«ΟΥΤΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΠΤΩΣΙΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΠΟΛΛΩΝ

ΚΑΙ ΕΙΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ»

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ παῖς ὁ ἐκλεκτός», ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ Ἐρχόμενος Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Πολλοί περίμεναν καί περιμένουν, μέ λαχτάρα,  τόν Ἐρχομό Του καί στή δική τους ψυχή.

Ἀπό τῆς πτώσεως καί τῆς ἀποστασίας, τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν Θεόν, ἡ ἄπειρη Εὐσπλαγχνία, ὁ Χριστός «ἕστηκε ἐπί τήν θύραν καί κρούει...»(Ἀποκ.γ΄20) καί ζητεῖ τήν ψυχήν μας, ζητεῖ τή σωτηρία μας καί μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά  μας, γιά νά κατασκηνώσῃ σ’ αὐτήν. Διότι «ὁ Θεός  πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ. β΄4).

Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία μας. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον», λέγει ὁ Κύριος (Ἰωάν. δ΄ 34).

Ἡ ἴδια αὐτή πεῖνα καί δίψα, αὐτή ἡ λαχτάρα, κατακαίει καί τίς ψυχές τῶν δικαίων καί εὐλαβῶν ψυχῶν, γιά τό Χριστό.  Οἱ δίκαιοι καί εὐλαβεῖς, οἱ ὁποῖοι, διά τῆς παρακοῆς, βρέθηκαν σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, «δέσμιοι τῆς γῆς», στενάζουν καί μέ λαχτάρα περιμένουν «τόν Ἐρχόμενον». Εἶναι ἡ ἐλπίδα τους. Από Αὐτόν περιμένουν νά τούς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν ἐμπαγῆ. Μέσα στίς ψυχές τῶν δικαίων καί εὐλαβῶν ὑπάρχει ἀχρειωμένο μέν, ἀλλά ζωντανό τό «θεῖον ἐμφύσημα», «τό ἱερόν», πού γεννᾶ στήν ψυχή τους τό διακαῆ πόθο ἐπιστροφῆς καί κοινωνίας καί ἑνώσεως, μέ τόν Δημιουργόν. Δέονται διαρκῶς καί περιμένουν τόν Ἐρχομό Του.

Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί «ἄνθρωπος ἐν Ἱεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καί ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καί εὐλαβής» περίμενε μέ λαχτάρα τόν ἐρχομό τοῦ πρώτου Παρακλήτου. Περίμενε τήν παρηγορία. Περίμενε τό λυτρωτή ἀπό τά κακά καί τίς θλίψεις, πού ἡ ἀνθρωπότης ὑπέφερε ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεόν. Καί εἶχεν ἀποκαλυφθῆ εἰς αὐτόν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅτι δέν θά ἀπέθνησκε προτοῦ νά δῆ Ἐκεῖνον, τόν Ὁποῖον ὁ Κύριος καί Θεός ἔχρισε  Βασιλέα καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Καί πραγματικά ὁ Συμεών ἦλθε στό Ἱερόν, παρακινούμενος ἀπό τήν ἔμπνευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅταν οἱ γονεῖς  εἰσήγαγον εἰς τό ἱερόν τό παιδίον Ἰησοῦν, σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τοῦ νόμου, τότε ὁ Συμεών δέχεται στήν ἀγκαλιά του «τόν δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», τόν Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος κόσμου, πού καταδέχεται καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς. Ἐναγκαλίζεται τό «Παιδίον» καί εὐλογεῖ τόν Θεόν καί λέγει: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λουκ. β΄ 22-32).

Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού μέ ἀξίωσες, νά ἀγκαλιάσω τό Λυτρωτή μου καί Σωτῆρα ὅλου τοῦ κόσμου. Δέξου με, Κύριε κοντά Σου, καί φώτισε τά σκοτάδια μας. Ἄκουσε τήν προσευχή μου. Ἀξίωσε, Φιλάνθρωπε, τούς ἀνθρώπους, νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους στό Χριστό. Νά καταλάβουν ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής, τό Φῶς, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ἡ περισσότεροι ἄνθρωποι, σ’ αὐτόν τόν κόσμον, πού «ὅλος τῷ πονηρῷ κεῖται», ἀντιστρατεύονται στό Θεῖον Θέλημα. Δέν ἐναγκαλίζονται τόν Χριστόν. Προσπαθοῦν νά ἐρευνήσουν τό Μυστήριον τῆς θείας συγκαταβάσεως. Δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι  δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἑρμηνεύσῃ τά «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἀντικείμενα διεξεργασίας τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ, ξεπερνοῦν τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα. ἔτσι πραγματοποιεῖται ἡ προφητεία τοῦ Συμεών πρός τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου, ὅταν τῆς εἶπε ὅτι «Οὗτος (ὁ Χριστός) κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Καί σοῦ δέ αὐτῆς  τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἄν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί» (Λουκ. β΄34-35).

Πραγματικά ὁ Χριστός, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ἔρχεται ἀθόρυβα, «ὡς  αὔρα λεπτή», κοντά μας. Πεῖνα καί δίψα Του εἶναι ἡ σωτηρία μας. Σταυρώνεται αὐτός,  ἀντί ἡμῶν. Καί ὅσοι συνειδητοποιοῦν τήν ἄπειρη ἀγάπη Του, Τόν ἐναγκαλίζονται καί Τόν λατρεύουν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ. Γι’ αὐτούς γίνεται αἰτία Ἀναστάσεως.  Ἄλλοι ὅμως, ἴσως οἱ περισσότεροι,  παρ’ ὅλην τήν ἄπειρη ἀγάπη Του, Τόν ἀρνοῦνται καί γι’ αὐτούς γίνεται αἰτία πτώσεως, καταστροφῆς, αἰωνίου θανάτου. Δυστυχῶς ἡ ἄπειρη ἀγάπη Του προσκρούει στήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τους. Παραμένουν, μέ τή θέλησί τους στό σκοτάδι, στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, στόν Ἐγωϊσμό, δοῦλοι στά βρωμερά τους Πάθη, ἀπιστοῦν καί πολεμοῦν τό Φῶς καί καθημερινά ὁδηγοῦν τό Χριστό στό Σταυρό. Τόν ξανασταυρώνουν στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Ἀντιλέγουν οἱ ἄπιστοι καί ἀπιστοῦν στό Θαῦμα, διότι δέν τό χωράει ὁ νοῦς τους. Εἶναι βυθισμένοι στό Βόρβορο. Λόγῳ τῆς ἀντιλογίας τους, ἡ πανάχραντη Μητέρα Του, «ἡ Μεγαλόχαρη» τόν βλέπει ὑψωμένο στό Σταυρό καί δίστομος ὀδυνηρά ρομφαία, μάχαιρα θλίψεως καί Ὀδύνης διαπερνᾶ τή μητρική καρδιά της.

Καί ἔτσι ἡ πτῶσις καί ἡ ἀνάστασις πολλῶν, καθώς καί ἡ ἀντιλογία γύρω ἀπό τό Θαῦμα αὐτό τῆς συγκαταβάσεώς Του, θά γίνωνται, γιά νά ξεσκεπασθοῦν πολλῶν καρδιῶν οἱ διαλογισμοί καί οἰ διαθέσεις, πού μέχρι τώρα ἔμεναν ἀπόκρυφοι, μέ τήν ἀποδοχήν ἤ τήν ἀπόρριψι τοῦ Μεσσίου θά φανερωθοῦν(Λουκ. β΄ 35).

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουν οἱ ἄφρονες, οἱ ἀρνητές ὅτι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόρρητον, ὑπέρλογο. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» Καί ὁ ἱερός ὁ Θεόλόγος, λέγει ὅτι «μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν (Θά τρελλαθοῦμε).

Εἶναι ἐπίσης καιρός νά ἀναρωτηθοῦν οἱ ἄμυαλοι· Ποῦ ὡδήγησε τήν ἀνθρωπότητα ἡ ἀπόρριψις τοῦ Χριστοῦ; Τί μᾶς πρόσφερε ἡ ἄρνησις, ἡ ἀπιστία, ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Χριστόν;

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ἀπομάκρυνσις ἀπό τό Θεό μᾶς ὡδήγησε στήν ἔσχατη αὐτή ἐξαθλίωσι. Μᾶς σωρεύει συμφορές, Ὀδύνη, Πόνο, Θλίψεις καί Θάνατο.

Δέν νομίζετε, παιδιά μου, ὅτι εἶναι καιρός νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά στό Θεό, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό  Λυτρωτή Χριστό, τόν ἀληθινόν Μεσσία, καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του;

Εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὅταν δεχθοῦμε στήν ἀγκαλιά μας τό Χριστό καί κάνουμε «πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του, ὅτι τότε ἀσφαλῶς θά γίνῃ ἡ Ψυχή καί ἠ ζωή μας Παράδεισος.

Ἄς παρακαλέσουμε, λοιπόν, τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δεχθοῦμε στήν ἀγκαλιά μας, ὅπως ὁ Συμεών, ὥστε, ἑνωμένοι μαζί Του, νά τόν ὑμνοῦμε καί, ἀσιγήτως, νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν καί Σωτῆρα μας, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.Ἀμήν.

Ὁ Ἱερός ὑμνῳδός μᾶς καλεῖ ὕμνοις ἐνθέοις

Τούς φωστῆρας τῆς Ἐκκλησίας αἰνέσωμεν

«Δεῦτε οἱ ἐρασταί, σοφίας τῆς ἐνθέου, τόν θεῖον Θεολόγον, ὑμνήσωμεν βοῶντες· Χαίροις σοφέ  Γρηγόριε»

 «Ἱεραρχῶν τόν ἀρχηγόν, Πατριαρχῶν τό γέρας, τόν μύστην τῶν δογμάτων, καί ἐννοιῶν Χριστοῦ νοῦν τόν ἀκρότατον, συνελθόντες, ὦ θεόφρονες, πνευματικοῖς ἐγκωμίοις, αἰνέσωμεν λέγοντες· Χαίροις θεολογίας πηγή, σοφίας ποταμέ, καί βρύσις θείας γνώσεως. Χαίροις ἀστήρ φαεινότατε,ὅτι τόν κόσμον ἅπαντα, καταυγάζεις σοῖς δόγμασι.

Χαίροις τῆς εὐσεβείας, ὑπέρμαχος ὁ μέγας, καί τῆς

ἀσεβείας, διώκτης ὁ γενναῖος.

Ἀλλ’ ὁ πάνσοφε Θεολόγε Γρηγόριε, μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὑπέρ τῶν πίστει καί πόθῳ τελούντων ἀεί, τήν θεάρεστον καί σεβάσμιον μνήμην σου».

«Τήν χρυσήλατον σάλπιγγα, τό θεόπνευστον ὄργανον, τῶν δογμάτων πέλαγος ἀνεξάντλητον, τῆς Ἐκκλησίας τό στήριγμα, τόν νοῦν τόν

Οὐράνιον, τῆς σοφίας τόν βυθόν, τόν κρατῆρα τόν πάγχρυσον, τόν προέχοντα, ποταμούς διδαγμάτων μελιρρύτων, καί  ἀρδεύοντα τήν κτίσιν, μελῳδικῶς εὐφημήσωμεν».

«Ὁ ἐπίγειος ἄγγελος, καί οὐράνιος ἄνθρωπος, χελιδών ἡ εὔλαλος καί πολύφωνος, τῶν ἀρετῶν τό θησαύρισμα, ἡ πέτρα ἡ ἄρρηκτος, τῶν πιστῶν ὑπογραμμός, τῶν μαρτύρων ἐφάμιλλος, ἱσοστάσιος, τῶν ἁγίων ἀγγέλων, Ἀποστόλων, ὁ ὁμότροπος  ἐν ὕμνοις, μεγαλυνέσθω Χρυσόστομος».

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων εἶναι εὐκαιρίες περισυλλογῆς καί αὐτοεξετάσεως πρός αὐτογνωσίαν. Καί σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ἔχουμε ἀνάγκη νά μιμηθοῦμε τά ἅγια αὐτά πρότυπα. Μέ τή ζωή καί τά ἔργα τους οἱ Ἅγιοι καί μάλιστα οἱ τρεῖς μεγάλοι φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς καλοῦν νά στρέψουμε τό βλέμμα πρός τά ἄνω, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, γιά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας.

Ο ΕΚ ΡΟΤΤΕΡΝΤΑΜ ΕΡΑΣΜΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.

Ὁ Ἔρασμος, ὁ διδάσκαλος πάντων τῶν φιλολόγων

 συγκρίνων τόν Βασίλειον πρός τά ἀρχαῖα τῆς Ρητορείας πρότυπα, λέγει:

«Βροντᾷ καί ἀστράπτει ὁ Περικλῆς, ἀλλ’ ἄνευ τέχνης. Δι’ ἀττικῆς τεχνοτροπίας ἐπενεργεῖ ὁ Λυσίας, ἐν τούτοις σχεδόν ψυχρῶς. Εἰς τόν ἐκ τοῦ Φαλήρου ρήτορα ἀναγνωρίζονται γλυκύτητες, ἀλλά διαμφισβητεῖται εἰς αὐτόν ἡ ἀξιοπρέπεια. Ὁ Ἰσοκράτης, ὁ ὑποδειγματικός μεταξύ τῶν ρητόρων, ἀπώλεσε διά τῶν ἐντέχνων ῥυθμῶν του ἐν τῷ πεζῷ λόγῳ, τήν χάριν τοῦ φυσικοῦ ῥήτορος.

Εἰς τόν Δημοσθένη, ὅν ὁ Μ. Τύλλιος ὡς τό πρότυπον τῆς Ῥητορείας παριστᾷ, ἀπεδόθη ἡ κατηγορία ὅτι ὄζει καπνοῦ ἀπό λύχνου καί ὅτι ἐλλείπει ἀπ’ αὐτοῦ τό πάθος  καί ἡ εὐγένεια. Ἀλλ’ ἔστω ὅτι ὑπῆρξε πράγματι καί εἷς, μή στερούμενος οὔτε τῆς φυσικῆς χάριτος, οὔτε τῆς ἐπικτήτου τέχνης, οὔτε τῆς ἐμφύτου πνευματικῆς  εὐστροφίας. Ποῖος  θά ἐτόλμα νά προσαγάγῃ καί τοῦτον πρός σύγκρισιν μετά τοῦ Βασιλείου, τήν θέρμην τῆς εὐσεβείας τοῦ  ὁποίου οὔτε πρότερον οὐδ’ ὕστερον ὑπῆρξεν ὁ ὁποσοῦν προσεγγίσας; Ποῖος ἄλλος, ἐκτός τοῦ Βασιλείου, ἔχει συνδυάσει καί ἔχει συνενώσει ἕνα τόσον μέγαν κύκλον τῆς

Φιλοσοφίας, μάλιστα ὅλων ὁμοῦ τῶν Ἐπιστημῶν, μετά τῆς εἰς τόν ὕψιστον βαθμόν ἱκανότητος καί ἐπιτηδειότητος ἐκφράσεως, μεθ’ ὅσης ἐκεῖνος ὁ μέγας  ἀνήρ» (ΒΕΠΕΣ,51,170,11-31).

Γνωρίζουν οἱ νεοέλληνες αὐτόν τόν θησαυρόν, τόν ἕνα ἀπό τούς τρεῖς φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος;

Μελετοῦν τή ζωή καί τά θεόπνευστα ἔργα του;

Ἀκοῦμε τίς σοφές Ὁδηγίες του;

Προσέχουμε στόν ἑαυτό μας, γιά νά προσέχουμε στό Θεό;

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΣΗΛΙΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ

ΦΑΡΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ, «ΣΗΜΕΙΟΝ»,

ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ,

ΟΡΘΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ.

«Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιρρύτους ποταμούς τῆς σοφίας,   τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασιν καταρδεύσαντας· Βασίλειον τόν Μέγαν  καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννην τῷ τήν γλῶτταν  χρυσορρήμονι· πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι ὑπέρ ἡμῶν ἀεί πρεσβεύουσι».

Πράγματι οἱ τρεῖς μέγιστοι φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, ὁ Ναζιανζηνός καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μέ  τή ζωή καί τά ἔργα τους ὑπῆρξαν Πρότυπα ἁγίας ζωῆς.

Ἄνοιξαν τήν καρδιά τους στό Χριστό, πίστεψαν, ἀγάπησαν, λάτρεψαν τό Χριστό «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί ἀφοσιώθηκαν στόν Χριστόν.Ἐνεκολπώθησαν τό Εὐαγγέλιον.

Ἀποδέχθηκαν τόν ζωοποιόν καί σωτήριον λόγον τοῦ Χριστοῦ καί, ὄχι μόνον  μέ τόν  μελίρρυτον, τόν χαριτωμένον καί ἅλατι ἡρτυμένον λόγον τους, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἁγίαν ζωή καί τά θεάρεστα ἔργα τους ἐφώτισαν καί φωτίζουν ἅπασαν τήν Οἰκουμένην.

Εἶναι ὁλοφάνερη ἀλήθεια ὅτι οἱ τρεῖς μέγιστοι φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος, μέ τά θεοφώτιστα συγγράμματά τους καί μέ τήν ἁγία τους ζωή ὑπῆρξαν καί ἀποτελοῦν Φάρον Φωτεινόν καί, ἀνά τούς αἰῶνας, «Σημεῖον» ὀρθοῦ Προσανατολισμοῦ.

Ἀναμφισβήτητα εἶναι σοφοί, θεόπνευστοι, Οἰκουμενικοί διδάσκαλοι καί δίκαια ταυτίζεται ἡ Ἑορτή τῶν Γραμμάτων, μέ τήν Ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.

Ὁ ἐθνικός μας ἱστορικός, ὁ σοφός καί γνήσιος Ἕλληνας, ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρηγόπουλος, στόν πανηγυρικό του λόγο τῆς 30/1/1881 τονίζει ὅτι «ὁ νεώτερος Ἑλληνισμός ταυτίσας τήν Ἑορτήν τῶν Γραμμάτων μετά τῆς Ἑορτῆς τῶν Τριῶν ἱεραρχῶν, ἀπέδειξεν  ὁπόσον εὐκρινῆ εἶχε συνείδησιν τοῦ χαρακτῆρος, δι’ οὗ ἠθέλησε νά περιβάλῃ τήν ἐθνικήν ἡμῶν ἐκπαίδευσιν». Καί ὅπως τονίζει ὁ σοφός Καθηγητής μου, ὁ ἀείμνηστος Π.Ι. Μπρατσιώτης, ὁ ἐθνικός μας ἱστορικός αἰτιολογεῖ τήν ταύτισιν τῆς ἑορτῆς τῶν Γραμμάτων μετά τῆς Ἑορτῆς τῶν Τριῶν  ἱεραρχῶν, διότι κατ’ αὐτόν, «παιδεία καί πίστις, πίστις καί παιδεία ὑπῆρξαν οἱ δύο πόλοι, περί οὕς ἔδει νά στρέφεται ἡ πνευματική καί ἠθική ἡμῶν διάπλασις».

Ὁ Καθηγητής Π.Ι. Μπατσιώτης σέ ὁμιλία του, εὔστοχα σημειώνει ὅτι «οἱ ἐν λόγῳ ἱεράρχαι δέν ὑπῆρξαν μόνον πρότυπα ποιμεναρχῶν καί θεολόγων, ἀλλά καί χριστιανῶν ἑλλήνων λογίων, συνδιαζόντων ἄκραν χριστιανικήν καί ἑλληνικήν παιδείαν, βάθος καί εὐρύτητα μορφώσεως ἀμφιλαφοῦς (πυκνῆς, ἄφθονης μορφώσεως) μετά καλλιεπείας πράγματι κλασικῆς» (Ἐπιστημ. Ἐπετηρίς 1958).

Ἡ Ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι ἡμέρα ἀναβαπτισμοῦ  τῶν νεοελλήνων καί κυρίως τῆς Νεολαίας μας,  εἰς τά νάματα  τῆς ἑλληνικῆς καί Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Παιδείας,  ὄντως ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἀνακαινίσεως.

Δυστυχῶς, καθημερινά, κηρύγματα ἀθεῒας, δολίως, ἐπιδιώκουν τόν ἀποπροσανατολισμό τῶν νέων παιδιῶν. Καί μέσα στά Σχολεῖα προπαγανδίζεται ἡ ἀθεῒα καί ἡ ἀνηθικότητα. Ψηφίζονται Νόμοι, πού  ὑπερασπίζονται κάθε εἴδους διαστροφή, ὡς ἰδιαιτερότητα. Προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τίς ψυχές τῶν Παιδιῶν μας, τήν Πίστι στό Χριστό, τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν ἀφοσίωσι στήν χριστιανική Οἰκογένεια.

Εἶναι πλέον καιρός νά ξυπνήσουμε καί νά φυλάξουμε «τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης», τά Ἰδανικά τοῦ Γένους μας. Νά ἀποκτήσουμε συνείδησι τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος. Νά ἀγαπήσουμε τή γλῶσσα μας τήν ἑλληνική, τή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τή γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου. Νά διαφυλάξουμε τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας. Νά φυλάξουμε, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία μας, τήν Πίστι μας στό Χριστό, τήν ἀγάπη μας στήν Πατρίδα μας, τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων καί στήν Πατρικήν Ἑστία, στήν ἑλληνορθόδοξη Οἰκογένεια. 

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας.

Δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Χριστός εὐλόγησε τό Γένος μας καί τή γλῶσσα μας καί εὐδόκησε νά γραφῆ  τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του στή γλῶσσα μας. Οἱ Οὖνοι, οἱ Μογγόλοι καί οἱ διάφοροι ἄλλοι λαοί, δέν ἔχουν δική τους ἱστορία, δέν ἔχουν Πολιτισμό, καί μᾶς φθονοῦν, γιά τόν Παρθενῶνα καί γιά  τόν Ὅμηρο, γιά τόν Πλάτωνα καί τόν Ἁριστοτέλη, γιά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες, γιά τήν Πίστι μας καί τόν Πολιτισμό μας.

Καιρός νά καταλάβουμε ἐπί τέλους καί νά φυλάξουμε τό Θησαυρό μας. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες μᾶς φωτίζουν, μᾶς διδάσκουν, μᾶς καθοδηγοῦν.

Καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή τους καί νά  ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, καί ἀφοῦ ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τούς κρυφούς καί φανερούς ἐχθρούς μας, καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

«ΕΖΗΤΕΙ ΙΔΕΙΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΣΤΙ»

«ΟΥΔΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΕΛΘΕΙΝ ΠΡΟΣ ΜΕ,

ΕΑΝ ΜΗ Ο ΠΑΤΗΡ Ο ΠΕΜΨΑΣ ΜΕ ΕΛΚΥΣῌ ΑΥΤΟΝ».

  Ὁ Ζακχαῖος ἦν πλούσιος, ἀρχιτελώνης, ἀλλά δυστυχής. «Δέσμιος τῆς γῆς» (Θρην. γ΄ 34), ἐμπεπηγμένος «εἰς ἰλύν βυθοῦ»( Ψαλμ.68,3) κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου(πρβλ.Ματθ.δ΄16), στενάζει κάτω ἀπό τό βάρος τῶν πολλῶν του ἁμαρτιῶν. Θέλει, μά δέν μπορεῖ νά σηκώσῃ τά μάτια του καί νά δῇ τόν αἰθέρα τοῦ Οὐρανοῦ, «ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρός ἦν» (Λουκ.ιθ΄3). Οἱ ἀνομίες του ὐψώνονται σάν κύματα πάνω ἀπό τό κεφάλι του καί τόν σκεπάζουν ὁλόκληρον, γιά νά τόν πνίξουν (πρβλ. Ψαλμ.37,5). Ἧταν «μικρός» καί ἡ μικρότητά του δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά  ἀνακύψῃ. Ἔχει προσηλωμένο τό βλέμμα στή γῆ καί τά γήϊνα. Καί μή «δυνάμενος ἀνακύψαι εἰς τό παντελές», ὁ μέχρι τότε «ἐκτός ἑαυτοῦ», κατά κάποιον ἀνερμήνευτον λόγον, συνέρχεται, ἀνακτᾷ τήν ψυχική του γαλήνη. «Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών», «ζητεῖ ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι καί οὐκ ἠδύνατο ἀπό τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρός ἦν» (Λουκ. ιθ΄3). Ἔρχεται εἰς ἑαυτόν τῇ ἐπενεργείᾳ  τῆς θείας Χάριτος. Κρούει τή θύρα τῆς ψυχῆς του ἡ θεία εὐσπλαγχνία καί γεννᾶ στήν ψυχή του τή λαχτάρα νά δῇ καί νά γνωρίσῃ τόν Χριστόν.

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ Πατήρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν» (Ἰωάν. στ΄ 44)τονίζει δέ καί λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» καί ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Ἀποκαλύπτει τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ, ὅτι δηλαδή εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ  τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός τά πλάσματά του καί ἔρχεται ὁ Χριστός κοντά μας. Μᾶς ἐπισκέπτεται ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη καί μᾶς πλησιάζει «ὡς αὔρα λεπτή», ἀθόρυβα, γιά νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας, μᾶς στηρίζει, μᾶς φωτίζει, μᾶς παρηγορεῖ καί σταυρώνεται αὐτός ἀντί ἡμῶν, καί ἀνοίγει σέ ὅλους μας τίς Πύλες του Οὐρανοῦ. Μᾶς καλεῖ κοντά Του, «κρούει τήν θύραν...» καί λέγει «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 20).Ἐκεῖνος, πού θά ἀκούσῃ τή φωνή μου καί πιστέψῃ σέ Μένα καί θά μοῦ ἀνοίξῃ τήν καρδιά του καί θά ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης μου καί θά τό κάνει «πρᾶξι» ζωῆς, αὐτός, πού θά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, αὐτός θά ἀξιωθῇ νά μέ δῇ καί νά μέ γνωρίσῃ, διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί θά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή του παράδεισος, θά συμφιλιωθῇ  δι’ ἐμοῦ μέ τόν Πατέρα καί θά ἑνωθῇ μαζί Του καί θά ζήσῃ αἰώνια.

Ὁ Ζακχαῖος εἰς ἑαυτόν ἐλθών, ἀνέβη επί συκομορέαν, ἀνέβη πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά. Μετενόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί, πρίν προλάβῃ ἐκεῖνος νά δῇ τό Χριστό, τόν εἶδε ὁ καρδιογνώστης Κύριος καί ἐβράβευσε τήν εἰλικρινῆ του μετάνοια.

