβλέπει τήν ἀχαριστία, τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῶν εὐεργετουμένων, οἱ ὁποῖοι δέν δέχονται τόν ἀληθινόν Μεσσία, καί τόν καταδικάζουν στό Σταυρικό Θάνατο. Ἀρνοῦνται τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, τόν Λυτρωτή καί Θεό καί, μέ κραυγές Παραφροσύνης δηλώνουν ἀναισχύντως στόν Πιλάτο: «Οὐκ ἔχομεν Βασιλέα εἰ μή Καίσαρα», καί ζητοῦν τή Σταύρωσι τοῦ Ἀληθινοῦ Μεσσία.
Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας(α΄ 21-31) μένει ἄφωνος μπροστά στή πώρωσι τοῦ Λαοῦ αὐτοῦ καί μέμφεται τήν Ἱερουσαλήμ, γιά τίς παρανομίες τῶν κατοίκων της:
«Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνῃ ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δέ φονευταί» (Ἡσ. α΄21). Δικαίως «καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐσταυρώθη» (Ἁποκ. ια΄8).
Ἀκούει καί περιγράφει ὁ Προφήτης καί τόν θρῆνον τοῦ Μεσσία, γιά τήν ἀπώλεια τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, πού δέν δέχθηκαν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί παρέμειναν  «δέσμιοι τῆς γῆς», βυθισμένοι στό Βόρβορο τῶν ἁμαρτιῶν τους, δοῦλοι τῆς Κακίας, καί λέγει: «Καί ἐγώ εἶπα· Κενῶς  ἐκοπίασα, εἰς μάταιον καί εἰς οὐδέν ἔδωκα τήν ἰσχύν μου· διά τοῦτο  ἡ κρίσις μου παρά Κυρίῳ καί ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49, 4).

Πικραίνεται ὁ Κύριος μπροστά στή σκληροκαρδία,

τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος. Διῆλθε καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί καταδέχεται νά ὑψωθῇ στό Σταυρό, μέ τή θέλησί Του, ἀντί γιά μᾶς.

Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνῃ, γιά νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τόν ἀληθινόν Μεσσία καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του;

Ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἐξαντλεῖ τήν ἀγάπη Του, καί τίς δυνάμεις Του καί ἀντιμετωπίζει τή σκληρότητα και τήν ἀμετανοησία τῶν περισσοτέρων. Μᾶς προσφέρει τήν ἀγάπη Του καί δέν τή δεχόμαστε καί μένουμε στό Βόρβορο, στή λάσπη. Θρηνεῖ, γιά  τή συντριβή καί τό Χαμό μας.
Θρηνεῖ καί μονολογεῖ: «Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα, εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου;
Ἔ, λοιπόν, ὄχι. Ἐναποθέτω τό δίκαιόν μου εἰς τόν Κύριον, καί ὁ πόνος, ἡ θλῖψις μου εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου». Συνεχίζω τόν ἀγῶνα γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἀγωνίζομαι νά φθάσω καί θά φθάσω στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό, γενόμενος τύπος καί ὐπογραμμός, ὑπόδειγμα τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου.
Ἔχει συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς Του καί φέρει σέ πέρας τό ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας, ὁ ὁποῖος δέχεται τή Θυσία Του. Καί πραγματικά, διά τοῦτο ὁ Θεός-Πατήρ, τόν Υἱόν Του, γενόμενον ὑπήκοον μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, καί ὡς ἄνθρωπον αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων και ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 8-11).

Ὁ Χριστός ἔφθασε στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Μετέβαλε τή σάρκα  σέ πνεῦμα, ἀφήνοντας τόν ἑαυτόν Του ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ.

Ὁ Κύριος μᾶς παρακολουθεῖ καί θρηνεῖ ὅταν βλέπῃ νά παίρνουμε τή ζωή μας λάθος καί νά μή μετανοῦμε. Ὡς ἄπειρη ἀγάπη, συνεχίζει καί κρούει τή Θύρα καί μέ ἄφατη μακροθυμία περιμένει νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί θρηνεῖ καί δακρύζει ὁ γλυκύς Ἰησοῦς μπροστά στίς πετρωμένες καρδιές τῶν ἀνθρώπων...

Ἄχ! Ἄς μποροῦσα, ὁ ἄθλιος ἐγώ, νά ἁπαλύνω τόν πόνο Σου,  Ἀνεξίκακε Κύριε...

Πόσο μεγάλη θά ἦταν ὀ Χαρά, νά καταλάβουμε ἐμεῖς, οἱ ἀξιοθρήνητοι ἄνθρωποι, πρίν νά εἶναι ἀργά, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Σου, Μακρόθυμε Κύριε, καί νά δεχθοῦμε τό θεῖον δῶρον  Σου, τό Χάρισμα τῆς εἰλικρινοῦς καί ἐμπράκτου μετανοίας!...
Σύ, Ζωοδότα Κύριε, μέ τή Σταυρική Σου Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Σου, ἄνοιξες τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, τίς Πύλες τῆς Μετανοίας. Μή μᾶς ἐγκαταλείψῃς. 
Ὡς πῦρ καταναλίσκον, κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, φώτιζε τά σκοτάδια μας , λάμπρυνε τήν τάλαινα ψυχή μας, ὡς ἄπειρον Ἔλεος!  Ὅσο κι’ ἄν δέν θέλουμε νά τό καταλάβουμε, Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.
Σέ Σένα καταφεύγουμε καί Σέ ἱκετεύουμε. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας, μόνε Οἰκτίρμον!
Δέξου μας, ὡς τόν ληστή,  εἰλικρινά μετανοιωμένους, καί ἀξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε αἰώνια.

«Τόν λῃστήν αὐθημερόν τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας, Κύριε· κἀμέ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ φώτισον καί σῶσον με».