ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μάρκ. θ΄17-31).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης,

πρότυπον ἁγιότητος.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία γιορτάζει τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναῒτου τήν 30ή Μαρτίου. Ἑορτάζεται ὅμως καί τήν Τετάρτη Κυριακή τῶν νηστειῶν, διότι ἀπό τήν ἀρχή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, στίς Ἱερές Μονές ἀναγινώσκεται τό κατανυκτικό καί ψυχωφελές σύγγραμμά του, τό ὁποῖον  ὀνομάζεται «Κλῖμαξ».

Ἡ Κλίμαξ εἶναι ἄριστος ὁδηγός στόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Ὁ Ἅγιος στό σύγγραμμά του αὐτό παραδίδει τίς προσωπικές, τίς πνευματικές  του ἐμπειρίες τῆς ἀσκήσεως καί τῆς  προσευχῆς. Τό ἔγραψε γιά τούς μοναχούς, ἀλλά εἶναι πολύτιμος ὁδηγός, ὅλων ἐκείνων, πού ἐπιθυμοῦν νά ἀκολουθοῦν στή ζωή τους τήν μόνην ἀληθινήν ὁδόν τῆς Ζωῆς, τήν Ὁδόν τῆς «καλῆς ἀλλοιώσεως».

Ὁ Ἁγιος Ἰωάννης πίστεψε στό Χριστό, λάτρευε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» τόν Κύριον. Τόν λάτρευε μέ τήν καρδιά του καί ἀφοσιώθηκε στό Χριστό. Μέ τό σύγγραμμά του, «ἡ Κλῖμαξ», διδάσκει, ὄχι μόνον τούς Μοναχούς, ἀλλά καί κάθε  συνετό καί εὐσεβῆ πιστό, τήν ἀληθινήν Ὁδόν τῆς ζωῆς, τήν ὁδόν ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», τήν ἀληθινήν καί σωτήρια ὁδόν τῆς ὑπάρξεως.

Εἷναι δέ,  πολύ περισσότερο σήμερα, ἀναγκαία ἡ μελέτη τῆς Κλίμακος. Διότι, δυστυχῶς, στή Σατανοκρατούμενη ἐποχή μας, κατακλύζουν τήν ψυχή μας, τά κηρύγματα τῆς ἀθεῒας, τῆς ἀσυνενοησίας καί τῆς συγχύσεως. Δολίως, οἱ ἀντίχριστοι τῆς ἀθέου παγκοσμιοποιήσως, ἀποπροσανατολίζουν τούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγοῦν σέ ἀπόγνωσι. Καταπιέζονται καί ἐξουθενώνονται καί δυστυχῶς καθοδηγοῦνται στήν Ὁδόν τῆς «κακῆς ἀλλοιώσεως». Καί, δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὀλοένα καί ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί ἐμπήγονται «εἰς  ἰλύν βυθοῦ». Λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα καί, «δέσμιοι τῆς γῆς», στενάζουν, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος χαρακτηρίζει τήν ἐποχή μας, «ὡς γενεά ἄπιστο καί διεστραμμένη» καί τονίζει ὄτι ὐπάρχει ἕνα ὅριο ἀνοχῆς καί γιά νά μᾶς ἀφυπνίσῃ λέγει: «Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. ιζ΄17. Μάρκ. θ΄ 19).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης καί τό κατανυκτικώτατο σύγγραμμά του «ἡ Κλῖμαξ», μέ τίς θεοφώτιστες Ὁδηγίες του, ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ καί νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος καί νά μᾶς ἐπαναφέρῃ στήν «Ὁδόν τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως». Μᾶς καλεῖ, μέ τό

λόγο καί τό παράδειγμά του, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, στήν Πατρική Ἑστία. Μᾶς καλεῖ νά ξεντυθοῦμε τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, «τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης καί νά ἐνδυθοῦμε τόν καινόν ἄνθρωπον, τόν Χριστόν, τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ρωμ. ιγ΄14. Ἐφεσ. δ΄ 22-24).

Νά ἐνδυθοῦμε «βύσσινον λαμπρόν, λευκόν καθαρόν. Τό γάρ βύσσινον τά δικαιώματα τῶν ἁγίων ἐστί» (εἶναι οἱ δίκαιες πράξεις τῶν ἁγίων) (Ἀποκ. ιθ΄ 8, 14).

Ἡ Κλῖμαξ μᾶς διδάσκει νά ἐξέλθουμε ἀπό τή βαβυλῶνα, νά ἀπαλλάγοῦμε ἀπό τά γήϊνα καί ἀνάξια λόγου πράγματα καί  νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας καί πρώτη μας φροντίδα νἆναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς. Ἡ Κλῖμαξ δίδει ἀπαντήσεις ὄχι μόνο στά προσωπικά προβλήματα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, ἀλλά καί στά κοινωνικά προβλήματα. Μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, μακράν ἀπό τήν πνιγερή ζωή, στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιαναῒτης, μέ τά δάκρυά του καί μέ τήν πνευματική προσωπική του ἐμπειρία, μᾶς διδάσκει τήν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀδιάλειπτη,  νοερά συνομιλία μέ τό Θεό. Μᾶς καλεῖ νά ἀνεβοῦμε τά σκαλοπάτια τῆς πνευματικῆς Κλίμακος καί μᾶς χαρίζει τήν ἀδιατάρακτη διά θέας ἀπόλαυσι τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἠμερῶν.

«Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγονον  ἐγεώργησας, καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἰωάννη πατήρ ἡμῶν ὅσιε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

 Αὐτήν ἐδῶ τή γῆ, τήν ἔρημη καί ἄγονη παροικία, τήν καλλιέργησες μέ τίς προσευχές σου καί τήν πότισες μέ τά δάκρυά σου, ἅγιε πατέρα,  καί τήν ἔκαμες γόνιμη. Καί μέ τούς στεναγμούς, πού ἔβγαιναν ἀπό τά ἐσώτατα βάθη τῆς καθαρῆς σου καρδιᾶς, κατόρθωσες ὥστε οἱ κόποι σου νά ἀποδώσουν ἑκατονταπλασίονα καρπό. Ἔτσι ἔγινες καί εἶσαι γιά ὅλους ἐμᾶς φωτεινό πρότυπο ἁγιότητος, φωτεινό ἀστέρι, πού μέ τά θαύματά σου καί τήν ἁγία σου ζωή φωτίζεις τήν οἰκουμένη. Σέ παρακαλοῦμε, ἅγιε πατέρα, μεσίτευε στό Χριστό, τό Λυτρωτή καί Θεό μας, νά σώζῃ ἐκ κινδύνων τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν.