«Αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ Πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄4).

 

                      Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΝΙΚΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

 

«Αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τον κόσμον,

ἡ πίστις ἡμῶν» (Ἰωάν. ε΄4).

 

Α) Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

 

Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι.  Ἡ Ζωή καί ἡ εἰρήνη ἡμῶν (Κολοσ. γ΄3-4.Ἐφεσ.β΄14),ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἐμμανουήλ (Imannu Ell), εἶναι μαζί μας(Ματθ.α΄23). Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, «μορφήν δούλου λαμβάνει» ( Ἰωάν. α΄14.Φιλιπ. β΄5-11), ἔρχεται κοντά μας ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», «ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά εἶναι παντοτεινά μαζί μας. «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20). Καί «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς το ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»(Ματθ.ιη΄20). Καί πραγματικά, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα εἶναι καί Πανταχοῦ Παρών. Καί, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι μαζί μας, «ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν, τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν» (Πράξ.ιζ΄28). Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὁ Μ. Βασίλειος, στή θεία λειτουργία  μᾶς βεβαιώνουν, γιά τήν ζωντανή Παρουσία τοῦ Κυρίου καί ἀναφωνοῦν λέγοντες ὅτι «ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος καί ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών». Εἷναι παντοτινά μαζί μας. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ ὁ Ἐμμανουήλ. «Γνῶτε Ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ἐπακούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, ἰσχυκότες ἡττᾶσθε· ἐάν γάρ πάλιν ἰσχύσητε, πάλιν ἡττηθήσεσθε. Καί ἥν ἄν βουλεύσησθε  βουλήν, διασκεδάσει  Κύριος, καί λόγον ὅν ἄν εἴπητε, οὐ μή  ἐμμείνῃ ἐν ὑμῖν, ὅτι ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ»( Ἡσ. 8, 9-10).

Ὁ Προφήτης Δαβίδ ἔχει  βαθειά συναίσθησι τῆς ζωντανῆς καί ἀδιαλείπτου, εὐεργετικῆς  καί προστατευτικῆς πανταχοῦ Παρουσίας τοῦ Κυρίου και λέγει: «Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου και ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;…»(Ψαλμ. 138, 7-10).  Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Κύριος εἶναι παντοτινά μαζί μας. Μᾶς  κυνηγάει, «μᾶς καταδιώκει μέ τό ἔλεός  Του πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας, μᾶς σώζει καί μᾶς κρατάει κοντά Του, εἰς τόν οἶκον Του εἰς μακρότητα ἡμερῶν»(Ψαλμ.22, 6). Μᾶς βεβαιώνει δε ὅτι «ὁ Θεός ἡμῶν (εἶναι) καταφυγή καί δύναμις, βοηθός ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα. Διά τοῦτο οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τήν γῆν καί μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν. Καί ὅταν συνταράσσεται, ἐκ  θεμελίων, τό σύμπαν, ὅταν βογγοῦν τά κύματα καί σείεται ἡ γῆ καί μετακινοῦνται τά ὄρη ἐν μέσῳ τῶν θαλασσῶν καί συγκλονίζονται τά σύμπαντα, και τότε ἐμεῖς δέν θά φοβηθοῦμε, διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας,  Φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας.   «Lo nira, Chi Jodea Tsebaoth immanu, misgav lanu eloche jaakob»(Ψαλμ. 45,1ἑξ. ). Καί ὅταν ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας, ποιός θά τολμήσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας;

Β) ΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ…

 Ἄν ὁ Χριστός δεν ἦταν μαζί μας, δεν θα εἴχαμε λόγον ὑπάρξεως. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, τό Φρούριόν μας (Misgav lanu). Ἄν ὁ Χριστός δέν ἦταν μαζί μας, ἡ ζωή μας θα ἦταν «κενή», ἄδεια, ἀνούσια, χωρίς ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον, χωρίς σκοπό. Ἡ ζωή μας χωρίς τον Χριστόν εἶναι ΚΟΛΑΣΙΣ.

«Ἄν δεν ἦταν μαζί μας ὁ Χριστός… ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός  λαός τοῦ Θεοῦ, ἄν  ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, προστάτης και ὑπερασπιστής μας, θα μᾶς εἶχαν καταβρωχθήσῃ, θα μᾶς κατάπιναν ζωντανούς οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι. Χείμαρρον διῆλθε και διέρχεται ἡ ψυχή μας. Ὁρμητικός Χείμαρρος, κατακλεισμός μίσους, παραφορᾶς καί παραφροσύνης, θά μᾶς κατεπόντιζε καί θά μᾶς ἀπέπνιγε, ἄν ὁ Κύριος δεν ἦταν μαζί μας (Ψαλμ.123,1-8).

Ἀλλά ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι μαζί μας. Παραμένει μαζί μας, σκέπη, καταφυγή και στερέωμα. Νοηματίζει τή ζωή μας καί μᾶς λυτρώνει ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ. «Ἡ βοήθεια ἡμῶν ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τον οὐρανόν και την γῆν»(Ψαλμ. 123,8). Ὁ Κύριος ἐγγύς. Καί «ἔτι ἡ Χείρ ὑψηλή» ( Ἡσ. 9, 12).

 

Γ) ΗΜΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ ΗΜΩΝ  ΝΙΚᾼ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ.

Πιστεύομεν εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Μονογενῆ, τον ἐκ τοῦ πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων. Πιστεύομεν ὅτι, εὐδοκίᾳ τοῦ πατρός και συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός και λόγος τοῦ Θεοῦ, Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς  παρά πατρός, πλήρης χάριτος και ἀληθείας» (Ἰωάν.α΄14).

Πιστεύομεν εἰς τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, για τη λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων καί ὁμολογοῦμεν την Πίστιν μας εἰς τόν Ἰησοῦ Χριστόν «ἐν σαρκί ἐληλυθότα» (Α΄ Ἰωάν. δ΄2). Πιστεύομεν ὅτι, ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον. Δηλαδή ὅτι: «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμόθ. γ΄16). Πιστεύομεν, ὅτι ὁ Χριστός ἔρχεται καί παραμένει κοντά μας και σώζει τούς ἁμαρτωλούς, ἐκ τῶν ὁποίων πρῶτος εἶμαι ἐγώ.

Πιστεύομεν ὅτι σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη καί ἔρχεται κοντά μας, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ καί ταπεινώνει τόν ἑαυτόν Του, γενόμενος ὑπήκοος εἰς τον Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἑκουσίως καταδέχεται καί ὑψοῦται στό Σταυρό Αὐτός ἀντί ἡμῶν, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16). Πάσχει δι’ ἡμᾶς «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς  Ἴχνεσιν Αὐτοῦ»  (Α΄ Πέτρ. β΄21). Ὁ ἱερός Δαμασκηνός λέγει ὅτι ἔρχεται κοντά μᾶς «ἵνα τήν ἑαυτοῦ  ἀναπλάσσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν».

Πιστεύομεν ὅτι ἔρχεται ὡς Καλός Ποιμήν, εἰς ἀναζήτησιν καί ἐπαναφοράν, στήν ποίμνην αὐτοῦ  τῶν πλανηθέντων  προβάτων. Ἕρχεται και μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Καθαρίζει τή λάσπη ἀπό τήν καρδιά μας. Λαμπρύνει, μέ τό Αἷμα Του τήν στολήν τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς δίδει ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄19). Μᾶς ἀποστέλλει εἰς τόν κόσμον νά κηρύξουμε τήν Ἀλήθεια, γιά τό  Θεό καί γιά τόν ἄνθρωπο. Μᾶς ἀποστέλλει εἰς τόν κόσμον ἅπαντα να κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Νά πολεμήσουμε τό σκοταδισμό, νά πολεμήσουμε τήν Κακία καί νά νικήσουμε τήν ἁμαρτία, διά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως εἰς Αὐτόν, μέ τή διαβεβαίωσιν ὅτι θά εἶναι παντοτινά  μαζύ μας, σύμμαχος καί συμπολεμιστής. Ὁ Κύριος γνωρίζει ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἀντίχριστοι ἀνάμεσά μας καί «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, και το Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί και Βασιλεύς βασιλέων,(νικήσουσι δέ) καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14).

Πιατεύομεν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Αὐτός σώζει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν (Ματθ. α΄21). Ὁ Χριστός, και μόνον Αὐτός σώζει. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ  ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12). «Και ἔσται ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Ἰωήλ γ΄ 5. Πράξ. β΄21. Ρωμ. ι΄13). Διότι «ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπᾷ καί παραδίδει ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (πρβλ. Ἐφεσ. ε΄2). Αὐτός «Μορφήν δούλου λαμβάνει». «Γίνεται ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, δίδει τόν ἑαυτόν Του τύπον καί ὑπογραμμόν, πᾶσι πρός σωτηρίαν»( Φιλιπ. β΄8). «Διό και ὁ Θεός-Πατήρ, τόν Υἱόν αὐτοῦ καί ὡς ἄνθρωπον αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων και ἐπιγείων και καταχθονίων, και πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (Φιλιπ. β΄5-11). Ὁ Χριστός γίνεται Τύπος, Ὑπόδειγμα τοῦ τελείου ἀνθρώπου. Μᾶς ὑποδεικνύει την Ὁδόν ἐπαναφορᾶς εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπον νά νικήσωμεν τόν κόσμον, τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν , διά τῆς Πίστεως εἰς τον Χριστόν, τῆς Πίστεως τῆς δι’  ἀγάπης ἐνεργουμένης (Γαλάτ. ε΄6), καί ἔτσι νά ἑνωθοῦμε μεταξύ μας καί  μέ τόν Θεόν. «Αὕτη δε ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τον κόσμον, ἡ Πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄4).Διότι ἡ Πίστις μας εἶναι Φῶς, πού διαλύει τά σκοτάδια καί τήν πλάνην τοῦ κόσμου, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. Ἡ Πίστις μας εἶναι δύναμις πνευματικῆς καί ἁγίας ζωῆς, πού νικᾷ τή φαυλότητα τοῦ κόσμου, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Πιστεύομεν ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Καί μόνον ἐκεῖνοι πού, πραγματικά, πιστεύουν εἰς τον Υἱόν τοῦ Θεοῦ, μάχονται ὑπέρ τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ μέχρι θανάτου καί νικοῦν εἰς τόν κατά τῆς ἀληθείας πόλεμον τοῦ κόσμου.

Πιστεύομεν εἰς τόν Χριστόν, ἐν σαρκί ἐληλυθότα, καί μέ γνησίαν ἀγάπην πληροφοροῦμε πάντα ἐχθρόν καί  πολέμιον τοῦ  Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. κστ΄14). Τούς πληροφοροῦμεν ὅτι, ὄχι μόνον «τεθνήκασιν», ἀλλά καί «θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου»(Ματθ. β΄2).

Οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κονιορτοποιοῦνται. Ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς»( Ψαλμ. α΄4). Διότι «γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων και ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται». «Chi jodea jehovah derech tsadikim vederech Ressaim tobeth» (Ψαλμ. α΄6). Ὁ Χριστός «βδελύσεται» τήν ἀνομίαν, τήν ἀδικίαν, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισίαν. Καί «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄2). Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής, πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και μόνον Αὐτός, το Ἄκακον Ἀρνίον, «ὁ Ἀμνός τοῦ  Θεοῦ ὁ αἴρων την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»( Ἰωάν. α΄29), «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄8), μάχεται, πολεμεῖ καί νικᾷ τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Με ἕνα μόνον φύσημα τοῦ στόματός Του, θά ἐξαφανίσῃ τόν ἄνομον, τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας, θά ἐκμηδενίσῃ τον Διάβολον, τόν Ἀντίχριστον και ὅλους  τούς ἀντιχρίστους, πού πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν Του (πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄ 8). Ἄς  κατανοήσουν, ἐπί τέλους, οἱ ἄφρονες, ὅτι ὁ αἰώνιος ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ, εἶναι ὁ Χριστός, και μόνον Αὐτός,  ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ  Ἄρχων τῆς εἰρήνης( Ἡσ. θ΄6). Τον πολεμοῦν οἱ παράφρονες, ἀλλά τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, (νικήσουσι δε) και οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί και πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄14).

Πιστεύομεν ὅτι ὁ Χριστός ἔρχεται καί εἶναι παντοτινά μαζί μας καί ὅτι Αὐτός  εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ, τό ΦΩΣ και ἡ ΕΙΡΗΝΗ τοῦ κόσμου. Ἔρχεται κοντά μας, καί συγκαταβαίνει καί, ἑκουσίως, ὑψοῦται εἰς τον Σταυρόν, ἀντί ἡμῶν «Θανάτῳ δέ θάνατον πατήσας», διότι «οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν Ἀρχηγόν τῆς Ζωῆς», «ΚΑΤΑΡΓΕΙ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τον Διάβολον καί μᾶς ἀπαλάσσει καί μᾶς ἐλευθερώνει, ἀπό το φόβο τοῦ θανάτου, εἰς τόν ὁποῖον εἴμαστε ὑποδουλωμένοι, σέ ὅλη μας τη ζωή διά την ἐξιλέωσιν και συγχώρησιν τοῦ λαοῦ» (Ἑβρ. β΄14-17 ). Τώρα πιά, γιά τούς πιστούς στό Χριστό, δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά ζωή. Δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια. Εἷναι κοντά μας ὁ Χριστός, τό Ἀρνίον. Μᾶς ἀνασύρει ἀπό την «ἰλύν βυθοῦ» εἰς την ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ και μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, καί ἐξαλείφει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν» (Ἀποκ. ζ΄17). Ὁ Χριστός, «ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ και ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ» (Ἰωάν. στ΄33). «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς·», λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἐρχόμενος   πρός με οὐ μή πεινάσῃ, καί ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή διψήσῃ πώποτε» ( Ἰωάν. στ΄35).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα. Ἔρχεται καί παραμένει κοντά μας, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε και μᾶς ζωοποιεῖ. Ἀρκεῖ να Τον δεχθοῦμε, να πιστέψουμε στο Ὄνομά Του και να Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, γιά νά βασιλεύσῃ ἐντός μας καί νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος.

Ἡμεῖς πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ  Σύμπαντος κόσμου. Καί διακηρύττομεν ὅτι «Οὔτε τόν Χριστόν ποτε καταλιπεῖν δυνησόμεθα, τόν ὑπέρ  τῆς τοῦ  παντός  κόσμου τῶν σωζομένων σωτηρίας παθόντα ἄμωμον ὑπέρ ἁμαρτωλῶν,  οὔτε ἕτερόν τινα σέβεσθαι. Τοῦτον μέν γάρ υἱόν ὄντα τοῦ Θεοῦ προσκυνοῦμεν, τούς δε μάρτυρας, ὡς Μαθητάς καί Μιμητάς τοῦ Κυρίου ἀγαπῶμεν ἀξίως ἕνεκα εὐνοίας ἀνυπερβλήτου τῆς εἰς τον ἴδιον Βασιλέα και Διδάσκαλον· ὧν γένοιτο και ἡμᾶς κοινωνούς τε καί συμμαθητάς γενέσθαι» (Μαρτύριον Πολυκάρπου XVII, 2-3. ΒΕΠΕΣ 3,26).

ΕΙΝΑΙ ΔΕ ΚΑΙΡΟΣ νά κατανοήσουμε ὅλοι ὅτι μόνον διά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως  εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, θά εἰρηνεύσῃ ὁ κόσμος.

Διά τοῦτο διακηρύττομεν ὅτι:

«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, το Ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΘΕΟΝ ΗΜΩΝ και τούς  αὐτοῦ Ἁγίους  ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τόν μέν ὡς Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες και σέβοντες, τούς δε διά τον κοινόν Δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες. Αὕτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ Πίστις την Οἰκουμένην ἐστήριξεν» ( Περικοπή ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου, ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας).

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ  σέ ὅλους ὅτι ὀ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ Θείου Οἰκοδομήματος, τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ λίθος ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἔντιμος, καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὅποιος πιστεύει εἰς Αὐτόν δέν θα ἐντροπιασθῇ (Α΄ Πέτρ. β΄6). ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ὅποιος θά πέσῃ, μέ ἐχθρική διάθεσι, πάνω σ’ αὐτόν, τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον, θά τσακισθῇ. Ἐκεῖνον δε, πού ἐπάνω του θά πέσῃ ὁ βαρύς αὐτός λίθος, θά τόν θρυμματίσῃ, θα τόν σκορπίσῃ σάν σκόνην. Μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Εὔσπλαγχνος καί λέγει: « Ὁ πεσών  ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται·  ἐφ’ ὅν δ’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα΄ 44). Μᾶς προλέγει ὅτι ὄλεθρος και ἀφανισμός ἐπιφυλάσσεται σέ κεῖνον, πού θά πολεμήσῃ τόν Χριστόν, θά  ὑποστοῦν τά προϊόντα τῆς Κακίας των.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά πιστέψουμε στόν Χριστόν καί,  εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Να ἐγκολπωθοῦμε το Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», εἰς τήν καθημερινή μας ζωή. Καί, μέ καθαρή καρδιά νά προσφέρουμε εἰς τόν Λυτρωτήν, τόν Κύριον τῆς Δόξης, δάκρυα εὐγνωμοσύνης και ὕμνους Εὐχαριστίας. Διότι Σ’Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ Βασιλεία και ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

«Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, καί ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί  αὐτοῦ (Ἀποκ. α΄5-6), αὐτῷ, τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.