ΑΝΕΤΕΙΛΕΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

«ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΚΑΘΗΜΕΝΟΙΣ ΕΝ ΧΩΡᾼ ΚΑΙ ΣΚΙᾼ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΩΣ ΑΝΕΤΕΙΛΕΝ ΑΥΤΟΙΣ».

Στήν καθημερινή μας ζωή παρατηροῦμε ὅτι ὅλοι μας κάνουμε ἀδικαιολόγητα λάθη καί, ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ, βλάπτουμε τόν ἑαυτό μας καί τούς συναθρώπους μας.

Δέν κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, πού μᾶς χάρισεν ὁ Πάνσοφος Θεός, ἀλλά κατάχρησιν. Καί εἶναι καλόν, νά γνωρίζουμε «τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως», ὥστε νά προσέχωμεν εἰς τόν ἑαυτόν μας. Νά προσέχουμε, ὥστε νά μή μᾶς κυριεύῃ «ἡ ῥοπή πρός τό Κακόν. Δυστυχῶς ὅμως δεν προσέχουμε. Καί διαπιστώνουμε ὅτι ὁλοένα ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τόν Θεόν καί μᾶς κυριεύει κάθε τί, πού ὐπάρχει εἰς τόν μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμον. Δηλαδή μᾶς κυριεύει ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ  ἀλαζονία τοῦ βίου»( Α΄Ἰωάν. β΄16).

Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι, διά τῆς παρακοῆς, χάσαμε τήν ἀρχέγονον δικαιοσύνη καί κυριευθήκαμε ἀπό τήν ἐπιθυμία τῆς σαρκός («Concupiscentia») καί ἔτσι, μέ ἀχρειωμένο τό «κατ’ εἰκόνα», ὄχι μόνον χωρισθήκαμε ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, ἀλλά, καί ἀφοῦ  δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, πού μᾶς ἔδωκεν ὁ Θεός, Ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐδημιούργησε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», «παρασυνεβλήθημεν τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθημεν αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48,13) καί φθάσαμε πράγματι στήν ἔσχατη ἀθλιότητα. Βυθιστήκαμε «εἰς ἰλύν βυθοῦ», στό Βόρβορο τῆς Ὕλης, καί, λατρεύοντες τό Σατανᾶ, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα, σωρεύουμε στή ζωή μας συμφορές καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Σέ αὐτή τήν κατάντια μᾶς περιέφερε καί μᾶς περιφέρει ἡ παρακοή  τῆς  Ἐντολῆς τῆς Ἀγάπης. Καί ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τό Θεό, μᾶς ὁδηγεῖ στήν Ὀδύνη, στόν Πόνο καί τόν αἰώνιον Θάνατο.

«Οἴδαμεν γάρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν»(Ρωμ.η΄22).

Ὁ Πανάγαθος ὅμως, ὡς στοργικός Πατέρας, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4).

Ὁ Προφήτης  Δαυῒδ προλέγει ὅτι ὁ Πολυέλεος , ὁ

Πολυεύσπλαγχνος «ἔσκυψε ἀπό τό ἅγιον ὕψος τῆς μεγαλειότητός Του, ἔρριψεν ὁ Κύριος βλέμμα στοργικό, πολύ σπλαγχνικό στή γῆ, γιά νά ἀκούσῃ τούς στεναγμούς ἐκείνων, τῶν ἁλυσοδεμένων στήν αἰχμαλωσία, γιά νά λύσῃ ἀπό τά δεσμά τους τά παιδιά ἐκείνων, πού εἶχαν αἰχμαλωτισθῆ καί θανατωθῆ, νά ἐλευθερώσῃ ὅλους μας, ἀπό τά δεσμά τῆς  ἐπώδυνης δουλείας μας στό Κακό καί τήν ἁμαρτία, γιά νά ἀναγγείλουμε καί νά διακηρύξουμε τό Ὄνομα τοῦ Ἐλευθερωτοῦ μας, τοῦ Κυρίου μας στή Σιών, καί νά ψάλλουμε, μέ τήν καρδιά μας, δοξολογικόν, εὐχαριστήριον ὕμνον εἰς Αὐτόν ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας Αὐτοῦ καί στά Ἱεροσόλυμα» (πρβλ. καί Ψαλμ.101,20-22. 102,22).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἀποφασίζει νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη, τόν Πόνο Καί τόν Θάνατο. Στέλνει στόν  κόσμο τόν Υἱόν Του τόν Μονογενῆ, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, εἰς τήν ὀποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἕρχεται ὁ Χριστός κοντά μας. Ἀνατέλλει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, γιά νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας.

Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς χαρίσῃ τό Φῶς τό τῆς γνώσεως, τό Φῶς τῆς Θείας Ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Καί πραγματικά «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου Φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄16).

Καί τό παράδοξον εἶναι ὅτι ἐμεῖς, μέ τή θέλησί μας, παραμένουμε στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Ὅχι ἀπλῶς δέν δεχόμαστε τό Φῶς, ἀλλά καί μισοῦμε τό Φῶς. Δέν μετανοοῦμε, Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τό Σατανᾶ. Συνεχίζουμε νά προσκυνοῦμε τά εἴδωλα, τά ἄψυχα καί νεκρά καί, χωρίς ντροπή, συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε (Ἀποκ. θ΄ 20). Ἔρχεται ὁ Χριστός καί μᾶς καλεῖ κοντά Του.

«Μετανοεῖτε», λέγει, «ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ΄17) ἐμεῖς ὅμως, δοῦλοι τῆς παραφροσύνης, συνεχίζουμε τίς ἔριδες, τίς διχοστασίες, τούς πολέμους, τούς φόνους. Συνεχίζουμε νά ἀνάβουμε ἐδῶ κι’ ἐκεῖ φωτιές, νά σωρεύουμε συμφορές, βουτηγμένοι στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Συνεχίζουμε νά ζοῦμε στό σκοτάδι καί νά τρῶμε τίς σάρκες μας, νά κατασπαράσσουμε τούς ἀδελφούς μας. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι διακατεχόμεθα ἀπό μιά, τρόπον τινά,  σαδομαζοχιστική διαστροφή. Θἄλεγε κανείς, πώς μᾶς ἀρέσῃ νά βασανίζουμε τόν ἑαυτό μας, ἀλλά καί τούς ἄλλους. Μᾶς εὐχαριστεῖ νά παραμένουμε κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Μᾶς ἀρέσῃ τό σκοτάδι καί τά ἔργα τοῦ σκότους, γι’ αὐτό καί μισοῦμε τό Φῶς. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἐμμένουμε στό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί πολεμοῦμε τό Φῶς τό τῆς γνώσεως, τό Φῶς τῆς ἁγνῆς ἀγάπης, τό Φῶς τῆς Δικαιοσύνης.

Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ υἱός τῆς βροντῆς, ὁ Ἰωάννης λέγει ὅτι «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἧν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 19-20).

Νομίζω πώς εἶναι καιρός νά εξετάσουμε προσεκτικά, γιά νά διαπιστώσουμε, ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐξαθλίωσις τῆς ἀνθρωπότητος. Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἐμμονή μας στό Κακόν; Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἀγάπη μας στό σκοτάδι; Ποῦ ὀφείλονται οἱ ἔχθρες καί οἱ πόλεμοι; Τί μᾶς προσέφερε, μέχρι σήμερα, ἡ ἀγάπη μας «στό σκότος»; Τί μᾶς προσφέρουν τά φαῦλα μας ἔργα, τά ἔργα τοῦ σκότους;

Μήπως αὐτή ἡ διαβολική μας νοοτροπία κάνει τή ζωή μας Κόλασι;

Εἷναι καιρός νά ἀνανήψουμε, νά ξαναβροῦμε τή νηφαλιότητα καί τή σωστή πίστι. Νά ξεφύγουμε ἀπό τήν πλάνη. Νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τῆς ζωῆς.

Εἶναι καιρός νά  δεχθοῦμε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Εἷναι καιρός νά κάνουμε «πρᾶξι» τή Ἀγάπη καί νά μεταβάλουμε αὐτήν ἐδῶ τήν Κόλασι, αὐτό τό «χοιροστάσι», σέ Παράδεισο τῆς τρυφῆς, σέ τόπον ἀναψυχῆς.

Εἷναι καιρός, τώρα ἀμέσως, νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πατρική Ἑστία. Εἷναι καιρός νά βασιλεύσῃ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ὁ Χριστός, τό Φῶς τό ἀληθινόν, που φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμο καί ὅλοι μαζί ἀδελφωμένοι οἱ ἄνθρωποι, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ,  νά ὑμνοῦμε νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε, ἀσιγήτως,   τόν Λυτρωτήν καί Ἐλευθερωτήν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, τόν Κύριόν μας τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.