ΘΑΜΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ

 

«ΟΥ ΜΗ ΣΕ ΑΝΩ ΟΥΔ’ ΟΥ ΜΗ ΣΕ ΕΓΚΑΤΑΛΙΠΩ»

(Ἑβρ. ιγ΄ 5. Δευτερ. λα΄ 8).

 

«Μή ἐπιλήσεται γυνή τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μή  ἐλεῆσαι τά ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; Εἰ δέ και ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ’ ἐγώ  οὐκ ἐπιλήσομαί σου, εἶπε Κύριος»(Ἡσ. 49,15). Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του ὑπερβαίνει τή μητρική στοργή. Ἐδῶ ὁ Ἡσαῒας μᾶς δίνει τήν εἰκόνα τῆς θείας ἀγάπης.

Καί ἄν  ἀκόμη καί αὐτή ἠ μάνα, πού σέ γέννησε, σέ λησμονήσῃ καί σέ ἐγκαταλείψῃ, Ἐγώ ὅμως δέν θά σέ ἀφήσω ( ἀνῶ: ὑποτακτ. Τοῦ ρ. ἀνίημι, ἀφἠνω, παραμελῶ), δέν θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ. Θα εἶμαι παντοτινά μαζί σου καί θα σέ προστατεύω, θα σέ λυτρώνω ἀπό κάθε κίνδυνο.

«Ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μη φοβοῦ μηδέ δειλιάσης μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν, ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ’ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σε ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ», λέγει στόν Ἰσραηλιτικό Λαό (Δευτερ. λα΄6). Ἀλλά ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, πολύ  περισσότερο ἀγαπᾷ τόν νέον περιούσιον λαόν Του, τόν Νέον Ἰσραήλ. Δέν πρόκειται ποτέ νά ἐγκαταλεύψῃ τήν Ἐκκλησίαν Του, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος»(Πράξ. κ΄28), τῆς ὁποίας εἶναι ἠ κεφαλή( Ἐφεσ. ε΄22), ὁ Ἀρχηγός και τελειωτής τῆς Πίστεως (Ἑβρ. ιβ΄ 2). Μετά τήν Ἀνάστασίν Του, μετά την Νίκην καί τόν Θρίαμβό Του, πάνω στο ΚΑΚΟ καί τόν ΘΑΝΑΤΟ, ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥΤΕΣΤΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟΝ ΚΑΙ ΜΑΣ  ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ: «Ἰδού ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ΑΜΗΝ» (Ματθ. κη΄20). Θἆμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σας. Καί ὅταν ἐγώ εἶμαι μαζί σας κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν θά τολμήσῃ νά στραφῇ ἐναντίον σας. Ὑπάρχουν λόγια, γιά νά περιγράψουμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, τά θαυμάσιά Του;

Κύριέ μου Ἰησοῦ,  Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, ἀργεῖ ὁ Νοῦς, σταματάει νά λειτουργῇ, μπροστά στή Μεγαλοσύνη τῆς Ἁγιωσύνης Σου, μπροστά στην ἄφατη Εὐσπλαγχνία Σου καί στό ἀνέκφραστο Ἔλεός Σου. Ὅλοι οἱ ἅγιοι, στέκονται ἐκστατικοί, ἄφωνοι, ἐνώπιον τῆς Μεγαλειότητός Σου και τῶν ἀπείρων Εὐεργεσιῶν τῆς ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, καί μαζί μέ τόν Μέγα Βασίλειον ἀναφωνοῦν: «Και τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας Σου; Ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις Σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῷ;» Κύριε, τό μόνον, πού μᾶς ἀπομένει εἶναι ἡ Λατρευτική Σιωπή καί τά δάκρυα εὐγνωμοσύνης, Σέ Σένα τόν Λυτρωτήν καί ὁ, στεναγμοῖς ἀλαλήτοις, ὕμνος Εὐχαριστίας, διά τό πλῆθος τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν Εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησας καί ποιεῖ μεθ’ ὑμῶν.

ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ  ΣΟΥ!

Κύριε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, χωρίς Ἐσένα ἡ ζωή μας εἶναι χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, εἶναι Κόλασις. Σέ ἰκετεύω, Θεέ μου, «μεῖνον μεθ’ ἡμῶν»(Λουκ. κδ΄ 29), μεῖνε μαζί μας... Ἔρχου ταχύ, καί στήσε τή σκηνή σου στήν καρδιά μας. Σύ, Ἰησοῦ μου,  καί μόνον Σύ  εἶσαι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας.  Σύ εἶσαι τό « ΠΑΝ», γιά μᾶς. Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά Σέ λατρεύωμεν «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ», λόγῳ καί ἔργῳ, καί ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Διότι Σέ Σένα, Πανάγιε, και πολυαγαπημένε μου, Ἱησοῦ, σύν τῷ Πατρί καί  τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ τιμή, ἡ  δύναμις, ἡ δόξα και το κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.