Πῶς γεννήθηκε στήν ψυχή τοῦ Ζακχαίου ἡ λαχτάρα νά δῇ καί νά γνωρίσῃ τό Χριστό;

Ἀσφαλῶς  δέχθηκε τήν ἐπίσκεψι τῆς θείας Εὐσπλαγχνίας. Ἄκουσε στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς του τή  φωνή του Θεοῦ, ὡς φωνή ὐδάτων πολλῶν, νά τόν καλεῖ σέ μετάνοια. Γι’ αὐτό καί «ἀνέβη εἰς συκομορέαν ἵνα ἴδῃ Αὐτόν, ὅτι δι’ ἐκείνης  ἤμελλε διέρχεσθαι».

«Καί ὡς ἦλθεν ἐπί τόν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν καί εἶπε προς αὐτόν. Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γάρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι» (Λουκ ιθ΄ 4-5).

Ὁ Ζακχαῖος ὑποδέχεται τό Σωτῆρα καί δέν ἐκστομίζει μόνον ὡραία, χαριτωμένα λόγια, ἀλλά, εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἀποδεικνύει ἐμπράκτως τή μετάνοιά του καί λέγει πρός τόν Κύριον: «Ἰδού τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν» (Λουκ. ιθ΄8). Μέ τά λόγια, λέει ὁ λαός, κτίζω ἀνώγαια καί κατώγια. Ὁ Ζακχαῖος δέν ἀρκεῖται σ’ αὐτά, ἀλλά διορθώνει τίς ζημιές καί τίς ἀδικίες πού προκάλεσε. Ἀπέχει ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτίαν. Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί θεραπεύει τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων του καί δέχεται τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ. «Εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καί αὐτός υἱός Ἀβραάμ ἐστι. Ἦλθε γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός» (Λουκ. ιθ΄ 9-10).

Εἶναι καιρός «βαλεῖν ἀρχήν». Εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά βάλουμε ἀρχή στήν πνευματική μας ζωή. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Ὁ Εὔσπλαγχνος καί ἐλεήμων μᾶς χαρίζει μέρες, μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας»(Β΄ Κορ. στ΄ 2).«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»(Ρωμ.ιγ΄12).

«Ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Ρωμ.ιγ΄14).«Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μάρκ. α΄15).

«ΠΡΑΞΙΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΕΠΙΒΑΣΙΣ»

ΤΟ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΗΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ

ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΑΞΕΙΣ.

«Πιστός ὁ λόγος (περί εὐσεβείας) καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμόθ. δ΄ 9). Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, δέχθηκε τήν κλῆσιν καί, διά τῆς Πίστεως, τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης ἀνεδείχθη ἄξιος τῆς κλήσεως. Ὄχι μόνον μέ τό λόγο του, ἀλλά μέ ὁλόκληρη τή ζωή του καί μέ τό μαρτύριόν του, δικαίως θεωρεῖται ὡς ὁ Πρῶτος, μετά τόν ΕΝΑ.

Ὁ Ἕνας, ὁ μοναδικός, εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν(Bene Supremo), πού ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, πρότυπον ἁγίας ζωῆς, τύπος τοῖς πιστοῖς ἐν πᾶσιν. Ἐσαρκώθη, γιά χάρι μας. «Καί ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «τό Ἕνα, τό ὁποῖον ἔχομεν χρεία»(Λουκ.ι΄42).

Ἔγινε ἡ Ὁδός, πού μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς ἐπαναφέρει ἀπό γῆς, πρός οὐρανόν.

Ὁ Παῦλος, δεχόμενος τήν κλῆσιν, κατηξιώθη, ἐν τῇ πράξει, καί ἔγινε γνήσιος μιμητής τοῦ Χριστοῦ καί μπορεῖ νά προτρέπῃ καί νά λέῃ στόν καθένα μας:«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ»(Α΄Κορ. ια΄1).

Ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του ὁ Παῦλος προτρέπει ὅλους τούς Μαθητάς του, νά τόν μιμηθοῦν. Νά ἀκολουθοῦν δηλαδή πιστά τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Νά διδάσκουν λόγῳ καί ἔργῳ, τό Εὐαγγέλιον καί νά θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Τονίζει δέ ὅτι, γιά νά φέρουμε σέ τέλειον πέρας τήν ὑψηλή μας αὐτήν ἀποστολήν χρειάζεται γυμνασία εἰς εὐσέβειαν. Διότι ἡ σωματική ἄσκησις καί ἐκγύμνασις εἶναι εἰς ὀλίγον ὠφέλιμος, ἐπειδή ἀποβλέπει μόνον στό σῶμα, πού εἶναι φθαρτόν. Ἡ εὐσέβεια ὅμως εἶναι ὠφέλιμος σέ ὅλα, δηλαδή καί  στό φθαρτό σῶμα, ἀλλά καί στήν ἀθάνατη ψυχή. Και ἐκτός αὐτοῦ ἡ εὐσέβεια ὑπόσχεται ἀγαθά καί διά τήν παροῦσα καί διά τήν μέλλουσαν ζωήν (Α΄Τιμόθ, δ΄ 8). Συνεπῶς ὁ λόγος ὅτι οἱ ἀγῶνες τοῦ εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, οἱ ἀγῶνες τῆς εὐσεβοῦς καί ἁγίας ζωῆς ὠφελοῦν καί στήν παροῦσαν καί τήν μέλλουσαν ζωήν, εἶναι ἀξιόπιστος καί ἄξιος νά τόν δεχθοῦμε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς καρδιᾶς μας καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι». Γι’ αὐτό, λέγει ὁ Παῦλος στόν Τιμόθεο καί σέ ὅλους μας, γι’αὐτό κι’ ἐμεῖς κοπιάζουμε καί ὀνειδιζόμαστε, διότι ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας  στόν ζῶντα Θεόν, πού εἶναι ὁ Σωτῆρας  ὅλων τῶν ἀνθρώπων, πρό παντός δέ εἶναι σωτῆρας τῶν πιστῶν.

