«ΠΟΥ ΠΟΡΕΥῌ ΤΕΚΝΟΝ;»

 

«ΤΙΝΟΣ ΧΑΡΙΝ,ΤΟΝ ΤΑΧΥΝ ΔΡΟΜΟΝ ΤΕΛΕΙΣ;»

«Τόν ἴδιον Ἄρνα, ἡ Ἀμνάς θεωροῦσα πρός σφαγήν ἑλκόμενον, ἠκολούθει Μαρία τρυχομένη μεθ᾿   ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα. Ποῦ πορεύῃ, τέκνον; Τίνος χάριν, τόν ταχύν δρόμον τελεῖς; Μή  ἕτερος γάμος πάλιν ἐστίν ἐν Κανᾷ, κἀκεῖ νῦν σπεύδεις ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσῃς; συνέλθω σοι τέκνον, ἤ μείνω σοι μᾶλλον; Δός μοι λόγον Λόγε· μή σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνήν τηρήσας με· Σύ γάρ ὑπάρχεις ὁ Υἱός καί Θεός μου».

Πράγματι σιωπηλά, ἀθόρυβα, ταπεινά, ἡ Πάναγνος Παρθένος, ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, τόν Μονάκριβό της Γιό, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί χαίρεται, διότι ὁ Ἠγαπημένος,  ὁ Γιός της, ὁ γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ Ἰησοῦς, πλησιάζει, ὡς αὔρα λεπτή, κάθε  ἀνήμπορο,  κάθε πονεμένο,  κάθε ἄρρωστο ἄνθρωπο καί τόν θεραπεύει. Χαίρεται καί καμαρώνει τό Γιό της νά σπογγίζει τά δάκρυά μας καί νά ἁπαλύνει τόν Πόνο μας, νά θεραπεύει τά τραύματά μας, καί νά δίνει ζωή. Χαίρεται νά βλέπῃ τόν ἀγαπημένο της, ὄχι μόνον νά μεταβάλῃ τό νερό σέ γλυκύτατο κρασί, ἀλλά «νά διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Καί πικραίνεται, ἡ Πάναγνος, διαπιστώνει τήν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων καί τήν ὑποκρισία τῶν ΚΑΚΙΣΤΩΝ Φαρισαίων, ὅταν διαπιστώνει ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι σκευωροῦν  καί ἀποφασίζουν νά  θανατώσουν τόν Εὐεργέτην τους, τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ.

 Ἀποφασίζουν νά θανατώσουν ἀκόμη καί τόν Λάζαρον, τόν ὁποῖον ὁ Χριστός, τώρα  τόν ΑΝΕΣΤΗΣΕΝ  ἐκ νεκρῶν,  μολονότι  ἦτο τεσσάρων ἡμερῶν νεκρός καί εἶχε ἀρχίσῃ νά βρωμᾷ. ΠΙΚΡΑΙΝΕΤΑΙ ἡ Παναγία,  ὅταν βλέπῃ νά  συλλαμβάνουν ὡς Κακοῦργον, Τόν Ἐλευθερωτήν, Τόν Σωτῆρα, τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου καί ἀκούῃ τίς ἄγριες κραυγές, τῶν εὐεργετημένων  νά φωνάζουν στόν Πιλάτον· Ἆρον Ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἄλλον Βασιλιᾶ, παρά τόν Καίσαρα!!! Ἀκούει τίς κραυγές ἀχαριστίας καί βλέπει νά δικάζεται, νά ραπίζεται , νά ἐμπτύεται καί ἀνεβαίνει τόν ἀνηφορικό δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ καί νά πέφτει κάτω ἀπό τό Βάρος τοῦ Σταυροῦ, ὁ Μονάκριβός της,  καί δίστομος Ρομφαία διαπερνᾶ τήν πάναγνη  καρδιά της... Ἀπορεῖ. δέν μπορεῖ νά ἐξηγήσῃ τήν ἄφατη Μακροθυμία τοῦ Υἱοῦ της καί σπαράσσει, ματώνει ἡ Μάννα καί δακρύζει, χωρίς νά μπορῇ νά ἐξηγήσῃ τό Μέγα Μυστήριον τῶν ΦΡΙΚΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥ...

Θεωρεῖ  ἡ Ἀμνάς νά ὁδηγῆται ὁ Γιός της, ὁ ἀγαπημένος της, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ Εὐεργέτης, τό ἄκακον Ἀρνίον, ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν καί σπαράζει, καταξεσκίζεται ἀπό δίκοπο μαχαίρι ἡ καρδιά καί πονάει, ὑποφέρει καί κλαίει μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες, πού τή ἀκολουθοῦν καί ὀδυρομένη κραυγάζει: Ποῦ πηγαίνεις Παιδί μου; Ποῦ πηγαίνεις, γλυκύτατό μου τέκνο; Πρός χάριν τίνος ἀνεβαίνεις τόν ἀνηφορικό αὐτό δρόμο, καί εἶσαι τόσο Χαρούμενος; Μήπως γίνεται πάλιν ἄλλος Γάμος στήν ΚΑΝΑ, καί ἐκεῖ τώρα, μέ τόση βιασύνη καί χαρά, πηγαίνεις, γιά νά μεταβάλῃς σέ αὐτούς τό νερό, σέ γλυκό κρασί; Νά ἔλθω μαζί Σου, Γιέ μου; ἤ εἶναι καλλίτερα νά μείνω;  Δός μου λόγον, Λόγε... Ἀποκρίσου μου, γλυκό μου Παιδί... Μή με προσπεράσῃς σιωπηλός... ἁποκρίσου μου... Μή με προσπεράσῃς σιωπηλός, Σύ, γλυκειά μου Ἄνοιξις! ... Σύ, Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, μή σιγών παρέλθῃς με, ὁ Ἁγνήν τηρήσας με...Σύ πού μέ τήρησες Ἁγνήν... ΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΟΥ !

  «Μή πόδαρου μου Μῆτερ, καθορῶσα ἐν τάφῳ, ὅν ἐν γαστρί ἄνευ σπορᾶς, συνέλαβες Υἱόν· ΑΝΑΣΤΗΣΟΜΑΙ γάρ καί δοξασθήσομαι, καί ὑψώσω ἐν δόξῃ, ἀπαύστως ὡς Θεός, τούς ἐν πίστει καί πόθῳ, σέ μεγαλύνοντας»