«ΕΖΗΤΕΙ ΙΔΕΙΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΣΤΙ»

«ΟΥΔΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΕΛΘΕΙΝ ΠΡΟΣ ΜΕ,

ΕΑΝ ΜΗ Ο ΠΑΤΗΡ Ο ΠΕΜΨΑΣ ΜΕ ΕΛΚΥΣῌ ΑΥΤΟΝ».

  Ὁ Ζακχαῖος ἦν πλούσιος, ἀρχιτελώνης, ἀλλά δυστυχής. «Δέσμιος τῆς γῆς» (Θρην. γ΄ 34), ἐμπεπηγμένος «εἰς ἰλύν βυθοῦ»( Ψαλμ.68,3) κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου(πρβλ.Ματθ.δ΄16), στενάζει κάτω ἀπό τό βάρος τῶν πολλῶν του ἁμαρτιῶν. Θέλει, μά δέν μπορεῖ νά σηκώσῃ τά μάτια του καί νά δῇ τόν αἰθέρα τοῦ Οὐρανοῦ, «ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρός ἦν» (Λουκ.ιθ΄3). Οἱ ἀνομίες του ὐψώνονται σάν κύματα πάνω ἀπό τό κεφάλι του καί τόν σκεπάζουν ὁλόκληρον, γιά νά τόν πνίξουν (πρβλ. Ψαλμ.37,5). Ἧταν «μικρός» καί ἡ μικρότητά του δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά  ἀνακύψῃ. Ἔχει προσηλωμένο τό βλέμμα στή γῆ καί τά γήϊνα. Καί μή «δυνάμενος ἀνακύψαι εἰς τό παντελές», ὁ μέχρι τότε «ἐκτός ἑαυτοῦ», κατά κάποιον ἀνερμήνευτον λόγον, συνέρχεται, ἀνακτᾷ τήν ψυχική του γαλήνη. «Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών», «ζητεῖ ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι καί οὐκ ἠδύνατο ἀπό τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρός ἦν» (Λουκ. ιθ΄3). Ἔρχεται εἰς ἑαυτόν τῇ ἐπενεργείᾳ  τῆς θείας Χάριτος. Κρούει τή θύρα τῆς ψυχῆς του ἡ θεία εὐσπλαγχνία καί γεννᾶ στήν ψυχή του τή λαχτάρα νά δῇ καί νά γνωρίσῃ τόν Χριστόν.

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ Πατήρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν» (Ἰωάν. στ΄ 44)τονίζει δέ καί λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» καί ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Ἀποκαλύπτει τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ, ὅτι δηλαδή εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ  τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός τά πλάσματά του καί ἔρχεται ὁ Χριστός κοντά μας. Μᾶς ἐπισκέπτεται ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη καί μᾶς πλησιάζει «ὡς αὔρα λεπτή», ἀθόρυβα, γιά νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας, μᾶς στηρίζει, μᾶς φωτίζει, μᾶς παρηγορεῖ καί σταυρώνεται αὐτός ἀντί ἡμῶν, καί ἀνοίγει σέ ὅλους μας τίς Πύλες του Οὐρανοῦ. Μᾶς καλεῖ κοντά Του, «κρούει τήν θύραν...» καί λέγει «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 20).Ἐκεῖνος, πού θά ἀκούσῃ τή φωνή μου καί πιστέψῃ σέ Μένα καί θά μοῦ ἀνοίξῃ τήν καρδιά του καί θά ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης μου καί θά τό κάνει «πρᾶξι» ζωῆς, αὐτός, πού θά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, αὐτός θά ἀξιωθῇ νά μέ δῇ καί νά μέ γνωρίσῃ, διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί θά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή του παράδεισος, θά συμφιλιωθῇ  δι’ ἐμοῦ μέ τόν Πατέρα καί θά ἑνωθῇ μαζί Του καί θά ζήσῃ αἰώνια.

Ὁ Ζακχαῖος εἰς ἑαυτόν ἐλθών, ἀνέβη επί συκομορέαν, ἀνέβη πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά. Μετενόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί, πρίν προλάβῃ ἐκεῖνος νά δῇ τό Χριστό, τόν εἶδε ὁ καρδιογνώστης Κύριος καί ἐβράβευσε τήν εἰλικρινῆ του μετάνοια.

Πῶς γεννήθηκε στήν ψυχή τοῦ Ζακχαίου ἡ λαχτάρα νά δῇ καί νά γνωρίσῃ τό Χριστό;

Ἀσφαλῶς  δέχθηκε τήν ἐπίσκεψι τῆς θείας Εὐσπλαγχνίας. Ἄκουσε στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς του τή  φωνή του Θεοῦ, ὡς φωνή ὐδάτων πολλῶν, νά τόν καλεῖ σέ μετάνοια. Γι’ αὐτό καί «ἀνέβη εἰς συκομορέαν ἵνα ἴδῃ Αὐτόν, ὅτι δι’ ἐκείνης  ἤμελλε διέρχεσθαι».

«Καί ὡς ἦλθεν ἐπί τόν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν καί εἶπε προς αὐτόν. Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γάρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι» (Λουκ ιθ΄ 4-5).

Ὁ Ζακχαῖος ὑποδέχεται τό Σωτῆρα καί δέν ἐκστομίζει μόνον ὡραία, χαριτωμένα λόγια, ἀλλά, εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἀποδεικνύει ἐμπράκτως τή μετάνοιά του καί λέγει πρός τόν Κύριον: «Ἰδού τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καί εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν» (Λουκ. ιθ΄8). Μέ τά λόγια, λέει ὁ λαός, κτίζω ἀνώγαια καί κατώγια. Ὁ Ζακχαῖος δέν ἀρκεῖται σ’ αὐτά, ἀλλά διορθώνει τίς ζημιές καί τίς ἀδικίες πού προκάλεσε. Ἀπέχει ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτίαν. Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί θεραπεύει τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων του καί δέχεται τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ. «Εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καί αὐτός υἱός Ἀβραάμ ἐστι. Ἦλθε γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός» (Λουκ. ιθ΄ 9-10).

Εἶναι καιρός «βαλεῖν ἀρχήν». Εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά βάλουμε ἀρχή στήν πνευματική μας ζωή. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Ὁ Εὔσπλαγχνος καί ἐλεήμων μᾶς χαρίζει μέρες, μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας»(Β΄ Κορ. στ΄ 2).«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»(Ρωμ.ιγ΄12).

«Ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Ρωμ.ιγ΄14).«Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μάρκ. α΄15).