Πιστοί στό Χριστό ὀφείλουμε, λέγει ὁ Παῦλος, νά διδάσκουμε τό λόγο τῆς εὐσεβείας. Γιά νά ἐπιτύχουμε ὅμως  στήν ἀποστολή μας αὐτή  χρειάζεται νά διδάσκουμε ὄχι μόνον μέ τά λόγια, ἀλλά κυρίως μέ τά ἔργα μας, μέ τή ζωή μας, μέ τό παράδειγμά μας.

Ὁ Παῦλος συνιστᾶ στόν Τιμόθεο καί συγχρόνως λέγει καί σέ κάθε πιστό: «τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ»(Α΄Τιμ. 12). Σοφή, θεόπνευστη εἶναι ἡ ὁδηγία τοῦ Παύλου. Καί συνεχίζει: Ἔχομε χρέος, λέγει, νά μή παραμελοῦμε τό θεῖον χάρισμα. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο μᾶς συνιστᾷ νά μελετᾶμε τίς Ὁδηγίες του, νά μελετᾶμε προσεκτικά τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ νοῦς μας, ὁλόκληρη ἡ διάνοιά μας νά εἶναι προσηλωμένη στά θεῖα λόγια, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτά, ὥστε νά εἶναι φανερή ἡ πρόοδός μας, ἡ προκοπή μας, νά δίδουμε, μέ τή ζωή μας, σέ ὅλους τό καλό παράδειγμα (Α΄ Τιμ. δ΄13-15).

Ἑξήντα χρόνια, μέ τή χάρι τοῦ Χριστοῦ, διδάσκω, στήν ἀγάπη σας, τόν πανάγιο λόγο Του, ἀγαπητά μου παιδιά, καί τά θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν καί ὅσο ὁ Πανάγαθος Θεός μοῦ χαρίζει μέρες, θά συνεχίζω νά σᾶς κεντρίζω τόσον, ὥστε νά γεννιέται στήν ψυχή σας ἡ  λαχτάρα τοῦ εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Δέν θά παύσω ποτέ νά κράζω ὅτι ὄχι μόνον ὁ χαριτωμένος καί ἅλατι ἠρτυμένος λόγος, ἀλλά πιότερο οἱ θεάρεστες πράξεις θεραπεύουν ψυχοσωματικά τόν ἄνθρωπον.

Λέγεται ὅτι «ὅσο ἀξίζει μια οὐγγιά παραδείγματος, δέν ἀξίζουν χιλιάδες λίτρες λόγων». Καί ὁ πάνσοφος καί φιλάνθρωπος, ὁ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ὅς δ’ ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 19).

Καί ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος λέγει: «Δεῖξον μοι τήν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου, κἀγώ δείξω σοι ἐκ τῶν ἔργων μου τήν πίστιν μου» ( Ἰακ. β΄ 18).

Ὁ «Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑ π ο γ ρ α μ μ ό ν   ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»(Α’ Πέτρ. β΄ 21).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι προέχει ἡ γυμνασία εἰς εὐσέβειαν, ἡ δική μας προκοπή, προηγεῖται τό δικό μας παράδειγμα, ἡ «πρᾶξις», καί ἀκολουθεῖ ἡ θεωρία: «Βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτέ καί τῆς θεότητος ἄξιος; Τάς ἐντολάς φύλασσε, διά τῶν προσταγμάτων ὅδευσον· πρᾶξις γάρ ἐπίβασις θεωρίας» (ΒΕΠΕΣ 58,136, 3-5  59,147,36-37).

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι ὅτι «τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι» καί ὅτι ἔχουν θεραπευτική δύναμι τά χαριτωμένα,«τά ἔπεα πτερόεντα»(Ὁμ. Ἰλ. Α201), τά φτερωτά λόγια, ἀλλά μεγαλύτερη δύναμι ἔχουν «τά καλά ἔργα» καί ἀκόμη μεγαλύτερη θεραπευτική δύναμι ἔχει τό «εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδή ὁ συνδυασμός τοῦ γλυκοῦ καί χαριτωμένου λόγου, μέ τά θεάρεστα ἔργα τῆς γνήσιας ἀγάπης. Εἶναι, λοιπόν, καιρός «τό βαλεῖν ἀρχήν», νά βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή. Νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν καί νά ζοῦμε «καθώς πρέπει ἁγίοις». Δηλαδή νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του. Καί, ὅπως «ὁ Χριστός, ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας, ἔτσι ἀκριβῶς καί μεῖς ὀφείλουμε νά γίνουμε μιμητές τοῦ Θεοῦ καί νά περιπατοῦμεν ἐν ἀγάπῃ, ὡς τέκνα ἀγαπητά καί νά προσφέρουμε τόν ἑαυτόν μας, ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό, εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 1-3).

«ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘῌ,

Η ΖΩΗ ΗΜΩΝ...»

«Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν,
Τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε
ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ΄ 4).

