«ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΥΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ, ΕΝ ῼ ΕΥΔΟΚΗΣΑ·

ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΥΕΤΕ» (Ματθ. γ΄17. ιζ΄ 5).

Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν Του τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’  ἔχει  ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16). Παρέδωκε τόν Μονάκριβο  υἱόν Του εἰς θάνατον, γιά τή σωτηρία μας. Διότι ὁ Πολυεύσπλαγχνος θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄ Τιμόθ. β΄4).

Παρατηρεῖ τήν, ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἐξαθλίωσιν τῆς ἀνθρωπότητος καί μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Πραγματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του διά τοῦ Υἱοῦ Του καί ἐν αὐτῷ. Σώζει τό ἀνθρώπινον Γένος, ὁλόκληρον τόν Κόσμον, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του καί ἐν αὐτῷ. Καί πρίν ἀπό τήν Δημοσίαν ἐμφάνισιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας τοῦ  κόσμου, εἰς τόν Ἰορδάνην, ὁ Οὐράνιος Πατέρας ἀνοίγει τούς Οὐρανούς καί παρουσιάζει τόν Υἱόν Του εἰς τόν κόσμον.

Δίδει τήν λύσιν καί ἀπελευθέρωσιν τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Καί τονίζει ὅτι ἡ λύσις ὅλων τῶν προβλημάτων εἶναι ἡ ὑπακοή στό Χριστό.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, λέγει ὁ Πατέρας, εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα. Δηλαδή: Ἠθέλησα, ὡς στοργικός Πατέρας, νά σώσω τά πλάσματά μου, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀγαπητοῦ μου Υἱοῦ καί ἐν αὐτῷ (Ἰωάν. γ΄ 16.Ματθ. γ΄13-17. ιβ΄ 17-21). Καί εἰς τό Θαβώριον Ὄρος καί πάλιν ἀνοίγουν τά Οὐράνια καί ὁ Θεός-Πατήρ παρουσιάζει τόν Μονάκριβον, ἀγαπητόν Υἱόν Του εἰς τόν κόσμον, παρουσιάζει τόν Ἀμνόν, τό ἄκακον ἀρνίον, τόν Βασιλέα τῶν βασιλέων καί Κύριον τῶν κυρίων, ὡς τόν αἰώνιον Νικητήν καί Θριαμβευτήν πάνω στό Κακόν καί τόν Θάνατον, ὡς  τόν ἐλευθερωτήν, τόν Ἐξουσιαστήν καί  Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης. Καί συνιστᾶ ὑ π α κ ο ή ν στόν Χριστόν. ΤΟΝΙΖΕΙ ὅτι ἡ λύσις τῆς δυστυχίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ΥΠΑΚΟΗ στόν Θεάνθρωπον, τόν Κύριον τῆς δόξης, τόν Ἰησοῦν. Ὡς στοργικός Πατέρας ὁ Θεός τονίζει ὅτι ὁ Ἱησοῦς εἶναι τό Α καί τό Ω ,ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ. Αὑτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Καί ὑπογραμμίζει ὅτι «οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῆς Ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς Δικαιοσύνης, Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς, μόνο Αὐτός σώζει. Καί λέγει: «ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΥΕΤΕ». Συνιστᾶ ὑπακοή Σ’ Αὐτόν. Δηλαδή, μᾶς συμβουλέυει νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον, νά κάνουμε στή ζωή μας «πρᾶξι» τήν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού λέγει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους :«Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς (ἐγώ μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου) ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»(Ἰωάν. ιγ΄ 34-35).

Ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας λέγει :«Αὐτοῦ ἀκούετε», καί συνιστᾶ συνειδητή ὑπακοή στό Χριστό, τό ἴδιο καί ἡ πανάχραντη Μητέρα τοῦ Κυρίου, «ἡ Μεγαλόχαρη», ἡ μητέρα ὅλων τῶν

Πιστῶν μᾶς συμβουλεύει λέγουσα: «Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε» (Ἰωάν. β΄5).

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι μόνον ὅταν ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί κάνουμε ὑπακοή στό λόγο Του, ὅταν δηλαδή ἀποδείξουμε ἔμπρακτα τήν ἀγάπη μας στό Χριστό διά τῆς ὑπακοῆς στόν πανάγιον λόγον Του, Ὅταν βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας ὁ Χριστός, ὅταν Τόν λατρεύσουμε μέ τήν καρδιά μας , γνήσια, ἀληθινά, ὅταν Τόν λατρεύσουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ὅταν ἀποδέιξουμε τή λατρεία μας στό Χριστό, μέ τήν ὑπακοή στό πανάγιον Θέλημά του, τότε καί μόνον τότε θά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά τῆς ἁμαρτίας, τότε θά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τή δουλεία στό Διάβολο, τότε καί μόνον τότε θά βασιλεύσῃ στή ζωή μας ὁ Χριστός, ἡ Ἀγάπη, ἡ εἰρήνη καί ἡ Δικαιοσύνη.

Τά ἀνθρώπινα κατασκευάσματα περί κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί τά σχέδια περί εἰρήνης δέν μᾶς πρόσφεραν μέχρι σήμερα τίποτε, παρά μόνον Ὀδύνη, Πόνο καί θάνατο.

ΜΟΝΟΝ ὅταν βασιλεύσῃ ὁ Χριστός στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τότε καί μόνον τότε Θά βασιλεύσῃ στήν ψυχή μας ἡ γαλήνη, καί θά κυριαρχίσῃ στόν κόσμο μας ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα. Καί εἶναι καιρός νά ὑποδεχθοῦμε «τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», «τόν Ἰησοῦ Χριστόν, τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, πού ἦλθε στόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ».

Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε καί νά ὑπακούσουμε στή φωνή Του. Νά ἀγαπήσουμε τό Θεό μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας καί τόν πλησίον μας ὅπως τόν ἑαυτόν μας, ὥστε, διά τῆς Πίστεως καί της Ὑπακοῆς στό Χριστό, νά ἀξιωθοῦμε καί νά σταθοῦμε, ταπεινά, μπροστά στό Θεό, ἑνωμένοι μεταξύ μας καί μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα μας, καί, ἀσιγήτως, νά Τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τόν δοξολογοῦμεν, διά τόν Θησαυρόν τῶν Θησαυρῶν, πού μᾶς χάρισε, γιά τόν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν ὅλων μας.

Διότι ἄν ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ καί ὑπακούσουμε στό λόγο Του, ἡ ὐπακοή, θά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισον, ἀλλά καί θά μεταβάλῃ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, αὐτό τό «Χοιροστάσι», σέ Παράδεισο  καί θά μᾶς χαρίσῃ τήν αἰώνιον μακαριότητα, Δήλαδή:

Θά μᾶς χαρίσῃ τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.  Εἴθε!  Ἀμήν! Γένοιτο!