«ΥΜΕΙΣ ΕΣΤΕ ΝΑΟΣ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ» (Β΄ Κορινθ. στ΄16).

 

«ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΘΗΤΕ»

(Β΄ Κορινθ. στ΄17).

 

Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγιος Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη. Τόν τίμησε δέ, μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα». Τόν ἔπλασε,  «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» (Γενέσ. α΄26),«χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς», και, «ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γενέσ. β΄7). Τόν ἔπλασε μικρόν Θεόν, μικρόν δημιουργόν. Διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος,  κατέστησε τόν ἄνθρωπον «Ναόν Θεοῦ ζῶντος»(Β΄ Κορινθ. στ΄16). Διά τῆς παρακοῆς, ὁ ἄνθρωπος ἐγκατέλειψε τόν Θεόν καί ἀμαύρωσε τό· «κατ’εἰκόνα». Ὁ Δημιουργός ὅμως, σάν στοργικός Πατέρας, δέν θέλησε νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. «Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15,16). Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί ὑψοῦται εἰς τόν Σταυρόν Αὐτός, ἀντί ἡμῶν και «πρῶτος μᾶς ἀγάπησε και μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε, μέ τό πανάγιον αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κατέστησε βασιλεῖς καί ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί αὐτοῦ(Ἀποκ. α΄ 5-6).

Ὁ Χριστός δεν μᾶς ἐξαναγκάζει, ἀλλά μᾶς καλεῖ κοντά του, μᾶς ἐκλέγει καί μᾶς ἀναδεικνύει εἰς «γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, ἀφιερωμένον εἰς τόν Θεόν. Μᾶς καθιστᾶ ξεχωριστό λαό, κτῆμα καί περιουσία τοῦ Θεοῦ, γιά νά διακηρύττουμε, ὡς ἐλεημένοι ἀπό τόν Θεόν, μέ τήν ἁγία μας ζωή, τίς ἄπειρες τελειότητες τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Α΄ Πέτρ. β΄9-10).

Εἶναι ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νά δεχθοῦμε, μέ τήν καρδιά μας τήν τιμήν, νά εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ ἅγιος. Καί  δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον ὀφείλουμε νά κατανοήσουμε, νά συνειδητοποιήσουμε  τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα» καί νά ἐξέλθουμε, ὡς λαός τοῦ Θεοῦ  ἀπό τή Βαβυλῶνα. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά  ἔχουμε καμμιά ἀπολύτως φιλία, σχέσι ἤ συνεργασία μέ τούς ἀπίστους, τούς ἀμετανοήτους εἰδωλολάτρες, δέν μᾶς ταιριάζουν γιά σύντροφοι. Γιατί τί σχέσι ἔχει ἡ δικαιοσύνη, μέ τήν ἀνομία; Ἤ ποιά ἐπικοινωνία μπορεῖ νά ἔχῃ τό Φῶς, μέ τό Σκοτάδι; Ποιά δέ συμφωνία μπορεῖ νά γίνῃ μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Σατανᾶ; Τί κοινόν μπορεῖ νά ἔχῃ ἕνας πιστός,  με ἕναν ἄπιστον; Ἤ πῶς μπορεῖ νά βρίσκωνται μαζί ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ, μέ τά Εἴδωλα;  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Δεν ἔχουν καμμιά θέσι τά εἴδωλα σέ σᾶς. Διότι σεῖς εἶσθε ναός Θεοῦ ζῶντος. Ὁ Θεός, στήν Παλαιά Διαθήκη, εἶπε, ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω (Θά κατοικήσω μέσα τους καί θα περιπατήσω μεταξύ τους) και ἔσομαι αὐτῶν Θεός και αὐτοί ἔσονταί μοι λαός(Θά εἶμαι Θεός τους και αὐτοί θα εἶναι λαός μου) ( Β΄ Κορινθ.στ΄στ΄16).

Καί συνιστᾶ σέ ὅλους μας τήν ἔξοδον ἀπό τούς ἀμετανοήτους ἀπίστους. Συνιστᾶ τήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό αὐτούς. Συνιστᾶ τήν ἀναχώρησιν ἀπό τήν Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Αὐτή Ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τήν εἰδωλολατρία εἶναι ἡ βασική προϋπόθεσις, γιά νά εἴμαστε «Ναός Θεοῦ», γιά νά εἶναι ὁ Θεός δικός μας καί μεῖς να εἴμαστε Λαός Του:

«Διό (Διά τοῦτο) ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν (τῶν ἀπίστων) καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς (ἄν φύγετε μέσα ἀπό αὐτούς καί χωρισθῆτε, λέγει ὁ Κύριος, καί δέν ἐγγίζετε ἀκάθαρτον, τότε καί ἐγώ θα σᾶς δεχθῶ)  καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»( Β΄ Κορινθ. στ΄18).Τότε ἐγώ, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, θά εἶμαι Πατέρας σας καί σεῖς θά εἶσθε Γιοί μου καί θυγατέρες μου.  Αὐτή εἶναι πραγματικά ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ, πού πραγματοποιεῖται ὅταν κι’ ἐμεῖς, μέ τήν καρδιά μας, καθαρίσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Τότε ὁ καθ΄ ἕνας ἀπό μᾶς, ἀλλά ὅλοι μαζί  θά εἴμαστε «Ναός Θεοῦ» καί πανευτυχεῖς, «Μακάριοι». Διότι «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ὀ ἄνθρωπος, ὅς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλή ἀσεβῶν  καί ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καί ἐπί καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν»(Ψαλμ. α΄ 1).

Τότε καί μόνον τότε ὁ καθένας χωριστά, ἀλλά καί ὅλοι μαζί θά εἴμαστε «Ναός Θεοῦ ζῶντος», τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως, τότε καί μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε, ὡς βασιλεῖς καί ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί πατρί, νά λατρεύωμεν τόν Θεόν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί «ἐν  παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας αὐτοῦ», εἰς πάντας τούς Αἰῶνας. Διότι εἰς αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί  ἡ δύναμις, ἡ τιμή,  ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.