Τούτη ἡ ἁγία φανέρωσι εἶναι ἡ λαχτάρα μας
ἡ προσδοκία τῶν πιστῶν, γλυκειά ἀπεκδοχή.
Ὅμως δέν ἀρκεῖ ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσμονή,
χρειάζεται καί συνεχής, ἐπίπονος,  ἀγῶνας.
Ὁ τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος θυμίζει καί τονίζει,
σέ ὅλους τούς πιστούς νά εἶναι σέ ἐγρήγορσι.
Ἄν, πραγματικά, λέγει, ἔχετε ἀναστηθῆ μαζί
μέ τόν Χριστόν, ἄν ἔχετε βαπτισθῆ στό ἅγιον
Ὄνομά Του, τά ἄνω, τά ἐπουράνια, πρέπει νά
ζητᾶτε, τά ἀγαθά, πού βρίσκονται ἐκεῖ  ὅπου
ὑπάρχει ὁ Χριστός, καθήμενος εἰς τά δεξιά τοῦ

πατρός. Προσηλωμένο νά ἔχετε τό νοῦ σας, ὄχι

στά γήϊνα καί φθαρτά, ἀλλά στά ἐπουράνια.
Διότι, ὡς πιστοί, ἔχετε πεθάνει καί ἡ ζωή σας
εἶναι κρυμμένη μαζί μέ τόν Χριστόν, στό Θεό.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ζωή μας,
φανερωθῇ, τότε καί μεῖς θά φανερωθοῦμε μαζί
Του δοξασμένοι καί ὑμνοῦντες τό θαῦμα τῆς
ἀγάπης Του, τή Νίκη Του καί τόν  Θρίαμβό Του.
Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου,
Γνωρίζεις, πανάγαθε, τόν ἀγῶνα μου ...
Θέλω καί, μέ τή Χάρι Σου, προσπαθῶ νά
νεκρώσω τή σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί
ταῖς ἐπιθυμίαις, ὅμως τῆς Παραφροσύνης
λογισμοί, πικρίας ρύποι, χραίνουνε τήν
ταλαίπωρη ψυχή μου, πολύ μέ ταλανίζει
τῆς σαρκός τό φρόνημα καί χωρίς νά θέλω
βυθίζομαι στοῦ ᾏδου τόν ἀπύθμενο βυθό.
«Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ
τοῦτο ποιῶ». Λυπήσου με, Μακρόθυμε Κύριε,
Μέ λαχτάρα περιμένω, τό γλυκό Σου Ἐρχομό.

Ποιός μπορεῖ νά μέ λυτρώση ἀπ αὐτό τἄθλιο
σῶμα, τό καταδικασμένο σέ θάνατο, ἄν ὄχι Σύ,
πού σταυρώθηκες γιά μένα; Σύ εἶσαι ἡ ζωή μου
καί ἡ εἰρήνη μου, ἡ μόνη μου καταφυγή,
ἡ μόνη μου ἐλπίδα, τό φῶς μου, ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, τό Φρούριόν μου, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐκτός ἀπό σένα, δέν ἔχω, ἀλλά καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον Κανένα. Γιά μένα μόνον Σύ ὑπάρχεις, Ἰησοῦ μου, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου.
Καί γνωρίζω πάρα πολύ καλά ὅτι μόνο Σύ θέλεις,
ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά
μέ βοηθήσῃς στόν ἀγῶνα μου, νά νεκρώσω τά  βρωμερά μου πάθη, νά καθαρίσω τή λέπρα τῆς
ψυχῆς μου, ὥστε καθαρός νά προσμένω τό γλυκό
Σου ἐρχομό. Ὁμολογῶ ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἄλλος ἅγιος, ὅπως Σύ, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ὁ Θεός
μου, ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἄλλος δίκαιος,
ἐκτός ἀπό Σένα, Κύριε. Σύ εἶσαι τό Φῶς τό ἀληθινόν, τό φῶς τό ἀπρόσιτον, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. Σύ ἦλθες καί φώτισες τά σκοτάδια μας, μέ τό φῶς τό τῆς γνώσεως, τό Φῶς τῆς ὄντως ζωῆς, τό Φῶς τῆς Ἀγάπης καί τῆς Δικαιοσύνης.

Ὕστερον «ἡρπάσθης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Σου» καί ἄνοιξες σέ ὅλους μας τίς Πύλες

Τοὐρανοῦ καί ὅλοι ἐμεῖς σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια
Παροικία, προσμένουμε τόν δεύτερον, τόν ἔνδοξο
Ἐρχομό σου. Κύριε, δός μου τή Χάρι Σου. Βοήθησέ με, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά καθαρίσω τή λάσπη ἀπό τά ἐσώτατα βάθη τῆς καρδιᾶς μου.
Ἔλα καί κατασκήνωσε στή ταλαίπωρη ψυχή μου.
Ἀξίωσέ με, Κύριε, τῆς ἐκ δεξιῶν Σου παρατάξεως,

κατά τόν ἔνδοξον ἐρχομό σου. Ἀξίωσέ με, Ἅγιε,
«ἐν δόξῃ» νά φανερωθῶ μαζί Σου.
Ἄγρυπνος, μέ τρόμο, ἀλλά καί μέ  λαχτάρα προσμένω τήν Ἡμέραν ἐκείνην καί τήν ὥραν.
Κύριε, Μή χρονίσῃς, μή ἀργοπορῇς.
Ἔρχου ταχύ, Κύριε μου Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ.