«ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘῌ,

Η ΖΩΗ ΗΜΩΝ...»

«Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν,
Τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε
ἐν δόξῃ» (Κολοσ. γ΄ 4).

Τούτη ἡ ἁγία φανέρωσι εἶναι ἡ λαχτάρα μας
ἡ προσδοκία τῶν πιστῶν, γλυκειά ἀπεκδοχή.
Ὅμως δέν ἀρκεῖ ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσμονή,
χρειάζεται καί συνεχής, ἐπίπονος,  ἀγῶνας.
Ὁ τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος θυμίζει καί τονίζει,
σέ ὅλους τούς πιστούς νά εἶναι σέ ἐγρήγορσι.
Ἄν, πραγματικά, λέγει, ἔχετε ἀναστηθῆ μαζί
μέ τόν Χριστόν, ἄν ἔχετε βαπτισθῆ στό ἅγιον
Ὄνομά Του, τά ἄνω, τά ἐπουράνια, πρέπει νά
ζητᾶτε, τά ἀγαθά, πού βρίσκονται ἐκεῖ  ὅπου
ὑπάρχει ὁ Χριστός, καθήμενος εἰς τά δεξιά τοῦ

πατρός. Προσηλωμένο νά ἔχετε τό νοῦ σας, ὄχι

στά γήϊνα καί φθαρτά, ἀλλά στά ἐπουράνια.
Διότι, ὡς πιστοί, ἔχετε πεθάνει καί ἡ ζωή σας
εἶναι κρυμμένη μαζί μέ τόν Χριστόν, στό Θεό.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ζωή μας,
φανερωθῇ, τότε καί μεῖς θά φανερωθοῦμε μαζί
Του δοξασμένοι καί ὑμνοῦντες τό θαῦμα τῆς
ἀγάπης Του, τή Νίκη Του καί τόν  Θρίαμβό Του.
Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου,
Γνωρίζεις, πανάγαθε, τόν ἀγῶνα μου ...
Θέλω καί, μέ τή Χάρι Σου, προσπαθῶ νά
νεκρώσω τή σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί
ταῖς ἐπιθυμίαις, ὅμως τῆς Παραφροσύνης
λογισμοί, πικρίας ρύποι, χραίνουνε τήν
ταλαίπωρη ψυχή μου, πολύ μέ ταλανίζει
τῆς σαρκός τό φρόνημα καί χωρίς νά θέλω
βυθίζομαι στοῦ ᾏδου τόν ἀπύθμενο βυθό.
«Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ
τοῦτο ποιῶ». Λυπήσου με, Μακρόθυμε Κύριε,
Μέ λαχτάρα περιμένω, τό γλυκό Σου Ἐρχομό.

Ποιός μπορεῖ νά μέ λυτρώση ἀπ αὐτό τἄθλιο
σῶμα, τό καταδικασμένο σέ θάνατο, ἄν ὄχι Σύ,
πού σταυρώθηκες γιά μένα; Σύ εἶσαι ἡ ζωή μου
καί ἡ εἰρήνη μου, ἡ μόνη μου καταφυγή,
ἡ μόνη μου ἐλπίδα, τό φῶς μου, ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, τό Φρούριόν μου, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐκτός ἀπό σένα, δέν ἔχω, ἀλλά καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον Κανένα. Γιά μένα μόνον Σύ ὑπάρχεις, Ἰησοῦ μου, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου.
Καί γνωρίζω πάρα πολύ καλά ὅτι μόνο Σύ θέλεις,
ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά
μέ βοηθήσῃς στόν ἀγῶνα μου, νά νεκρώσω τά  βρωμερά μου πάθη, νά καθαρίσω τή λέπρα τῆς
ψυχῆς μου, ὥστε καθαρός νά προσμένω τό γλυκό
Σου ἐρχομό. Ὁμολογῶ ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἄλλος ἅγιος, ὅπως Σύ, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ὁ Θεός
μου, ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἄλλος δίκαιος,
ἐκτός ἀπό Σένα, Κύριε. Σύ εἶσαι τό Φῶς τό ἀληθινόν, τό φῶς τό ἀπρόσιτον, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. Σύ ἦλθες καί φώτισες τά σκοτάδια μας, μέ τό φῶς τό τῆς γνώσεως, τό Φῶς τῆς ὄντως ζωῆς, τό Φῶς τῆς Ἀγάπης καί τῆς Δικαιοσύνης.

Ὕστερον «ἡρπάσθης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Σου» καί ἄνοιξες σέ ὅλους μας τίς Πύλες

Τοὐρανοῦ καί ὅλοι ἐμεῖς σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια
Παροικία, προσμένουμε τόν δεύτερον, τόν ἔνδοξο
Ἐρχομό σου. Κύριε, δός μου τή Χάρι Σου. Βοήθησέ με, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά καθαρίσω τή λάσπη ἀπό τά ἐσώτατα βάθη τῆς καρδιᾶς μου.
Ἔλα καί κατασκήνωσε στή ταλαίπωρη ψυχή μου.
Ἀξίωσέ με, Κύριε, τῆς ἐκ δεξιῶν Σου παρατάξεως,

κατά τόν ἔνδοξον ἐρχομό σου. Ἀξίωσέ με, Ἅγιε,
«ἐν δόξῃ» νά φανερωθῶ μαζί Σου.
Ἄγρυπνος, μέ τρόμο, ἀλλά καί μέ  λαχτάρα προσμένω τήν Ἡμέραν ἐκείνην καί τήν ὥραν.
Κύριε, Μή χρονίσῃς, μή ἀργοπορῇς.
Ἔρχου ταχύ, Κύριε μου Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ.