ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ;

                                                           (Μικρό ἀφιέρωμα εἰς μνήμην)

 

Ποῦ εἶσαι Ἀγγελούδι μου;…Ποῦ εἶσαι παρηγοριά μου;

Ἐρήμωσε τό σπίτι μου. Αἱμωρραγεῖ ἡ καρδιά μου.

Ὅπου βρεθῶ κι’ ὅπου σταθῶ, σ’ ἀναζητῶ, χαρά μου.

Ποῦ εἶσαι Ἀγγελούδι μου, μόνη παρηγοριά μου;

Μοῦ λείπει το Παιδάκι μου, μοῦ λείπει, Παναγιά μου.

Ὁ πόνος μου εἶν’ ἀβάσταχτος. Μοῦ λείπει, ἡ ἀγάπη μου.

Ἔχασα τή χαρά μου …Περιμένω νά τόν δῶ, ν’ ἀκούσω τή

φωνή του… Νά μἀγκαλιάζη,  με τρυφερότητα,

 καί, ὅπως πάντοτε, νά  μοῦ γλυκοψιθυρίζῃ: 

«Γλυκέ μου, πατερούλη, Πατερούλη μου, πατερούλη

μου, ἐγώ εἶμ ’ἐδῶ. Μή μοῦ στενοχωριέσαι».

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ

Πανάχραντη, Μητέρα τοῦ Κυρίου, 

Μέ δάκρυα σέ Σένα καταφεύγω. 

Εἶσαι ἡ μόνη, πού μπορεῖς, τόν πόνο μου

νά νοιώσης, πιότερο ἀπό τόν καθένα.

Γιατί πρώτη ἐπόνεσες  πολύ, ὅσο κανένας ἄλλος.

«Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχή διεπέρασε ρομφαία».

Καμμιά καρδιά δέν πόνεσε τόσο, ὅσο ἡ ἰδική Σου.

Τώρα νοιώθω τόν πόνο Σου καί τόν ὀδυρμό Σου.

Πῶς μπόρεσες στό  Γολγοθᾶ, Πανάχραντη, νά βλέπῃς

ἐπάνω στό Σταυρό, προσηλωμένον τόν Μονάκριβό Σου

Υἱόν, τόν Εὐεργέτην, τόν Ἐλευθερωτήν, τόν Κύριον τῆς

Δόξης; Πῶς ἄντεξες, γλυκειά μου Παναγιά, Πανάχραντη...

θεωροῦσα ἐν σταυρῷ ἀναρτώμενον τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ κόσμου;

 Πῶς ἄντεξες  να θεωρεῖς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, νά ὑποφέρῃ ,

γιά μένα, τόν τρισάθλιο καί ἁμαρτωλό, τόσο  φρικτά  Πάθη;

 Ναί ἔπαθε, γιά μᾶς τά  σωτήρια καί  φρικτά Πάθη!...

Ὁ Αμνός τοῦ Θεοῦ,ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἄγεται καί

προσηλοῦται στό Σταυρό, γιά τίς ἁμαρτίες μας, ὁ Φιλάνθρωπος!

Δίκοπο, ὀδυνηρό μαχαῖρι  διαπερνᾶ καί ξεσχίζη τήν

Καρδιά Σου, ἄμεμπτε, ἀμόλυντε, ἄχραντ’ ἁγνή, Παρθένε.

Πόνεσες καί μέ νοιώθεις. Πρέσβευε Ἄχραντε, παναγνε,

κεχαριτωμένη, Μητέρα τῆς Στοργῆς.

Καί Σύ, Χριστέ μου, Ὕψιστε Θεέ, συγχώρησέ με!

Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου Κύριε Δόξα Σοι!

Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει σου!

Ἐσταυρώθης δι’ ἠμᾶς και ἑκών ἐτάφης και Ανέστης

 ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα! 

Σύ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, εἶσαι ἡ Ἀνάστασις 

καί ἡ ζωή, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας.

 Σύ ἔρχεσαι καί πάσχεις γιά μᾶς καί, μέ τή

Θέλησί  Σου, καί, θανάτῳ θάνατον πατήσας, 

καταργεῖς τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου,

 τοὐτέστι τόν διάβολον, καί μᾶς ἀπαλάσσεις 

ἀπό τον τυραννικόν φόβο τοῦ θανάτου.

Μᾶς λυτρώνεις ἀπ'τόν Πόνο, Κύριε 

καί μᾶς χαρίζεις ,  ζωήν καί ἀφθαρσίαν.

Κύριε καί Θεέ μου, συγχώρησέ με, γιά τόν Πόνο

πού νοιώθω, γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό.

Σύ γνωρίζεις τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μου.

Πονῶ, ἀλλά καί Σέ εὐχαριστῶ καί Σέ  ὑμνῶ, πού

 ἀνέσυρες καί  τό Ἀγγελούδι μου, ἀπό αὐτήν ἐδῶ 

τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος. Ὄντως τόν λύτρωσες

 ἀπό τόν Πόνο, καί τόν μετέθεσες εἰς τά οὐράνια, 

ἀγγελικά  στρατόπεδα. Γι' αὐτό καί σέ ὑμνῶ καί σέ

δοξάζω, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων!...

Κύριέ μου Ἰησοῦ, δέξου τά δάκρυά μου,  καί ἄκουσε,

Πολυέλεε, τίς ἄναθρες κραυγές μου. 

Σύ, πού δάκρυσες, Πανάγιε, στόν τάφο τοῦ Λαζάρου.

Νοιώθεις τον πόνο μου. Δέξου στά ἄχραντα Χέρια  Σου 

καί τήν ψυχή τοῦ δούλου Σου, τοῦ μικροῦ μου Γιοῦ, 

και ἀνάπαυσον αὐτόν στή ζεστή ἀγκαλιά Σου, 

πρεσβείαις τῆς Ἁγίας Σου Μητρός καί πάντων Σου

 τῶν ἁγίων. ΑΜΗΝ.