Η Α Ν Α Σ Τ Α Σ Ι Σ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (Ἰωάν. ια΄1-44)

 

ΤΥΠΟΣ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ,

και τῆς

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ παντός τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.

Ὁ γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ Ἰησοῦς, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ.ιγ΄8) εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια(Ἰωάν. ιδ΄6), ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ(Ἰωάν.ια΄25), τό Φῶς καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου(Ἰωάν.α΄9).Μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἴδιος, «Μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ Ἀληθινός»((Ἀποκ. γ΄14), καί μᾶς λέγει: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα». Ἐκεῖνος, πού πιστεύει σέ Μένα δέν θά πεθάνῃ ποτέ (Ἰωάν. ια΄26).

Βάλσαμο στήν πονεμένη μας καρδιά, ὁ λόγος Σου, Κύριε! Παύει τόν ὀδυρμόν τῶν δακρύων. Θεραπεύει τόν πόνον τοῦ προσκαίρου ἀποχωρισμοῦ, ἀπό τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, πλημμυρίζει χαρά καί ἀγαλλίασι τήν ψυχή μας! Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, Ἄκακον Ἀρνίον, μόνον Σύ μπορεῖς καί ἐξαλείφεις τά δάκρυα ἀπό τά μάτια μας...»(Ἁποκ. ζ΄17). Μόνον Σύ ΘΕΛΕΙΣ καί ΜΠΟΡΕΙΣ νά ἐξαλείψῃς τόν πόνο μας. ΜΟΝΟΝ Σύ μπορεῖς νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τό Θάνατο!

Ὅποιος ἐγκολπωθεῖ, ὅποιος δεχθεῖ βαθειά μέσα στήν καρδιά του τόν Χριστόν, «διά τῆς Πίστεως τῆς  δι᾿  ἀγάπης ἐνεργουμένης»(Γαλάτ.ε΄6), ποτέ δέν θά πεθάνῃ, διότι ἀκούει τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ, τόν λόγον τῆς Ζωῆς. Καί ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει: «Ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»(Ἰωάν. ε΄24).

Ὅσοι ἄκουσαν καί τήρησαν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ καί θανατώθηκαν διά τήν μαρτυρίαν καί τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεώς τους εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅσοι ἔπαθαν διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί δέν προσκύνησαν τό ΘΗΡΙΟΝ  ἔζησαν. Ἐβασίλεψαν μετά τοῦ 'Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἔγιναν, ὡς μακάριοι καί Ἅγιοι, μέτοχοι τῆς πρώτης Ἀναστάσεως, ὁ Δεύτερος θάνατος, δηλ. ὁ πλήρης χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δέν ἔχει ἐξουσίαν ἐπ᾿  αὐτῶν... , ἀλλά θά εἶναι ἱερεῖς ἀφιερωμένοι στό Θεό καί εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν( Πρβλ. Ἀποκ. κ΄4-6).

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τύπος τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Μετά τήν Ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου (Ματθ. θ΄18. Μάρκ.ε'21 ἑξ. Λουκ. η΄41 ἑξ.), καί τοῦ υἱοῦ τῆς Χήρας, εἰς πόλιν καλουμένην Ναῒν(Λουκ.ζ΄11-17), λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, ἐνήργησε τό μέγα Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. ια΄1-44). Καί τό Θαῦμα τοῦτο ξεπερνοῦσε ὅλα τά ἄλλα, διότι ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του, ὅταν,  δηλαδή, εἶχε ἀρχίσει νά βρωμάει, ὅπως λέγει ἡ ἀδελφή του ἡ Μάρθα στόν Κύριον: «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστιν».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας αἰτιολογεῖ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί λέγει ὅτι ὁ Κύριος θέλει δι᾿  αὐτῆς νά πιστοποιήσῃ, νά βεβαιώσῃ τήν κοινήν Ἀνάστασιν. Θέλει νά διώξῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή μας κάθε ἀμφιβολία καί νά ἑδραιώσῃ τήν Πίστιν εἰς τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

 

«Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός. Ὅθεν καί ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τά τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, Σοί τῷ Νικητῇ τοῦ Θανάτου βοῶμεν· ὠσαννά  ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἀπολυτ. Ἑορτῆς).

 

Ὁ Κύριος δέν βρισκόταν κοντά στόν Λάζαρον, ὅταν ἠσθένησε, καί οἱ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, Τόν εἰδοποίησαν καί Τοῦ εἶπαν: «Κύριε, ἴδε ὅν φιλεῖς ἀσθενεῖ».

Τότε ὁ Κύριος εἶπε: «Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρός θάνατον, ἀλλ᾿  ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ δι᾿  αὐτῆς». Καί ἔμεινε ἐκεῖ πού βρισκόταν δύο μέρες. Ἔπειτα εἶπε εἰς τούς Μαθητάς Του: «Ἄς πᾶμε πάλιν εἰς τήν Ἰουδαίαν. Ὁ Φίλος μας ὁ Λάζαρος ἔχει κοιμηθῆ. Ἀλλά πηγαίνω, γιά νά τόν ξυπνήσω. Ἐπειδή ὅμως οἱ Μαθηταί δέν κατάλαβαν, ὁ Ἰησοῦς, καθαρά τότε τούς εἶπε: «Λάζαρος ἀπέθανε».

Ὁ Κύριος ὀνομάζει ὕπνον, κοίμησιν, τόν Θάνατον. Ἀλλάζει τό ῥῆμα: ἀποθνήσκω, μέ τό ρῆμα: κοιμῶμαι. Ἑπομένως τώρα, γιά τούς πιστούς  εἰς τόν 'Ιησοῦν Χριστόν, δέν ὑπάρχει Θάνατος, ἀλλά πρόσκαιρος ὕπνος, κοίμησις, καί συνεπῶς δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά Κοιμητήρια. Καί δόξα τῷ Θεῷ! Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος,  διά φιλανθρωπίαν, καί εἶναι δικός μας Θεός κι᾿  ἐμεῖς δικοί Του δοῦλοι. Καί δόξα τῷ Θεῷ!  Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, εἶναι ἡ ζωή καί ἠ εἰρήνη καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν.

Ἡ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει τήν μεγάλη αὐτήν  ἀλήθεια  εἰς τό Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς καί ψάλλει:

«Ἡ πάντων Χαρά, Χριστός ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή, τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται, τῇ Αὐτοῦ ἀγαθότητι καί γέγονε Τύπος τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν».

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ τούτου εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, ἤδη ἔχοντος τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ μνημείῳ. Ὅταν ἡ Μάρθα συνήντησε τόν Ἰησοῦν, μέ δάκρυα στά μάτια Τοῦ εἶπε:

«Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ κοντά μας, δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφός μου, ἀλλά καί τώρα γνωρίζω πώς, ὅ,τι καί ἄν ζητήσῃς ἀπό τόν Θεόν, θά Σοῦ τά δώσῃ ὁ Θεός».

Κύριε, ἀκούω τούς ὀδυρμούς τῆς Μάρθας καί τῆς Μαρίας καί νοιώθω τόν πόνο καί τή μεγάλη τους θλίψη καί ἔρχεται στή μνήμη μου, ὁ δικός μου καθημερινός ὀδυρμός καί θυμᾶμαι τίς  κραυγές τῆς δικῆς  μου Ὀδύνης: «Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ κοντά μου δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ Σπῦρος μου καί μετά λίγο χρόνο, Σοῦ ἔλεγα καί πάλιν·  Κύριε, ἐάν ἤσουν ἐδῶ κοντά μας, δέν θά εἶχε πεθάνει ὀ Παναγιώτης, ὁ Συνταγματάρχης μου... εἶναι ἀβάσταχτος ὁ πόνος, συγχώρησέ μας, Θεέ μου, γιά τίς ἄναρθρες κραυγές μας...

Ὅταν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροσεξίας μας, δέν Σε νοιώθουμε κοντά μας βυθιζόμαστε στή θλίψη καί θολώνει ὀ νοῦς μας, δυσλειτουργεῖ, συγχώρεσέ μας καί ἁπάλυνε τόν πόνο μας...

Σύ, Μακρόθυμε Κύριε, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, εἶσαι κοντά μας, ἐμεῖς δέν νοιώθουμε τήν ἀόρατη, ἀλλά ζωντανή καί εὐεργετική Παρουσία Σου, Ὅταν χάνουμε τήν αἴσθησι τῆς Παρουσίας Σου, χανόμαστε, βυθιζόμαστε εἰς ᾏδου βυθόν...καί ζητοῦμε Ε Λ Ε Ο Σ ! Ὅταν ἔρχομαι εἰς τόν ἑαυτόν μου ΟΜΟΛΟΓΩ, πώς  Ο, ΤΙ  ἐπιτρέπει Ἡ ΧΑΡΙΣ  ΣΟΥ, εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον! Καί αὐτός ὁ Πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα εἶναι ΛΥΤΡΩΣΙΣ, εἶναι εἰρήνη, αἰώνια χαρά καί εὐφροσύνη, γιά τούς  ἀγαπημένους  μας. ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ ! Τά παρήγορα λόγια Σου στή Μάρθα καί στή Μαρία ἀποδεινύουν  ὅτι Σύ, Κύριε, εἶσαι ὀ Μόνος, πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ καί ὅτι μᾶς σκεπάζεις συνεχῶς μέ τή λυτρωτική Σου Παρουσία καί μᾶς ζωοποιεῖς. Πράγματι , Κύριε, Σύ εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ καί ἡ ΖΩΗ μας.

Ὅταν ἡ Μάρθα  ἐξομολογήθκε τό Παράπονό της στόν Κύριο, τότε  ὁ Κύριος  εἰς αὐτήν, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπεκάλυψε τά περί τῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὄχι μόνον ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ. ἀλλά κάθε στιγμή γίνεται ὁ ἄνθρωπος μέτοχος τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἀκούει τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὅταν πιστεύει εἰς τόν Χριστόν καί κάνει «Πρᾶξι» τό ΕΥΑΓΓΈΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ.

Ἡ Μάρθα πιστεύει καί ὁμολογεῖ Πίστιν εἰς τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, Τόν εἰς τόν κόσμον Ἐρχόμενον (Ἰωάν. ια΄27). Ἐν τῷ μεταξύ πληροφορεῖται τήν ἄφιξιν, τόν ἐρχομό τοῦ Ἰησοῦ, πού εἶναι ἐδῶ καί  ἡ Μαρία καί τή φωνάζει, ἐγείρεται ταχύ καί ἔρχεται πρός Αὐτόν, καί ἰδοῦσα Αὐτόν ἔπεσεν εἰς τά πόδια Του καί Τοῦ εἶπε: «Κύριε,  ἄν  ἤσουν ἐδῶ δέ θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου» (Ἰωάν. ια΄28-32).

Ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς, ἡ ἐνσαρκωμένη τρυφερότητα, ἡ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, μπροστά στό ἀποκορύφωμα τοῦ ἀνθρωπίνου Πόνου, συγκινεῖται, ἀλλά συγκρατεῖ τήν συγκίνησίν Του καί ζητεῖ νά Τόν ὁδηγήσουν εἰς τόν Τάφον τοῦ φίλου Του, καί ἐρχόμενος εἰς τό Μνημεῖον, «Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς...»(Ἰωάν. ια΄35). Μέ τά δάκρυά Του ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Ἀποκαλύπτεται τό ἄπειρον Ἔλεός Του καί ὁ σκοπός τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἦλθε  κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν Πόνον μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά πατήσῃ Θανάτῳ τόν Θάνατον, «νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου»(Ἑβρ. β΄14-15).

Θ ρ η ν ε ῖ,  ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος, μπροστά στόν ἀνθρώπινο Πόνο, προσπαθεῖ νά συγκρατήσῃ  τήν συγκίνησίν Του, συμμετέχει, ἐνεργά στόν Πόνο μας. Αλλά καί, ὡς Παντοδύναμος Θεός, ἐπαναφέρει στή ζωή, τόν τετραήμερον καί ὄζοντα Λάζαρον. Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ΖΩΗ καί ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΗΜΩΝ.

Ὁ Κύριος  ἐπίσης, μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ἐκτός ἀπό τή διαβεβαίωσι τῆς Ἀναστάσεως, μᾶς διδάσκει, μέ τό προσωπικό Του Παράδειγμα, ὄχι μόνον τί εἶναι πραγματική Προσευχή, ἀλλά μᾶς διδάσκει καί Πῶς γίνεται καί Πόσο μεγάλη Δύναμι ἔχει.

Πρίν ἀπό τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου ὁ Κύριος, ὡς ἄνθρωπος :

Α Ν Α Β Λ Ε Π Ε Ι,     Δ Α Κ Ρ Υ Ζ Ε Ι,     Σ Τ Ε Ν Α Ζ Ε Ι.

Μᾶς λέγει λακωνικά ὅτι  ἡ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ εἶναι  Ἕνα  βλεμμα,  Ἕνα  δάκρυ,  Ἕ ν α ς  σ τ ε ν α γ μ ό ς.

Πράγματι ὁ Κύριος ἀνέβλεψε,  ἐδάκρυσεν, ἐστέναξεν, πρό  τοῦ Τάφου τοῦ Λαζάρου καί ὡς Θεός ΑΝΕΣΤΗΣΕ τόν Λάζαρον, διδάσκων ὅτι καί κάθε πιστός, διά τῆς Προσευχῆς, μπορεῖ καί νεκρούς νά ἀναστήσῃ.

Ο ΚΥΡΙΟΣ «ἦρε τούς ὀφθαλμούς ἄνω καί εἶπε· Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγώ δέ ᾔδειν ὅτι πάντοτε μου ἀκούεις· ἀλλά διά τόν ὄχλον τόν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.Καί ταῦτα εἰπών φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε·

Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς...»(Ἰωάν. ια΄41-44).

Μεγάλη εἶναι ἡ Χάρις καί ἡ Δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, δυστυχῶς, «πετρῶσαν᾿  οἱ καρδιές», «ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» καί δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦνε καί χάνουν  καί χάνονται. Ἀποκρούουν τήν Χάριν καί τήν Δύναμιν τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς ντροπή, ἀντιστρατεύονται εἰς τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. ΤΟΤΕ, μπροστά στό Μέγα Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, «οἱ Ἀρχιερεῖς ἐβουλεύσαντο, ἵνα καί τόν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν·  ὅτι πολλοί δι᾿  αὐτόν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καί ἐπίστευον εἰς τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. ιβ΄10-11).'

Ἀλλά καί σήμερα πολλοί ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ εἰς τήν Ἀλήθειαν, καί παραμένουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, καί ζοῦν, οἱ δυστυχισμένοι, μέσα στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, καί ζωντανοί νεκροί, στεροῦνται τή Χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Χριστός θέλει νά σωθοῦν καί οἱ Σταυρωτές Του, πού, ὡς παράφρονες, δέν μετανοοῦν. Ἵσταται, ὁ Μακρόθυμος, ἐπί τήν Θύραν καί κρούει..

ΚΑΙΡΟΣ εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι  Ἡ ΖΩΗ καί ἡ ἈΝΑΣΤΑΣΙΣ ἡμῶν.

ΚΑΙΡΟΣ νά ζητήσουμε ΕΛΕΟΣ, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ». Αὐτός καί Μόνον Αὐτός εἶναι ὁ ΣΩΤΗΡ.

«ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ  ΔΙ᾿ ΗΜΑΣ ΚΑΙ ΕΚΩΝ ΕΤΑΦΗ ΚΑΙ  ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟΝ Π  Ρ  Ο Σ Κ Υ Ν Η Σ Ω Μ Ε Ν !».