«ΠΡΑΞΙΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΕΠΙΒΑΣΙΣ»

ΤΟ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΗΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ

ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΑΞΕΙΣ.

«Πιστός ὁ λόγος (περί εὐσεβείας) καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμόθ. δ΄ 9). Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, δέχθηκε τήν κλῆσιν καί, διά τῆς Πίστεως, τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης ἀνεδείχθη ἄξιος τῆς κλήσεως. Ὄχι μόνον μέ τό λόγο του, ἀλλά μέ ὁλόκληρη τή ζωή του καί μέ τό μαρτύριόν του, δικαίως θεωρεῖται ὡς ὁ Πρῶτος, μετά τόν ΕΝΑ.

Ὁ Ἕνας, ὁ μοναδικός, εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν(Bene Supremo), πού ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, πρότυπον ἁγίας ζωῆς, τύπος τοῖς πιστοῖς ἐν πᾶσιν. Ἐσαρκώθη, γιά χάρι μας. «Καί ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «τό Ἕνα, τό ὁποῖον ἔχομεν χρεία»(Λουκ.ι΄42).

Ἔγινε ἡ Ὁδός, πού μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς ἐπαναφέρει ἀπό γῆς, πρός οὐρανόν.

Ὁ Παῦλος, δεχόμενος τήν κλῆσιν, κατηξιώθη, ἐν τῇ πράξει, καί ἔγινε γνήσιος μιμητής τοῦ Χριστοῦ καί μπορεῖ νά προτρέπῃ καί νά λέῃ στόν καθένα μας:«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ»(Α΄Κορ. ια΄1).

Ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του ὁ Παῦλος προτρέπει ὅλους τούς Μαθητάς του, νά τόν μιμηθοῦν. Νά ἀκολουθοῦν δηλαδή πιστά τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Νά διδάσκουν λόγῳ καί ἔργῳ, τό Εὐαγγέλιον καί νά θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Τονίζει δέ ὅτι, γιά νά φέρουμε σέ τέλειον πέρας τήν ὑψηλή μας αὐτήν ἀποστολήν χρειάζεται γυμνασία εἰς εὐσέβειαν. Διότι ἡ σωματική ἄσκησις καί ἐκγύμνασις εἶναι εἰς ὀλίγον ὠφέλιμος, ἐπειδή ἀποβλέπει μόνον στό σῶμα, πού εἶναι φθαρτόν. Ἡ εὐσέβεια ὅμως εἶναι ὠφέλιμος σέ ὅλα, δηλαδή καί  στό φθαρτό σῶμα, ἀλλά καί στήν ἀθάνατη ψυχή. Και ἐκτός αὐτοῦ ἡ εὐσέβεια ὑπόσχεται ἀγαθά καί διά τήν παροῦσα καί διά τήν μέλλουσαν ζωήν (Α΄Τιμόθ, δ΄ 8). Συνεπῶς ὁ λόγος ὅτι οἱ ἀγῶνες τοῦ εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, οἱ ἀγῶνες τῆς εὐσεβοῦς καί ἁγίας ζωῆς ὠφελοῦν καί στήν παροῦσαν καί τήν μέλλουσαν ζωήν, εἶναι ἀξιόπιστος καί ἄξιος νά τόν δεχθοῦμε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς καρδιᾶς μας καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι». Γι’ αὐτό, λέγει ὁ Παῦλος στόν Τιμόθεο καί σέ ὅλους μας, γι’αὐτό κι’ ἐμεῖς κοπιάζουμε καί ὀνειδιζόμαστε, διότι ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας  στόν ζῶντα Θεόν, πού εἶναι ὁ Σωτῆρας  ὅλων τῶν ἀνθρώπων, πρό παντός δέ εἶναι σωτῆρας τῶν πιστῶν.

Πιστοί στό Χριστό ὀφείλουμε, λέγει ὁ Παῦλος, νά διδάσκουμε τό λόγο τῆς εὐσεβείας. Γιά νά ἐπιτύχουμε ὅμως  στήν ἀποστολή μας αὐτή  χρειάζεται νά διδάσκουμε ὄχι μόνον μέ τά λόγια, ἀλλά κυρίως μέ τά ἔργα μας, μέ τή ζωή μας, μέ τό παράδειγμά μας.

