OI ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΣΗΛΙΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ

 

ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 

 

«Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας, τῆς τρισηλίου Θεότητος, τούς την οἰκουμένην ἀκτῖσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας·  τούς μελλιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας· Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννῃ, τῷ τήν γλῶτταν  χρυσοῤῥήμονι· πάντες οἱ τῶν λόγων  αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ἡμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν».

Ἡ Ἁγία μας ἐκκλησία πανηγυρίζει εἰς την μνήμην τῶν ἁγίων καί καλεῖ τούς πιστούς  νά μελετήσουν τη ζωή τῶν Ἁγίων καί νά μιμηθοῦν τάς ἀρετάς των. Βασικός σκοπός τῆς Ἑορτῆς εἶναι ἡ μίμησις τῶν Ἁγίων.

 Προς τον σκοπόν αὐτόν, ἰδιαιτέρως καθιέρωσε και κοινήν Ἑορτήν, γιά τούς, πραγματικά, τρισμεγίστους φωστῆρας τῆς  τρισηλίου Θεότητος, τόν Βασίλειον τόν μέγαν καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον καί τον περίφημον, τόν ξακουστόν Ἰωάννην, πού ὄντως ὁ λόγος του εἶναι χρυσός, σοφός, γι’ αὐτό και ὀνομάζεται Χρυσόστομος. Καί οἱ τρεῖς πίστεψαν, με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς του εἰς τόν Χριστόν. Τόν λάτρεψαν «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» καί ἀφιερώθηκαν εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀφιέρωσαν τά πάντα στό Χριστό καί, ἐκ τῶν πραγμάτων, ὰνεδείχθηκαν πραγματικά, μέγιστοι Φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος, ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΓΙΑΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΖΩΗΣ. Ὁ Χαριτωμένος καί ἅλατι ἡρτημένος λόγος τους, συνοδεύεται πάντοτε ἀπό τά ἔργα Τους, ἔργα ἀγάπης και Καλωσύνης. Ὑποδειγματική εἶναι ἡ Πίστις και ἡ Ἀγάπη τους στό Χριστό, ἡ ὐπομονή τους καί γενικά οἱ ἀρετές τους καί ἡ θυσιαστικότητά τους. Ἐκ τῶν πραγμάτων ἀνεδείχθησαν Ὑπογραμμός και Τύπος τῶν πιστῶν ἐν πᾶσιν. Ἀπερίγραπτον εἶναι τό  Κάλλος τῶν ἀρετῶν τους και ἡ σοφία τῶν θεοπνεύστων λόγων τους. Διό καί καθιερώθηκαν ὡς προστάτες τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Παιδείας. Μέ τίς ἀκτίνες τῶν θείων δογμάτων ἐφώτισαν ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένην καί μέ τούς μελλιρρύτους ποταμούς τῆς σοφίας τους κατήρδευσαν, καταπότισαν ὁλόκληρη τήν κτίσιν μέ τῆς Θεογνωσίας τά νάματα. Κάθε συνετός ἄνθρωπος, πού μελετᾶ τά θεόπνευστα συγράμματά τους, θέλγεται και ἀγαπᾶ καί ἐρωτεύεται τά θεϊκά τους λόγια, και τιμᾶ με ὕμνους τούς τρισμέγιστους αὐτούς φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος. Καί εἶναι καιρός  να ἐπιστρέψουμε στην μελέτη τῆς Ἁγίας ζωῆς τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί  νά ἀνατρέφουμε τά παιδιά μας «ἐν παιδείᾳ και νουθεσίᾳ Κυρίου» , με τά νάματα τῆς Θείας Διδασκαλίας τῶν Μεγάλων ὄντως Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου και Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, για να χαροῦμε καλλίτερες Μέρες. Καιρός να προστατέψουμε τά τά Παιδιά μας, ἀπό τίς βρωμερότητες καί τό σκοταδισμό καί ἀπό τήν κοπριά τού κόσμου τούτου, τού ὁποίου ἡ κατάντια και ἠ ἀθλιότητα δέν περιγράφεται. Με Ὁδηγούς  τούς τρισμέγιστους Φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, ἄς δοξάσωμεν τόν Θεόν, τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, πού μᾶς χάρισε τούς οἰκουμενικούς αὐτούς διδασκάλους,  αὐτούς τούς Θησαυρούς, γιατί σ’Αὐτόν ἀνήκη ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας .Αμήν.

«Κύριε ὡς θέλεις καί ὡς οἶδας, ἐλέησον ἡμᾶς

 

                

                                                 ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ

                 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος

                 ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον, ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν

                 πρῶτος εἰμί ἐγώ, ἐλέησόν καί σῶσον ἡμᾶς.

                 ΑΜΗΝ.

                Ἰησοῦ ἐλέησον! Καρδιογνῶστα Κύριε, ὡς θέλεις

                 καί ὡς οἶδας, ἐλέησον ἡμᾶς.

                 Κύριε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, γλυκειά μου Ἄνοιξι,

                Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου,

                Ἰησοῦ, ἐξομολογοῦμαι καί διακηρύττω  σέ ὅλους,

                 ὅτι δέν εἴμαστε ἄξιοι τοῦ ἐλέους Σου, ἀλλά ἔχουμε

                 ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό τό ἔλεός Σου. Γι' αὐτό ὅλοι

                 συντετριμμένοι καί τεταπεινωμένοι, καταφεύγουμε

                 Σέ Σένα, Λυτρωτά,  καί Σέ ἱκετεύουμε! 

                 Δέξου, Κύριε,   τή μετάνοιά μας, καί ἐλέησον ἡμᾶς,

                 ὄχι  γιατί τό ἀξίζουμε, «ἀλλ' ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ

                 Ὀνόματός Σου» , γλυκύτατέ Ἰησοῦ!

                  Σύ, Κύριε, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη                      μας παρηγοριά,ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούρίον μας,                      ὁ Θεός μας,τόμόνον ἀσφαλές καταφύγιον.    Σέ Σένα,                     Ἰησοῦ μου,που Σταυρώθηκες, γιά μᾶς, Σέ  Σένα  καί                        μόνον καταφεύγωμε καί Ἐσένα μονον λατρεύωμεν.

                    

                            ΚΥΡΙΕ   ΜΟΥ  ΙΗΣΟΥ , ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ!

                     

                 

«ΥΜΕΙΣ ΕΣΤΕ ΝΑΟΣ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ» (Β΄ Κορινθ. στ΄16).

 

«ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΘΗΤΕ»

(Β΄ Κορινθ. στ΄17).

 

Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγιος Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη. Τόν τίμησε δέ, μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα». Τόν ἔπλασε,  «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» (Γενέσ. α΄26),«χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς», και, «ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γενέσ. β΄7). Τόν ἔπλασε μικρόν Θεόν, μικρόν δημιουργόν. Διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος,  κατέστησε τόν ἄνθρωπον «Ναόν Θεοῦ ζῶντος»(Β΄ Κορινθ. στ΄16). Διά τῆς παρακοῆς, ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν Θεόν καί ἀμαύρωσε τό· «κατ’εἰκόνα». Ὁ Δημιουργός ὅμως, σάν στοργικός Πατέρας, δέν θέλησε νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. «Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15,16). Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί ὑψοῦται εἰς τόν Σταυρόν Αὐτός, ἀντί ἡμῶν και «πρῶτος μᾶς ἀγάπησε και μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε, μέ τό πανάγιον αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κατέστησε βασιλεῖς καί ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί αὐτοῦ(Ἀποκ. α΄ 5-6).

Ὁ Χριστός δεν μᾶς ἐξαναγκάζει, ἀλλά μᾶς καλεῖ κοντά του, μᾶς ἐκλέγει καί μᾶς ἀναδεικνύει εἰς «γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, ἀφιερωμένον εἰς τόν Θεόν. Μᾶς καθιστᾶ ξεχωριστό λαό, κτῆμα καί περιουσία τοῦ Θεοῦ, γιά νά διακηρύττουμε, ὡς ἐλεημένοι ἀπό τόν Θεόν, μέ τήν ἁγία μας ζωή, τίς ἄπειρες τελειότητες τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Α΄ Πέτρ. β΄9-10).

Εἶναι ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νά δεχθοῦμε, μέ τήν καρδιά μας τήν τιμήν, νά εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ ἅγιος. Καί  δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον ὀφείλουμε νά κατανοήσουμε, νά συνειδητοποιήσουμε  τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα» καί νά ἐξέλθουμε, ὡς λαός τοῦ Θεοῦ  ἀπό τή Βαβυλῶνα. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά  ἔχουμε καμμιά ἀπολύτως φιλία, σχέσι ἤ συνεργασία μέ τούς ἀπίστους, τούς ἀμετανοήτους εἰδωλολάτρες, δέν μᾶς ταιριάζουν γιά σύντροφοι. Γιατί τί σχέσι ἔχει ἡ δικαιοσύνη, μέ τήν ἀνομία; Ἤ ποιά ἐπικοινωνία μπορεῖ νά ἔχῃ τό Φῶς, μέ τό Σκοτάδι; Ποιά δέ συμφωνία μπορεῖ νά γίνῃ μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Σατανᾶ; Τί κοινόν μπορεῖ νά ἔχῃ ἕνας πιστός,  με ἕναν ἄπιστον; Ἤ πῶς μπορεῖ νά βρίσκωνται μαζί ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ, μέ τά Εἴδωλα;  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Δεν ἔχουν καμμιά θέσι τά εἴδωλα σέ σᾶς. Διότι σεῖς εἶσθε ναός Θεοῦ ζῶντος. Ὁ Θεός, στήν Παλαιά Διαθήκη, εἶπε, ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω (Θά κατοικήσω μέσα τους καί θα περιπατήσω μεταξύ τους) και ἔσομαι αὐτῶν Θεός και αὐτοί ἔσονταί μοι λαός(Θά εἶμαι Θεός τους και αὐτοί θα εἶναι λαός μου) ( Β΄ Κορινθ.στ΄στ΄16).

Καί συνιστᾶ σέ ὅλους μας τήν ἔξοδον ἀπό τούς ἀμετανοήτους ἀπίστους. Συνιστᾶ τήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό αὐτούς. Συνιστᾶ τήν ἀναχώρησιν ἀπό τήν Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Αὐτή Ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τήν εἰδωλολατρία εἶναι ἡ βασική προϋπόθεσις, γιά νά εἴμαστε «Ναός Θεοῦ», γιά νά εἶναι ὁ Θεός δικός μας καί μεῖς να εἴμαστε Λαός Του:

«Διό (Διά τοῦτο) ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν (τῶν ἀπίστων) καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς (ἄν φύγετε μέσα ἀπό αὐτούς καί χωρισθῆτε, λέγει ὁ Κύριος, καί δέν ἐγγίζετε ἀκάθαρτον, τότε καί ἐγώ θα σᾶς δεχθῶ)  καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»( Β΄ Κορινθ. στ΄18).Τότε ἐγώ, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, θά εἶμαι Πατέρας σας καί σεῖς θά εἶσθε Γιοί μου καί θυγατέρες μου.  Αὐτή εἶναι πραγματικά ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ, πού πραγματοποιεῖται ὅταν κι’ ἐμεῖς, μέ τήν καρδιά μας, καθαρίσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Τότε ὁ καθ΄ ἕνας ἀπό μᾶς, ἀλλά ὅλοι μαζί  θά εἴμαστε «Ναός Θεοῦ» καί πανευτυχεῖς, «Μακάριοι». Διότι «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ὀ ἄνθρωπος, ὅς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλή ἀσεβῶν  καί ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καί ἐπί καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν»(Ψαλμ. α΄ 1).

Τότε καί μόνον τότε ὁ καθένας χωριστά, ἀλλά καί ὅλοι μαζί θά εἴμαστε «Ναός Θεοῦ ζῶντος», τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως, τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε, ὡς βασιλεῖς καί ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί πατρί, νά λατρεύωμεν τόν Θεόν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί «ἐν  παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας αὐτοῦ», εἰς πάντας τούς Αἰῶνας. Διότι εἰς αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί  ἡ δύναμις, ἡ τιμή,  ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΑΠΟ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ

«ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΥΡΟΥ ΚΑΙ ΣΙΔΩΝΟΣ»

 

Ἡ ΕΞΟΔΟΣ αὐτή δέν εἶναι τοπική μετακίνησις ἀπό ἕνα τόπον εἰς ἄλλον τόπον, ἀλλά εἶναι μετακίνησις ἠθική, πνευματική. Καί ἡ μέν ἔξοδος τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τῶν ὁρίων τῆς Ἰουδαίας, φανερώνει τήν ἄπειρη Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον, για τούς Ἰουδαίους, ἀλλά για ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ἀνέκφραστη καί ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ ἔξοδος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ συγκατάβασίς Του. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἄφραστη εἶναι ἡ θεία κένωσις ! Ἐξέρχεται ὁ Λευκός ἵππος καί ὁ Πάλλευκος καβαλάρης, «ὁ Παῖς ὀ ἐκλεκτός», ὁ Χριστός,  καί ἔρχεται κοντά μας. «Ἐξέρχεται δέ νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(πρβλ. Ἀποκ. στ΄2). Ἐξέρχεται. Ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν. Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας και θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄23).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀφήνει τό Θεϊκό Του Θρόνο, ἐξέρχεται καί προσλαμβάνει τήν καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν καί  τήν ἀπαφθαρτίζει καί τήν ἐξαγιάζει. Προσηλοῦται εἰς τόν Σταυρόν, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι» και «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ΄ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15,16). Καί ἔρχεται πρῶτα εἰς τά ἴδια. Ἐπισκέπτεται πρῶτα τούς δικούς Του, αὐτούς πού πίστευαν εἰς αὐτόν, τόν ἀληθινόν Θεόν, μολονότι καί αὐτοί πολλές φορές, Τόν ἀρνήθηκαν, οἱ ὑποκριτές. Ὁ Ἰωάννης ἀναφέρει την ἐπιπολαιότητα τῶν Ἰουδαίων και λέγει  ὅτι «εἰς τά ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ» ( Ἰωάν. α΄ 11—12). Ἀλλά καί αὐτοί,  ἐκ τῶν Ἰουδαίων, πού πίστεψαν εἰς αὐτῶν, ἄργησαν νά καταλάβουν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται καλεῖ καί σώζει ὅλα τά ἀπολωλότα πρόβατα Οἴκου Ἰσραήλ, πάντα τά Ἔθνη, καί ὄχι μόνον τούς Ἰουδαίους. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, μέ λαχτάρα περιμένουν τόν Μεσσίαν, τόν  Ἐρχόμενον Λυτρωτήν. «Καί Αὐτός προσδοκία Ἐθνῶν» (Γενέσ.49, 10).

Ἐξέρχεται, λοιπόν, ἀπό τῶν ὁρίων τῆς Ἰουδαίας καί ἔρχεται εἰς τά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος, γιά νά συναντήσῃ καί νά σώσῃ τά  ἀπολωλότα πρόβατα. Καί δέν ἐξαναγκάζει, ἀλλά Προσκαλεῖ καί τούς εἰδωλολάτρες νά ἐξέλθουν, ἐάν θέλουν, ἀπό τῶν ὁρίων Τύρου και Σιδῶνος, ἀπό τῶν ὁρίων τῆς εἰδωλολατρίας, νά μετα-νοήσουν καί, μέ τή Θέλησί τους, νά ἐπιστρέψουν στήν Πατρικήν  Ἑστίαν. Καλεῖ τά ἀπολωλότα πρόβατα νά ἐπιστρέψουν εἰς την Ποίμνην Του, ὥστε να ὑπάρχει μία Ποίμνη, εἷς Ποιμήν, ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ προσδοκώμενος, ὁ ἀναμενόμενος, ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Εὐλογημένος, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής Κόσμου.

Ἡ Χαναναία πληροφορεῖται τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτοῦ εἰς τά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος, καί, ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐξελθοῦσα, ἔρχεται σέ συνάντησι τοῦ ΙΗΣΟΥ. Τό· «ἐξελθοῦσα» ἐδῶ σημαίνει συνειδητή  ἀναχώρησι, ἀπό τήν εἰδωλολατρία, ἀναχώρησιν ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν τοῦ ἀπολωλότος προβάτου. Ἡ Ἔξοδος τῆς Χαναναίας, ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων, φανερώνει: τήν εἰλικρινεῖ μετάνοιάν της, τήν βαθειά συναίσθησιν τῆς ἁμαρτωλότητός της, τήν θερμή Πίστιν αὐτῆς πρός τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὁποῖον ὁμολογεῖ Υἱόν τοῦ Θεοῦ, Μεσσίαν, Σωτήρα καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, καί τή λαχτάρα της, γιά τό Χριστό. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι ἡ θερμή της Προσευχή: «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται» (Ματθ.ιε΄22). Ὁ Καρδιογνώστης γνωρίζει τά ἐσώτατα βάθη τῆς καρδιᾶς της καί δέν ἀποκρίνεται, δοκιμάζει τήν πίστι της καί θέλει νά διδάξῃ ὅλους ἐμᾶς, ὅτι δέν ἀρκεῖ ἡ ἔξοδος ἀπό τῶν ὁρίων τῆς εἰδωλολατρίας, ἡ  καθαρότης τῆς καρδίας, ἀλλά καί ἡ διατήρησις τῆς καθαρότητος, δι’ ἔργων ἀγαθῶν, διά τῆς συνεχοῦς ἐπιτελέσεως ἁγιωσύνης ἐν φόβῳ Θεοῦ. Ζητεῖ ὀ Θεός ἀγάπη, ταπείνωσι, ὑπομονήν, βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός μας μπροστά στο Θεό, διά νά μᾶς ἀξιώση, μετά τήν ἐξοδον ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων, τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παρατάξεως καί νά μᾶς ἐπιτρέψῃ τήν εἴσοδον εἰς τήν ἁγίαν Του ποίμνην.

Οἱ Μαθηταί παρατηροῦν ὅτι ὁ Κύριος δέν ἀποκρίνεται στίς κραυγές τῆς Χαναναίας καί μεσιτεύουν στόν Κύριον, νά τήν βοηθήσῃ. Και ὁ  Κύριος τούς βεβαιώνει. ὅτι γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τον σκοπόν ὁ οὐράνιος Πατέρας Τόν  ἔστειλεν στόν κόσμον, γιά νά καλέσῃ καί νά σώσῃ τά χαμένα πρόβατα οἴκου Ἰσραήλ. Ἀλλά τά πρόβατα αὐτά ὀφείλουν, νά καθαρίσουν τόν ἑαυτόν τους ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος, να καθαρίσουν την καρδιά τους, ἀπό τη λάσπη καί την ἀκαθαρσία τῆς εἰδωλολατρίας, καί  νά ἐπιστρέψουν, με τη θέλησί τους, στην Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, στόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Νά ἐξέλθουν, συνειδητά, ἀπό τῶν ὁρίων τῆς εἰδωλολατρίας. Ἡ  Χαναναία δοκιμάζεται, γιά νά ἀναδείξῃ ὁ Κύριος, σέ ὅλους μας, την μεγάλη της Πίστι. Ἡ εἰλικρινά μετανοιωμένη Χαναναία, δέν δυσανασχετεῖ, ἀποδέχεται τήν ἁμαρτωλότητά της, ὑπομένει τή δοκιμασία, δέν χάνει την πίστι της, ἐπιμένει στήν προσευχή της καί λέγει: «Κύριε, βοήθει μου». Καί  ὁ Κύριος τῆς λέγει: «Οὐκ ἔστι καλόν λαβεῖν τον ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυναρίοις».

Καί ἐκείνη, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,  ἐξομολογεῖται και λέγει: Ναί , Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλή, εἶμαι, πράγματι, ἕνα ἄπιστο σκυλί. Ἁλλά μετανοῶ, καί ζητῶ τό Ἔλεός Σου. Λύπήσου μέ καί ἐλέησόν με!  Ἡ Κόρη μου βασανίζεται ἀπό δαιμονικό Πάθος καί ὐποφέρω πολύ. Σῶσε μας Σωτῆρα, Πολυέλεε καί ἐλέησέ μας, «και γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. Κύριε, δέξου κι' ἐμᾶς τά ἀπολωλότα πρόβατα, εἰλικρινά μετανοιωμένους κοντά Σου, στήν ἁγίαν Σου ποίμνην.

Ὁ Κύριος θαυμάζει τό μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς τῆς Χαναναίας καί τήν προβάλλει ὡς Παράδειγμα πρός μίμησιν πρός ὅλους, και λέγει: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καί  ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. ιε΄ 28).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ   τοῦ Ζῶντος, ὅπως δέχθηκες τή μετάνοια καί ἐπιστροφή τῆς Χαναναίας, δέξου, Κύριε, καί τήν δική μας μετάνοια καί συντριβή! Θεράπευσε, μέ τή Χάρι Σου, καί τά δικά μας Πάθη!  Σκέπασον ἡμᾶς ὑπό τήν Σκέπην τῶν Πτερύγων Σου καί ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμεν καί να Σέ  δοξάζωμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

 

ΘΑΜΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ

 

«ΟΥ ΜΗ ΣΕ ΑΝΩ ΟΥΔ’ ΟΥ ΜΗ ΣΕ ΕΓΚΑΤΑΛΙΠΩ»

(Ἑβρ. ιγ΄ 5. Δευτερ. λα΄ 8).

 

«Μή ἐπιλήσεται γυνή τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μή  ἐλεῆσαι τά ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; Εἰ δέ και ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ’ ἐγώ  οὐκ ἐπιλήσομαί σου, εἶπε Κύριος»(Ἡσ. 49,15). Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του ὑπερβαίνει τή μητρική στοργή. Ἐδῶ ὁ Ἡσαῒας μᾶς δίνει τήν εἰκόνα τῆς θείας ἀγάπης.

Καί ἄν  ἀκόμη καί αὐτή ἠ μάνα, πού σέ γέννησε, σέ λησμονήσῃ καί σέ ἐγκαταλείψῃ, Ἐγώ ὅμως δέν θά σέ ἀφήσω ( ἀνῶ: ὑποτακτ. Τοῦ ρ. ἀνίημι, ἀφἠνω, παραμελῶ), δέν θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ. Θα εἶμαι παντοτινά μαζί σου καί θα σέ προστατεύω, θα σέ λυτρώνω ἀπό κάθε κίνδυνο.

«Ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μη φοβοῦ μηδέ δειλιάσης μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν, ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ’ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σε ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ», λέγει στόν Ἰσραηλιτικό Λαό (Δευτερ. λα΄6). Ἀλλά ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, πολύ  περισσότερο ἀγαπᾷ τόν νέον περιούσιον λαόν Του, τόν Νέον Ἰσραήλ. Δέν πρόκειται ποτέ νά ἐγκαταλεύψῃ τήν Ἐκκλησίαν Του, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος»(Πράξ. κ΄28), τῆς ὁποίας εἶναι ἠ κεφαλή( Ἐφεσ. ε΄22), ὁ Ἀρχηγός και τελειωτής τῆς Πίστεως (Ἑβρ. ιβ΄ 2). Μετά τήν Ἀνάστασίν Του, μετά την Νίκην καί τόν Θρίαμβό Του, πάνω στο ΚΑΚΟ καί τόν ΘΑΝΑΤΟ, ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥΤΕΣΤΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟΝ ΚΑΙ ΜΑΣ  ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ: «Ἰδού ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ΑΜΗΝ» (Ματθ. κη΄20). Θἆμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σας. Καί ὅταν ἐγώ εἶμαι μαζί σας κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν θά τολμήσῃ νά στραφῇ ἐναντίον σας. Ὑπάρχουν λόγια, γιά νά περιγράψουμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, τά θαυμάσιά Του;

Κύριέ μου Ἰησοῦ,  Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, ἀργεῖ ὁ Νοῦς, σταματάει νά λειτουργῇ, μπροστά στή Μεγαλοσύνη τῆς Ἁγιωσύνης Σου, μπροστά στην ἄφατη Εὐσπλαγχνία Σου καί στό ἀνέκφραστο Ἔλεός Σου. Ὅλοι οἱ ἅγιοι, στέκονται ἐκστατικοί, ἄφωνοι, ἐνώπιον τῆς Μεγαλειότητός Σου και τῶν ἀπείρων Εὐεργεσιῶν τῆς ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, καί μαζί μέ τόν Μέγα Βασίλειον ἀναφωνοῦν: «Και τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας Σου; Ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις Σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῷ;» Κύριε, τό μόνον, πού μᾶς ἀπομένει εἶναι ἡ Λατρευτική Σιωπή καί τά δάκρυα εὐγνωμοσύνης, Σέ Σένα τόν Λυτρωτήν καί ὁ, στεναγμοῖς ἀλαλήτοις, ὕμνος Εὐχαριστίας, διά τό πλῆθος τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν Εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησας καί ποιεῖ μεθ’ ὑμῶν.

ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ  ΣΟΥ!

Κύριε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, χωρίς Ἐσένα ἡ ζωή μας εἶναι χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, εἶναι Κόλασις. Σέ ἰκετεύω, Θεέ μου, «μεῖνον μεθ’ ἡμῶν»(Λουκ. κδ΄ 29), μεῖνε μαζί μας... Ἔρχου ταχύ, καί στήσε τή σκηνή σου στήν καρδιά μας. Σύ, Ἰησοῦ μου,  καί μόνον Σύ  εἶσαι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας.  Σύ εἶσαι τό « ΠΑΝ», γιά μᾶς. Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά Σέ λατρεύωμεν «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ», λόγῳ καί ἔργῳ, καί ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Διότι Σέ Σένα, Πανάγιε, και πολυαγαπημένε μου, Ἱησοῦ, σύν τῷ Πατρί καί  τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ τιμή, ἡ  δύναμις, ἡ δόξα και το κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ;

                                                           (Μικρό ἀφιέρωμα εἰς μνήμην)

 

Ποῦ εἶσαι Ἀγγελούδι μου;…Ποῦ εἶσαι παρηγοριά μου;

Ἐρήμωσε τό σπίτι μου. Αἱμωρραγεῖ ἡ καρδιά μου.

Ὅπου βρεθῶ κι’ ὅπου σταθῶ, σ’ ἀναζητῶ, χαρά μου.

Ποῦ εἶσαι Ἀγγελούδι μου, μόνη παρηγοριά μου;

Μοῦ λείπει το Παιδάκι μου, μοῦ λείπει, Παναγιά μου.

Ὁ πόνος μου εἶν’ ἀβάσταχτος. Μοῦ λείπει, ἡ ἀγάπη μου.

Ἔχασα τή χαρά μου …Περιμένω νά τόν δῶ, ν’ ἀκούσω τή

φωνή του… Νά μἀγκαλιάζη,  με τρυφερότητα,

 καί, ὅπως πάντοτε, νά  μοῦ γλυκοψιθυρίζῃ: 

«Γλυκέ μου, πατερούλη, Πατερούλη μου, πατερούλη

μου, ἐγώ εἶμ ’ἐδῶ. Μή μοῦ στενοχωριέσαι».

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ

Πανάχραντη, Μητέρα τοῦ Κυρίου, 

Μέ δάκρυα σέ Σένα καταφεύγω. 

Εἶσαι ἡ μόνη, πού μπορεῖς, τόν πόνο μου

νά νοιώσης, πιότερο ἀπό τόν καθένα.

Γιατί πρώτη ἐπόνεσες  πολύ, ὅσο κανένας ἄλλος.

«Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχή διεπέρασε ρομφαία».

Καμμιά καρδιά δέν πόνεσε τόσο, ὅσο ἡ ἰδική Σου.

Τώρα νοιώθω τόν πόνο Σου καί τόν ὀδυρμό Σου.

Πῶς μπόρεσες στό  Γολγοθᾶ, Πανάχραντη, νά βλέπῃς

ἐπάνω στό Σταυρό, προσηλωμένον τόν Μονάκριβό Σου

Υἱόν, τόν Εὐεργέτην, τόν Ἐλευθερωτήν, τόν Κύριον τῆς

Δόξης; Πῶς ἄντεξες, γλυκειά μου Παναγιά, Πανάχραντη...

θεωροῦσα ἐν σταυρῷ ἀναρτώμενον τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ κόσμου;

 Πῶς ἄντεξες  να θεωρεῖς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, νά ὑποφέρῃ ,

γιά μένα, τόν τρισάθλιο καί ἁμαρτωλό, τόσο  φρικτά  Πάθη;

 Ναί ἔπαθε, γιά μᾶς τά  σωτήρια καί  φρικτά Πάθη!...

Ὁ Αμνός τοῦ Θεοῦ,ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἄγεται καί

προσηλοῦται στό Σταυρό, γιά τίς ἁμαρτίες μας, ὁ Φιλάνθρωπος!

Δίκοπο, ὀδυνηρό μαχαῖρι  διαπερνᾶ καί ξεσχίζη τήν

Καρδιά Σου, ἄμεμπτε, ἀμόλυντε, ἄχραντ’ ἁγνή, Παρθένε.

Πόνεσες καί μέ νοιώθεις. Πρέσβευε Ἄχραντε, παναγνε,

κεχαριτωμένη, Μητέρα τῆς Στοργῆς.

Καί Σύ, Χριστέ μου, Ὕψιστε Θεέ, συγχώρησέ με!

Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου Κύριε Δόξα Σοι!

Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει σου!

Ἐσταυρώθης δι’ ἠμᾶς και ἑκών ἐτάφης και Ανέστης

 ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα! 

Σύ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, εἶσαι ἡ Ἀνάστασις 

καί ἡ ζωή, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας.

 Σύ ἔρχεσαι καί πάσχεις γιά μᾶς καί, μέ τή

Θέλησί  Σου, καί, θανάτῳ θάνατον πατήσας, 

καταργεῖς τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου,

 τοὐτέστι τόν διάβολον, καί μᾶς ἀπαλάσσεις 

ἀπό τον τυραννικόν φόβο τοῦ θανάτου.

Μᾶς λυτρώνεις ἀπ'τόν Πόνο, Κύριε 

καί μᾶς χαρίζεις ,  ζωήν καί ἀφθαρσίαν.

Κύριε καί Θεέ μου, συγχώρησέ με, γιά τόν Πόνο

πού νοιώθω, γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό.

Σύ γνωρίζεις τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μου.

Πονῶ, ἀλλά καί Σέ εὐχαριστῶ καί Σέ  ὑμνῶ, πού

 ἀνέσυρες καί  τό Ἀγγελούδι μου, ἀπό αὐτήν ἐδῶ 

τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος. Ὄντως τόν λύτρωσες

 ἀπό τόν Πόνο, καί τόν μετέθεσες εἰς τά οὐράνια, 

ἀγγελικά  στρατόπεδα. Γι' αὐτό καί σέ ὑμνῶ καί σέ

δοξάζω, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων!...

Κύριέ μου Ἰησοῦ, δέξου τά δάκρυά μου,  καί ἄκουσε,

Πολυέλεε, τίς ἄναθρες κραυγές μου. 

Σύ, πού δάκρυσες, Πανάγιε, στόν τάφο τοῦ Λαζάρου.

Νοιώθεις τον πόνο μου. Δέξου στά ἄχραντα Χέρια  Σου 

καί τήν ψυχή τοῦ δούλου Σου, τοῦ μικροῦ μου Γιοῦ, 

και ἀνάπαυσον αὐτόν στή ζεστή ἀγκαλιά Σου, 

πρεσβείαις τῆς Ἁγίας Σου Μητρός καί πάντων Σου

 τῶν ἁγίων. ΑΜΗΝ.

 

 

EΠ' ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ

 ΕΥΧΕΣ

 

Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ, π. Ἀντώνιε,

 

Ολοψύχως σοῦ εὔχομαι Χρόνια πολλά, μέ ὑγεία καί χαρά Οἰκογενειακῶς. Συμπάσχω. Παρακολουθῶ, μέ πίκρα, τά καμώματα τῶν κακίστων Φαρισαίων. Θρηνῶ βλέποντας τό ὕπουλο γκρέμισμα, τό γκρέμισμα ἑνός θαυμάσιου ἔργου ζωῆς!...

Ὑπομονή ἀδελφέ. Εἶναι πανάρχαιο τό φαινόμενο. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ διωχθήσονται»(Β΄ Τιμόθ. γ΄12). Και αὐτή τήν ἀλήθεια τή γνωρίζουμε καλά. Ὁ Κύριος ὅταν μᾶς κάλεσε κοντά Του, δέν μᾶς ὑποσχέθηκε ἀνέσεις, ἀλλά μᾶς προεῖπε ὅτι εἶναι «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί ὀλίγοι εἰσιν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. ζ΄14). Εἶπε δέ πρός τούς ἀποστόλους Του στόν κόσμον: « Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων…»(Ματθ. ι΄16). «Καί εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν…»( Ἰωάν. ιε΄ 20).

Καί «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!» Ἐσύ. ἀδελφέ, ἐκ τῶν πραγμάτων(de facto) ἀποδυκνύεσαι «Φρόνιμος καί ἀκέραιος ὡς αἱ περιστεραί», τό ὁμολογεῖ ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ. 

«ΕΣΤΙ  ΔΙΚΗΣ ΟΦΘΑΛΜΟΣ, ΟΣ ΤΑ ΠΑΝΘ’ ΟΡΑ». «Κύριος ἀγαπᾷ δικαίους»!

ΓΝΩΤΕ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑΣΘΕ, ΟΤΙ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ!

Οἱ ἀντίχριστοι « μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι , καί τό Ἀρνίον ν ι κ ή σ ε ι αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, (νικήσουσι δέ) καί οἱ ματ'αὐτοῦ  κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14). «Ἀλλ’ ἔτι ἡ Χείρ ὑψηλή» (Ἡσ. θ΄ 12). Ναί. Εἷναι ὑψωμένο τό Παντοδύναμο Χέρι τοῦ Θεοῦ, ἕτοιμο να ἐπιπέσῃ καί συντρίψῃ τούς ἀμετανοήτους καί ἀσεβεῖς συκοφάντας. Καί ἔρχεται «ταχύ» !

«Ἡ Χάρις τοῦ ΚυρίουἸησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν Ἁγίων.ΑΜΗΝ» (Ὰποκ. κβ,21).

                                                    Μέ ἀγάπην Χριστοῦ

« ΜΗ ΔΟΤΕ ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΚΥΣΙ...»(Ματθ. ζ΄ 6)

«ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ. ΤΑ ΑΓΙΑ, ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»

 

Α) «Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν».

Στή Θεία Λειτουργία, μᾶς καλεῖ ὁ Ἱερεύς σέ περισυλλογή καί αὐτοεξέτασι. Μᾶς καλεῖ, μέ βαθειά συναίσθησι  τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας, προς τόν ΜΟΝΟΝ ΑΓΙΟΝ, τόν Μόνον Κύριον, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. Εἶναι δε πασίδηλον ὅτι «Εἷς Ἅγιος, εἰς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν». Ὁ Κύριος  γνωρίζει τήν ἀπόλυτη φτώχεια μας, γνωρίζει, δηλαδή, ὅτι δέν ἔχουμε τίποτε νά προσφέρουμε στό Θεό, παρά μόνον τίς ἁμαρτίες μας.  Γι’ αὐτό καί, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά μᾶς, προσφέρει, ἑκουσίως, τον ἑαυτόν Του «προσφοράν καί θυσίαν τῷ  Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄2). Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἡ Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, θύεται, ἀντί ἡμῶν καί προσφέρεται, εἰς βρῶσιν καί πόσιν τοῖς Πιστοῖς, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον. Τό Ζῶν Ὕδωρ, συμβολίζει τίς δωρεές καί τίς Χάριτες  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τίς ὁποῖες χορηγεῖ  ὁ Χριστός, εἰς τούς κλητούς, ἐκλεκτούς καί πιστούς. Εἰς τούς δεκτικούς τῆς Χάριτος. Τό « Ὕδωρ τό Ζῶν», δέν προσφέρεται εἰς τούς ἀπίστους. Δέν προσφέρεται εἰς τούς ἀκαθάρτους, ἀλλά εἰς τούς καθαρούς τῇ  καρδίᾳ. Δεκτικοί δέ τῆς Χάριτος, καθαροί τῇ καρδίᾳ, εἶναι ὅσοι δέχονται τόν Χριστόν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τέλειον Θεόν ἐνανθρωπήσαντα και πιστεύουν εἰς τό  Ὅνομα Αὐτοῦ. Σ’ αὐτούς χορηγεῖ τό Ὕδωρ τό Ζῶν. Σ’ αὐτούς δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Αὐτοί, πραγματικά, διψοῦν τό ὕδωρ τό Ζῶν.

Διψῶ, σημαίνει, συναισθάνομαι την ἁμαρτωλότητά μου, την ἀπόλυτη φτώχεια μας, ἀναγνωρίζω τά λάθη μου, τά σφάλματά μου, τίς ἁμαρτίες μου, μετα-νοῶ εἰλικρινά και, εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἐπιστρέφω στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, στό Χριστό, μέ θερμή Πίστι, καί ζητῶ τό ὕδωρ το ζῶν. Αὐτούς, πού πιστεύουν καί ἀγαποῦν τόν Χριστόν καί φλέγονται ἀπό λαχτάρα γιά τό Θεό, καί Τόν δέχονται ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τους, αὐτούς πρῶτα ἐπισκέπτεται ὁ Χριστός και τούς λούζει και τούς καθαρίζει μέ τό πανάγιον αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες τους και τούς καθιστᾶ βασιλεῖς καί ἱερεῖς στο Θεό και πατέρα(πρβλ. Ἀποκ. α΄5-6). Σ’ αὐτούς προσφέρει τό ὕδωρ τό ζῶν δωρεάν.

Β) Προϋποθέσεις, γιά νά λάβουμε, ἀλλά καί γιά νά διαφυλάξουμε  τό ὕδωρ τό ζῶν.

 

Ὁ Θεός, ὡς Ἀγαθός και μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» ( Α΄Τιμόθ. β΄4) καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους κοντά, ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει κανένα. ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ καί «Ὅστις θέλει…».

 «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν»(Ἀποκ. κβ΄17). Ἀλλά τονίζεται σέ ὅλους ὅτι μόνον οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ λαμβάνουν τό ὕδωρ τό ζῶν. Μόνον «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ τον Θεόν ὄψονται»(Ματθ. ε΄8).

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὁ Μέγας Βασίλειος, σέ ὅλους  βροντοφωνάζουν: «Πρόσχωμεν. Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις». Και ὁ Κύριος προστάζει: «Μή δότε τό ἅγιον τοῖς κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν καί στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς» (Ματθ. ζ΄6).

Ὁ Κύριος χορηγεῖ τ ὕδωρ τό Ζῶν, τίς δωρεές καί τίς Χάριτες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ πιστούς, ἀλλά καί οἱ ΠΙΣΤΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ, νά  διαφυλάσσουν  καθαρή, τήν στολήν τῆς ψυχῆς, πού ὁ Χριστός τήν ἔλουσε καί τήν ἐκαθάρισε με το Αἷμα Του.

ΟΦΕΙΛΟΥΝ νά διαφυλάσσουν τήν Πίστιν τους στό Χριστό, τήν δι’  ἀγάπης ἐνεργουμένην». Δέν ἀρκεῖ, δηλαδή νά  καθαρίζουν τόν ἑαυτόν τους ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός και πνεύματος, ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή, ἀλλά εἶναι ἀνάγκη καί «νά ἐπιτελοῦν, συγχρόνως, ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄1).

Δέν ἀρκεῖ νά ἐπιποθῇ τόν Θεόν, «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων»(Ψαλμ. 41,2), ἀλλά καί νά προσέχῃ εἰς τον ἑαυτόν του καί, δι’ ἔργων ἀγαθῶν, νά διατηρῇ τήν καρδίαν του καθαράν. Διότι ὁ Χριστός μᾶς δηλώνει ὅτι μόνον οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, οἱ ἄμωμοι, οἱ εἰλικρινά μετανοιωμένοι μποροῦν νά ἔλθουν καί νά λάβουν τό ὕδωρ ζωῆς δωρεάν, να ἔλθουν σέ κοινωνία ,σχέσι και ἕνωσι μέ τόν ΚΑΘΑΡΟΝ ΘΕΟΝ.

Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ εἶναι βασική προϋπόθεσις, γιά νά λάβουμε  καί να διατηρήσουμε τό ὕδωρ τό ζων. Καί παραμένουμε παρθένοι καί ἄμωμοι, μόνον «ὅταν ἀκολουθοῦμε τό Ἀρνίον ὅπου ἄν  ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄4).

«Πρόσχωμεν. Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις!» «Λύσατε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας…»( Ἡσ. 58,6-7).

«Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν και ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί   δικαιώσατε χήραν· και δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος»( Ἡσ. α΄ 16-18).

Καί, πραγματικά, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ καμμιά ἀπολύτως  κοινωνία, συνομιλία, σχέσις καί ἕνωσις τοῦ καθαροῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης, μέ τόν ἀκάθαρτον ἄνθρωπον. « Τίς ἡ κοινωνία φωτί πρός σκότος;…» (Β΄ Κορινθ. στ΄14-16). Ἀπολύτως καμμιά. Γιά νά λάβουμε τό ὕδωρ τό ζῶν καί νά γίνεται μέσα μας πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον, ὀφείλουμε νά διατηροῦμε καθαρή τήν καρδιά μας. Γι’ αὐτό  ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του, λέγων : «Ἐξέλθετε ὁ λαός μου ἀπό τήν Βαβυλῶνα»(Ἀποκ. ιη΄ 4). «Σεῖς οἱ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί εἶσθε ναός Θεοῦ Ζῶντος, κἀθώς εἶπεν ὁ Θεός, ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί  ἐμπεριπατήσω, και ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. Διό  ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε,  λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»(Β΄ Κορινθ. στ΄16-18. Ἐξόδ. 29,45.Λευιτ, κστ΄1).

Εἷναι δέ αὐτονόητον ὅτι ἡ ἔξοδος αὐτή δεν εἶναι τοπική μετακίνησις, ἀλλά ἠθική, πνευματική ἀναχώρησις ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία καί ἐπιτέλεσις ἁγιωσύνης ἐν φόβῳ Θεοῦ. Γιά νά διαφυλάξουμε τήν Καθαρότητα τῆς καρδίας μας καί νά λαμβάνουμε τό ὕδωρ τό ζῶν, τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλουμε να ζοῦμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», «κἀθώς πρέπει ἁγίοις», νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ», ὅπως ὁ Χριστός, διότι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Ὁ Πιστός, πού διψᾶ καί ζητεῖ τό ὕδωρ τό ζῶν, «ἁγνίζει ἑαυτόν», «κἀθώς ὁ Χριστός ἁγνός ἐστι» (Α΄ Ἰωάν. γ΄3) καί, ἀκολουθῶν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίζεται νά διαφυλάττῃ τήν Καθαρότητα τῆς καρδίας του. Καί τότε σ’ αὐτόν πού διψᾷ, ὁ Χριστός προφέρει ἄφθονον τό ὕδωρ τό Ζῶν δωρεάν. Διευκρινίζει δέ ὁ Κύριος καί λέγει ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἀθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δε εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν» ( Ἰωάν.ζ΄38-39). Ἐπαναλαμβάνομεν δε ὅτι διά νά λάβουμε το Ὕδωρ το Ζῶν, βασική προϋπόθεσις εἶναι Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Μόνον Καθαρή καρδιά εἶναι δεκτική τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου πνεύματος.

Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσωμεν ὅλοι ὅτι ἡ καθαρότης τῆς καρδίας ἀποκτᾶται καί διατηρτεῖται, μέ ἐπίπονον πνευματικόν ἀγῶνα, ἔχοντας πάντοτε ἐστραμμένους τούς ὀφθαλμούς,  σώματος καί ψυχῆς, εἰς τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεως καί τελειωτήν Ἰησοῦν. Ὁ Παῦλος λέγει: « Τό λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος,  ταῦτα λογίζεσθε·  ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε καί ἠκούσατε και εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν»(Φιλιπ. δ΄8-9).

«Ἐάν τις διψᾷ τό ὕδωρ τό ζῶν», ἐάν ἡ ψυχή του φλέγεται ἀπό τή λαχτάρα γιά τό Θεό, ἐάν ζητεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τή Δικαιοσύνη Του, τότε ὀφείλει νά μελετᾶ μέρα καί νύκτα τό Νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά τόν κάνῃ «Πρᾶξι» στήν καθημερινή του ζωή. Τότε αὐτός θά ὁμοιάζῃ μέ τό δένδρον τό καρποφόρον καί ἀειθαλές, θα ἀποδίδῃ τούς καρπούς αὐτοῦ εἰς τόν κατάλληλο καιρό και θά κατευοδοῦνται πάντα τά ἔργα του(πρβλ. Ψαλμ. α΄1ἑξ.). Ἐάν, λοιπόν,  θέλουμε νά λάβουμε τό Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, ὀφείλουμε να προσέχουμε πολύ εἰς τόν ἑαυτόν μας.   Ὁ Παῦλος λέγει:

« Ὁρᾶτε μή τις κακόν ἀντί κακοῦ τινι ἀποδῶ, ἀλλά πάντοτε τό ἀγαθόν διώκετε και εἰς ἀλλήλους και εἰς πάντας. Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς. Τό Πνεῦμα μή σβέννυτε, προφητείας  μή ἐξουθενεῖτε. Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε· ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε. Αὐτός δέ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἁγιάσαι  ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη. Πιστός ὁ καλῶν ὑμᾶς, ὅς καί ποιήσει»(Α΄ Θεσσαλ. ε΄15-24). Αὐτῷ δέ «τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ΑΜΗΝ»( Α΄Τιμόθ. α΄17).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

π

 

 

 

«ΑΝΤΛΗΣΑΤΕ ΥΔΩΡ ΜΕΤ' ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ»(ἩΣ. ΙΒ΄ 3).

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΥΔΑΤΟΣ

 

                      «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» ( Ἰωάν. ζ΄37).

 

Ὁ Κύριος ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνον μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας καί, μέ τόν ζωοποιόν Του λόγο, πού εἶναι ὄντως τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς, ἵαμα, θεραπεία, μᾶς χαρίζει τήν ψυχική καί τήν σωματικήν μας ὑγείαν. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι πραγματικά  ὁ Πανακής ἰατρός.

Ἔρχεται κοντά μας ἀθόρυβα, ταπεινά, ὡς «αὔρα λεπτή». Προσεγγίζει τόν καθένα μας, χωριστά,  μέ  τρυφερότητα, καί «κρούει την Θύραν…». Πλησιάζει τήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωήν. Πλησιάζει τόν συντετριμμένον κάλαμον, τήν συντετριμμένην ψυχήν, πού σάν τό τσακισμένο καλάμι, σείεται ἀπό τον κάθε λογῆς ἄνεμο καί εἶναι ἕτοιμο νά σπάσῃ, καί δεν τό συντρίβει, ἀλλά τό περιδένει καί τό στηρίζει(Ἡσ. μβ΄3). Καί Ποιός ἀπό μᾶς, σέ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, δέν βρίσκεται, «σάν τήν καλαμιά στόν κάμπο»;  Σέ πλήρη ἐγκατάλειψι;

Ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος ὕδατος, ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας μας. Ἐγκαταλείψαμε καί «ἐγκαταλείπουμε τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, Πηγήν ὕδατος Ζωῆς και ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» ( Ἱερεμ. β΄13). Δύο και πονηρά ἐποίησε ὁ λαός μου, λέγει ὁ Κύριος, α)Ἐγκαταλείπουν Ἐμέ, πού εἶμαι ἡ Πηγή τοῦ ὕδατος τῆς Ζωῆς καί λατρεύουν τά Εἴδωλα καί β)  σκάβουν καί ἀνοίγουν λάκκους συντετριμμένους, στέρνες, δεξαμενές  κατεστραμμένες, τρύπιες, πού δέν μποροῦν νά   συγκρατήσουν τό Νερό. Μέ ἄλλα λόγια, διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς τῆς Ἀγάπης ἐγκαταλείπουμε τόν  Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν  Χριστόν, τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ(Ἰωάν. ιζ΄3), τόν Σωτήρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου, καί ἔτσι, πραγματικά,    μετουσιώνουμε  τόν Παράδεισον, σέ «Χοιροστάσι».

Εἶναι ἀλήθεια. Ὅταν παραβαίνουμε τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, γινόμαστε «δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι σκότους και αἰχμάλωτοι ἀξημέρωτης νύκτας», αἰχμάλωτοι τῶν χαμηλῶν, τῶν βρωμερῶν μας, Παθῶν, βυθιζόμαστε «εἰς ἰλύν βυθοῦ» καί ἀπό κακή μας θέλησι, παραμένουμε κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου (παρβλ. Θρῆνοι γ΄34. Σοφ. Σολομ. Ιζ΄2. Ματθ. δ΄16). ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτω καί ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. 62,2), εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως «ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γενέσ. γ΄ 19). Ὅμως, ὅσον κι’ ἄν πετρῶσαν’ οἱ καρδιές,  δέν  ἔπαυσεν ἡ ψυχή μας, νά φλέγεται ἀπό τόν πόθον, ἀπό τή λαχτάρα, γιά τόν Θεόν, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος.

Ποιός ἀπό μᾶς, δέν διψᾷ, γιά τήν  Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν Δικαιοσύνην Αὐτοῦ; Ποιός δέν διψᾷ, γιά γνήσια ἀγάπη, γιά εἰλικρίνεια καί ἐντιμότητα; Ποιός νουνεχής, ποιός  μυαλωμένος ἄνθρωπος, δέν ἀπεχθάνεται τό βέβηλον, τήν ἀσέβεια καί κάθε εἴδους φαυλότητα;

Μπουχτήσαμε ἀπό τίς ψεύτικες τοῦ κόσμου τές ἀγάπες. Βασανισθήκαμε πολύ, ἀπό τήν  Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία τῶν παλαιῶν καί τῶν συγχρόνων Φαρισαίων. Καιρός νά πετάξουμε τά προσωπεῖα καί νά φανερώσουμε τό ἀληθινό μας πρόσωπο, τόν γνήσιον ἑαυτόν μας.

Ἡ Ψυχή μας λαχταρᾷ γιά  ΚΑΛΩΣΥΝΗ. Διψᾷ, γιά στοργή καί τρυφερότητα, γιά εἰλικρίνεια. Ὅλοι θέλουμε νά βασιλεύσῃ εἰς τόν κόσμο ἡ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ καί ἡ ἀναφαίρετη τοῦ Θεοῦ ΕΙΡΗΝΗ, «ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα» (Φιλιπ. δ΄7). Καί γιά νά γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους, ἐπαναλαμβάνω τήν Ἀρχήν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ, ὅτι «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν Κακῶν ὁ Θεός, ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος και ὅτι «Ὅλες οἱ συμφορές εἶναι προϊόντα τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου, γεννήματα τῆς Παρακοῆς, στό Νόμο τῆς τελείας Ἀγάπης».

Συνειδητοποιοῦντες αὐτήν τήν πικρή Ἀλήθεια, εἶναι φυσικόν ἐπόμενον, πραγματικά, σ’ αὐτό τόν ἄνυδρο τόπο, νά λαχταράῃ ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας, «τό Σωτήριον Ὕδωρ». Αὐτό τόν πόθο, αὐτή τή λαχτάρα μας, γιά τό Ζῶν ὕδωρ, γιά τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, ἐκφράζει ὁ Προφήτης Δαυῒδ, μέ τήν Προσευχή του, ὅταν λέγει: «Θεέ μου, ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός. Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός  τόν Θεόν τόν ζῶντα· πότε ἥξω και ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;» (Ψαλμ.41,2).