Ὁ Παῦλος συνιστᾶ στόν Τιμόθεο καί συγχρόνως λέγει καί σέ κάθε πιστό: «τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ»(Α΄Τιμ. 12). Σοφή, θεόπνευστη εἶναι ἡ ὁδηγία τοῦ Παύλου. Καί συνεχίζει: Ἔχομε χρέος, λέγει, νά μή παραμελοῦμε τό θεῖον χάρισμα. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο μᾶς συνιστᾷ νά μελετᾶμε τίς Ὁδηγίες του, νά μελετᾶμε προσεκτικά τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ νοῦς μας, ὁλόκληρη ἡ διάνοιά μας νά εἶναι προσηλωμένη στά θεῖα λόγια, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτά, ὥστε νά εἶναι φανερή ἡ πρόοδός μας, ἡ προκοπή μας, νά δίδουμε, μέ τή ζωή μας, σέ ὅλους τό καλό παράδειγμα (Α΄ Τιμ. δ΄13-15).

Ἑξήντα χρόνια, μέ τή χάρι τοῦ Χριστοῦ, διδάσκω, στήν ἀγάπη σας, τόν πανάγιο λόγο Του, ἀγαπητά μου παιδιά, καί τά θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν καί ὅσο ὁ Πανάγαθος Θεός μοῦ χαρίζει μέρες, θά συνεχίζω νά σᾶς κεντρίζω τόσον, ὥστε νά γεννιέται στήν ψυχή σας ἡ  λαχτάρα τοῦ εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Δέν θά παύσω ποτέ νά κράζω ὅτι ὄχι μόνον ὁ χαριτωμένος καί ἅλατι ἠρτυμένος λόγος, ἀλλά πιότερο οἱ θεάρεστες πράξεις θεραπεύουν ψυχοσωματικά τόν ἄνθρωπον.

Λέγεται ὅτι «ὅσο ἀξίζει μια οὐγγιά παραδείγματος, δέν ἀξίζουν χιλιάδες λίτρες λόγων». Καί ὁ πάνσοφος καί φιλάνθρωπος, ὁ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ὅς δ’ ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 19).

Καί ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος λέγει: «Δεῖξον μοι τήν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου, κἀγώ δείξω σοι ἐκ τῶν ἔργων μου τήν πίστιν μου» ( Ἰακ. β΄ 18).

Ὁ «Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑ π ο γ ρ α μ μ ό ν   ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»(Α’ Πέτρ. β΄ 21).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι προέχει ἡ γυμνασία εἰς εὐσέβειαν, ἡ δική μας προκοπή, προηγεῖται τό δικό μας παράδειγμα, ἡ «πρᾶξις», καί ἀκολουθεῖ ἡ θεωρία: «Βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτέ καί τῆς θεότητος ἄξιος; Τάς ἐντολάς φύλασσε, διά τῶν προσταγμάτων ὅδευσον· πρᾶξις γάρ ἐπίβασις θεωρίας» (ΒΕΠΕΣ 58,136, 3-5  59,147,36-37).

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι ὅτι «τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι» καί ὅτι ἔχουν θεραπευτική δύναμι τά χαριτωμένα,«τά ἔπεα πτερόεντα»(Ὁμ. Ἰλ. Α201), τά φτερωτά λόγια, ἀλλά μεγαλύτερη δύναμι ἔχουν «τά καλά ἔργα» καί ἀκόμη μεγαλύτερη θεραπευτική δύναμι ἔχει τό «εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδή ὁ συνδυασμός τοῦ γλυκοῦ καί χαριτωμένου λόγου, μέ τά θεάρεστα ἔργα τῆς γνήσιας ἀγάπης. Εἶναι, λοιπόν, καιρός «τό βαλεῖν ἀρχήν», νά βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή. Νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν καί νά ζοῦμε «καθώς πρέπει ἁγίοις». Δηλαδή νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν ἀγάπη Του. Καί, ὅπως «ὁ Χριστός, ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας, ἔτσι ἀκριβῶς καί μεῖς ὀφείλουμε νά γίνουμε μιμητές τοῦ Θεοῦ καί νά περιπατοῦμεν ἐν ἀγάπῃ, ὡς τέκνα ἀγαπητά καί νά προσφέρουμε τόν ἑαυτόν μας, ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό, εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 1-3).