Μόνον ὁ Θεός εἶναι Πηγή Ὕδατος Ζωῆς, δροσιστική καί ζωογόνος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Ὁ Χριστός, καί μόνον Αὐτός. εἶναι «ἡ Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος». Καί πρός Αὐτόν στρέφεται  κάθε διψασμένη ψυχή. Καί, μαζί μέ τόν Δαυῒδ, ζητεῖ τό «Σωτήριον Ὕδωρ» καί λέγει: « Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρός Σέ ὀρθρίζω· ἐδίψησέ Σε ἡ ψυχή μου,( Σέ ποθεῖ ἡ ψυχή μου!) Πόσες φορές καί αὐτές οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματός μου Σέ πόθησαν σ’  αὐτήν ἐδῶ τή Χώρα, πού εἶναι ἔρημη, δύσβατη καί ἄνυδρη!»(Ψαλμ.62,2). Ὁ Πανάγαθος καί Φιλάνθρωπος Θεός ἀκούει τή φωνή τῶν πεπεδημένων, τῶν αἰχμαλώτων, «τῶν δεσμίων τῆς γῆς», νοιώθει τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας καί ἔρχεται στή γῆ, Μορφήν δούλου λαμβάνει, ἔρχεται κοντά μας,  μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγεῖ, μᾶς ὁδηγεῖ «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, ἐξαλείφει  πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν»(Ἀποκ. ζ΄17), και μᾶς καλεῖ, ἄν θέλουμε, νά μᾶς χαρίσῃ τό «ὕδωρ τό ζῶν»: «Ἐάν τις διψᾷ», λέγει, «ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» ( Ἰωάν. ζ΄ 37).

«Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κα΄6), «καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, και ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κβ΄ 17).

Ὁ Προφήτης  Ἡσαῒας, ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό  τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον, προεφήτευσε τήν πρόσκλησι τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου καί μᾶς προτρέπει νά  προσέλθουμε κοντά στόν Κύριον καί νά λάβουμε το σωτήριον ὕδωρ, τό ὕδωρ τῆς ὄντως ζωῆς. Καί ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων βροντοφωνάζει  εἰς τήν, ὄντως, «ἡμιθανῆ» ἀνθρωπότητα: «Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ» (Ἡσ.55,1) καί «ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου» ( Ἡσ. ιβ΄ 3).

Πηγή τοῦ σωτηρίου, μοναδική πηγή τῆς Σωτηρίας εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ὁ ζωοποιός Του λόγος. Εἶναι ἀπολύτως βέβαιον ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἠ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Καί ὁ λόγος Του ὁ πανάγιος εἶναι ἡ μόνη καθαρή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἀπόλαυσις καί χαρά, ὕδωρ ζωῆς, ἴαμα, θεραπεία. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ προσφέρει, σέ κάθε πιστό, τό σωτήριον ὕδωρ δωρεάν. «Ὅποιος μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του πιστεύει εἰς τόν Χριστόν, σύμφωνα μέ τούς λόγους τῆς Γραφῆς, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» ( Ἰωάν. ζ΄38-39).

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του. Νά ἀφήσουμε τήν Ψευτιά καί  τήν ὑποκρισία. Νά ἀνοίξουμε την καρδιά μας εἰς τόν Χριστόν. Νά  ἐγκολπωθοῦμε τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, τόν ζωοποιόν Του λόγον. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωήν.

Καί τότε εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι θά βροῦμε τή σωστή ἀπάντησι σέ ὅλα τά ἐρωτηματικά μας, τή σωστή λύσι σέ ὅλα τά προβλήματά μας. Τότε θά βροῦμε τήν ψυχική μας γαλήνη καί θά νοιώσουμε ἀπολύτως, ἐν Χριστῷ, ἀσφαλεῖς.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ξεχωρίσουμε τἄχυρα, ἀπό τό σιτάρι. Νά ξεχωρίσουμε τά γήϊνα καί φθαρτά, ἀπό τά ἐπουράνια, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια. Εἶναι καιρός νά ξεχωρίσουμε, δηλαδή τό γήϊνο, τό φυσικό νερό, ἀπό τό ἀθάνατο, τό ζωντανό νερό, τό οὐράνιον, τό σωτήριον ὕδωρ.

Τό ὕδωρ τοῦτο τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ, λέγει ὁ Κύριος, δέν ξεδιψᾷ  τή δίψα μας. Ὅλα, δηλαδή, τά γήϊνα  πράγματα δεν ἱκανοποιοῦν τίς μεταφυσικές  μας ἀνησυχίες, δεν γεμίζουν τό ὑπαρξιακό κενό. Ὅλα εἶναι μάταια,  «σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Μία ροπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται», λέγει ὁ ἱ. Δαμασκηνός. «Ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». Ὅλα τά ἐπιτεύγματά μας, χωρίς Θεόν, εἶναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Μιά τρύπα στο νερό.

Στό διάλογό Του, μέ τή Σαμαρείτιδα, ὁ Κύριος, τονίζει αὐτή τήν ἀλήθεια, τήν ματαιότητα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καί λέγει: «Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν·», (Ὅποιος πίνει ἀπό το νερό αὐτό τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ, ξαναδιψάει )·«ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσει εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. δ΄ 13-14).

Τό ὕδωρ το ζῶν, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι οἱ δωρεές τοῦ παναγίου Πνεύματος. Εἷναι ὀ ζωοποιός λόγος τοῦ Χριστοῦ, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει.

Ὅποιος, πράγματι, θέλει νά βρῇ ἀνάπαυσι και γαλήνη στήν ψυχή, ὅποιος διψᾷ, ἀφήνει τούς συντετριμμένους λάκκους, ἀπομακρύνεται ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία, δέχεται τήν Πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ καί, εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἐπιστρέφει στό Χριστό, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, «χθές και σήμερον ὁ αὐτός και εἰς τούς αἰῶνας»( Ἑβρ.ιγ΄8), ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» ( Ματθ. δ΄23).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά  ἀκούσουμε τή Φωνή τῆς ἀγάπης Του καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Νά ἀποδεχθοῦμε τήν πρόσκλησί Του, μέ τήν καρδιά μας καί να ἀντλήσουμε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν Πηγῶν τοῦ Σωτηρίου. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ Πηγή τῆς Σωτηρίας. Καί ὁ Κύριος συνεχῶς ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει… Μᾶς καλεῖ νά μᾶς χαρίσῃ τό Ὕδωρ το Ζῶν: «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν». Μᾶς  καλεῖ ὅλους κοντά Του:

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τον ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια΄ 28-30). Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ Κύριος, ὡς ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ, προσφέρει τό ὕδωρ τό ζῶν σέ ὅλους τούς πιστούς ΔΩΡΕΑΝ. Ἡ προαιώνιος Βουλή τοῦ Θεοῦ, τό Θέλημά Του εἶναι ἡ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

«Και εἶπε μοι· ΓΕΓΟΝΕΝ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος. Ἐγώ τό διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς ΔΩΡΕΑΝ» (Ἀποκ. κα΄6).  Ὁ Ποταμός ὕδατος ζωῆς ἐκπορεύεται «ἐκ τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου» (Ἀποκ. κβ΄1).«Και ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ  θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς ΔΩΡΕΑΝ» (Ἀποκ. κβ΄ 17).